Ἔσχατον κακὸν. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Ἔμφυτη καί ζυμωμένη μέ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη εἶναι γιά πάντα ἡ ἁμαρτία. Τή φέρει μέσα του, κι ἄς μή φαίνεται, οὔτε ἐκδηλώνεται τόσο ἔντονα, στή νηπιακή καί βρεφική του ἡλικία. Τή θεολογική ἄποψη τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐκφράζοντας κάποιος συγγραφέας, αὐτό ἐννοοῦσε ὅταν ἔλεγε ὅτι: "τά μικρά τά παιδάκια, ἀγγελάκια τ᾽ ἀποκαλοῦμε, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι μικρά "διαβολάκια"! Ἴσως καί αὐτή τήν κακή κληρονομικότητα ἐννοοῦσε ὁ θεόπνευστος Δαβίδ ὅταν ἔγραφε στόν 50ό του ψαλμό: "ἐν ἀνομίαις συνελήφθην, καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου" (στίχ. 7). Ὁ Ἰώβ τό συγκεκριμενοποιεῖ μέ σαφήνεια καί μάλιστα μέ τρόπο ἐρωτηματικό: "Τίς γάρ καθαρός ἔσται ἀπό ρύπου, ἀλλ᾽ οὐδείς, ἐάν καί μία ἡμέρα ὁ βίος αὐτοῦ ἐπί τῆς γῆς"; (ΙΔ΄ 4-5). Ὁ ἴδιος ἐρωτᾶ κι ὁ ἴδιος δίνει τήν ἀπάντηση.Ἡκληρονομικότητα τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀναμφισβήτητη. Τό ἠθικό κακό, συνηθέστερα τό λέμε ἁμαρτία, καί ἁμαρτία σημαίνει κάθε πράξη πού ἔρχεται σ᾽ ἀντίθεση μέ τό γραπτό καί τόν ἄγραφο Νόμο τοῦ Θεοῦ. Στό γραπτό Νόμο —τήν Ἁγία Γραφή– οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ γίνονται σαφέστερες,ὁ δέ Ἰησοῦς Χριστός, τελειοποιεῖ τήν Παλαιά Διαθήκη, κι ἔτσι ἔχουμε τόν τέλειο πιά Νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γιαυτό, ἀληθινά ἁγίους ἀνθρώπους, μόνο ὁ Χριστιανισμός ἀναμορφώνει καί μεταμορφώνει.
"Καλοί" ἄνθρωποι ὑπάρχουν καί σ' ἄλλα θρησκεύματα, ἀκόμα καί σέ ἄθεους! Ἀλλά στό Χριστιανισμό δέν ἔχουμε μόνο "καλούς", ἀλλά ΑΓΙΟΥΣ ἀνθρώπους. Στά πρῶτα χριστιανικά χρόνια, οἱ εἰδωλολά- τρες θαύμαζαν τούς χριστιανούς, προπάντων γιά τήν πρωτοφανέρωτη ἐντολή τῆς ἀγάπης πού εἶχαν, καί κατάπληκτοι ἔλεγαν: "Ἴδετε πῶς ἀγαπῶσιν ἀλλήλους!" Ἐάν ἡ ἀγάπη, ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἁγνότητα, ἡ ἀνεξικακία καί ὅλα τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στολίζουν τίς καρδιές τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν, ἡ ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι κακό καί φοβερό καί βέβηλο καί ἀνόσιο καί ἀπάνθρωπο καί καταστροφικό καί φαῦλο καί ἀπρεπές καί ἀσεβές καί μοχθηρό καί σατανικό καί ἐγκληματικό...καί οἱ χαρακτηρισμοί του ὅλοι… μιά ἀπαίσια προσβολή τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἤ μᾶλλον, τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ! Κατά τό λόγο τοῦ Κυρίου, ὁ ἁμαρτωλός εἶναι ἄνθρωπος τοῦ σκότους: "Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῆ τά ἔργα αὐτοῦ" (Ἰω. Γ΄ 20). Ἡ ἁμαρτία καί οἱ συνέπειές της δέν περιγράφονται. Ὁ βασιλιάς τοῦ ἄμβωνα καί οἰκουμενικός διδάσκαλος καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἱερός Χρυσόστομος, εἶχε διακηρύξει ὅτι: "Ὄντως ἐσχάτη μέθη καί κακόν ἔσχατον ἡ ἁμαρτία". Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἕνα τρελλό καί ἀλόγιστο μεθύσι, καί τό πιό φοβερό καί τραγικό κακό στόν κόσμο. Μετά ἀπ᾽ αὐτά.... "Στῶμεν καλῶς. Στῶμεν μετά φόβου". Μή ἐρωτοτροποῦμε μέ τήν ἁμαρτία.

 Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2006 17 Ἰανουαρίου 2014