Κυριακή τοῦ Πάσχα (Ἰωαν. α΄ 1-17)
«Χριστὸς Ἀνέστη»!
Ὅταν, κατὰ τὴν Μ. Παρασκευή, ἀγαπητέ ἀναγνῶστα, εἶδαν οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὸν Κύριον ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρὸν αἱμόφυρτον, μὴ ἔχοντα εἶδος, μηδὲ κάλλος, μὲ σβησμένην τὴν πνοήν Του, ἐξουθενημένον καὶ νεκρόν, ὅλοι τὸτε ἐπίστευσαν, ὅτι τὸ πᾶν πλεόν εἶχε τελειώσει.
Τὴν σταύρωσιν τοῦ «ἀμώμου»τὴν ἐθεώρησαν ὡς θριαμβευτικὴν νίκην των.
Καὶ ἐφαντάσθησαν ὅτι τώρα πλέον θὰ διαλυθοῦν οἱ φοβισμένοι Μαθηταὶ τοῦ Ἑσταυρωμένου καὶ ὅτι γρήγορα ἡ πλάκα τοῦ τάφου θὰ σκεπάσῃ τὰ πάντα καὶ θὰ ἐξαφανίσῃ καὶ αὐτὸ ἀκόμη τὸ ὄνομα τοῦ Διδασκάλου. Ἔτσι, ἥσυχοι πλέον καὶ ἱκανοποιημένοι, διότι ἀπηλλάγησαν ἀπὸ τὸν ἐπικίνδυνον ἐκεῖνον «πλάνον», ἀπεσύρθησαν διὰ νὰ ἀναπαυθοῦν καὶ νὰ ἑτοιμασθοῦν διὰ τὸν ἑορτασμὸν του Πάσχα των.
Εἶχαν ὅμως ἀπατηθῆ. Ἡ νίκη δὲν ἦταν ἰδική των.
Ἤδη τὰς πρωϊνὰς ὥρας τῆς «μιᾶς τῶν Σαββάτων» χαρμόσυνα μηνύματα ἔρχονται νὰ ζωογονήσουν τὶς θλιμμένες ψυχὲς τῶν Μαθητῶν. Αἱ μυροφόφοι γυναῖκες, ποὺ ἐπισκέπτονται πρῶται τὸ μνημεῖον, μὲ ἔκπληξιν καὶ φόβον βλέπουν «τὸν λίθον ᾐρμένον ἐκ τοῦ μνημείου», ἀκούουν δὲ συγχρόνως ἀπὸ τὸν ἄγγελον: «Τὶ ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τὼν νεκρῶν; Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἡγέρθη» (Λουκ. κδ΄, 5).
Καὶ αὐτὴν τὴν ἀλήθειαν αἱ ἀλλεπάλληλοι κατόπιν ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ ἔρχονται νὰ τὴν πιστοποιήσουν κατὰ τρόπον ἀκλόνητον, καὶ νὰ τὴν στερεώσουν τόσον βαθιὰ πλέον μέσα εἰς τὰς ψυχὰς τῶν Μαθητῶν, ὥστε ἀργότερα ὅλοι νὰ τὴν ὑποστήρίξουν καὶ νὰ τὴν ὑπογράψουν καὶ μὲ αὐτὸ τὸ αἷμα των.
Καὶ ἀπὸ τότε, αἰῶνας τώρα, εἰς ὅλην σχεδὸν τὴν γῆν, ἀκούεται ὁ θριαμβευτικὸς χαιρετισμὸς «Χριστὸς Ἀνέστη», ποὺ τὸν ψάλλουν τὰ χείλη καὶ οἱ καρδιὲς ἐκατομμυρίων ἀφωσιωμένων ὀπαδῶν τοῦ Χριστοῦ.
Εἶναι τὸ πιὸ σύντομο σύνθημα. Εἶναι ὁ πιὸ συγκλονιστικὸς θούριος. Εἶναι ὁ πιὸ γλυκὺς χαιρετισμός.
Ναί!
Χριστὸς Ἀνέστη!
Καὶ μαζὺ μὲ τὸν Κύριον ἀνεστήθη ἡ ἐλπίδα τῆς λυτρώσεως· Ἀνάγκη λυτρωμοῦ εἶχαν αἱ γενεαὶ καὶ οἱ αἰῶνες. Καὶ ὁ Κύριος μὲ τὴν θυσίαν τῆς ζωῆς Του ἐπάνω εἰς τὸν Σταυρόν, προσέφερε «τά λύτρα» διὰ νὰ σωθῇ ὁ ἄνθρωπος· μὲ τὴν Ἀνάστασίν Του δὲ ἀπέδειξεν, ὅτι εἶναι ὁ μ ό ν ο ς Λυτρωτής, ποὺ ἀνιστᾷ τὶς νεκρωμένες ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ τὶς ὁδηγεῖ εἰς τὴν «καινὴν ζωή», τὴν ζωὴ τοῦ φωτὸς καὶ τῆς χαρᾶς. «Πάσχα, τὸ πύλας, ἡμῖν του Παραδείσου ἀνοῖξαν». Δικαίως, λοιπόν, «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός... Χριστὸς γὰρ ἐγήγερται, εὐφροσύνη αἰώνιος».
Δεσμῶται τῆς ἁμαρτίας καὶ κατάδικοι τῆς πικροτέρας δουλείας! Αἱ φυλακαὶ καὶ τὰ ψυχικὰ δσεμωτήρια ἠνοίχθησαν. Τί περιμένετε ἀκόμη; Τῆς Ἀναστάσεως τὸ φῶς πότε θὰ θελήσωμεν νὰ λάμψῃ μέσα μας; Πότε;
Χριστὸς Ἀνέστη!
Καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασιν τοῦ θείου Διδασκάλου ἐδικαιώθη ὁ Δίκαιος καὶ ἀποκαταστάθη ἡ ἠθικὴ τάξις εἰς τὸν κόσμον. Δὲν ἦτο δυνατὸν ὁ Θεὸς νὰ ἀνεχθῇ τοῦ Ἁγίου τὴν συντριβήν. Σταυρικὸς μόνον τερματισμὸς τοῦ παναγίου βίου τοῦ Σωτήρος θὰ ἦτο λύσις σκοτεινὴ εἰς τὸ δρᾶμα τῆς φωτεινοτέρας ἐξ ὅσων παρήλασαν ἐπὶ τῆς γῆς Ὑπάρξεως. Δι’ αὐτὸ ἔρχεται ἡ Ἀνάστασις καὶ ἐπιβάλλεται ἔτσι τὸ κράτος καὶ ἀκατάλυπτος δύναμις τῆς δικαιοσύνης. Ἡ πρὸς στιγμὴν ἐμφανιζομένη ἀποτυχία μετατρέπεται εἰς θριαμβευτικὴν καὶ ὁλόφωτον νίκην.
Ἀδικημένοι, ἐσταυρωμένοι τῆς γῆς! Ὅταν διέρχεσθε τὴν ἑβδομάδα τῶν παθῶν, ποὺ σᾶς δημιουργοῦν οἱ γύρω, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀδελφοί, μὴ σταματᾶτε εἰς τὴν ὀδύνην τοῦ σταυροῦ σας. Ἀτενίσατε τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ πιστεύσατε, ὅτι δὲν θὰ βραδύνῃ ἡ ἡμέρα τῆς βραβεύσεως, ἡ ὥρα τῆς ἀποκαταστάσεως. Τὸ πιστοποιεῖ ἡ φωτόλουστη αὐγὴ τῆς Ἀναστάσεως. Τὸ μαρτυροῦν ἄπειρα, παλαιὰ καὶ σύγχρονα, γεγονότα. Ἀδικήμένοι ἀδελφοί, πιστεύσατε, δὲν μένει γιὰ πάντα ἡ ἀλήθεια ἐσταυρωμένη! Δὲν μένει!
Χριστὸς Ἀνέστη!
Καὶ μὲ τὴν ἔγερσιν τοῦ Κυρίου προσφέρεται ἡ γλυκυτέρα παραμυθία εἰς ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι, πιστοὶ εἰς τὰ ἰδανικὰ, ἀγωνίζονται διὰ τὴν ἐπικράτησιν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἀρετῆς. Ἡ Ἀνάστασις ἔγινεν ἔκτοτε ἡ λαμπροτέρα σημαία, κάτω ἀπὸ τὴν ὁποίαν οἱ εὐγενέστερες ὑπάρξεις τοῦ κόσμου πολεμοῦν τὸν κρατερώτερον ἐχθρὸν τῶν αἰώνων, τὴν χρυσωμένην κακίαν. Αὐτὴ ἡ σημαία τῆς Ἁναστάσεως ὡδήγησε τὰ ἑκαταομμύρια τῶν μαρτύρων καὶ τῶν μυσταγωγῶν τοῦ καθήκοντος εἰς τὴν θυσίαν.
Ἁγναὶ παρθένοι καὶ ἀθῷα παιδιὰ καὶ ἱερὰ παράταξις φωτισμένων φυσιογνωμιῶν ἐγκατέλειψαν τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου καὶ τὰς τιμὰς καὶ τὰς ἀνέσεις καὶ ἐβάδισαν πρὸς τὸ μαρτύριον, ἀτενίζοντες τὸ ἱερὸν Λάβαρον τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ τοὺς καλοῦσε εἰς τὴν «Ἄνω Ἱρουσαλήμ». «Ὄντως ἱερὰ καὶ πανέορτος αὕτη ἡ σωτηρίος» τῆς Ἀναστάσεως ἡμέρα!
Χριστὸς Ἀνέστη!
Καὶ μὲ τὴν Ἀνάστασιν Του ὁ Κύριος κατέλυσε τὸ κράτος του θανάτου. Ἐφώτισε τὸν Ἅδην καὶ ἔλυσε ὁριστικῶς τὸ μυστήριον τοῦ θανάτου. Τὸ «ὑπερπέραν» δὲν μένει πλέον ἄγνωστος χώρα, ἀλλὰ γίνεται προσφιλὴς τόπος, ὅπου ὁ Ἀναστὰς Κύριος ἑτοιμάζει δι’ ἡμᾶς ἀνάπαυσιν καὶ μακαριότητα. «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τὴν καθαίρεσιν». Καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ βλέπει ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶναι πλέον ὁ τρομερὸς ἐξουσιαστής, ἀναφωνεῖ: «Κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος». Ποῦ, σου θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος;» (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 54-55).
Καὶ ἡ νίκη αὐτὴ δὲν εἶναι μόνον νίκη τοῦ Κυρίου. Ἡ Ἀνάστασίς Του εἶναι προμήνυμα καὶ τῆς ἰδικῆς μας ἀναστάσεως. Ἄν ὁ Χριστὸς δὲν ἀνίστατο, θὰ ὑπῆρχε φόβος νὰ μείνουν οἱ τάφοι μας κατοικίαι μας εἰς τὸν αἰῶνα. Ἀλλ’ ὁ Χριστὸς ἐπάτησε τὸν θάνατον καὶ μᾶς καλεῖ ἐπὶ τὰ ἴχνη Του.
Ὅπου ἡ Ρίζα ,ἐκεῖ ἐκεῖ θὰ εἶναι καὶ οἱ κλάδοι. Κάθε νεκρὸς εἶναι καὶ ἕνας σπόρος· «Σπείρεται σῶμα ψυχικόν, ἐγείρεται σῶμα πνευματικόν· σπείρεται ἐν φθορᾷ, ἐγείρετατι ἐν ἀφθαρσίᾳ· σπείραται ἐν ἀσθενείᾳ, ἐγείρεται ἐν δυνάμει» (Α΄ Κορ. ιε΄42-44). Ἡ παγίδα εἰς τὴν ὁποίαν μᾶς εἶχε κλείσει ὁ θάνατος, συνετρίβη ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Σωτῆρος καὶ «ἡμεῖς ἐρρύσθημεν». Δὲν φοβεῖται πλέον ἡ πιστεύουσα ψυχὴ τὸν θάνατο.
Δὲν θρηνεῖ «ὡς μὴ ἔχουσα ἐλπίδα».
Ὁ θάνατος εἶναι ἡ γέφυρα. Δὲν χανόμεθα. Μεταπηδοῦμε εἰς τὴν ἀθανασίαν. Δὲν φθειρόμεθα. Ἐνδυόμεθα τὴν ἀφθαρσίαν. Αὐτὴ εἶναι τοῦ Ἀναστάντος Δεσπότου ἡ δωρεά. «Ἐκ γὰρ θανάτου πρὸς ζωήν.....Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμᾶς διεβίβασε». Ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ καταπληκτικὸν φαινόμενον στρατιαὶ μελλοθανάτων νὰ ἀντικρύζουν τὴν αγχόνην καὶ τὰ θηρία μὲ χαρὰν καὶ ὑμνολογήματα.
Εἰς τὴν ἀναστάσιμη ἐλπίδα καὶ δύναμιν ὀφείλεται τὸ μοναδικὸ θέαμα, ποὺ εἶδεν ὁ κόσμος, νὰ βαδίζουν πρὸς τὸν θάνατον μάρτυρες χαίροντες, ὡσὰν νὰ ἐπρόκειτο νὰ λάβουν μέρος εἰς πανήγυριν.
Ἔτσι σήμερα εἰς τὴν ἐπιθάντιον κλίνην τῶν περνοῦν τὰς τελευταίας, ὥρας τῆς ζωῆς των οἱ πιστοὶ μὲ γαλήνην καὶ ψυχικὴν ἡρεμίαν, ποὺ συγκινεῖ καὶ καταπλήσσει.
Ὤ! σεῖς ποὺ ἐχάσατε προσφιλὴ πρόσωπα καὶ ραίνεται μὲ δάκρυα τὸ δρόμο τῆς ζωῆς σας «Χριστὸς ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 20). Σπογγίσατε τὰ δάκρυά σας. Μὴ θρηνεῖτε. Ὁ θάνατος δὲν ἐξηφάνισε τὰ ἀγαπημένα σας πρόσωπα. Τὰ ἠσφάλισεν εἰς τὴν χώραν «ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνῃ, λύπη καὶ στεναγμός». Μᾶς ἀναμένουν ἐκεῖ. Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι μακρά. Αἱ ἡμέραι γοργὰ κυλοῦν. Ἡ γέφυρα ἑτοιμάζεται καὶ δι’ ἡμᾶς. Ἀδελφοί! Ἄλλο πρέπει νὰ προσέξωμεν. Εἴμεθα ἆρά γε «υἱοὶ τῆς Ἀναστάσεως;» Εἴμεθα;
Ἀγαπητοί μου!
Ἡμέρα εὐφροσύνης καὶ εὐγνωμοσύνης σήμερα. «Ἀναστάσεως ἡμέρα, λαμπρυνθῶμεν λαοί». Ἀλλὰ δὲν φθάνει μόνον αὐτό. Ἡ εὐφροσύνη! Ὁ Κύριος ἀναμένει νὰ παρουσιάσωμεν καὶ καρποὺς ἀξίους τῆς μεγάλης δωρεᾶς. Νὰ ἀναστηθῶμεν ἀπὸ τὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ γίνωμεν «υἱοὶ Φωτὸς καὶ υἱοὶ ἡμέρας» (Α΄Θεσ. ε΄, 5). Μόνον πλησίον Του ὑπάρχει ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ εὐτυχία. Αὐτὸς εἶναι ὁ Κύριός μας καὶ ὁ Θεός μας.
Ἄς σαλπίζωμεν, λοιπόν, μέσα μας, πρὸς τὰ μνήματα, πρὸς τοὺς ἐχθροὺς καὶ φίλους, πρὸς πιστοὺς καὶ ἀπίστους: «Χριστὸς Ἀνέστη»!
Καὶ τότε ὁ ἀντίλαλος ποὺ θὰ ἔρχεται πάντα ἀπὸ τὸν οὐρανόν, ἀπὸ τὴν γῆν, ἀπὸ τὰ καταχθόνια, κυρίως ἀπὸ τὰς ψυχάς μας, θὰ εἶναι ὁ ὡραιότερος θούριος, ἡ γλυκυτέρα ἁρμονία:
«Ἀληθῶς Ἀνέστη»!....
Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν
(σελ.5-9)
Ἐκδόσεις Β΄Ἀποστολική διακονία
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου