Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του. Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Σέ στέλνει ὁ Γέροντάς σου σέ κάποιους ἐπισκέπτες καί σοῦ ξεφεύγει μιά κουβέντα. Ἀργότερα σοῦ λέγει ἕνας ἀδελφός σου:
«Πῶς σοῦ ξέφυγε αὐτή ἡ κουβέντα; Ἀλλά τέτοιος εἶσαι πάντα».
Καλύτερα νά φᾶς τήν γλώσσα σου, παρά νά τοῦ μιλήσεις ἔτσι. Οὐδέποτε προσβάλλομε ἤ λυποῦμε ἄνθρωπο, οὐδέποτε τόν κάνομε νά νοιώση στερημένος, ἐλαττωμένος, νά νοιώση κατωτερότητα, διότι τοῦ σκοτώνομε τήν ψυχή. Αὐτός ὁ ἄνθρωπος θά τραυματισθῆ καί δέν θά μπορῆ νά ἐπιτύχη στήν ζωή του.
Ἀναθέτεις σέ κάποιον νά ψάλη, καί ἐκεῖνος κάνει λάθος τόν ἦχο, καί τότε τοῦ λες: «Πάλι πῆρες στραβά τό τροπάριο».
Κάθε φορά πού θά πηγαίνη νά ψάλη, θά τό θυμᾶται καί θά λέη: Πρέπει νά προσέξω μήν τό πάρω στραβά. Καί θά τό παίρνη πάλι στραβά. Ποιός θά φταίη; Αὐτός πού τοῦ ἔκανε τήν παρατήρησι.

Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του. Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του, τήν ἁμαρτία του. Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλά τόν εὐγενῆ ἔπαινο, ὄχι τόν ἀφελῆ.

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης. Δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο

” Εσύ που είσαι στο Μοναστήρι, όταν πλησιάσεις τον αδελφό σου, εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου, εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου… ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, α…φού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα.
Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα!
Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.
Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου. Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. ”

Γέρων Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

diakonima.gr

Όταν ανησυχεί ο πατέρας ή η μητέρα. Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

 Το σκοτάδι, ως συνέπεια της πτώσεως του ανθρώπου, δεν βγάζει ποτέ στο φως. Το φως διαλύει το σκοτάδι, διότι το σκοτάδι είναι ανυπόστατο, δεν έχει ουσία. Υπάρχει όμως μία περίπτωσις την οποία πανσόφως εκμεταλλεύεται ο παντουργός Θεός για το καλό μας, βγάζοντας και από το κακό καλό, από το σκοτάδι φως. Πώς; Δια της μετανοίας. Βλέπω την κακία μου, την αμαρτία μου,μετανοώ, κλαίω, θρηνώ, οδηγούμαι στον Θεόν, αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, νήφω, καρτερώ, και μέσα μου καλλιεργείται ο καινούργιος άνθρωπος που βγαίνει από την μετάνοια.
Άρα, το καλό δεν βγαίνει από το κακό, αλλά από την μετάνοια, που είναι άλλος νους, ο νους που τον παρέχει ο Θεός μέσα στην καρδιά.
Όταν ανησυχεί, λόγου χάριν, ο πατέρας ή η μητέρα, επειδή αμαρτάνει το παιδί, και το κτυπά, οπωσδήποτε θα βγάλει αντίθετο αποτέλεσμα. Διότι, εάν το παιδί κάνη αμαρτίες, σημαίνει ότι ζητάει την αμαρτία και θα τα βάλει με σένα, που γίνεσαι κήρυξ της αρετής. Και τώρα μεν φοβάται να αμαρτήσει, αλλά μόλις απελευθερωθεί από σένα, θα οδηγηθεί αμέσως στο κακό. Η βία, το κακό,δεν μπορεί να βγάλει καλό.