Κατήχηση ΙΕ΄ (φωτιζομένων). Δευτέρα τοῦ Χριστοῦ Παρουσία. Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων

Κατήχηση ΙΕ΄ (φωτιζομένων)

Σχετικὰ μὲ τὸ ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως (καὶ Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας)

«Καὶ ἐρχόμενον ἐν δόξῃ κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»

Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Κατηχήσεις

Α’  Σύμφωνα μὲ τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, σᾶς διδάσκουμε καὶ σᾶς πληροφοροῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς θὰ παρουσιαστεῖ στοὺς ἀνθρώπους δύο φορὲς καὶ ὄχι μόνο μία καὶ ὅτι ἡ Δεύτερη Παρουσία Του θὰ εἶναι ἀσύγκριτα πιὸ λαμπρὴ καὶ πιὸ ἔνδοξη ἀπὸ τὴν πρώτη. Διότι στὴν πρώτη φανερώθηκε σὲ ὅλη τὴν ἔκτασή της ἡ ὑπομονὴ τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ στὴ δεύτερη θὰ φανερωθεῖ ὅλη ἡ δύναμη καὶ ἡ δόξα τῆς Βασιλείας Του.

Βέβαια, στὸ θεανδρικὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, λόγῳ τῆς διπλῆς φύσεώς Του, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τῆς ὑποστάσεώς Του ἔχουν χαρακτῆρα διφυῆ, ἔχουν δύο μορφὲς καὶ δύο λειτουργίες.
Διπλῆ εἶναι ἡ Γέννηση. Μία ἀπὸ τὸν Θεό, πρὶν ἀπὸ τοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες, καὶ μία ἀπὸ τὴν Παρθένο, ποὺ πραγματοποιήθηκε μέσα στὸν χρόνο, μὲ σκοπὸ νὰ πετύχει τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μέχρι τὴ δεύτερη Παρουσία Του (ὁπότε καὶ θὰ ὁλοκληρωθοῦν οἱ αἰῶνες, θὰ τελειώσει ὁ προορισμένος ἀπὸ τὸν Θεὸ χρόνος, θὰ ἀνακεφαλαιωθοῦν τὸ πάντα στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ).
Δύο εἶναι καὶ οἱ κάθοδοι. Μία «κεκαλυμμένη» ποὺ ἔγινε ἀθόρυβα, ὅπως ἡ πάχνη τῆς αὐγῆς ἀνεπαίσθητα μουλιάζει τα παρατημένα στὸ ὕπαιθρρο ποκάρια τῶν μαλλιῶν. (πρβ. Ψάλμ. 71,6: «Καταβήσεται ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον καὶ ὡσεὶ στὰγὼν ἡ στάζουσα ἐπὶ τὴν γῆν») καὶ ἡ δεύτερη, ἡ μέλλουσα, ποὺ θὰ εἶναι ἔνδοξη.
Κατὰ τὴν πρώτη Του Παρουσία σπαργανώθηκε στὴν φάτνη (πρβ. Λουκ. 2,7: «Καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον, καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι.
(Καὶ γέννησε τὸν πρῶτο καὶ μονογενῆ υἱό της, καὶ τὸν περιτύλιξε μὲ σπάργανα καὶ τὸν ἔβαλε μέσα στὴ φάτνη, διότι δὲν ὑπῆρχε γι’ αὐτοὺς τόπος στὸ πανδοχεῖο ποὺ στάθμευσαν γιὰ νὰ περάσουν τὴ νύχτα, λόγῳ τῆς συρροῆς πολλῶν ξένων ποὺ ἦλθαν νὰ ἀπογραφοῦν)»).

Στὴν δεύτερη ὅμως θὰ εἶναι ντυμένος μὲ ἐκτυφλωτικὸ καὶ ἐξαιρετικῆς λαμπρότητας φῶς (πρβ. Ψαλμ.103,2: «Ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον»).
Στὴν πρώτη «ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας (ὑπέμεινε Σταυρό, ἀψηφῶντας τὴν ντροπὴ ποὺ τοῦ ἐπιφόρτιζε)» (Ἐβρ.12.2).
Στὴ δεύτερη ἔρχεται δοξασμένος καὶ περιστοιχισμένος ἀπὸ στρατιὲς Ἀγγέλων (πρβ. Ματθ. 25,31: «Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δὸξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ. (Ὅταν λοιπὸν ἔλθει ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ δόξα Του καὶ μαζὶ Του ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, τότε θὰ καθίσει σὲ θρόνο ἔνδοξο καὶ λαμπρό)»).

Λοιπὸν νὰ μὴν μένουμε στὴν πρώτη Παρουσία μόνο, ἀλλὰ νὰ περιμένουμε καὶ τὴ δεύτερη. Καὶ ἂν εἴπαμε στὴν πρώτη «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου (Δοξασμένος νὰ εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται σταλμένος ἀπὸ τὸν Κύριο)» (Ματθ. 21, 9), τότε ποὺ ἔγινε ἡ θριαμβευτικὴ Του εἴσοδος στὰ Ἱεροσόλυμα, καὶ στὴ δεύτερη θὰ Τοῦ ποῦμε λατρευτικά: «Εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», ὅπως ὁ Ἴδιος μᾶς τὸ ἔχει ἀποκαλύψει. (Ματθ. 23, 39: «Λέγω γὰρ ὑμῖν, οὐ μὴ μὲ ἴδητε ἀπ᾿ ἄρτι ἕως ἂν εἴπητε, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου.
(Διότι σᾶς λέω ὅτι δὲν θὰ μὲ δεῖτε πιὰ ἀπὸ τώρα, μέχρι νὰ συνέλθετε καὶ νὰ πιστέψετε. Καὶ τότε, ἀφοῦ συγκαταριθμηθεῖτε στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας μου, θὰ πεῖτε γιὰ μένα: "Εὐλογημένος εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἔρχεται στὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου, ὡς ἀντιπρόσωπός Του καὶ ἀπεσταλμένος Του")»).

Ἔρχεται ὁ Σωτῆρας, ὄχι γιὰ νὰ δικαστεῖ πάλι, ἀλλὰ γιὰ νὰ δικάσει αὐτοὺς ποὺ Τὸν δίκασαν. Αὐτός, ποὺ στὴν πρώτη Του παρουσία σιωποῦσε ὅταν Τὸν ἔκριναν, λέει προφητικὰ καὶ ἀποκαλυπτικὰ στοὺς παράνομους Ἰουδαίους, ποὺ τὸν καιρὸ τῆς Σταύρωσης ἔπραξαν ἐκεῖνα τὰ τολμηρά: «Ταῦτα ἐποίησας, καὶ ἐσίγησα (Αὐτὰ ἔκανες, λαέ μου, καὶ σιώπησα)» (Ψαλμ. 49, 21).
Στὴν πρώτη Παρουσία ἦρθε γιὰ νὰ οἰκονομήσει τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καὶ δίδασκε μὲ λόγια πειστικά.
Στὴ δεύτερη ὅμως οἱ ἄνθρωποι, ἔστω καὶ ἂν δὲν θέλουν, θὰ ἀναγκαστοῦν νὰ παραδεχτοῦν ὅτι Αὐτὸς εἶναι «ὁ Μόνος Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων».

Β΄ Γιὰ τὶς δύο, λοιπόν, αὐτὲς Παρουσίες, μᾶς λέει ὁ Μαλαχίας, ὁ προφήτης: «Καὶ ἐξαίφνης ἥξει εἰς τὸν ναὸν ἑαυτοῦ Κύριος, ὃν ὑμεῖς ζητεῖτε. (Και ξαφνικά, χωρὶς νὰ Τὸν περιμένετε, Αὐτὸς τὸν Ὁποῖο ζητᾶτε, θὰ ἔρθει στὸν Ναό Του, στὴν Ἱερουσαλήμ)» (Μαλ.3,1).
Νά, ἡ μία Παρουσία. Ἀλλοῦ πάλι, γιὰ τὴ Δεύτερη Παρουσία λέει: «Ἣξει καὶ ὁ ἄγγελος τῆς διαθήκης, ὃν ὑμεῖς θέλετε· ἰδοὺ ἔρχεται, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Καὶ τίς ὑπομενεῖ ἡμέραν εἰσόδου αὐτοῦ; τίς ὑποστήσεται ἐν τῇ ὀπτασίᾳ αὐτοῦ; Διότι αὐτός εἰσπορεύεται ὡς πῦρ χωνευτηρίου καὶ ὡς ποιὰ πλυνόντων. Καὶ καθιεῖται χωνεύων καὶ καθαρίζων τοὺς πάντας.
 (Ὁ Ἄγγελος τῆς Διαθήκης, ὁ Μεσσίας, ποὺ ἐσεῖς περιμένετε, ὁ Παντοκράτορας Κύριος, ἔρχεται! Καὶ ποιός θὰ μπορέσει νὰ ἀντέξει τὴν ἡμέρα τῆς ἐμφανίσεώς Του;
Ἢ ποιός θὰ κρατηθεῖ στὰ πόδια του μπροστὰ στὴν παρουσία Ἐκείνου; Διότι παρουσιάζεται σὰν φωτιὰ ποὺ βγαίνει ἀπὸ χωνευτήρι καὶ σὰν ποτάσσα καθαρτική. Καὶ θὰ καθίσει νὰ ἀναχωνεύσει κα νὰ καθαρίσει τοὺς πάντες)» (Μαλ.3,1-3).

Στὰ ἀμέσως ἑπόμενα δέ, ὁ Σωτῆρας ὁ Ἴδιος, μὲ τὸ στόμα τοῦ Προφήτη, λέει: «Καὶ προσάξω πρὸς ὑμᾶς ἐν κρίσει καὶ ἔσομαι μάρτυς ταχὺς ἐπὶ τὰς φαρμακοὺς καὶ ἐπὶ τὰς μοιχαλίδας καὶ ἐπὶ τὸὺς ὀμνύοντας τῷ ὀνόματί μου ἐπὶ ψεύδει.
 (Θὰ σᾶς δικάσω καὶ θὰ εἶμαι Ἐγὼ ὁ Ἴδιος ἄμεσος μάρτυρας κατηγορίας γιὰ τοὺς μάγους, τὶς μοιχαλίδες καὶ γιὰ ὅσους ὁρκίζονται ψευδῆ στὸ Ὄνομά μου)» (Μαλ.3,5) καὶ ὅσα ἄλλα ἀναφέρονται στὸν ἴδιο στίχο.
Γι' αὐτό καὶ ὁ Παῦλος, θέλοντας νὰ μᾶς ἀσφαλίσει ἐκ τῶν προτέρων, μᾶς εἶπε: «Εἰ δέ τις ἐποικοδομεῖ ἐπὶ τὸν θεμέλιον τοῦτον χρυσόν, ἄργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, ἑκάστου τὸ ἔργον φανερὸν γενήσεται· ἡ γὰρ ἡμέρα δηλώσει· ὅτι ἐν πῦρὶ ἀποκαλύπτεται· καὶ ἑκάστου τὸ ἔργον ὁποῖον ἐστι τὸ πῦρ δοκιμάσει.
 (Ἐὰν ὅμως κανεὶς χτίζει πάνω στὸ θεμέλιο αὐτὸ μὲ ὑλικὰ σὰν τὸ χρυσάφι ἢ τὸ ἀσήμι ἢ τοὺς πολύτιμους λίθους, ἢ ἀντιθέτως μὲ σανίδια ἢ ἄχυρα ἢ καλάμια τοῦ κάθε κτίστη τὸ ἔργο θὰ γίνει φανερό. Διότι ἡ ἡμέρα τῆς Κρίσεως θὰ τὸ ξεσκεπάσει καὶ θὰ τὸ φανερώσει.
Καὶ θὰ τὸ ξεσκεπάσει, διότι ἡ ἡμέρα ἐκείνη θὰ ἀποκαλυφθεῖ μαζὶ μὲ τὴν ἐνέργεια τῆς θείας δικαιοσύνης, ποὺ εἶναι δραστικὴ σὰν φωτιά. Καὶ ὁ Θεὸς θὰ ζυγίσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ νὰ ἀποκαλύψει ποιό εἶναι τὸ ἔργο τοῦ καθενός, καὶ θὰ φανερώσει τὴν πραγματική του ἀξία σὰν φωτιὰ ποὺ κατακαίει κάθε εὔφλεκτο ὑλικό)» (Α΄Κορ.3,12-13).

Ἀλλὰ ἤδη ὁ Παῦλος, γράφοντας πρὸς τὸν Τίτο, αὐτὲς τὶς δύο Παρουσίες ἐπισημαίνει, λέγοντας: «᾿Ἔπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σὼτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι, προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ.
(Διότι μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ φανερώθηκε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία σώζει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ μᾶς παιδαγωγεῖ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ὥστε, ἀφοῦ ἀρνηθοῦμε τὴν ἀσέβεια καὶ τὶς ἐπιθυμίες τοῦ μάταιου καὶ ἁμαρτωλοῦ αὐτοῦ κόσμου, νὰ ζήσουμε στὴ ζωὴ αὐτὴ μὲ ἐγκράτεια στὸν ἑαυτό μας, μὲ δικαιοσύνη πρὸς τοὺς γύρω μας ἀνθρώπους καὶ μὲ εὐσέβεια πρὸς τὸν Θεό. Καὶ νὰ ἐνισχυόμαστε στὴν ἐνάρετη ζωή, περιμένοντας μὲ χαρὰ τὴ μακαριότητα ποὺ ἐλπίζουμε καὶ τὴ φανέρωση τῆς δόξας τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος μας, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ)» (Τίτ.2,11-13).
Βλέπεις ὅτι μᾶς μίλησε γιὰ τὴν πρώτη Παρουσία, γιὰ τὴν ὁποία εὐχαριστεῖ καὶ γιὰ τὴν δεύτερη τὴν ὁποία περιμένουμε; Γι' αὐτό καὶ ἡ πίστη ποὺ ἐμεῖς σᾶς γνωρίζουμε τώρα, τέτοια παράδοση ἔχει: Νὰ πιστεύουμε σὲ Αὐτὸν ποὺ ἀνέβηκε στοὺς οὐρανοὺς καὶ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ Πατέρα καὶ πρόκειται νὰ ἔρθει δοξασμένος, νὰ κρίνει καὶ τοὺς ζῶντες καὶ τοὺς νεκρούς, τοῦ Ὁποίου ἡ Βασιλεία δὲν θὰ ἔχει τέλος.

Γ΄ Θὰ ἔρθει, λοιπόν, ὁ Κύριός μας, Ἰησοῦς Χριστός, ἀπὸ τὸν οὐρανό. Θὰ ἔρθει μὲ δόξα, ὅταν πρόκειται νὰ γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου, στὶς ἔσχατες ἡμέρες.
 Διότι θὰ γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου τούτου καὶ ὁ κτιστὸς κόσμος πάλι θὰ ἀνακαινιστεῖ. Ἀρα καὶ ψεῦδος καὶ φόνος καὶ κλοπὴ καὶ μοιχεία κέχυται ἐπὶ τῆς γῆς, καὶ αἵματα ἀφ᾿ αἵμασι μίσγουσι. (Ἀπλώθηκε στὴ γῆ διαφθορά, κλοπή, μοιχεία καὶ κάθε εἶδος ἁμαρτίας ξεχύθηκε σ᾽ ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη καὶ ὁ κόσμος πνίγηκε στὶς αἱματοχυσίες καὶ αἱμομιξίες)» (Ὠσ. 4, 2), γιὰ νὰ μὴ μείνει τὸ θαυμάσιο καὶ ἀπέραντο τοῦτο κατοικητήριο τοῦ ἀνθρώπινου γένους κατάμεστο ἀπὸ ἀνομία, θὰ παρέλθει αὐτὸς ὁ κόσμος, γιὰ νὰ ἀναφανεῖ ὁ τελειότερος.
Καὶ θέλεις νὰ πάρεις τὴ μαρτυρία ἀπὸ τὰ ρητὰ τῶν Γραφῶν; Ἄκου τὸν Ἠσαΐα ποὺ λέει: «Καὶ ἑλιγήσεται ὁ οὐρανὸς ὡς βιβλίον, καὶ πάντα τὰ ἄστρα πεσεῖται ὡς φύλλα ἐξ ἀμπέλου καὶ ὡς πίπτει φύλλα ἀπὸ συκῆς. (Θα περιτυλιχθοῦν οἱ οὐρανοὶ σὰν βιβλίο καὶ ὅλα τὰ ἀστέρια θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ καὶ σὰν τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς)» (Ἠσ.34,4).
Καὶ τὸ Εὐαγγέλιο λέει: «Ὁ ἥλιος σκοτισθήσεται καὶ ἡ σελήνη οὐ δώσει τὸ φέγγος αὐτῆς, καὶ οἱ ἀστέρες πεσοῦνται ἀπὸ τοῦ οὐρανοῦ. (Ὁ ἥλιος θὰ σκοτιστεῖ καὶ ἡ σελήνη δὲν θὰ δώσει το φῶς της καὶ τὰ ἀστέρια θὰ πέσουν ἀπὸ τὸν οὐρανό)» (Ματθ.24,29).
Μὴ λυπηθοῦμε, λοιπόν, διότι τάχα μόνο γιὰ ἐμᾶς θὰ ἔρθει τὸ τέλος. Καὶ γιὰ τὰ ἀστέρια θὰ ἔρθει, ἀλλὰ πάλι θὰ ξαναγίνουν. Γιατί θὰ ἀναστρέψει τοὺς οὐρανοὺς ὁ Κύριος ὄχι γιὰ νὰ τοὺς καταστρέψει, αλλά γιὰ νὰ τοὺς ἀναπλάσει τελειότερους.
Ἄκου τὸν προφήτη Δαβὶδ ποὺ λέει: «Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται (Στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας, Ἐσύ, Κύριε, ὁ ἄχρονος καὶ ἀΐδιος, στήριξες τὴ γῆ σὰν ἐπάνω σὲ ἀδιάσειστο θεμέλιο, καὶ οἱ οὐρανοὶ εἶναι ἔργα τῶν δικῶν Σου παντοδυνάμων χεριῶν.
Αὐτοὶ θὰ χαλαστοὺν καὶ θὰ χάσουν τὸ σημερινό τους σχῆμα. Ἐσὺ ὅμως παραμένεις ἀμετάβλητος καὶ ἀναλλοίωτος. Καὶ ὅλος ὁ κόσμος σὰν ἔνδυμα θὰ παλιώσει καὶ σὰν ἐξωτερικὸ ροῦχο ποὺ περιβάλλονται οἱ ἄνθρωποι, θὰ τὸν γυρίσεις καὶ θὰ τὸν περιτυλίξεις καὶ θὰ ἀλλάξει γινόμενος καινούριος)» (Ψαλμ.101, 26-27).
 
Ἀλλὰ θὰ πεῖ κάποιος: «Δές, λέει σαφῶς ὅτι θὰ καταστραφοῦν». Ἄκου πῶς τὸ ἐννοεῖ αὐτό, τὸ «θὰ καταστραφοῦν».
Θὰ σοῦ τὸ φανερώσει τὸ ἑξῆς παραπάνω ρητό: «Ὅλος ὁ κόσμος σὰν ἕνα ἔνδυμα θὰ παλιώσει καὶ σὰν τὸ ἐξωτερικὸ ροῦχο ποὺ φοροῦν οἱ ἄνθρωποι, θὰ τὸν γυρίσεις, θὰ τὸν περιτυλίξεις καὶ θὰ ἀλλάξει, θὰ γίνει καινούριος» (Ψαλμ.101,27).
Ἔτσι ἀκριβῶς ὅπως λέμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος θὰ πεθάνει ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸ δέχεται, σύμφωνα μὲ ρητὸ ἀπὸ τὶς Ἀγίες Γραφές: «Ἴδετε ὡς ὁ δίκαιος ἀπώλετο, καὶ οὐδεὶς ἐκδέχεται τῇ καρδίᾳ (Δεῖτε, ὁ δίκαιος πέθανε, ἀλλὰ κανεὶς δὲν τὸ πιστεύει μέσα στὴν καρδιά του)» (Ἠσ.57,1) –καὶ αὐτὸ ἴσως γιατί περιμένουμε τὴν ἀνάσταση- ἔτσι παρόμοια ἀναμένουμε καὶ τὴν ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου.
«Ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καὶ ἡ σελήνη εἰς αἷμα πρὶν ἐλθεῖν τὴν ἡμέραν Κυρίου τὴν μεγάλην καὶ ἐπιφανῆ. (Ὁ ἥλιος θὰ μεταστραφεῖ σὲ σκοτάδι καὶ ἡ σελήνη θὰ πάρει τὸ χρῶμα τοῦ αἵματος, προτοῦ νὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου ἡ μεγάλη καὶ περίβλεπτη, κατὰ τὴν ὁποία ὁ Κύριος θὰ ἔλθει ἐνδόξως γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο)» (Ἰωὴλ 3,4).
Ἂς διδαχτοῦν ὅσοι ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν αἵρεση τῶν Μανιχαίων καὶ ἂς μὴ θεοποιοῦν τὰ ἀστέρια, οὔτε αὐτὸν ἐδῶ τὸν ἥλιο, ποὺ θὰ γίνει μία ἡμέρα σκοτάδι, νὰ τὸν θεωροῦν, ἀσεβῶς, πώς εἶναι ὁ Χριστός. Ἀλλά ἄκου πάλι τὸν Κύριο ποὺ λέει: «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μοῦ οὐ μὴ παρέλθωσι. (Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ποὺ σᾶς φαίνονται τόσο μόνιμα καὶ στερεά, θὰ περάσουν καὶ θὰ ἐκλείψουν, οἱ λόγοι μου ὅμως δὲν θὰ περάσουν, ἀλλὰ θὰ ἐπαληθευθοῦν ἐπακριβῶς)» (Ματθ. 24,35).
 Διότι εἶναι σίγουρο ὅτι τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἔχουν τιμὴ καὶ δύναμη αἰώνια καὶ ἀναλλοίωτη, ἐνῷ τὰ κτίσματά Του εἶναι μεταβλητά.
 
Δ’  Θὰ παρέλθουν, λοιπόν, ὅσα τώρα βλέπουμε καὶ θὰ ἔρθουν ὅσα πρόκειται νὰ γίνουν, ποὺ θὰ εἶναι τελειότερα. Ἀλλὰ τὸ πότε, κανεὶς νὰ μὴν τὸ πολυεξετάζει.
Διότι μᾶς εἶπε ὁ Κύριος: «Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἢ καιροὺς οὓς ὁ πὰτὴρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδὶᾳ ἐξουσίᾳ. (Δὲν ἀνήκει σὲ σᾶς καὶ δὲν εἶναι δικό σας δικαίωμα νὰ γνωρίσετε τὰ χρόνια ἢ τοὺς ὁρισμένους μῆνες καὶ τὶς ἡμέρες, τὰ ὁποῖα ὁ Πατὴρ κράτησε στὴν ἀποκλειστικὴ ἐξουσία Του.
Αὐτὸς μόνον τὰ γνωρίζει καὶ μόνον Αὐτὸς θὰ ὁλοκληρώσει ὅσα θὰ συντελεσθοῦν κατὰ τὴ διάρκεια αὐτῶν τῶν χρόνων)» (Πράξ. 1, 7).
Μὴν τολμήσεις, λοιπόν, νὰ προσδιορίσεις τὸ πότε θὰ γίνουν αὐτά, οὔτε πάλι νὰ κοιμᾶσαι ἥσυχος. Διότι λέει «διὰ τοῦτο καὶ ὑμεῖς γίνεσθε ἕτοιμοι, ὅτι ᾗ ὥρᾳ οὐ δοκεῖτε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἔρχεται. (Γι’ αὐτὸ κι ἐσεῖς, ἀφοῦ δὲν ξέρετε πότε θὰ ἔλθει ὁ Κύριος, πρέπει νὰ ἑτοιμάζεστε διαρκῶς· διότι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ἔρχεται γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ ἐσᾶς μὲ τὸν θάνατο καὶ γιὰ ὅλους μαζὶ κατὰ τὴ δευτέρα Τοῦ παρουσία σὲ ὥρα ποὺ δὲν περιμένετε)» (Ματθ. 24, 44).
 
Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἔπρεπε νὰ γνωρίζουμε τὰ σημεῖα τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου, μιὰ καὶ περιμένουμε τὸν Χριστὸ γιὰ τὴ δεύτερη Παρουσία Του, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουμε ἀπατημένοι καὶ γιὰ νὰ μὴν πέσουμε σὲ πλάνη ἀπὸ τὸν ψεύτη Ἀντίχριστο, οἱ Ἀπόστολοι, «κατ᾽ οἰκονομίαν» κινήθηκαν μὲ θεόσδοτη προαίρεση καὶ πῆγαν καὶ ρώτησαν τὸν Ἀληθινὸ Διδάσκαλο, λέγοντας: «Εἰπὲ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται, καὶ τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καὶ τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος;
(Πές μας, πότε θὰ γίνουν ὅλα αὐτὰ καὶ ποιό εἶναι τὸ σημάδι ποὺ θὰ προαναγγέλλει τὴν ἔνδοξή Σου παρουσία καὶ τὸ ὁριστικὸ τέλος τοῦ κόσμου αὐτοῦ;)» (Ματθ. 24, 3).
 «Αὐτὸς γὰρ ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός (Καὶ δὲν εἶναι παράξενο αὐτό, διότι καὶ ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς μετασχηματίζεται στὴν ἐξωτερική του μορφὴ σὲ ἄγγελο φωτός)» (Β’ Κόρ. 11, 14).  Ἀσφάλισέ μας, λοιπόν, γιὰ νὰ μὴν προσκυνήσουμε κάποιον ἄλλο, ἐκτὸς ἀπὸ Σένα.

Καὶ Ἐκεῖνος ἄνοιξε τὸ θεϊκὸ καὶ ὑπερένδοξο στόμα Του καὶ εἶπε: «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. (Προσέχετε μὴ σᾶς παραπλανήσει κανείς)» (Ματθ. 24, 4).
Καὶ σεῖς τώρα, οἱ ἀκροατές, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς, σὰν νὰ Τὸν βλέπετε μπροστά σας, ἀκοῦτε νὰ σᾶς λέει καὶ σᾶς τὰ ἴδια: «Προσέξτε μήπως σᾶς πλανήσει κανείς».
Καὶ σᾶς παρακαλεῖ ὅλους ὁ Λόγος νὰ προσέχετε στὰ λεγόμενα. Διότι δὲν εἶναι ἱστορία πραγμάτων ποὺ πέρασαν, ἀλλὰ προφητεία μελλόντων ποὺ ὁπωσδήποτε θὰ ἔρθουν.
Δὲν τὸ προφητεύουμε ἐμεῖς ‒ διότι εἴμαστε ἀνάξιοι ‒ ἀλλὰ φέρνουμε στὸ μέσο ὅσα ἔχουν γραφεῖ καὶ ἀναφέρουμε τὰ σχετικὰ χαρακτηριστικὰ «σημεῖα».
Κοίτα λοιπὸν τώρα μόνος σου, ποιά ἔχουν ἤδη γίνει, τί ἀπολείπεται νὰ γίνει καὶ ἀσφάλισε τὸν ἑαυτό σου.
 
Ε’  «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. (Προσέχετε μὴ σᾶς παραπλανήσει κανείς). Πολλοὶ γὰρ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγὼ εἰμι ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι. (Διότι θὰ ἔλθουν πολλοὶ ποὺ θὰ διεκδικοῦν καὶ θὰ οἰκειοποιοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Μεσσία, τὸ ὁποῖο εἶναι δικό μου, καὶ θὰ λένε: "Ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστός". Καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλούς)» (Ματθ. 24, 4-5).
Αὐτὰ ἐν μέρει ἔχουν γίνει. Διότι ἤδη κάτι τέτοιο τὸ ἔχει πεῖ ὁ Σίμων ὁ Μάγος καὶ ὁ Μένανδρος καὶ μερικοὶ ἄλλοι ἀπὸ τοὺς αἰρεσιάρχες. Θὰ τὸ ποῦν σίγουρα καὶ μερικοὶ ἄλλοι στὴν ἐποχή μας ἢ καὶ ἄλλοι, μετὰ ἀπὸ μᾶς.
 
ΣΤ’  Δεύτερο σημεῖο: «Μελλήσετε δὲ ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοὰς πολέμων (Πρόκειται λοιπὸν νὰ ἀκοῦτε πολέμους καὶ εἰδήσεις γιὰ πολέμους ποὺ θὰ γίνονται σὲ ἄλλες χῶρες)» (Ματθ. 24, 6). Ἀλλὰ κι ἐμεῖς τώρα δὲν ἔχουμε πόλεμο τῶν Περσῶν μὲ τοὺς Ρωμαίους γιὰ τὴ Μεσοποταμία ἢ ὄχι;
Ξεσηκώνεται «ἐπὶ ἔθνος καὶ βασιλεία ἐπὶ βασιλείαν (τὸ ἕνα ἔθνος ἐναντίον τοῦ ἄλλου καὶ τὸ ἕνα βασίλειο κατὰ τοῦ ἄλλου)» (Ματθ. 24, 7) ἢ ὄχι;
«Καὶ ἔσονται λιμοὶ καὶ λοιμοὶ καὶ σεισμοὶ κατὰ τόπους (Καὶ θὰ γίνουν πεῖνες, ἐπιδημίες, σεισμοὶ σὲ διάφορους τόπους)» (Ματθ. 24, 7).
Αὐτὰ ἤδη ἔχουν γίνει. Καὶ συνεχίζει: «Φόβητρά τε καὶ σημεῖα ἀπ᾿ οὐρανοῦ μεγάλα ἔσται καὶ μεγάλοι χειμῶνες (Καὶ φαινόμενα ποὺ θὰ προκαλοῦν φόβο, καὶ μεγάλα σημεῖα θὰ γίνουν ἀπὸ τὸν ἔναστρο οὐρανὸ καὶ θὰ πέσουν βαρεῖς χειμῶνες)» (Λουκ. 21, 11) .
«Γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε ποὶᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. (Γρηγορεῖτε λοιπόν, νὰ εἶστε ἄγρυπνοι, διότι δὲν ξέρετε ποιά ὥρα ἔρχεται ὁ Κύριός σας, καὶ συνεπῶς πρέπει νὰ εἶστε πάντοτε ἕτοιμοι)» (Ματθ. 24, 42).
 
Ζ’  Ἀλλὰ ἐπιζητοῦμε δικό μας σημεῖο τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Ἐμεῖς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ζητοῦμε ἐκκλησιαστικὸ σημεῖο.
Καὶ ὁ Σωτῆρας λέει: «Καὶ τότε σκανδαλισθήσονται πολλοὶ καὶ ἀλλήλους παραδώσουσι καὶ μισήσουσιν ἀλλήλους. (Καὶ τότε πολλοὶ θὰ σκανδαλιστοῦν καὶ θὰ κλονιστοῦν στὴν πίστη. Καὶ θὰ παραδώσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο στοὺς ἄπιστους ἄρχοντες, καὶ θὰ μισήσουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλο)» (Ματθ. 24, 10).
Ἂν ἀκούσεις τώρα ὅτι ἐπίσκοποι ἐναντίον ἐπισκόπων καὶ κληρικοὶ ἐναντίον κληρικῶν καὶ λαοὶ ἐναντίον λαῶν φτάνουν μέχρι νὰ χυθεῖ αἷμα, μὴν ταραχθείς.
Διότι εἶναι γραμμένο κάτι τέτοιο. Νὰ μὴν προσέχεις τόσο σ᾽ αὐτὰ ποὺ γίνονται, ὅσο σ᾽ αὐτὰ ποὺ ἔχουν γραφεῖ. Οὔτε πάλι ἂν ἐγὼ ποὺ σὲ διδάσκω, χαθῶ, νὰ χαθεῖς καὶ σὺ μαζὶ μὲ μένα. Ἀλλὰ πρέπει ὁ ἀκροατὴς νὰ γίνει καλύτερος ἀπὸ τὸν δάσκαλο ποὺ τοῦ μιλάει.
Καὶ αὐτὸς ποὺ ἦρθε τὴν ἔσχατη ὥρα νὰ γίνει πρῶτος (πρβ. Ματθ. 20, 16: «Οὕτως ἔσονται οἱ ἔσχατοι πρῶτοι καὶ οἱ πρῶτοι ἔσχατοι. (Ἔτσι θὰ γίνουν πρῶτοι αὐτοὶ ποὺ κλήθηκαν τελευταῖοι κι ἀργότερα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἔδειξαν μεγάλο ζῆλο στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου˙ ἐνῷ αὐτοὶ ποὺ κλήθηκαν νωρίτερα καὶ πρῶτοι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ ἔδειξαν χαλαρότητα καὶ ἀμέλεια, θὰ γίνουν τελευταῖοι)»), ἐπειδὴ ὁ Δεσπότης δέχεται καὶ αὐτοὺς ποὺ φτάνουν τὴν ἑνδέκατη ὥρα (πρβ. Ματθ. 20, 6-7: «Περὶ δὲ τὴν ἑνδεκάτην ὥραν ἐξελθὼν εὗρεν ἄλλους ἑστῶτας ἀργούς, καὶ λέγει αὐτοῖς· τί ὧδε ἑστήκατε ὅλην τὴν ἡμέραν ἀργοί; Λέγουσιν αὐτῷ· ὅτι οὐδεὶς ἡμᾶς ἐμισθώσατο. Λέγει αὐτοῖς· ὑπάγετε καὶ ὑμεῖς εἰς τὸν ἀμπελῶνα, καὶ ὃ ἐὰν ᾖ δίκαιον λήψεσθε.
(Ὅταν βγῆκε καὶ κατὰ τὶς πέντε τὸ ἀπόγευμα, βρῆκε ἄλλους ποὺ στέκονταν χωρὶς ἐργασία καὶ τοὺς λέει: ‘’Γιατί στέκεστε ἐδῶ ὅλη τὴν ἡμέρα χωρὶς ἐργασία;’’.
Κι αὐτοί του λένε: ‘’Μένουμε ἄνεργοι, διότι κανεὶς δὲν μᾶς προσέλαβε γιὰ ἐργασία’’. Τότε τοὺς λέει: ‘’Πηγαίνετε καὶ σεῖς στὸ ἀμπέλι μου καὶ ὅ,τι εἶναι δίκαιο γιὰ τὸν κόπο σας θὰ τὸ πάρετε’’)»).
Ἐφόσον ἀνάμεσα στοὺς Ἀποστόλους βρέθηκε προδοσία, ἀπορεῖς ποὺ ἀνάμεσα στοὺς Ἐπισκόπους ὑπάρχει μισαδελφία;

Τὸ σημεῖο, ὅμως, αὐτὸ δὲν ἀναφέρεται μόνο στοὺς ἄρχοντες, ἀλλὰ καὶ στοὺς λαούς. Διότι λέει: «Καὶ διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. (Κι ἐπειδὴ θὰ πληθυνθεῖ ἡ κακία καὶ ἡ ἀνηθικότητα, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο, αὐτῶν δηλαδὴ ποὺ στὸ ὄνομα μόνο εἶναι χριστιανοὶ κι ἔχουν μιὰ τυπικὴ θρησκευτικότητα)» (Ματθ. 24, 12).
Μπορεῖ, λοιπόν, νὰ καυχηθεῖ κανεὶς ἀπὸ τοὺς παρόντες ὅτι ἔχει ἀνυπόκριτη φιλία πρὸς τὸν πλησίον; Δὲν συμβαίνει πολλὲς φορὲς τὰ χείλη νὰ φιλοῦν, τὸ πρόσωπο νὰ χαμογελᾶ, τὰ μάτια νὰ ἔχουν ἱλαρὸ βλέμμα, ἡ καρδιὰ ὅμως νὰ μηχανεύεται δόλους καὶ νὰ κατασκευάζει κακά, ἐνῷ κανεὶς μιλάει εἰρηνικά; (πρβ. Ψαλμ. 27, 3: «Μὴ συνελκὺσῃς μετὰ ἁμαρτωλῶν τὴν ψυχήν μου καὶ μετὰ ἐργαζομένων ἀδικίαν. Μὴ συναπολὲσῃς μὲ τῶν λαλούντων εἰρήνην μετὰ τῶν πλησίον αὐτῶν, κακὰ δὲ ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν. (Μὴν ἐπιτρέψεις νὰ συμπαρασυρθῶ στὸν ὄλεθρο μαζὶ μὲ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ νὰ συγκαταστραφὼ μὲ ἐκείνους, ποὺ ὡς ἔργο τους ἔχουν νὰ ἀδικοῦν, οἱ ὁποῖοι εἶναι διπρόσωποι καὶ λαλοῦν λόγους εἰρηνικοὺς καὶ φιλικοὺς πρὸς τοὺς πλησίον τους, σχεδιάζουν ὅμως κακὰ μέσα στὶς καρδιές τους)»).
 
Η’  Ἔχεις καὶ αὐτὸ τὸ σημεῖο: «Καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὃλῃ τῇ οἰκουμὲνῃ εἰς μαρτύριον πᾶσι τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος.
(Καὶ θὰ κηρυχθεῖ τὸ εὐαγγέλιο αὐτὸ τῆς Βασιλείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, γιὰ νὰ εἶναι τὸ κήρυγμα αὐτὸ ἔλεγχος γιὰ ὅλα τὰ ἔθνη, ὅσα δὲν θὰ πιστέψουν, ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ προφασιστοῦν ὅτι δὲν προσφέρθηκε καὶ σ’ αὐτοὺς τὸ εὐαγγέλιο. Καὶ τότε θὰ ἔλθει τὸ τέλος τοῦ κόσμου, τοῦ ὁποίου εἰκόνα καὶ προτύπωση θὰ εἶναι τὸ ἐπικείμενο τέλος τῶν Ἱεροσολύμων)» (Ματθ. 24, 14). Ἀλλὰ σχεδόν, ὅπως βλέπουμε, ὅλος ὁ κόσμος πληρώθηκε ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ.

Θ’  Καὶ τί γίνεται μετὰ ἀπ᾽ αὐτό; «Ὅταν οὖν ἴδητε τὸ βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τὸ ῥἠθὲν διὰ Διανιὴλ τοῦ προφήτου ἑστὼς ἐν τὸπῳ ἁγίῳ -ὁ ἀναγινώσκων νοείτω- (Θὰ δεῖτε πρῶτα τὸ μισητὸ καὶ βέβηλο σίχαμα τὸ ὁποῖο προφητεύθηκε ἀπὸ τὸν προφήτη Δανιήλ, νὰ στέκεται σὲ ἅγιο τόπο. Αὐτὸ θὰ προκαλέσει τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ. Κάθε ἀναγνώστης ἂς τὸ καταλάβει κι ἂς πάρει τὰ μέτρα του)» (Ματθ. 24, 15)
‒ καὶ παρακάτω «Τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδε ὁ Χριστὸς ἢ ὧδε, μὴ πιστεύσητε. (Τότε ἐὰν σᾶς πεῖ κανείς: "Νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστὸς ἢ ἐδῶ, μὴν πιστέψετε)» (Ματθ. 24, 23).
Ἡ μισαδελφία δίνει, λοιπόν, τόπο στὸν Ἀντίχριστο. Δηλαδὴ προετοιμάζει ὁ διάβολος διαιρέσεις τῶν λαῶν, γιὰ νὰ γίνει εὐπρόσδεκτος ὁ ἐρχόμενος Ἀντίχριστος.
Μακάρι κανένας ἀπὸ τοὺς δούλους τοῦ Χριστοῦ, ποὺ βρίσκονται ἐδῶ ἢ καὶ σὲ ἄλλα μέρη, νὰ μὴν τὸν πλησιάσει καὶ νὰ μὴν τὸν ἀκολουθήσει.
 
Γιὰ τὸ ἴδιο θέμα γράφοντας ὁ Παῦλος, μᾶς ἔδωσε φανερὸ σημεῖο, λέγοντας: «Μή τις ὑμᾶς ἐξαπατήσῃ κατὰ μηδένα τρόπον· ὅτι ἐὰν μὴ ἔλθῃ ἡ ἀποστασία πρῶτον καὶ ἀποκαλυφθῇ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός. Οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὢν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν; Καὶ νῦν τὸ κατέχον οἴδατε, εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτὸν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ· τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται· καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανείᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ· οὗ ἐστιν ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πάσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψὲύδους καὶ ἐν πάσῃ ἀπάτῃ τῆς ἀδικίας ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις, ἀνθ' ὧν τὴν ἀγάπην τῆς ἀληθείας οὐκ ἐδέξαντο εἰς τὸ σωθῆναι αὐτούς.
(Προσέξτε μὴ σᾶς ἐξαπατήσει κανεὶς μὲ κανένα τρόπο. Κι ὅταν σᾶς λένε ὅτι πλησίασε ἡ ἡμέρα τοῦ Χριστοῦ, σᾶς ἐξαπατοῦν. Διότι δὲν θὰ ἔλθει ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου καὶ ἡ Δευτέρα Παρουσία Του, ἐὰν πρῶτα δὲν ἔλθει ἡ ἀποστασία πολλῶν καὶ ἡ ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴν πίστη καὶ δὲν φανερωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ποὺ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον θὰ εἶναι ὑποκινητὴς καὶ ὄργανο τῆς ἁμαρτίας, γέννημα καὶ θρέμμα τῆς ἀπώλειας.
Αὐτὸς θὰ εἶναι ἀντίπαλος τῆς ἀλήθειας καὶ θὰ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλον ποὺ θὰ φέρει τὸ ὄνομα ‘’θεὸς’’ ἢ θὰ προσκυνεῖται μὲ σεβασμὸ καὶ λατρεία.
Καὶ θὰ ὑψώσει τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό του, ὥστε θὰ καθίσει ὡς θεὸς στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προσπαθεῖ μὲ διαβολικὰ σημεῖα καὶ ἀγυρτεῖες νὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι θεός.

Πρέπει, λοιπόν, πρῶτα νὰ φανερωθεῖ αὐτός. Δὲν θυμᾶστε ποὺ σᾶς τὰ ἔλεγα αὐτὰ ὅταν ἀκόμη ἤμουν ἀνάμεσά σας; Κι ἐπειδὴ τότε σας τὰ εἶπα, τώρα γνωρίζετε τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ ἐμποδίζει τὸν ἄνομο οὕτως ὥστε νὰ μὴν ἐμφανιστεῖ πιὸ πρίν, ἀλλὰ στὸν καιρὸ ποὺ τοῦ ἔχει ὁρίσει ὁ Θεός. Δὲν ἦλθε ὅμως ἀκόμη ὁ καθορισμένος καιρός του.
Διότι τώρα εἶναι σὲ ἐνέργεια ἡ μυστικὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἀνομίας, ἡ ὁποία σὲ μεγάλο βαθμὸ παραμένει κρυμμένη καὶ δὲν φανερώθηκε ἀκόμη ὁλόκληρη˙ ὑπάρχει μάλιστα κάποιος ποὺ ἐμποδίζει τὸν ἄνομο νὰ φανερωθεῖ.
Ἡ φανέρωση λοιπὸν τοῦ ἀνόμου αὐτοῦ θὰ ἀναβληθεῖ μόνο μέχρις ὅτου φύγει ἀπὸ τὴ μέση αὐτὸς ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν θεία πρόνοια παρεμποδίζει τὴν ἐμφάνισή του.
Καὶ τότε θὰ φανερωθεῖ ὁ ἄνομος, ποὺ ὁ Κύριος θὰ τὸν ἐξαφανίσει μὲ τὸ φύσημα τοῦ στόματός Του καὶ θὰ τὸν ἐκμηδενίσει μὲ τὴν ἔνδοξη ἐμφάνιση τῆς παρουσίας Του. Ἡ παρουσία τοῦ ἀνόμου αὐτοῦ θὰ γίνει μὲ κάθε δύναμη καὶ μὲ σημεῖα καὶ τέρατα ἀγυρτικά, ποὺ θὰ τὰ ἐνεργεῖ ὁ βοηθὸς καὶ συνεργάτης του σατανᾶς. Ἡ ἐμφάνισή του θὰ γίνει καὶ μὲ κάθε εἴδους ἀπάτη, ποὺ θὰ στηρίζεται στὴν ἀδικία καὶ τὴν ἀσυνειδησία.
Ἀλλὰ ἡ ἀπάτη αὐτὴ θὰ ἐπικρατήσει μόνο ἀνάμεσα σὲ ἐκείνους ποὺ θὰ χαθοῦν, ἐπειδὴ δὲν δέχτηκαν νὰ ἀγαπήσουν καὶ νὰ ἐγκολπωθοῦν τὴν ἀλήθεια, κι ἔτσι νὰ σωθοῦν)» (Β΄Θεσ.2,3-10).
 
Αὐτὰ λέει ὁ Παῦλος. Καὶ ὑπάρχει ἀποστασία στὴν ἐποχή μας διότι ἔφυγαν οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν ὀρθὴ πίστη. Καὶ ἄλλοι μᾶς διακηρύττουν ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι καὶ Πατέρας.
 Ἄλλοι πάλι τολμοῦν νὰ λένε ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸ εἶναι ἀπὸ τὰ μὴ ὄντα. Καὶ τὸ κακὸ εἶναι πὼς προηγουμένως ἦταν φανεροὶ οἱ αἱρετικοί, ἐνῷ τώρα εἶναι γεμάτη ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ κρυφοὺς αἱρετικούς.
Πραγματικὰ οἱ ἄνθρωποι ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ἀλήθεια καὶ εὐχαριστιοῦνται νὰ ἀκοῦνε λόγια τερπνά, χωρὶς νόημα, ποὺ προκαλοῦν ἡδυπάθεια στὴν ψυχή (βλ.Β΄Τιμ.4,3-4: «Ἒσταὶ γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται.
(Διότι θὰ ἔλθει καιρὸς ποὺ οἱ ἄνθρωποι δὲν θὰ ἀνέχονται τὴ σωστὴ καὶ ἀληθινὴ διδασκαλία, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὶς προσωπικές τους ἐπιθυμίες καὶ συμπάθειες θὰ ἐκλέγουν γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους ἕνα σωρό, πλῆθος ὁλόκληρο ἀπὸ διδασκάλους.
Καὶ θὰ προτιμοῦν ἐκείνους ποὺ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τους θὰ αἰσθάνονται γαργαλισμὸ καὶ τέρψη στὰ αὐτιά τους. Καὶ θὰ ἀποστρέψουν μὲ δυσαρέσκεια τὰ αὐτιά τους ἀπὸ τὴν ἀλήθεια, ἐνῷ θὰ στραφοῦν καὶ θὰ παρεκτραποῦν μόνοι τοὺς σὲ μύθους)»).
 
Προσφέρεται λόγος κούφιος καὶ ἀληθοφανὴς καὶ ὅλοι τὸν ἀκοῦνε εὐχάριστα. Διδάσκεται λόγος ποὺ ζητεῖ νὰ ὁδηγήσει τοὺς ἀνθρώπους στὴ μετάνοια καὶ ὅλοι κλείνουν τὰ αὐτιά τους. Οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἔφυγαν μακριὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ προτιμοῦν νὰ κάνουν τὸ κακό, παρὰ νὰ καλλιεργοῦν μέσα τους τὴν προαίρεση γιὰ τὸ ἀγαθό. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποστασία. Ἀπομένει λοιπὸν νὰ περιμένουμε τὸν ἐχθρό.
Τελευταῖα μάλιστα ἄρχισε κάπως ἀμυδρὰ νὰ ἀποστέλλει τοὺς προδρόμους του, γιὰ νὰ ἔρθει ἕτοιμος καὶ νὰ παγιδεύσει ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερους.
Γι’ αὐτὸ πρόσεχε τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε, καὶ ἀσφάλιζε τὴν ψυχή σου. Σὲ διαβεβαιώνει γιὰ ὅλα αὐτὰ ἡ Ἐκκλησία ἐνώπιον Θεοῦ ζῶντος, σοῦ προεξαγγέλλει τὰ σχετικὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο, πρὶν νὰ ἔρθει. Ἂν τοῦτο θὰ γίνει τώρα, ὅσο ζεῖς ἐσύ, δὲν τὸ ξέρουμε ἢ ἂν θὰ γίνει μετὰ ἀπὸ ἐσένα, πάλι δὲν τὸ ξέρουμε.
Εἶναι ὅμως καλό, γνωρίζοντας αὐτά, νὰ προασφαλίζεσαι.

Ι’  Ὁ Χριστὸς ὁ ἀληθινός, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὁ Μονογενής, δὲν ἔρχεται ἀπὸ κάποιο μέρος τῆς γῆς. Ἂν κάποιος ἀπατεῶνας τερατουργὸς καὶ θαυματουργός, παρουσιαστεῖ στὴν ἔρημο, ἰσχυριζόμενος ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Χριστός, μὴν πηγαίνεις (πρβ. Ματθ. 24, 26: «Ἐὰν οὖν ὑμῖν, ἰδοὺ ἐν τῇ ἐρὴμῳ ἐστί, μὴ ἐξέλθητε, ἰδοὺ ἐν τοῖς ταμείοις, μὴ πιστεύσητε. (Ἐὰν λοιπὸν σᾶς ποῦν: "Νά, στὴν ἔρημο εἶναι ὁ Μεσσίας", μὴ βγεῖτε νὰ τὸν συναντήσετε. Κι ἂν πάλι σᾶς ποῦν: "Νά, ὁ Χριστὸς εἶναι μέσα στὰ ἰδιαίτερα δωμάτια, μὴν τοὺς πιστέψετε")»· (πρβ. Μαρκ. 13, 21: «Καὶ τότε ἐάν τις ὑμῖν εἴπῃ, ἰδοὺ ὧδὲ ὁ Χριστός, ἰδοὺ ἐκεῖ, μὴ πιστεύετε (Καὶ τότε ἂν κάποιος σᾶς πεῖ: «Νά, ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστός, ἢ ἐκεῖ, νὰ μὴν τὸν πιστεύετε)»).

Μὴν προσέχεις, δηλαδή, κάτω στὴ γῆ, διότι ἀπὸ τὸν οὐρανὸ κατεβαίνει ὁ Δεσπότης, ὄχι μόνος, ὅπως ἔγινε πρίν, στὴν πρώτη Παρουσία, ἀλλὰ ἀνάμεσα σὲ πολλούς, ἀπὸ μυριάδες Ἀγγέλους περιφρουρούμενος. Οὔτε ἔρχεται κρυφὰ καὶ ἀθόρυβα, ὅπως ἡ δροσιὰ ἡ πρωινὴ στὸ ποκάρι τοῦ μαλλιοῦ (βλ. Ψαλμ. 71, 6: «Καταβήσεται ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον (Θὰ κατεβεῖ στὴ γῆ ἐμποτίζοντάς την μὲ τὴν γλυκιὰ καὶ ἐπιθυμητὴ δρόσο τῶν εὐλογιῶν, ὅπως ἡ βροχὴ στὸ μαλλὶ ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο κουρεύτηκε καὶ τυλίχθηκε σὲ ποκάριο, τὸ ὁποῖο εὐθὺς ἀπορροφᾶ κάθε ὑγρασία)»), ἀλλὰ σὰν ἀστραπή (βλ. Λουκ. 17, 24: «Ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἀστράπτουσα ἐκ τῆς ὑπ᾿ οὐρανὸν εἰς τὴν ὑπ᾿ οὐρανὸν λάμπει, οὕτως ἔσται καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ ἡμὲρᾳ αὐτοῦ.
(Σᾶς λέω μάλιστα νὰ μὴν ἀκολουθήσετε κανέναν σὲ κάποιον συγκεκριμένο τόπο, διότι ὁ Μεσσίας δὲν θὰ εἶναι τότε κρυμμένος σὲ κάποιο μέρος. Ἀλλὰ ὅπως ἡ ἀστραπὴ ποὺ ἀστράφτει ἀπὸ ἕνα ὁποιοδήποτε σημεῖο στὴν ἀτμόσφαιρα καὶ στὰ σύννεφα καὶ γενικότερα στὴν περιοχὴ ποὺ εἶναι κάτω ἀπ’ τὸν οὐρανὸ λάμπει μεμιὰς σ’ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ ὁρίζοντα κάτω ἀπ’ τὸν οὐρανό, ἔτσι θὰ εἶναι καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἡμέρα τῆς ἔνδοξης παρουσίας Του. Ἡ παρουσία Του θὰ ἔλθει αἰφνιδιαστικὰ καὶ θὰ εἶναι αἰσθητὴ σὲ ὅλους)»] ἐκτυφλωτικὴ καὶ ὁλόλαμπρη καὶ ἀντιληπτὴ ἀπὸ ὅλους.
Διότι, Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ἔχει πεῖ: «Ὥσπερ γὰρ ἡ ἀστραπὴ ἐξέρχεται ἀπὸ ἀνατολῶν καὶ φαίνεται ἕως δυσμῶν, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. (Διότι ὁ Μεσσίας οὔτε θὰ εἶναι κρυμμένος σὲ δωμάτια οὔτε θὰ παρουσιαστεῖ σὲ μέρος ἐρημικό. Ἀλλὰ ὅπως ἡ ἀστραπὴ βγαίνει ἀπὸ τὸ ἀνατολικὸ σημεῖο τοῦ ὁρίζοντα καὶ φαίνεται ἀμέσως μέχρι τὸ ἀντιδιαμετρικὸ δυτικὸ σημεῖο, ἔτσι θὰ γίνει καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Θὰ γίνει ἀμέσως αἰσθητὴ παντοῦ καὶ σὲ ὅλους)» (Ματθ. 24, 27)
Καὶ πάλι: «Καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς. καὶ ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης, καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ᾿ ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν.
(Καὶ τότε θὰ φανεῖ στὸν οὐρανὸ τὸ σημεῖο ποὺ θὰ προαναγγέλλει τὴν ἄμεση ἔλευση καὶ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Τότε θὰ θρηνήσουν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς ποὺ δὲν πίστεψαν. Καὶ θὰ δοῦν τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται καθισμένος στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ μὲ δύναμη καὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ μὲ δόξα πολλή. Καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἀποστείλει τοὺς ἀγγέλους Του νὰ ἠχήσουν δυνατὰ μὲ σάλπιγγα˙ καὶ θὰ μαζέψουν τοὺς ἐκλεκτούς Του ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πνέουν οἱ τέσσερις ἄνεμοι, ἀπὸ τὴ μία ἄκρη τοῦ ὁρίζοντα ἕως τὴν ἄλλη)» (Ματθ. 24, 30-31) καὶ ὅσα ἄλλα ἀναφέρονται στὸ ἴδιο χωρίο.

ΙΑ΄  Ἀλλὰ ὅπως τότε, παλιά, ποὺ ἐπρόκειτο νὰ ἐνανθρωπήσει ὁ Θεὸς καὶ ἀναμενόταν νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ Παρθένο, ὁ διάβολος φρόντισε προκαταβολικὰ νὰ διαβάλει τὸ γεγονὸς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ νὰ ἐμπνεύσει μὲ πονηρία καὶ ἀπάτη, τοὺς ἀνθρώπους νὰ δημιουργήσουν φανταστικὲς ἱστορίες γιὰ ψεύτικους θεοὺς ποὺ γεννοῦν γυναῖκες καὶ γεννιοῦνται ἀπὸ γυναῖκες.
Ὥστε –ἐφόσον θὰ εἶχε προηγηθεῖ ὅλη αὐτὴ ἡ πλάνη- ἔτσι τοὐλάχιστον πίστευε- θὰ μποροῦσαν πλέον οἱ ἄνθρωποι νὰ ἀρνηθοῦν καὶ τὴν πραγματικὴ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ.
Ἔτσι κάνει καὶ τώρα, ποὺ πρόκειται νὰ ἔρθει γιὰ δεύτερη φορὰ ὁ ἀληθινὸς Χριστός. Ὁ διάβολος, αὐτὸς ποὺ πάντοτε ἀντιστρατεύεται στὴ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, χρησιμοποιεῖ σὰν ὅπλο τὴν ἄδολη προσδοκία ποὺ ἔχουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸν ἐρχομό Του καὶ μὲ περισσότερη φροντίδα καὶ πονηρία ἐνεργεῖ σὲ κάποιον ἄνθρωπο, ποὺ ἀνήκει στοὺς «ἐξ Ἰουδαίων» Ἰουδαΐζοντες, ἱκανὸ καὶ ἔμπειρο στὴ μαγεία, στὴ γυτειὰ καὶ στὴν ἀγυρτία καὶ στὰ σατανικὰ καμώματά τους.
Τὸν βοηθάει λοιπὸν αὐτὸν νὰ οἰκειοποιηθεῖ τὴν ἐξουσία τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας καὶ ἀποκαλεῖ τὸν ἑαυτό του Χριστό.
Καὶ ἔτσι μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ τὸν παρακινεῖ νὰ ἀπατᾶ τοὺς Ἰουδαίους, ποὺ περιμένουν τὸν κεχρισμένο Μεσσία καὶ νὰ καταδυναστεύει τοὺς ἐθνικοὺς μὲ τὶς ὀργιώδεις καὶ ἀπατηλὲς μαγικὲς τέχνες του.

ΙΒ΄  Αὐτός, λοιπόν, ὁ Ἀντίχριστος, γιὰ τὸν ὁποῖο σᾶς μίλησα, θὰ ἔρθει, ὅταν συμπληρωθεῖ ὁ καιρὸς τῆς βασιλείας τῶν Ρωμαίων καὶ ὅταν θὰ πλησιάζουν τὰ σημεῖα τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου.
Δέκα βασιλεῖς τῶν Ρωμαίων θὰ ἀναγορευτοῦν μαζὶ συγχρόνως, σὲ διάφορους βέβαια τόπους καὶ θὰ βασιλέψουν τὸν ἴδιο καιρό.
Μετὰ ἀπὸ αὐτούς, ὁ ἑνδέκατος θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος, ποὺ μὲ τὴ διαβολική του τέχνη θὰ ἁρπάξει τὴ ρωμαϊκὴ ἐξουσία.
Τρεῖς βασιλεῖς ποὺ θὰ ἔχουν βασιλέψει πρὶν ἀπὸ αὐτόν, θὰ τοὺς ἐξουδενώσει καὶ τοὺς ὑπόλοιπους ἑφτὰ θὰ τοὺς ὑποτάξει.
Στὴν ἀρχὴ βέβαια θὰ χρησιμοποιήσει ἐπιείκεια καὶ σὰν ἕνας λόγιος καὶ συνετὸς θὰ ὑποκρίνεται σωφροσύνη καὶ φιλανθρωπία.
Μὲ ψεύτικα σημεῖα καὶ τέρατα ὅμως, ποὺ θὰ τὰ πετυχαίνει μὲ τὴ μαγικὴ ἀπάτη, τοὺς Ἰουδαίους θὰ τοὺς πλανέψει καὶ θὰ πιστέψουν πὼς εἶναι ὁ Χριστός, ὁ προσδοκώμενος.
Καὶ μετά, μὲ κάθε εἴδους ἀπανθρωπιὰ καὶ παρανομία, θὰ ἐπιφέρει σ’ αὐτοὺς ὅλες τὶς συμφορές, ὥστε, κατὰ κάποιον τρόπο, θὰ ξεπεράσει ὅλους τοὺς ἄδικους καὶ ἀσεβεῖς, ποὺ ἔζησαν πρὶν ἀπὸ αὐτόν, ἐπειδὴ θὰ ἔχει μέσα στὴν ψυχή του διάθεση φονική, σκληρότατη, ἄσπλαχνη καὶ πολύμορφη ἐνάντια σὲ ὅλους, κυρίως ὅμως ἐνάντια σὲ μᾶς τοὺς Χριστιανούς.
Μόνο ὅμως τρία χρόνια καὶ ἕξι μῆνες θὰ τολμήσει νὰ τὰ διαπράξει ὅλα αὐτὰ καὶ θὰ καταργηθεῖ ἀπὸ τὴ δεύτερη ἔνδοξη Παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρα μας Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ἀληθινοῦ, ποὺ θὰ ἀφανίσει τὸν Ἀντίχριστο μὲ ἕνα φύσημα καὶ μόνο ποὺ θὰ βγεῖ ἀπὸ τὸ στόμα Του. (βλ. Β΄Θεσ.2,8: «Καὶ τότε ἀποκαλυφθήσεται ὁ ἄνομος, ὃν ὁ Κύριος ἀναλώσει τῷ πνεύματι τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ καταργήσει τῇ ἐπιφανεὶᾳ τῆς παρουσίας αὐτοῦ.
(Καὶ τότε θὰ φανερωθεῖ ὁ ἄνομος, ποὺ ὁ Κύριος θὰ τὸν ἐξαφανίσει μὲ τὸ φύσημα τοῦ στόματός Του καὶ θὰ τὸν ἐκμηδενίσει μὲ τὴν ἔνδοξη ἐμφάνιση τῆς παρουσίας Του)») καὶ θὰ τὸν παραδώσει στὴν ἄσβεστη φωτιὰ τῆς κολάσεως.
 
ΙΓ΄  Αὐτὰ ποὺ τώρα σᾶς διδάσκουμε, δὲν εἶναι λόγια ποὺ φανερώνουν δικές μας ἐπινοήσεις, ἀλλὰ εἶναι συμπεράσματα βγαλμένα ἀπὸ τὶς θεῖες Γραφές, ποὺ διαβάζονται στὴν Ἐκκλησία. Καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν προφητεία ποὺ σᾶς διαβάσαμε μόλις τώρα, τοῦ προφήτη Δανιήλ, ὅπως ὁ Γαβριὴλ ὁ ἀρχάγγελος τὰ ἑρμήνευσε λέγοντας: «Τὸ θηρίον τὸ τέταρτον βασιλεία τετάρτη ἔσται ἐν τῇ γῇ, ἥτις ὑπερέξει πάσας τὰς βασιλείας.
 (Τὸ θηρίο τὸ τέταρτο θὰ εἶναι ἡ τέταρτη βασιλεία στὴ γῆ, ἡ ὁποία θὰ ξεπεράσει ὅλες τὶς βασιλεῖες σὲ δύναμη)» (Δαν.7,23).
Καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἑρμηνευτὲς μᾶς παρέδωσαν ὅτι αὐτὴ ἡ βασιλεία θὰ εἶναι τῶν Ρωμαίων.
Πρώτη ἐπίσημη βασιλεία, ὅπως ξέρουμε, ἦταν των Ἀσσυρίων, δεύτερη τῶν Μήδων καὶ Περσῶν καὶ μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τρίτη τῶν Μακεδόνων καὶ τέταρτη ἡ βασιλεία ποὺ εἶναι τώρα, ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.
 
Ἔπειτα μᾶς λέει τὰ ἑξῆς ὁ Γαβριήλ, ἑρμηνεύοντας τὴν προφητεία: «Τὰ δέκα κέρατα αὐτοῦ δέκα βασιλεῖς ἀναστήσονται, καὶ ὀπίσω αὐτῶν ἀναστήσεται βασιλεὺς ἕτερος, ὃς ὑπεροίσει κακοῖς πάντας τοὺς ἔμπροσθεν φησὶ ἀπὸ δὲ τῶν δέκα τούτων τοὺς τρεῖς ταπεινῶν πάντως ὅτι αὐτὸς ὄγδοος βασιλεύσει.
Καὶ λόγους, φησί, πρὸς τὸν ὕψιστον λαλήσει.
 (Τὰ δέκα κέρατα τοῦ θηρίου σημαίνουν ὅτι θὰ ἀναγορευτοῦν δέκα βασιλεῖς, καὶ πίσω ἀπὸ αὐτοὺς θὰ ἀναγορευτεῖ ἄλλος βασιλιᾶς, ὁ ὁποῖος θὰ ἐπιφέρει τόσα κακὰ ὥστε θὰ ξεπεράσει ὅλους τους προηγούμενους)».
«Οὐ μόνον τοὺς δέκα, ἀλλὰ καὶ πάντας τοὺς προγεγονότας. (Ὄχι μόνο)», λέει, «(τοὺς δέκα, ἀλλὰ καὶ ὅλους τους προηγούμενους)».
«Καὶ τρεῖς βασιλεῖς ταπεινώσει, δῆλον δὲ ὅτι ἀπὸ τῶν δέκα τῶν προτέρων. (Ἀκόμα, θὰ καταβάλει τρεῖς βασιλεῖς ποὺ εἶναι φανερὸ πὼς ἀνήκουν στοὺς προηγούμενους δέκα. Ἀπ΄αὐτούς τοὺς δέκα λοιπόν, τοὺς τρεῖς νικῶντας, αὐτὸς θὰ εἶναι, ὅπως φαίνεται, ὁ ὄγδοος ποὺ θὰ βασιλέψει)» (Δαν.7,24).
«Καὶ λόγους, φησί, πρὸς τὸν ὕψιστον λαλήσει («Καὶ λόγους», λέει, «θὰ ἀπευθύνει πρὸς τὸν Ὕψιστο)» (Δαν.7,25) ὁ βλάσφημος καὶ παράνομος αὐτὸς ἄνδρας, ποὺ δὲν πῆρε τὴν βασιλεία κληρονομικὰ ἀπὸ τοὺς πατέρες του, ἀλλὰ ἅρπαξε τὴν ἐξουσία μὲ τὴ μαγικὴ τέχνη.

ΙΔ΄  Καὶ ποιός εἶναι αὐτὸς καὶ μὲ ποιά δύναμη θὰ τὰ κάνει αὐτά; Ἑρμήνευσε, Παῦλε! «Οὗ ἐστι ἡ παρουσία κατ' ἐνέργειαν τοῦ σατανᾶ ἐν πὰσῃ δυνάμει καὶ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους. (Ἡ ἔλευση τοῦ ἀνόμου θὰ γίνει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ, ποὺ θὰ χρησιμοποιήσει κάθε δύναμη καὶ ἀπατηλὰ σημεῖα καὶ τέρατα ἀγυρτικά)» (Β΄Θεσ. 2,9).
Μὲ αὐτὸ θέλει δηλαδὴ νὰ μᾶς πεῖ ὅτι ὁ σατανᾶς θὰ χρησιμοποιήσει ἐκεῖνον τὸν ἄνομο σὰν ὄργανο, ἐνεργῶντας μέσῳ αὐτοῦ αὐτοπροσώπως.
Γιατί γνωρίζοντας ὁ σατανᾶς ὅτι δὲν πρόκειται νὰ ὑπάρξει καμία ἐπιείκια σὲ αὐτόν, κατὰ τὴν δεύτερη Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ἀρκεῖται πιά, ὅπως μέχρι τώρα συνήθιζε, νὰ πολεμάει τοὺς ἀνθρώπους μὲ τοὺς διάφορους ὑπηρέτες του, ἀλλὰ τώρα φανερὰ θὰ μπεῖ, ὁ ἴδιος, προσωπικά, στὴ μάχη μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Ἀντιχρίστου.
Πῶς θὰ πολεμάει; «Ἐν πᾶσι δὲ σημείοις καὶ τέρασι ψεύδους.  (Μὲ ὅλα τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα ποὺ θὰ εἶναι ψεύτικα)» (Β΄Θεσ.2,9).
Διότι ὁ πατέρας τοῦ ψεύδους (βλ. Ἰω.8,44: «Ὃταν λαλῇ τὸ ψεῦδος, ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ.
(Ὅταν λέει τὸ ψέμα, τὸ βγάζει ἀπὸ μέσα του. Λέει ψέματα, διότι εἶναι ψεύτης καὶ πατέρας τοῦ ψεύδους, ὁ πρῶτος ἐπινοητὴς καὶ ὁ κύριος ὑποβολέας του)»), τὰ ἔργα τοῦ ψεύδους τὰ πετυχαίνει σὲ συνεργασία μὲ τὴ νοσηρὴ καὶ ἐμπαθῆ φαντασία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ θὰ τοὺς κάνει νὰ νομίζουν ὅτι βλέπουν νεκρὸ νὰ ἀνασταίνεται, ἐνῷ δὲν ἀνασταίνεται καὶ χωλοὺς νὰ περπατοῦν καὶ τυφλοὺς νὰ βρίσκουν το φῶς τους, ἐνῷ οὐσιαστικὰ δὲν θὰ ἔχει γίνει καμία ἴαση σὲ αὐτούς.
 
ΙΕ΄  Καὶ πάλι λέει ὁ Ἀπόστολος: «Ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θὲὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν νὰὸν τοῦ Θεοῦ ὡς Θεὸν καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἐστὶ Θεός. (Αὐτός θὰ εἶναι ἀντίπαλος τῆς ἀλήθειας καὶ θὰ ὑψώνει τὸν ἑαυτό του πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλον ποὺ θὰ φέρει τὸ ὄνομα θεὸς ἢ θὰ προσκυνεῖται μὲ σεβασμὸ καὶ λατρεία.
Καὶ θὰ ὑψώσει τόσο πολὺ τὸν ἑαυτό του, ὥστε θὰ καθίσει ὡς θεὸς στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ προσπαθεῖ μὲ διαβολικὰ σημεῖα καὶ ἀγυρτεῖες νὰ ἀποδείξει ὅτι εἶναι θεός. Πρέπει λοιπὸν πρῶτα νὰ φανερωθεῖ αὐτός)» (Β΄Θεσ.2,4).

Σὲ ποιόν ναὸ ἄραγε; «Τῶν Ἰουδαίων», λέει, «ὁ ὁποῖος ἔχει καταστραφεῖ». Ὄχι βέβαια σὲ αὐτὸν ποὺ βρισκόμαστε, μη γένοιτο. Γιατί τὸ τονίζουμε αὐτό;
Γιὰ νὰ μὴ φανοῦμε ὅτι χαριζόμαστε στοὺς ἑαυτούς μας, διότι ἐφόσον ἔρχεται πρὸς τοὺς Ἰουδαίους ὡς Χριστός, ἐπιθυμεῖ καὶ νὰ προσκυνεῖται ἀπ’ αὐτούς.
Καὶ γιὰ νὰ τοὺς ἀπατήσει μὲ μεγαλύτερη ἐπιτυχία, φανερώνει αὐτὴν τὴν ἰδιαίτερη ἐπιθυμία καὶ φροντίδα γιὰ τὸν ναὸ τῶν Ἰουδαίων, δίνοντας ἔτσι τὴν ἐντύπωση ὅτι αὐτὸς ποὺ κατάγεται ἀπὸ τὴ γενιά του Δαβίδ, αὐτὸς θὰ ἀνοικοδομήσει καὶ τὸν ναὸ ποὺ ἔχτισε ὁ Σολομῶντας.

Τότε θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος, ὅταν «οὐ μὴ ἀφεθῇ ᾧδε λίθος ἐπὶ λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται (δὲν θὰ μείνει πέτρα πάνω στὴν πέτρα ποὺ νὰ μὴν γκρεμιστεῖ κάτω)» (Ματθ.24,2), σύμφωνα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Σωτῆρα μας.
Διότι ὅταν, εἴτε ἀπὸ τὴν παλαιότητα πέσει, εἴτε γίνει κατεδάφιση μὲ τὴν πρόφαση νέας οἰκοδομῆς, εἴτε γιὰ κάποιους ἄλλους λόγους ποὺ θὰ συντρέξουν, πέσει καὶ ὁ τελευταῖος λίθος –καὶ δὲν ἐννοῶ ἔξω στὸν περίβολο, ἀλλὰ μέσα στὸν ναό, ὅπου εἶναι τὰ Χερουβίμ- τότε θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος μὲ ὅλα τὰ σημεῖα καὶ τὰ τέρατα τὰ ψεύτικα, περιφρονῶντας δῆθεν ὅλα τὰ εἴδωλα.
Και στὴν ἀρχὴ θὰ ὑποκρίνεται φιλανθρωπία, ὕστερα ὅμως θὰ δείξει ὅλη τὴν ἀγριότητά του καὶ μάλιστα στοὺς ἁγίους τοῦ Θεοῦ. «Ἐθεώρουν (Παρατηροῦσα μὲ προσοχὴ καὶ εἶδα)», λέει, «καὶ τὸ κέρας ἐκεῖνο ἐποίει πόλεμον μετὰ τῶν ἁγίων (ὅτι τὸ κέρας ἐκεῖνο ἔκανε πόλεμο ἐναντίον τῶν ἁγίων τοῦ Ὑψίστου Θεοῦ –δηλαδὴ τῶν ἁγιασμένων ἀπὸ τὴν Θεία Χάρη, τῶν πιστῶν- καὶ τοὺς νίκησε, ἀποδείχτηκε ἰσχυρότερο ἀπὸ αὐτούς)» (Δαν.7,21).
Καὶ σὲ ἄλλο σημεῖο λέει: «Καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως, θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ' οὗ γεγένηται ἔθνος ἐν τῇ γῇ ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου (Θὰ εἶναι καιρὸς γιὰ θλίψη, τέτοια θλίψη ποὺ δὲν θὰ ἔχει ξαναγίνει ἀπὸ τότε ποὺ παρουσιάστηκαν τὰ ἔθνη στὴ γῆ, μέχρι ἐκεῖνον τὸν καιρὸ τοῦ Ἀντιχρίστου)» (Δαν.12,1).
Φοβερὸ τὸ θηρίο, μέγας δράκοντας, γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀκατανίκητος, ἕτοιμος νὰ τοὺς καταπιεῖ. Γι' αὐτό τὸ θηρίο, ἂν καὶ ἔχουμε πολλὰ νὰ ποῦμε ἀπὸ τὶς θεῖες Γραφές, θὰ ἀρκεστοῦμε σὲ αὐτά, γιὰ νὰ μὴ μακρύνουμε ἄμετρα τὸν λόγο.

ΙΣΤ΄  Γι' αὐτό, ἐπειδὴ γνώριζε ὁ Κύριος τὴν ὑπερβολικὴ δύναμη τοῦ ἀντιπάλου, ἔκανε παραχώρηση στοὺς πιστοὺς καὶ εἶπε: «Τότε οἱ ἐν τῇ Ἰουδαὶᾳ φευγέτωσαν ἐπὶ τὰ ὄρη, (Ὅταν, λοιπόν, δεῖτε τὴ βεβήλωση αὐτὴν τοῦ ἱεροῦ ν’ ἀρχίζει, τότε ἐκεῖνοι ποὺ θὰ κατοικοῦν στὶς πόλεις τῆς Ἰουδαίας ἂς φεύγουν στὰ βουνὰ γιὰ νὰ κρυφτοῦν ἐκεῖ)» (Ματθ.24,16).
Ἄν, ὅμως, κάποιος ἔχει συνείδηση ὅτι εἶναι πολὺ σταθερὸς καὶ δυνατός, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ παλέψει μὲ τὸν σατανᾶ, ἂς μείνει- γιατί δὲν θέλω νὰ ἀφαιρέσω τὴν ἐλπίδα τῆς νίκης ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ μὲ τὴν ἁγνὴ καὶ ἰσχυρὴ προσωπικότητά τους ἔχουν θέση καὶ ρόλο νεύρων στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας- καὶ ἂς λέει: «Τὶς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα;
(Τέτοια ἀγάπη ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ Χριστός. Ποιός λοιπὸν θὰ μπορέσει νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴν ἀγάπη αὐτὴν ποὺ μᾶς ἔχει ὁ Χριστός;
Μήπως θὰ μᾶς καταστήσει λιγότερο ἀγαπητοὺς στὸν Χριστὸ ἢ μήπως θὰ μᾶς χωρίσει ἀπ’ Αὐτὸν θλίψη ἀπὸ ἐξωτερικὲς περιστάσεις, ἢ στενοχώρια καὶ ἐσωτερικὴ πίεση τῶν καρδιῶν μας, ἢ διωγμὸς ἢ πεῖνα ἢ γύμνια καὶ ἔλλειψη ρούχων, ἢ κίνδυνος, ἢ μαχαίρι, ποὺ νὰ μᾶς φοβερίζει μὲ σφαγή;)» (Ρωμ.8,35) κ.τ.λ.
Ὅσοι λοιπὸν εἴμαστε δειλοί, νὰ ἀσφαλίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Οἱ δυνατοὶ ὅμως ἂς φροντίσουμε νὰ βρεθοῦμε τότε πολεμικὰ παρατεταγμένοι ἐνάντια στὸν Ἀντίχριστο.

«Ἒσται γὰρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ᾿ ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ᾿ οὐ μὴ γένηται. (Πρέπει μάλιστα στὴ φυγή σας νὰ μὴν ἐμποδίζεστε ἀπὸ τίποτε· διότι τότε θὰ ὑπάρχει τόσο μεγάλη θλίψη, τέτοια ποὺ δὲν ἔχει γίνει ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου ἕως τώρα, οὔτε θὰ γίνει ποτὲ παρόμοια)» (Ματθ.24,21).
Ἀλλὰ δόξα τῷ Θεῷ ποὺ τὸ μέγεθος τῆς θλίψεως αὐτῆς τὸ περιόρισε σὲ λίγες ἡμέρες. Διότι λέει: «Καὶ εἰ μὴ ἐκολοβώθησαν αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι, οὐκ ἂν ἐσώθη πᾶσα σὰρξ· διὰ δὲ τοὺς ἐκλεκτοὺς κολοβωθήσονται αἱ ἡμέραι ἐκεῖναι.
(Κι ἂν ὁ Θεὸς δὲν λιγόστευε τὸν ἀριθμὸ τῶν ἡμερῶν ἐκείνων, δὲν θὰ σωζόταν κανεὶς ἄνθρωπος. Ἀλλὰ γιὰ τοὺς ἐκλεκτοὺς ὁ Θεὸς θὰ λιγοστέψει τὶς ἡμέρες ἐκεῖνες, προνοῶντας νὰ μὴν ταλαιπωρηθοῦν αὐτοὶ πολύ)» (Ματθ.24,22).
Καὶ θὰ βασιλέψει ὁ Ἀντίχριστος τριάμισι μόνο χρόνια. Δὲν τὸ ἀναφέρουμε αὐτὸ βασιζόμενοι στὰ ἀπόκρυφα εὐαγγέλια, ἀλλὰ στὸν προφήτη Δανιήλ.
Διότι λέει: «Καὶ ἤκουσα τοῦ ἀνδρὸς τοῦ ἐνδεδυμένου τὰ βαδδίν, ὃς ἦν ἐπάνω τοῦ ὕδατος τοῦ ποταμοῦ, καὶ ὕψωσε τὴν δεξιὰν αὐτοῦ καὶ τὴν ἀριστερὰν αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ὤμοσεν ἐν τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα, ὅτι εἰς καιρὸν καιρῶν καὶ ἥμισυ καιροῦ· ἐν τῷ συντελεσθῆναι διασκορπισμὸν γνώσονται πάντα ταῦτα.
(Τότε ἄκουσα τὸν ἄνδρα ποὺ ἦταν ντυμένος μὲ ἔνδυμα λινὸ καὶ βρισκόταν ἐπάνω στὸ νερὸ τοῦ ποταμοῦ, ὁ ὁποῖος ὕψωσε τὸ δεξὶ καὶ τὸ ἀριστερό του χέρι στὸν οὐρανὸ καὶ ὁρκίστηκε στὸν Θεὸ ποὺ ζεῖ εἰς τὸν αἰῶνα, νὰ ἀπαντᾶ καὶ νὰ λέγει: ‘’Ἡ ἐκπλήρωση τῶν θαυμασίων γεγονότων θὰ πραγματοποιηθεῖ σὲ ἕνα ἔτος καὶ ἀκόμη δύο ἔτη καὶ μισὸ ἔτος ἐπιπλέον- δηλαδὴ σὲ τρισήμισι ἔτη-, ὅταν ὁλοκληρωθεῖ καὶ λάβει τέλος ὁ διωγμὸς καὶ ὁ διασκορπισμὸς τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, τότε θὰ ἐννοήσουν τὸ περιεχόμενο καὶ τὴν ἀλήθεια ὅλων αὐτῶν τῶν προφητειῶν’’)» (Δαν.12,7).

Μερικοὶ φαίνεται ὅτι μὲ τὴν ἴδια ἔννοια ἔχουν κατανοήσει καὶ ἄλλα δύο χωρία τοῦ προφήτη Δανιὴλ· τὸ «Καὶ ἀπὸ καιροῦ παραλλάξεως τοῦ ἐνδελεχισμοῦ καὶ τοῦ δοθῆναι βδέλυγμα ἐρημώσεως ἡμέραι χίλιαι διακόσιαι ἐνενήκοντα. (Ἀπὸ τὴν ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία θὰ καταργηθεῖ ἡ προσφορὰ τῆς καθημερινῆς θυσίας στὸν ναὸ καὶ θὰ στηθεῖ τὸ μισητὸ καὶ βέβηλο σίχαμα, ποὺ θὰ προκαλέσει τὴν ἐρήμωση καὶ τὴν καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, θὰ περάσουν χίλιες διακόσιες ἐνενῆντα ἡμέρες δοκιμασίας τοῦ λαοῦ)» (βλ. Δαν.12,11) καὶ τὸ «Μὰκάριος ὁ ὑπομένων καὶ φθάσας εἰς ἡμέρας χιλίας τριακοσίας τριάκοντα πέντε.
(Μακάριος καὶ πανευτυχὴς θὰ εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος στὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες ποὺ προαναφέρθηκαν θὰ δείξει ὑπομονὴ καὶ θὰ κατορθώσει νὰ φτάσει στὸ τέλος τῶν χιλίων τριακοσίων τριάντα πέντε ἡμερῶν)» (Δαν.12,12).
 
Γι' αὐτό πρέπει νὰ κρύβονται οἱ πιστοὶ καὶ νὰ φεύγουν. Διότι ἴσως δὲν θὰ προλάβουμε, σύμφωνα μὲ τοὺς λόγους τοῦ Κυρίου, νὰ περιέλθουμε φεύγοντας ὅλες τὶς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ ἔρθει. (πρβ. Ματθ.10,23 «Ὃταν δὲ διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τὴν ἄλλην· ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ τελέσητε τὰς πόλεις τοῦ Ἰσραὴλ ἕως ἂν ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
(Ὅταν σᾶς διώκουν σὲ μιὰ πόλη, νὰ φεύγετε καὶ νὰ πηγαίνετε στὴν ἄλλη, γιὰ νὰ συνεχίσετε ἐκεῖ τὸ ἔργο σας. Καὶ μὴ σᾶς περάσει ἀπὸ τὸν νοῦ ὅτι μπορεῖ νὰ μὴ σᾶς ἀπομείνουν πλέον πόλεις ὅπου θὰ καταφεύγετε, ὅταν θὰ σᾶς διώχνουν· διότι ἀληθινὰ σᾶς λέω, δὲν θὰ προφθάσετε νὰ περιέλθετε ὅλες τὶς πόλεις τοῦ Ἰσραήλ, ἕως ὅτου ἐπέλθει ἡ δίκαιη κρίση τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ θὰ τιμωρήσει τοὺς διῶκτες σας)»).

ΙΖ΄  Ποιος θὰ εἶναι ἄραγε ὁ μακάριος ποὺ θὰ μαρτυρήσει γιὰ τὸν Χριστό, διατηρῶντας τὴν πίστη του καὶ τὴν εὐλάβειά του τὴν ἐποχὴ ἐκείνη;
Ἐγώ σας λέω ὅτι πάνω ἀπ΄όλους τοὺς μάρτυρες θὰ εἶναι οἱ τότε μάρτυρες. Διότι ὅσοι μαρτύρησαν ἢ θὰ μαρτυρήσουν μέχρι τότε, πάλεψαν μόνο μὲ ἀνθρώπους, ἀλλὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ἀντιχρίστου, θὰ πολεμήσουμε μὲ αὐτὸν τὸν ἴδιο τόν σατανᾶ πρόσωπο με πρόσωπο, σῶμα μὲ σῶμα.
Καὶ οἱ βασιλεῖς τότε, στὰ προηγούμενα χρόνια, καταδίωκαν τοὺς μάρτυρες καὶ τοὺς θανάτωναν μόνο, ἀλλὰ δὲν προσποιοῦνταν ὅτι ἀνασταίνουν νεκρούς, οὔτε ἔδειχναν σὰν πραγματικὰ φανταστικὰ σημεῖα καὶ τέρατα.
Ἐδώ ὅμως γίνεται ἁπλῆ παρακίνηση καὶ γιὰ νὰ φοβηθοῦμε καὶ γιὰ νὰ ἀπατηθοῦμε: «Βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. (Προσέχετε μὴ σᾶς παραπλανήσει κανεὶς)»· «ἐγερθήσονται γὰρ ψευδόχριστοι καὶ ψευδοπροφῆται καὶ δώσουσι σημεῖα μεγάλα καὶ τέρατα, ὥστε πλανῆσαι, εἰ δυνατόν, καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. (διότι θὰ ἔλθουν πολλοὶ ποὺ θὰ διεκδικοῦν καὶ θὰ οἰκειοποιοῦνται τὸ ὄνομα τοῦ Μεσσία, τὸ ὁποῖο εἶναι δικό μου, καὶ θὰ λένε: "Ἐγὼ εἶμαι ὁ Χριστός". Καὶ θὰ παραπλανήσουν πολλούς)» (Ματθ.24,24-25).
Προσέξτε, νὰ μὴ σκεφτεῖ κανεὶς τότε: «Τί περισσότερο ἔκανε ὁ Χριστός; Μὲ ποιά ἄραγε δύναμη ὁ Ἀντίχριστος τὰ κάνει αὐτά; Ἂν ὁ Θεὸς δὲν ἤθελε, δὲν θὰ τοῦ ἐπέτρεπε».

Σὲ ἀσφαλίζει, βέβαια, ὁ Ἀπόστολος καὶ σοῦ λέει ἀπὸ πιὸ μπροστά: «Καὶ διὰ τοῦτο πέμψει αὐτοῖς ὁ Θεὸς ἐνέργειαν πλάνης εἰς τὸ πιστεῦσαι αὐτοὺς τῷ ψεύδει, (Καὶ γι’ αὐτὸ θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ τοὺς ἔλθει ἐνέργεια πονηρή, ποὺ θὰ τοὺς σπρώχνει στὴν πλάνη, γιὰ νὰ πιστέψουν στὸ ψέμα)» (Β΄Θεσ. 2,11) –τὸ «θὰ στείλει» μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «θὰ ἐπιτρέψει»- ὄχι γιὰ νὰ ἀπολογηθοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ κατακριθοῦν.
Γιατί; «Ἳνα κριθῶσι πάντες οἱ μὴ πιστεύσαντες τῇ ἀληθείᾳ (κι ἔτσι νὰ κατακριθοῦν ὅλοι ὅσοι δὲν πίστεψαν στὴν ἀλήθεια)», δηλαδὴ στὸν ἀληθινὸ Χριστό, «ἀλλ᾿ εὐδοκήσαντες ἐν τῇ ἀδικίᾳ (ἀλλά δέχτηκαν ὁλόψυχα τὴν ἀδικία)» (Β΄Θεσ. 2,12), δηλαδὴ τὸν Ἀντίχριστο.
 
Τὰ ἐπιτρέπει αὐτὰ ὁ Θεὸς στοὺς διωγμοὺς ποὺ γίνονται σὲ διάφορες ἐποχὲς καὶ τότε, ὄχι γιατί ἀδυνατεῖ νὰ ἐμποδίσει τὰ μαρτύρια, ἀλλὰ ἐπειδὴ συνηθίζει νὰ στεφανώνει τοὺς ἀθλητές Του γιὰ τὴν ὑπομονή τους καὶ νὰ τοὺς βάζει κοντὰ μὲ τοὺς Προφῆτες καὶ τοὺς Ἀποστόλους.
Ὥστε, ἐνῷ ἐκοπίασαν μαρτυρικὰ γιὰ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, νὰ κληρονομήσουν τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν ποὺ διαρκεῖ ἀτελεύτητα, καθὼς τὸ ἐπιβεβαιώνει καὶ ὁ προφήτης Δανιήλ: «Καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαὴλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας, ὁ ἑστηκὼς ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τοῦ λαοῦ σου· καὶ ἔσται καιρὸς θλίψεως, θλῖψις οἵα οὐ γέγονεν ἀφ' οὗ γεγένηται ἔθνος ἐν τῇ γῇ ἕως τοῦ καιροῦ ἐκείνου· καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ σωθήσεται ὁ λαός σου, πᾶς ὁ γεγραμμένος ἐν τῇ βίβλῳ
(Καὶ κατὰ τὸν κρίσιμο ἐκεῖνο καιρὸ θὰ ἐμφανιστεῖ ὁ μέγας ἀρχάγγελος Μιχαήλ, ὁ προστάτης, βοηθὸς καὶ ὑπερασπιστὴς τῶν ἀνθρώπων τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ Σου.
Ἡ περίοδος ἐκείνη θὰ εἶναι ἐποχὴ μεγάλης θλίψεως· θλίψεως τέτοιας, ὅμοια τῆς ὁποίας δὲν ἔγινε ἀπὸ τότε ποὺ φάνηκαν ἔθνη ἀνθρώπων ἐπάνω στὴ γῆ, μέχρι τὴν ἐποχὴ ἐκείνη.
Ὅταν ὅμως ἔλθει ἡ ἐποχὴ τῆς μεγάλης θλίψεως, θὰ σωθοῦν ἀπὸ τὸν λαὸ Σου ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἶναι γραμμένοι στὸ βιβλίο τῆς ζωῆς)» (Δαν.12,1).
Καὶ συνεχίζει: «Καὶ πολλοὶ τῶν καθευδόντων ἐν γῆς χώματι ἐξεγερθήσονται, οὗτοι εἰς ζωὴν αἰώνιον καὶ οὗτοι εἰς ὀνειδισμὸν καὶ εἰς αἰσχύνην αἰώνιον. Καὶ οἱ συνιέντες ἐκλάμψουσιν ὡς ἡ λὰμπρότης τοῦ στερεώματος καὶ ἀπὸ τῶν δικαίων τῶν πολλῶν ὡς οἱ ἀστέρες εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ ἔτι.
(Καὶ πολλοὶ ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ κοιμοῦνται στὸ χῶμα θὰ ἀναστηθοῦν, ἄλλοι γιὰ αἰώνια ζωὴ καὶ ἄλλοι γιὰ ὀνειδισμὸ καὶ ντροπὴ αἰώνια. Καὶ ὅσοι μελέτησαν, κατανόησαν καὶ τήρησαν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου, θὰ λαμποκοποῦν σὰν ὑπέρφωτα ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἀνάμεσα ἀπὸ τοὺς πολλοὺς δικαίους θὰ ξεχωρίζουν σὰν φωτεινοὶ ἀστέρες, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων)» (Δαν.12,2-3).

ΙΗ΄ Ἀσφάλιζε, λοιπόν, τὸν ἑαυτό σου, ἄνθρωπε. Ἔχεις τὰ σημεῖα τοῦ Ἀντιχρίστου. Νὰ μὴν τὰ θυμᾶσαι μόνο γιὰ σένα, ἀλλὰ νὰ τὰ λὲς καὶ στοὺς ἄλλους μὲ ζῆλο (βλ. Σοφ. Σολ. 7,13 «Ἀδόλως τε ἔμαθον ἀφθόνως τε μεταδίδωμι, τὸν πλοῦτον αὐτῆς οὐκ ἀποκρύπτομαι.
(Τὴν ἔμαθα λοιπὸν τὴ σοφία χωρὶς δόλο καὶ ἰδιοτέλεια. Δεν τη ζήτησα δηλαδὴ μὲ τὸν σκοπὸ νὰ ἀποκτήσω μὲ αὐτὴν πλούτη καὶ κοσμικὰ ἀγαθά. Καὶ τὴ μεταδίδω γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο ἄφθονα καὶ πλουσιοπάροχα καὶ στοὺς ἄλλους καὶ δὲν κρύπτω τὸν πλοῦτο της ἀπὸ κανένα)»).
Ἂν ἔχεις παιδὶ κατὰ σάρκα, νὰ τὸ συμβουλεύεις. Ἂν πάλι μὲ τὴν κατήχηση γέννησες κάποιο πνευματικὸ παιδί, καὶ αὐτὸ νὰ τὸ προφυλάξεις μὲ τὶς συμβουλές σου, ὥστε νὰ μὴ δεχτεῖ τὸν ἀπατεῶνα ὡς ἀληθινό.
«Τὸ γὰρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας.  (Διότι τώρα εἶναι σὲ ἐνέργεια ἡ μυστικὴ δύναμη τοῦ κακοῦ καὶ τῆς ἀνομίας, ἡ ὁποία σὲ μεγάλο βαθμὸ παραμένει κρυμμένη καὶ δὲν φανερώθηκε ἀκόμη ὁλόκληρη)» (Β΄Θεσ.2,7).
Μὲ βάζουν σὲ σκέψεις καὶ φόβο οἱ πόλεμοι τῶν ἐθνῶν, μὲ φοβίζουν τὰ σχίσματα τῶν ἐκκλησιῶν, μὲ τρομάζει ἡ μισαδελφία τῶν ἀδελφῶν.
Ἂς τὰ διακηρύττουμε λοιπὸν αὐτά, ἀλλὰ εἴθε νὰ μὴ γίνουν στὴν ἐποχή μας. Ἂς ἔχουμε ὅμως τὸν νοῦ μας γιὰ νὰ εἴμαστε ἐξασφαλισμένοι.
Αὐτὰ εἶχα νὰ πῶ γιὰ τὸν Ἀντίχριστο.

ΙΘ΄  Ἐπίσης παραδεχόμαστε καὶ περιμένουμε ὅτι ὁ Κύριος θὰ ἔρθει ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς ἐπάνω σὲ φωτεινὲς νεφέλες (βλ. Ματθ.24,30: «Καὶ τότε φανήσεται τὸ σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ τότε κόψονται πᾶσαι αἱ φυλαὶ τῆς γῆς καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.
(Καὶ τότε θὰ φανεῖ στὸν οὐρανὸ τὸ σημεῖο ποὺ θὰ προαναγγέλλει τὴν ἄμεση ἔλευση καὶ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Τότε θὰ θρηνήσουν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς ποὺ δὲν πίστεψαν. Καὶ θὰ δοῦν τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται καθισμένος στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ μὲ δύναμη καὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ μὲ δόξα πολλὴ)» καὶ Ματθ. 26,64: «Πλὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καὶ ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ.  
(Ἂλλ’ ὅμως σᾶς λέω ὅτι σύντομα θὰ δεῖτε τὸν Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου, τὸν Θεάνθρωπο Μεσσία, νὰ κάθεται στὰ δεξιὰ τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ καὶ νὰ ἔρχεται πάνω στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ ὡς ἔνδοξος Κριτής)»).

Τότε θὰ ἠχήσουν οἱ σάλπιγγες οἱ ἀρχαγγελικές. Οἱ νεκροὶ θὰ ἀναστηθοῦν πρῶτα μὲ τὴν δύναμη τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ πιστοί, ποὺ θὰ ζοῦν τότε, θὰ ἁρπαχτοῦν μέσα στὶς νεφέλες καὶ σὰν βραβεῖο γιὰ τοὺς κόπους τους θὰ τιμηθοῦν ὑπερβολικὰ πάνω ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα μέτρα, ἐπειδὴ καὶ ὁ ἀγῶνας τους ἦταν ὑπερανθρώπινος.
Ἔτσι θὰ γίνουν, ὅπως μᾶς τὸ λέει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γράφοντας: «Ὃτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ' οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα.
(Κι αὐτὸ θὰ συμβεῖ, διότι ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος μὲ πρόσταγμα, μὲ φωνὴ ἀρχαγγέλου καὶ μὲ σάλπιγγα Θεοῦ θὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό, καὶ οἱ νεκροὶ ποὺ εἶχαν πεθάνει πιστοὶ στὸν Χριστὸ θὰ ἀναστηθοῦν πρῶτοι. Ἔπειτα ἐμεῖς ποὺ θὰ εἴμαστε τότε ἀκόμη στὴ ζωή, συγχρόνως καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς θὰ ἁρπαχτοῦμε μὲ σύννεφα γιὰ νὰ προϋπαντήσουμε τὸν Κύριο μετέωροι στὸν ἀέρα, μεταξὺ οὐρανοῦ καὶ γῆς. Κι ἔτσι, ἀφοῦ ἀνεβοῦμε μαζί Του στὸν οὐρανό, θὰ εἴμαστε πάντοτε μαζὶ μὲ τὸν Κύριο)» (Α΄Θεσ. 4,16-17).

Κ΄  Αὐτὴν τὴν δεύτερη Παρουσία τοῦ Κυρίου καὶ τὴ Συντέλεια τοῦ κόσμου τὴν γνώριζε ὁ «Ἐκκλησιαστής».
Γι' αὐτό καὶ στὸ βιβλίο του λέει (Ἐκκλ.11,9 ἕως 12, 5): «Εὐφραίνου, νεανίσκε, ἐκ νεότητός σου καὶ ἀπόστησον θυμὸν ἀπὸ καρδίας σου καὶ παράγαγε πονηρίαν ἀπὸ σαρκός σου καὶ μνήσθητι τοῦ κτίσαντός σέ, ἕως οὗ μὴ ἔλθωσιν αἱ ἡμέραι τῆς κακίας, ἕως οὗ μὴ σκοτισθῇ ὁ ἥλιος καὶ τὸ φῶς καὶ ἡ σελήνη καὶ οἱ ἀστέρες καὶ σκοτάσουσιν αἱ βλέπουσαι ἐν ταῖς ὀπαῖς ἕως οὗ μὴ ἀνατραπῇ τὸ σχοινίον τοῦ ἀργυρίου καὶ συντριβῇ τὸ ἀνθέμιον τοῦ χρυσίου καὶ ἀναστήσονται εἰς φωνὴν τοῦ στρουθίου καῖγε ἀπὸ τοῦ ὕψους ὄψονται καὶ θάμβοι ἐν τῇ ὁδῷ.
(Νέε μου, νὰ ζεῖς καὶ νὰ χαίρεσαι τὰ νιᾶτα σου καὶ νὰ διώξεις τὸν θυμὸ ἀπὸ τὴν καρδιά σου καὶ τὶς πονηρὲς ἐπιθυμίες τῆς σάρκας σου καὶ νὰ φέρνεις στὴ μνήμη σου τὸν Κριτή σου, προτοῦ φτάσουν οἱ ἡμέρες τῶν γηρατειῶν, προτοῦ σκοτιστεῖ ὁ ἥλιος καὶ τὸ φῶς καὶ ἡ σελήνη καὶ τὰ ἀστέρια καὶ σκοτιστοῦν οἱ κόρες τῶν ματιῶν σου, ποὺ κοιτάζουν μέσα ἀπὸ τὰ βλέφαρα καὶ τὶς κόγχες τους- ἐννοῶντας τὴν δύναμη νὰ διαβλέπει κανεὶς τὰ πράγματα- προτοῦ νὰ κοπεῖ τὸ ἀργυρὸ νῆμα τῆς ζωῆς σου –μᾶς διδάσκει τὴν ἔκπαγλη εἰκόνα τοῦ ἔναστρου οὐρανοῦ μέσα στὴν ὁποία τὰ ἄστρα ἀσημίζουν- νὰ φέρνεις στὴ μνήμη σου τὸν Κτίστη σου, προτοῦ καταστραφεῖ τὸ χρυσὸ ἀνθέμιο) -ἐννοῶντας τὸν χρυσοειδῆ ἥλιο, διότι ἡ ἀνθεμὶς εἶναι φυτὸ ποὺ τὸ ἄνθος του ἔχει τὰ πέταλα γύρω γύρω ἀκτινοειδώς- καὶ θὰ ἐξεγερθοῦν οἱ ἄνθρωποι στή ‘’φωνὴ τοῦ στρουθίου’’ καὶ θὰ βλέπουν μὲ φόβο πρὸς τὰ ὕψη καὶ τὸ βλέμμα τους θὰ εἶναι θαμπό, λόγῳ τῶν γηρατειῶν)».
Τί θὰ δοῦν τότε; «Τότε ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.
(Καὶ θὰ δοῦν τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται καθισμένος στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ μὲ δύναμη καὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ μὲ δόξα πολλή)» (Ματθ.24,30) «καὶ κόψονται φυλαὶ κατὰ φυλᾶς (καὶ θὰ θρηνήσει ὅλη ἡ χώρα τῆς Ἰουδαίας πανεθνικά, ἀλλὰ καὶ κάθε φυλὴ ξεχωριστά)» (Ζαχ. 12,12).

Καὶ τί θὰ γίνει ὅταν ἔρθει ὁ Κύριος; «Καὶ ἀνθήσει τὸ ἀμύγδαλον καὶ παχυνθήσεται ἡ ἀκρὶς καὶ διασκεδασθήσεται ἡ κάππαρις.
(Καὶ θὰ ἀνθίσει ἡ ἀμυγδαλιά, θὰ παχύνει ἡ ἀκρίδα, θὰ σκορπίσουν τὰ ἄνθη της κάπαρης)» (Ἐκκλ.12,5).
 Καὶ ὅπως λένε οἱ εἰδικοὶ ἑρμηνευτές, ὅταν ἀνθίζει ἡ ἀμυγδαλιά, ὁ χειμῶνας ἀνήκει πιὰ στὸ παρελθόν. Ἀλλὰ καὶ τὰ σώματά μας, μετὰ τὸν χειμῶνα πρόκειται νὰ ἐξανθίσουν τὸ ἐπουράνιο ἄνθος. Καὶ θὰ παχύνει ἡ ἀκρίδα, ἡ φτερωτὴ ψυχή, δηλαδή, θὰ πάρει τὸ σῶμα της. Καὶ θὰ διασκορπιστεῖ ἡ κάπαρη, δηλαδὴ οἱ κακοποιοὶ καὶ παρόνομοι θὰ διασκορπιστοῦν καὶ θὰ χάσουν τὴ δύναμή τους.

Κα΄  Βλέπεις πὼς ὅλοι προλέγουν τὴν Παρουσία τοῦ Κυρίου; Βλέπεις πὼς γνωρίζουν τὴν «φωνὴ τοῦ στρουθίου»; Ποιά εἶναι αὐτὴ ἡ φωνή; Ἂς τὸ ἐξετάσουμε.
Λέει ὁ Ἀπόστολος: «Ὃτι αὐτὸς ὁ κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι θεοῦ καταβήσεται ἀπ' οὐρανοῦ.
(Κι αὐτὸ θὰ συμβεῖ, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μὲ πρόσταγμα, μὲ φωνὴ ἀρχαγγέλου καὶ μὲ σάλπιγγα Θεοῦ θὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό)» (Α΄Θεσ. 4,16).
Ἀρχάγγελος φωνάζει καὶ λέει σὲ ὅλους: «Σηκωθεῖτε νὰ προϋπαντήσετε τὸν Κύριο». Καὶ εἶναι φοβερὴ ἡ κάθοδος τοῦ Δεσπότη.
Ὁ Δαβὶδ λέει: «Θεὸς ἐμφανῶς ἥξει, ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ οὐ παρασιωπήσεται. Πῦρ ἐνώπιον αὐτοῦ καυθήσεται καὶ κὺκλῳ αὐτοῦ καταιγὶς σφοδρά.
(Ὁ Θεὸς θὰ ἔρθει φανερά, μὲ δόξα πολλή. Ἔρχεται ὁ Θεὸς καὶ δὲν θὰ τηρήσει πιὰ σιωπή. Φωτιὰ ποὺ θὰ καταφλέγει τὰ πάντα καὶ θὰ τὰ κατατρώει θὰ καίγεται ἐνώπιόν Του. Καὶ τριγύρω Του καταιγίδα μεγάλη καὶ τρομερὴ θὰ ξεσπᾶ)» (Ψαλμ.49,2-3) κ.τ.λ.

Ἔρχεται πρὸς τὸν Πατέρα, σύμφωνα μὲ τὴν Γραφὴ ποὺ μόλις ἀναγνώσαμε, «ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» ἐπάνω στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ.  (Δαν.7,13: «Ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν.
(Ἔβλεπα σὲ νυχτερινὸ ὅραμα καὶ ἰδού, ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο ἔμοιαζε μὲ υἱὸ ἀνθρώπου ἐρχόταν ἐπάνω στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ)»), ἐνῷ πύρινος ποταμὸς ἐξέρχεται ποὺ δοκιμάζει τοὺς ἀνθρώπους (πρβ. Δαν.7,10: «Ποταμὸς πυρὸς εἷλκεν ἔμπροσθεν αὐτοῦ. (Πύρινος ποταμὸς ἔτρεχε ἐνώπιόν Του)»).

Ὅποιος ἔχει ἔργα λαμπρὰ σὰν τὸ χρυσάφι, ἀστράφτει πιὸ πολύ. Ὅποιος ἔχει ἔργα σαθρὰ σὰν τὸ καλάμι καὶ ἀνυπόστατα, κατακαίγεται ἀπὸ τὴν φωτιά.
Καὶ ὁ Πατέρας κάθεται, «ἔχων τὸ ἔνδυμα αὐτοῦ λευκὸν ὡσεὶ χιών, καὶ τὴν τρίχα τῆς κεφαλῆς ὡς ἔριον καθαρόν (ἔχοντας ἔνδυμα λευκὸ σὰν τὸ χιόνι καὶ οἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς Του εἶναι σὰν ἄσπρο μαλλί)» (Δαν.7,9).

Ἀνθρωποπαθὼς βέβαια, μᾶς τὰ λέει αὐτά. Γιατί; Διότι εἶναι βασιλιᾶς ὅσων δὲν ἔχουν μολυνθεῖ ἀπὸ ἁμαρτίες, ὅπως τὸ λέει καὶ ἡ Γραφή: «Λευκανῶ ὑμῶν τὰς ἁμαρτίας ὡς χιόνα καὶ ὡσεὶ ἔριον.
(Θὰ σᾶς λευκάνω ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ θὰ γίνετε σὰν τὸ χιόνι καὶ σὰν τὸ ἄσπρο μαλλὶ)» ( Ἠσ.1,18)· πρᾶγμα ποὺ δείχνει τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν ἢ τὴν κατάσταση τῆς ἀναμαρτησίας.
Ἔρχεται, λοιπόν, ὁ Κύριος ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, ἐπάνω στὶς νεφέλες, Αὐτὸς ποὺ ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ μέσα σὲ φωτεινὴ νεφέλη. Διότι Αὐτὸς ὁ Ἴδιος εἶπε: «Καὶ ὄψονται τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐρχόμενον ἐπὶ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ μετὰ δυνάμεως καὶ δόξης πολλῆς.
 (Καὶ θὰ δοῦν τὸν Υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται ἐπάνω στὴ νεφέλη μὲ δύναμη καὶ δόξα πολλή)» (Ματθ.24,30).

ΚΒ’  Ἀλλὰ ποιό θὰ εἶναι τὸ σημεῖο τῆς δεύτερης αὐτῆς Παρουσίας Του; Μὴν τυχὸν τολμήσει καμιὰ ἐνάντια δύναμη καὶ τὴ μιμηθεῖ.
«Καὶ τότε θὰ φανεῖ», λέει, «στὸν οὐρανὸ τὸ σημεῖο ποὺ θὰ προαναγγέλλει τὴν ἄμεση ἔλευση καὶ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου.
Τότε θὰ θρηνήσουν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς ποὺ δὲν πίστεψαν. Καὶ θὰ δοῦν τὸν υἱὸ τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἔρχεται καθισμένος στὰ σύννεφα τοῦ οὐρανοῦ μὲ δύναμη καὶ συνοδεία ἀγγέλων καὶ μὲ δόξα πολλή» (βλ. παραπάνω, Ματθ. 24, 30).

Καὶ τὸ σημεῖο τὸ ἀληθινό, τὸ διακριτικὸ τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ Σταυρός. Τὸ σημεῖο τοῦ φωτόμορφου Σταυροῦ προηγεῖται ἀπὸ τὸν Βασιλιᾶ καὶ δηλώνει ὅτι Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ εἶχε σταυρωθεῖ παλιότερα, γιὰ νὰ Τὸν δοῦν οἱ Ἰουδαῖοι, αὐτοὶ ποὺ Τὸν κέντησαν στὴν πλευρὰ καὶ συνωμότησαν γιὰ νὰ φονευτεῖ καὶ νὰ θρηνήσουν πανεθνικὰ καὶ χωριστὰ κάθε φυλή (πρβ. Ζαχ. 12, 10: «Καὶ ἐκχεῶ ἐπὶ τὸν οἶκον Δαυὶδ καὶ ἐπὶ τοὺς κατοικοῦντας Ἱερουσαλὴμ πνεῦμα χάριτος καὶ οἰκτιρμοῦ, καὶ ἐπιβλέψονται πρὸς μὲ ἀνθ᾿ ὧν κατωρχήσαντο καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτὸν κοπετόν, ὡς ἐπ᾿ ἀγαπητῷ, καὶ ὀδυνηθήσονται ὀδύνην ὡς ἐπὶ τῷ πρωτοτόκῳ.
(Καὶ θὰ ἐκχύσω πλούσια στὸν βασιλικὸ οἶκο τοῦ Δαβὶδ καὶ σὲ ὅλους, ὅσοι κατοικοῦν στὴν Ἱερουσαλήμ, πνεῦμα παντὸς εἴδους χάριτος, συμπαθείας καὶ εὐσπλαχνίας· καὶ θὰ στρέψουν τὰ βλέμματά τους πρὸς Ἐμένα, τὸν Ὁποῖο ὕβρισαν, περιφρόνησαν καὶ χλεύασαν καὶ θὰ θρηνήσουν, ὅπως θρηνοῦν καὶ ὀδύρονται μὲ κλαυθμοὺς καὶ μοιρολόγια γιὰ τὸν θάνατο ἀγαπητοῦ πρωτότοκου υἱοῦ.
Θὰ θρηνήσουν μὲ ὀδύνη κατ' ἐξοχὴν μεγάλη, ὅμοια μὲ ἐκείνη ποὺ δοκιμάζουν γιὰ τὸν θάνατο πρωτότοκου υἱοῦ)» καὶ Ζάχ.12, 12: «Καὶ κόψεται ἡ γῆ κατὰ φυλὰς φυλᾶς (Τότε ὁλόκληρη ἡ χώρα τῆς Ἰουδαίας θὰ θρηνήσει, θὰ μοιρολογήσει καὶ χτυπήσει τὰ στήθη της ἐξ αἰτίας τῆς λύπης ξεχωριστὰ κατὰ φυλᾶς)»), λέγοντας: «Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ ραπίσαμε, Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ φτύσαμε στὸ πρόσωπο, Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ Τοῦ βάλαμε δεσμά, Αὐτὸς εἶναι Ἐκεῖνος πού, ἀφοῦ πρῶτα Τὸν σταυρώσαμε, Τὸν ἐξευτελήσαμε.
Θὰ ποῦν τότε: ‘’Ποῦ νὰ πᾶμε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν ὀργή Σου;’’». Ἀφοῦ ὅμως Ἀγγελικὰ στρατεύματα θὰ περιβάλλουν καὶ θὰ φρουροῦν τὸν κόσμο, πουθενὰ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ πᾶνε. Φόβος γιὰ τοὺς ἐχθροὺς θὰ εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, χαρὰ θὰ εἶναι γιὰ τοὺς φίλους ποὺ πίστεψαν σ᾽ Αὐτὸν ἢ Τὸν κήρυξαν στὰ ἔθνη ἢ μαρτύρησαν γιὰ τὸ ὄνομά Του.

Ποιός θὰ εἶναι ἄραγε τόσο εὐλογημένος, ὥστε τότε θὰ βρεθεῖ φίλος τοῦ Χριστοῦ; Δὲν καταφρονεῖ τοὺς δικούς Του δούλους ὁ τόσο ἔνδοξος Βασιλιᾶς, Αὐτὸς ποὺ Τὸν δορυφοροῦν Ἄγγελοι, ποὺ εἶναι σύνθρονος τοῦ Πατέρα. Καὶ γιὰ νὰ μὴν ἀναμειχθοῦν οἱ ἐκλεκτοὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἐχθρούς, «ἀποστελεῖ τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ μετὰ σάλπιγγος φωνῆς μεγάλης, καὶ ἐπισυνάξουσι τοὺς ἐκλεκτοὺς αὐτοῦ ἐκ τῶν τεσσάρων ἀνέμων ἀπ᾿ ἄκρων οὐρανῶν ἕως ἄκρων αὐτῶν.
(Θὰ ἀποστείλει τοὺς ἀγγέλους Του νὰ ἠχήσουν δυνατὰ μὲ σάλπιγγα˙ καὶ θὰ μαζέψουν τοὺς ἐκλεκτούς Του ἀπὸ τὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα πνέουν οἱ τέσσερις ἄνεμοι, ἀπὸ τὴ μία ἄκρη τοῦ ὁρίζοντα ἕως τὴν ἄλλη)» (Ματθ. 24, 31).
Γιατί, ἀφοῦ δὲν καταφρόνησε ἕναν, ἐννοῶ τὸν Λώτ, πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ καταφρονήσει πολλοὺς δικαίους μαζί; Θὰ πεῖ τότε σ᾽ αὐτοὺς ποὺ θὰ εἶναι ἀνεβασμένοι πάνω στὰ νεφελώδη ἅρματα καὶ θὰ ἔχουν συναχθεῖ ἀπὸ τοὺς Ἀγγέλους: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου. (Ἐλᾶτε ἐσεῖς ποὺ εἶστε εὐλογημένοι ἀπὸ τὸν Πατέρα μου)»  (Ματθ. 25, 34).

ΚΓ’  Ἀλλὰ θὰ πεῖ κάποιος ἀπὸ τοὺς παρόντες: «Εἶμαι φτωχὸς ἢ μπορεῖ τότε ἴσως νὰ βρεθῶ ἄρρωστος στὸ κρεβάτι». Ἢ μπορεῖ νὰ πεῖ κάποια: «Εἶμαι γυναῖκα καὶ μπορεῖ νὰ βρεθῶ στὸν μύλο». Τί θὰ γίνει; Μήπως γι᾽ αὐτοὺς τοὺς λόγους θὰ μᾶς περιφρονήσουν καὶ θὰ μᾶς καταδικάσουν;
Ἔχε θάρρος, ἄνθρωπε. Ὁ Κριτὴς εἶναι ἀπροσωπόληπτος. «Οὐ κατὰ τὴν δόξαν κρινεῖ οὐδὲ κατὰ τὴν λαλιὰν ἐλέγξει.
(Δὲν πρόκειται νὰ κρίνει μὲ βάση τὰ φαινόμενα, οὔτε σκοπεύει νὰ ἐλέγξει μὲ βάση τὰ λόγια)» (Ἠσ. 11, 3), οὔτε προτιμάει τοὺς μορφωμένους ἀπὸ τοὺς ἁπλοῦς καὶ ἀπαίδευτους, οὔτε τοὺς πλούσιους ἀπὸ τοὺς φτωχούς. Καὶ στὸ χωράφι ἂν βρίσκεσαι, θὰ σὲ πάρουν οἱ Ἄγγελοι.

Μὴ νομίσεις πὼς θὰ προτιμήσει τοὺς κτηματίες καὶ σένα τὸν γεωργὸ θὰ σὲ ἀφήσει. Εἴτε δοῦλος εἶσαι, εἴτε φτωχός, μὴν ἔχεις καμιὰ ἀγωνία.
Αὐτὸς ποὺ «ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβῶν (κένωσε τὸν ἑαυτό Του συγκαλύπτοντας καὶ κρύβοντας γιὰ κάποιο διάστημα τὴν δόξα καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς θεότητός Του.
Πῆρε μορφὴ δούλου καὶ ἔγινε ὅμοιος μὲ τοὺς ἀνθρώπους)» (Φιλιπ. 2, 7), δὲν περιφρονεῖ τοὺς δούλους.
Ἂν τύχει πάλι καὶ εἶσαι ἄρρωστος στὸ κρεβάτι, ἔχει γραφεῖ: «Ταὺτῃ τῇ νυκτὶ δύο ἔσονται ἐπὶ κλίνης μιᾶς, εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται.
(Τότε θὰ εἶναι δύο στὸ ἴδιο κρεββάτι, τὸν ἕνα θὰ τὸν πάρουν, τὸν ἄλλο θὰ τὸν ἀφήσουν)» (Λουκ. 17, 34).
Ἔστω κι ἂν ἀπὸ ἀνάγκη εἶσαι ἀπασχολημένος στὸν μύλο, εἴτε εἶσαι ἄνδρας εἴτε γυναῖκα, ἢ ἔχεις δοῦλο στὸν μύλο καὶ ἀναγκάζεσαι νὰ παραμένεις ἐκεῖ, δὲν πρόκειται νὰ σὲ περιφρονήσει Αὐτὸς «ὁ ἐξάγων πεπεδημένους ἐν ἀνδρείᾳ (ποὺ κάνει ἐλεύθερους καὶ ἀνδρειωμένους τοὺς ἁλυσοδεμένους)» (πρβ. Ψαλμ. 67, 7), Αὐτὸς ποὺ ὁδήγησε τὸν Ἰωσὴφ στὴν βασιλεία ἀπὸ τὴν δουλεία καὶ τὴν φυλακή.
Αὐτὸς καὶ σένα θὰ σὲ λυτρώσει ἀπὸ τὶς θλίψεις καὶ θὰ σὲ ὁδηγήσει στὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Μόνο ἔχε θάρρος, μόνο νὰ ἐργάζεσαι τὸ ἀγαθό, νὰ ἀγωνίζεσαι πρόθυμα, διότι τίποτε δὲν πάει χαμένο.
 
Εἶναι γραμμένη κάθε σου προσευχὴ καὶ ψαλμωδία, εἶναι γραμμένη κάθε σου ἐλεημοσύνη, κάθε σου νηστεία. Εἶναι γραμμένος κάθε γάμος ποὺ διαφυλάχτηκε στὰ ὅρια τὰ ἠθικά, εἶναι γραμμένη κάθε εἴδους ἐγκράτεια ποὺ ἔγινε γιὰ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἀνάμεσα ὅμως σ᾽ ὅλα, ὅσα ὁ Θεὸς καταγράφει γιὰ νὰ μᾶς στεφανώσει, τὴν πρώτη θέση τὴν ἔχει ἡ παρθενία καὶ ἡ ἁγνεία καὶ πρόκειται νὰ λάμπεις σὰν Ἄγγελος.

Ἀλλὰ ὅπως ἄκουσες μὲ εὐχαρίστηση τὰ καλά, ἄκουσε πάλι χωρὶς νὰ ταραχθεῖς καὶ τὰ ἀντίθετα. Εἶναι ὅλα γραμμένα, κάθε σου πλεονεξία, κάθε σου πορνεία, κάθε σου ὅρκος ποὺ ἀθέτησες, κάθε βλασφήμια, κάθε μαγεία, κάθε κλοπὴ καὶ κάθε φόνος. Ὅλα αὐτὰ θὰ καταγραφοῦν, ἐὰν μετὰ τὸ Βάπτισμα πράξεις τὰ ἴδια πάλι, διότι τὰ προηγούμενα ἐξαλείφονται ὅλα.
 
ΚΔ’  «Ὅταν δὲ ἔλθῃ (Ὅταν λοιπὸν θὰ ἔλθει)», λέει, «ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δὸξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ᾿ αὐτοῦ (ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ δόξα Του καὶ μαζὶ Του ὅλοι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι)» (Ματθ. 25, 31).
Κοίτα, ἄνθρωπε, μπροστὰ σὲ πόσο πλῆθος θὰ βγεῖς νὰ κριθεῖς. Σύμπαν τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων τότε θὰ παρίσταται.
Ἀναλογίσου, λοιπόν, πόσο πολυάριθμη εἶναι ἡ φυλὴ τῶν Ρωμαίων, ἀπὸ πόσα πλήθη ἀποτελοῦνται οἱ βάρβαρες φυλὲς ποὺ τώρα ζοῦν καὶ πόσες ἀπὸ αὐτὲς τὶς βάρβαρες φυλὲς ἔχουν πεθάνει ἐδῶ καὶ ἑκατὸ χρόνια. Λογάριασε πόσοι θάφτηκαν μέσα σὲ χίλια χρόνια ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς φυλὲς καὶ τόσες ἄλλες.
Λογάριασε ὅλους, ὅσοι ἔζησαν στὴ γῆ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι σήμερα. Εἶναι πραγματικὰ ἀπειροπληθεὶς ἀλλά, παρόλα αὐτά, μποροῦμε νὰ θεωρήσουμε ὅτι εἶναι καὶ λίγοι, ἂν τοὺς συγκρίνουμε μὲ τοὺς Ἀγγέλους, ποὺ σίγουρα εἶναι κατὰ πολὺ περισσότεροι. Ἐκεῖνοι εἶναι τὰ ἐνενῆντα ἐννέα πρόβατα, ἡ ἀνθρωπότητα εἶναι μόνο τὸ ἕνα (πρβ. Ματθ. 18, 12: «Τί ὑμῖν δοκεῖ; Ἐὰν γένηταί τινι ἀνθρὼπῳ ἑκατὸν πρόβατα καὶ πλανηθῇ ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐχὶ ἀφεὶς τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐπὶ τὰ ὄρη, πορευθεὶς ζητεῖ τὸ πλανώμενον;
(Βέβαια ὁ Θεὸς φροντίζει γιὰ ὅλους. Ἰδιαιτέρως ὅμως προνοεῖ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔγιναν μικροὶ σὰν τὰ παιδιά. Φροντίζει λοιπὸν ὅπως καὶ οἱ ποιμένας γιὰ τὰ πρόβατά του.
Τί νομίζετε ἐσεῖς; Ἐὰν ἕνας ἄνθρωπος συμβεῖ νὰ ἔχει ἑκατὸ πρόβατα καὶ χαθεῖ ἕνα ἀπ’ αὐτά, δὲν θὰ ἀφήσει τὰ ἐνενῆντα ἐννέα πάνω στὰ βουνὰ καὶ δὲν θὰ τρέξει νὰ ἀναζητήσει τὸ χαμένο πρόβατο;)» ·καὶ Λουκ. 15, 4: «Τὶς ἄνθρωπος ἐξ ὑμῶν ἔχων ἑκατὸν πρόβατα, καὶ ἀπολέσας ἓν ἐξ αὐτῶν, οὐ καταλείπει τὰ ἐνενήκοντα ἐννέα ἐν τῇ ἐρὴμῳ καὶ πορεύεται ἐπὶ τὸ ἀπολωλὸς ἕως οὗ εὕρῃ αὐτό;
(Ποιός ἄνθρωπος ἀπὸ σᾶς, ἂν ἔχει ἑκατὸ πρόβατα καὶ χάσει τὸ ἕνα ἀπ’ αὐτά, δὲν ἀφήνει τα ἐνενῆντα ἐννέα στὴν ἐρημιὰ καὶ δὲν πηγαίνει ν’ ἀναζητήσει τὸ χαμένο πρόβατο, καὶ δὲν σταματᾶ νὰ τὸ ἀναζητᾶ μέχρι νὰ τὸ βρεῖ;)»).
Σύμφωνα μὲ τὸ μέγεθος τῶν τόπων πρέπει νὰ ὑπολογίζουμε καὶ τὸ πλῆθος τῶν κατοίκων τους. Ἡ γῆ ποὺ κατοικεῖται ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, σύμπασα ἡ οἰκουμένη, ἔτσι ὅπως βρίσκεται στὸ μέσον τοῦ οὐρανοῦ ποὺ τὴν περιβάλλει, εἶναι μόνο τὸ κέντρο ἑνὸς κύκλου καὶ ὅμως βαστάζει πάνω της τόσα πλήθη.

Σκεφτεῖτε, λοιπόν, ὁ οὐρανὸς ποὺ τὴν περιβάλλει σὰν κύκλος, πόσο πιὸ ὑπερμεγέθης εἶναι ἀπὸ αὐτήν. Καὶ σκεφτεῖτε ὅτι ὑπάρχουν ἄπειροι ἄλλοι οὐρανοί, ποὺ δὲν μποροῦμε οὔτε κἂν νὰ φανταστοῦμε τὰ πλήθη τῶν Ἀγγέλων ποὺ τοὺς κατοικοῦν.
Διότι ἔχει γραφεῖ: «Χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καὶ μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ. (Χίλιες χιλιάδες Τὸν ὑπηρετοῦσαν καὶ μύριες μυριάδες ἔστεκαν μὲ δέος μπροστά Του)» (Δαν. 7, 10).
Καὶ ὄχι βέβαια πὼς εἶναι μόνο τόσο τὸ πλῆθος τῶν Ἀγγέλων, ἀλλὰ περισσότερο ἀπ᾽ αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς παραστήσει ὁ Προφήτης.
Θὰ εἶναι παρών, λοιπόν, τότε στὴν Κρίση ὁ Θεός, ὁ Πατέρας ὅλων, θὰ παρακάθεται καὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα θὰ παρευρίσκεται καὶ Αὐτό.
Ἀγγελικὴ σάλπιγγα θὰ προσκαλέσει ὅλους ἐμᾶς, ποὺ ἔχουμε σὰν ἔνδυμά μας ὅλα μας τὰ ἔργα.

Μήπως, λοιπόν, καὶ μόνο μ᾽ αὐτὴν τὴν εἰκόνα, δὲν εἶναι φυσικὸ ἀπὸ τώρα νὰ ἔχουμε κάποια αἴσθηση ἀγωνίας;
Μὴν τὸ θεωρήσεις, ἄνθρωπε, ὅτι εἶναι μικρὴ καταδίκη, ἀκόμα καὶ τότε ποὺ δὲν θὰ κολαστεῖς αἰώνια, τὸ νὰ ἔρθουν στὸ φῶς ὅλα τὰ κρυφὰ καὶ φανερὰ ἔργα σου, μπροστὰ στὰ ἄπειρα πλήθη ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλων τῶν Ἀγγέλων.
Μήπως δὲν ἔρχονται στιγμὲς στὴ ζωή μας ποὺ προτιμᾶμε νὰ πεθάνουμε πολλοὺς θανάτους, παρὰ νὰ μάθουν κάποιοι φίλοι μας τὰ μυστικά μας, γιὰ τὰ ὁποῖα θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς ἀποδοκιμάσουν;

ΚΕ’  Κάτω ἀπὸ τὴν συναίσθηση αὐτῆς τῆς τόσο κρίσιμης περιστάσεως, ἀδελφοί μου, ἂς φροντίσουμε μὲ ζῆλο νὰ μὴ μᾶς ἀποδοκιμάσει καὶ καταδικάσει ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος δὲν χρειάζεται νὰ διενεργήσει καμιὰ ἐξέταση καὶ κανένα ἔλεγχο, προκειμένου νὰ γνωρίσει ἐμᾶς καὶ τὰ ἔργα μας.
Μὴν πεῖς ὅτι «Νύχτα ἔπεσα σὲ πορνεία ἢ ἔκανα μαγεῖες ἢ ἔπραξα κάτι ἄλλο καὶ ἄνθρωπος δὲν βρισκόταν ἐκεῖ».
Ἀπὸ τὴ συνείδησή σου κρίνεσαι, ἀπὸ τοὺς λογισμούς σου. Ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, τότε ποὺ θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τὰ κρυφὰ ἔργα τῶν ἀνθρώπων, οἱ λογισμοὶ τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὴ συνείδησή του θὰ λειτουργοῦν σὰν μάρτυρες κατηγορίας ἢ σὰν μάρτυρες ὑπερασπίσεως (Ρωμ. 2, 15-16: «Οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσι νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου γραπτὸν ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν, συμμαρτυρούσης αὐτῶν τῆς συνειδήσεως καὶ μεταξὺ ἀλλήλων τῶν λογισμῶν κατηγορούντων ἢ καὶ ἀπολογουμένων- ἐν ἡμὲρᾳ ὅτε κρινεῖ ὁ Θεὸς τὰ κρυπτὰ τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
(Τὸ ἔργο ποὺ κάνει ὁ νόμος νὰ διαφωτίζει τοὺς ἀνθρώπους νὰ διακρίνουν τὸ καλὸ ἀπ’ τὸ κακό, αὐτὸ τὸ ἔργο οἱ ἐθνικοὶ αὐτοὶ ἀποδεικνύουν ὅτι τὸ ἔχουν γραμμένο στὶς καρδιές τους. Κι αὐτὸ συμβαίνει ὅταν ἡ συνείδησή τους δίνει μαρτυρία σ’ αὐτοὺς γιὰ κάθε πράξη, καὶ οἱ ἐσωτερικοί τους λογισμοὶ ἀναμεταξύ τους κατηγοροῦν ἢ καὶ καμιὰ φορὰ ἀπολογοῦνται.
Και θὰ ἀνακηρυχθοῦν δίκαιοι οἱ τηρητὲς τοῦ νόμου τὴν ἡμέρα ποὺ θὰ κρίνει ὁ Θεὸς τὶς ἀπόκρυφες πράξεις τῶν ἀνθρώπων σύμφωνα μὲ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω. Καὶ θὰ τὶς κρίνει διαμέσου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς ὑπέρτατου Κριτῆ)»).

Σὲ ἀναγκάζει νὰ πεῖς τὴν ἀλήθεια τὸ Πρόσωπο τοῦ Κριτῆ-Θεοῦ, ποὺ σοῦ ἐμπνέει τὸ δέος. Καὶ ἀκόμα πιὸ ἔντονα, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ὅτι σὲ ἐλέγχει ἀκόμα καὶ τότε ποὺ ἐσὺ δὲν θὰ φανερώσεις τὴν ἀλήθεια. Γιατί, ὅπως εἴπαμε, θὰ ἀναστηθεῖς καὶ θὰ παρουσιαστεῖς στὸν Κριτή, σὰν νὰ εἶσαι ντυμένος μὲ τὶς ἁμαρτίες σου ἤ, ἂν ἔχεις βέβαια, καὶ μὲ κάποιες καλὲς καὶ ἐνάρετες πράξεις σου.

Καὶ τὸ δήλωσε τοῦτο ὁ Κριτὴς ‒ διότι ὁ Χριστὸς θὰ εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ θὰ κρίνει‒ λέγοντας: «Οὐδὲ γὰρ ὁ πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ.
 (Ἐπειδὴ δὲν δικάζει ὁ Πατέρας κανέναν, ἀλλὰ τὴν κρίση τὴν ἄφησε στὸν Υἱό)» (Ἰω. 5, 22).
Καὶ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀποξενώνεται ἀπὸ τὴν ἐξουσία Του, ἀλλὰ ὅτι κρίνει «διὰ τοῦ Υἱοῦ».
Βέβαια ὁ Υἱὸς κρίνει μὲ τὴν συγκατάνευση τοῦ Πατέρα. Καὶ ἀσφαλῶς ἡ κρίση καὶ ἡ ἀπόφαση τοῦ Υἱοῦ εἶναι ἴδια μὲ τὴν κρίση καὶ τὴν ἀπόφαση τοῦ Πατέρα, γιατί Πατέρας καὶ Υἱὸς ἔχουν μία καὶ τὴν αὐτὴ γνώμη.
Τί λέει, ὅμως, ὁ Κριτὴς γιὰ τὸ ἂν ἀποτελοῦν ἢ ὄχι τὸ ἔνδυμά σου οἱ πράξεις σου καὶ τὰ βιώματά σου;
«Καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη (Καὶ θὰ συναχθοῦν μπροστά Του πάντα τὰ ἔθνη)» (πρβ. Ματθ. 25, 32).
Διότι πρέπει ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ νὰ γονατίσουν καὶ τὰ ἐπουράνια καὶ τὰ ἐπίγεια καὶ τὰ καταχθόνια (πρβ. Φιλιπ. 2, 10: «ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κὰμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων. (ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ γονατίσουν ταπεινὰ καὶ νὰ Τὸν προσκυνήσουν λατρευτικὰ καὶ οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανὸ καὶ οἱ ἄνθρωποι στὴ γῆ καὶ οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν στὰ καταχθόνια˙ ἀλλὰ κι αὐτὰ τὰ δαιμονικὰ ὄντα ποὺ εἶναι στὰ καταχθόνια μὲ τρόμο νὰ ὑποκλιθοῦν μπροστὰ στὸ μεγαλεῖο Του)»).
«Καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ᾿ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων. (Καὶ θὰ χωρίσει τοὺς μὲν ἀπὸ τοὺς δέ, «ὅπως χωρίζει ὁ βοσκὸς τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ κατσίκια)» (Ματθ. 25, 32).

Πῶς τὰ χωρίζει ὁ βοσκός; Ἄραγε τὰ ἐξετάζει βάσει κανενὸς βιβλίου, γιὰ νὰ δεῖ ποιό εἶναι πρόβατο καὶ ποιό κατσίκι; Ἢ τὰ διακρίνει ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση;
Δὲν εἶναι τὸ σγουρὸ καὶ ἀφρᾶτο μαλλὶ ποὺ φανερώνει τὸ πρόβατο καὶ τὸ σκληρὸ καὶ ἄγριο τρίχωμα ποὺ φανερώνει τὸ κατσίκι;
Ἔτσι εἶναι καὶ μόλις καθαριστεῖς ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου. Ἔχεις στὸ ἑξῆς τὸ μαλλὶ καθαρὸ καὶ μένει ἡ στολή σου ἀμόλυντη καὶ λὲς πάντοτε: «Ἐξεδυσάμην τὸν χιτῶνά μου, πῶς ἐνδύσομαι αὐτόν; (Ξεντύθηκα τὸ χιτῶνα τῆς ἁμαρτίας, πῶς νὰ τὸν ξαναβάλω;)» (Ἄσμ. 5, 3).
Ἀπὸ τὸ ἔνδυμα γνωρίζεσαι σὰν πρόβατο, ἂν ὅμως βρεθεῖς τριχωτὸς σὰν τὸν Ἠσαύ, ποὺ ἦταν πυκνότριχος καὶ ἐλαφρόμυαλος, ποὺ ἔχασε τὰ πρωτοτόκια γιὰ τὸ φαΐ καὶ πούλησε τὸ ἀξίωμά του, θὰ πᾶς στὰ ἀριστερὰ τοῦ Κυρίου.
Ἂς μὴ γίνει κανεὶς ἀπὸ τοὺς παρόντες νὰ χάσει τη Χάρη, οὔτε μὲ τὰ ἄδικά του ἔργα νὰ βρεθεῖ στὰ ἀριστερὰ τάγματα τῶν ἁμαρτωλῶν.

ΚΣΤ’  Πραγματικά, μᾶς προκαλεῖ τὸν φόβο ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς τρομάζουν ὅσα μᾶς πληροφοροῦν γιὰ τὸ πῶς θὰ γίνει.
Ἐνῷ προβάλλεται σὰν σκοπὸς τῆς ζωῆς μας ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἔχει ἑτοιμαστεῖ καὶ ἡ αἰώνια φωτιὰ τῆς Κολάσεως.
Καὶ θὰ πεῖ εὔλογα κάποιος: «Πῶς θὰ ἀποφύγουμε τὴ φωτιὰ τῆς κολάσεως. Καὶ πῶς θὰ μποῦμε στὴ Βασιλεία;». «Πείνασα», λέει, «καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω» (Ματθ. 25, 35).
Μάθετε λοιπὸν τὸν τρόπο. Δὲν χρειάζεται ἐδῶ νὰ κάνεις ἀλληγορία, ἀλλὰ νὰ κάνεις πράξη τα λεγόμενα. «Ἐπείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοὶ φαγεῖν, ἐδίψησα, καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καὶ συνηγάγετέ με, γύμνός, καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καὶ ἤλθετε πρός μέ.
(Πείνασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ φάω, δίψασα καὶ μοῦ δώσατε νὰ πιω, ξένος ἤμουνα καὶ μὲ φιλοξενήσατε, γυμνὸς καὶ μὲ ντύσατε, ἀρρώστησα καὶ μὲ ἐπισκεφθήκατε, στὴ φυλακὴ ἤμουνα καὶ ἤρθατε νὰ μὲ δεῖτε)» (Μάτθ. 25, 35-36).
Αὐτὰ ἂν πράξεις, θὰ εἶσαι μαζί Του στὴ Βασιλεία, βασιλιᾶς. Ἂν ὅμως δὲν τὰ πράξεις, θὰ κατακριθεῖς.
 
Ἄρχισε λοιπὸν ἀπὸ τώρα νὰ τὰ κάνεις πράξη καὶ ἔχε ζωντανὴ καὶ σταθερὴ πίστη. Πρόσεξε νὰ μὴν κλειστεῖς ἔξω, ὅπως οἱ μωρὲς παρθένες, ἀναβάλλοντας νὰ ἀγοράσεις λάδι. Μὴ θαρρευτεὶς ἐπειδὴ ἔχεις ἁπλῶς τὴ λαμπάδα, ἀλλὰ νὰ τὴν ἔχεις νὰ καίει.
«Οὕτω λαμψάτω τὸ φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσι τὸν πατέρα ὑμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς.
(Ἔτσι σὰν λυχνάρι ποὺ εἶναι σωστὰ τοποθετημένο ἂς λάμψει το φῶς τῆς ἀρετῆς σας μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, γιὰ νὰ δοῦν τὰ καλά σας ἔργα καὶ νὰ δοξάσουν γιὰ τὰ ἐνάρετα καὶ ἅγια παιδιά Του τὸν Πατέρα σας, ὁ Ὁποῖος εἶναι βέβαια παρὼν παντοῦ, ἀλλὰ κυρίως φανερώνει τὴν παρουσία Του στοὺς οὐρανούς)» (πρβ. Μάτθ. 5, 16) καὶ νὰ μὴ βλασφημεῖται ἐξ αἰτίας σου ὁ Χριστός.

Φόρεσε ἔνδυμα ἀφθαρσίας, διαπρέποντας στὰ καλὰ καὶ θεάρεστα ἔργα. Καὶ ὅποια ὑπόθεση «κατ᾽ οἰκονομίαν», σοῦ ἐμπιστευτεῖ ὁ Θεός, διοίκησέ την εὐάρεστα καὶ καρποφόρα. Χρήματα σοῦ ἐμπιστεύτηκε; Κάνε καλὴ καὶ χρηστὴ διαχείριση. Λόγο διδασκαλίας σου ἐμπιστεύτηκε; Μεταχειρίσου τὸ χάρισμα γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Μπορεῖς νὰ φέρνεις καὶ ἄλλους νὰ ἀκοῦν τὸ λόγο, τὸ κήρυγμα τῆς πίστεως; Κάνε τὸ μὲ ζῆλο.

Ὑπάρχουν τόσες πολλὲς μορφὲς ζωῆς καὶ δράσεως, μέσα στὶς ὁποῖες ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀναδειχθεῖ πιστὸς καὶ καλὸς οἰκονόμος τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ.
Προσέξτε μόνο νὰ μὴ βρεθεῖ κανεὶς νὰ σφάλλει καὶ ἀπορριφθεῖ, ὥστε νὰ συναντήσουμε μὲ παρρησία τὸν αἰώνιο Βασιλέα Χριστό, ποὺ βασιλεύει στοὺς αἰῶνες.
Διότι θὰ βασιλέψει στοὺς αἰῶνες. Αὐτὸς ποὺ θὰ κρίνει ζῶντες καὶ νεκρούς, Αὐτὸς ὁ Ὁποῖος πέθανε γιὰ χάρη τῶν ζώντων καὶ τῶν νεκρῶν, καθὼς καὶ ὁ Παῦλος τὸ λέει: «Εἰς τοῦτο γὰρ Χριστὸς καὶ ἀπέθανε καὶ ἀνέστη καὶ ἔζησεν, ἵνα καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων κυριεύσῃ.
(Εἴμαστε ὅλοι, ζωντανοὶ καὶ πεθαμένοι, κτῆμα τοῦ Κυρίου, ἐπειδὴ γι’ αὐτὸν τὸν σκοπὸ ὁ Χριστὸς καὶ πέθανε καὶ ἀναστήθηκε καὶ ἔλαβε πάλι ὡς ἄνθρωπος τὴ ζωή, γιὰ νὰ γίνει Κύριος καὶ τῶν νεκρῶν καὶ τῶν ζωντανῶν)» (Ρωμ. 14, 9).

ΚΖ΄  Καὶ ἂν ποτὲ ἀκούσεις κάποιον νὰ λέει ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ ἔχει τέλος, νὰ μισήσεις τὴν αἵρεση αὐτή.
Εἶναι ἕνα ἄλλο κεφάλι τοῦ δράκοντα, ποὺ τώρα τελευταῖα ξεπρόβαλε στὴ Γαλατία. Τόλμησε ἕνας νὰ πεῖ ὅτι ὁ Λόγος, ἀφοῦ ἐξῆλθε ἀπὸ τὸν Πατέρα, πάλι ἐπανῆλθε καὶ χάθηκε ἡ ὑπόστασή Του μέσα στὸν Πατέρα καὶ δὲν ὑπάρχει πιά, χωρὶς νὰ καταλαβαίνει ὅτι μὲ αὐτὲς τὶς βλάσφημες δοξασίες του στρέφεται κατὰ τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του.
Δὲν ἄκουσε τὸν Κύριο ποὺ λέει: «Ὁ υἱὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα. (Ὁ Υἱὸς μένει παντοτινά)» (Ἰω.8,35).
Δὲν ἄκουσε τὸν Γαβριὴλ ποὺ εἶπε: «Καὶ βασιλεύσει ἐπὶ τὸν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας, καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος.
(Καὶ θὰ βασιλεύσει αἰώνια ὡς ἀθάνατος καὶ παντοτινὸς Ἀρχιερέας καὶ Βασιλιᾶς στοὺς πιστοὺς ὅλων τῶν γενεῶν, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀποτελοῦν τὴν πνευματικὴ καὶ ἀληθινὴ οἰκογένεια τοῦ Ἰακὼβ˙ καὶ ἡ Βασιλεία Του δὲν θὰ ἔχει τέλος, ὅπως ἡ Βασιλεία τῶν ἐπίγειων βασιλέων, ἀλλὰ θὰ εἶναι ἀτελείωτη καὶ παντοτινή, ἐπειδὴ θὰ εἶναι θεϊκή)» (Λουκ.1,33).

Ἐξέτασε τὸ λεγόμενο καὶ θὰ δεῖς. Τώρα, ὅπως βλέπεις, ἄνθρωποι αἱρετικοὶ διδάσκουν πράγματα βλάσφημα γιὰ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ὁ Γαβριὴλ ὁ ἀρχάγγελος, δίδαξε σχετικὰ μὲ τὴν αἰώνια διαμονὴ τοῦ Σωτῆρα. Σὲ ποιόν, λοιπόν, θὰ πιστέψεις; Δὲν θὰ πιστέψεις τὸν Γαβριήλ;
Ἄκουσε τὴ μαρτυρία τοῦ Δανιὴλ ποὺ διαβάσαμε τώρα. «Ἐθεώρουν ἐν ὁράματι τῆς νυκτὸς καὶ ἰδοὺ μετὰ τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ ὡς υἱὸς ἀνθρώπου ἐρχόμενος ἦν καὶ ἕως τοῦ παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν ἔφθασε καὶ ἐνώπιον αὐτοῦ προσηνέχθη. Καὶ αὐτῷ ἐδόθη ἡ ἀρχὴ καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, καὶ πάντες οἱ λαοί, φυλαί, γλῶσσαι αὐτῷ δουλεύσουσιν· ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος, ἥτις οὐ παρελεύσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ οὐ διαφθαρήσεται.
(Συνεπαρμένος ἀπὸ τὴ θεωρία τοῦ νυχτερινοῦ ὁράματος ἔβλεπα, καὶ ἰδού, ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο ὁμοίαζε μὲ υἱὸ ἀνθρώπου, ἐρχόταν ἐπάνω στὶς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ, ἔφτασε δὲ ἐνώπιον τοῦ Παλαιοῦ τῶν ἡμερῶν καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιόν Του ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους.
Καὶ στὸ πρόσωπο αὐτὸ δόθηκε ἡ ἐξουσία, ἡ τιμὴ καὶ ἡ βασιλεία, ὅλοι δὲ οἱ ἄνθρωποι, λαοί, φυλὲς καὶ γλῶσσες θὰ ὑπηρετήσουν Αὐτόν.
Ἡ ἐξουσία Του θὰ εἶναι ἐξουσία αἰώνια, ἡ ὁποία δὲν θὰ περάσει, ἡ δὲ Βασιλεία Του δὲν θὰ καταστραφεῖ· οὐδέποτε θὰ ἔχει τέλος)» (Δαν.7,13-14).
Αὐτὰ νὰ κρατᾶς λοιπόν, σὲ αὐτὰ νὰ πιστεύεις καὶ τὶς αἱρετικὲς πλάνες νὰ τὶς ἀποστρέφεσαι καὶ νὰ τὶς διώχνεις μακριά, διότι ἄκουσες σαφέστατα γιὰ τὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΚΗ΄ Ἔχεις παραπλησία μαρτυρία καὶ τὴν ἑρμηνεία τοῦ λίθου ποὺ κόπηκε ἀπὸ τὸ ὅρος, χωρὶς νὰ τὸν ἀγγίξει ἀνθρώπινο χέρι (βλ. Δαν.2,34: «Ἐθεώρεις ἕως οὗ ἐτμήθη λίθος ἐξ ὄρους ἄνευ χειρῶν καὶ ἐπάταξε τὴν εἰκόνα ἐπὶ τοὺς πόδας τοὺς σιδηροῦς καὶ ὀστρακίνους καὶ ἐλέπτυνεν αὐτοὺς εἰς τέλος.
(Ἔβλεπες τὸ ἄγαλμα αὐτὸ καὶ τὸ παρατηροῦσες ἐκστατικός, μέχρις ὅτου λίθος ἀποκόπηκε ἀπὸ ὅρος χωρὶς τὴν ἐπέμβαση ἀνθρώπινου χεριοῦ καὶ χτύπησε τὸ ἄγαλμα στὰ πόδια ποὺ ἦσαν ἀπὸ σίδηρο καὶ πηλό, καὶ τὰ συνέτριψε ἐξ ὁλοκλήρου)»).
Καὶ ὁ λίθος αὐτὸς φανερώνει τὴν ἀνθρώπινη καταγωγὴ τοῦ Χριστοῦ. «Καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν βασιλέων ἐκείνων ἀναστήσει ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ βασιλείαν, ἥτις εἰς τοὺς αἰῶνας οὐ διαφθαρήσεται, καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ λαῷ ἑτέρῳ οὐχ ὑπολειφθήσεται· λεπτυνεῖ καὶ λικμήσει πάσας τὰς βασιλείας, καὶ αὐτὴ ἀναστήσεται εἰς τοὺς αἰῶνας.
(Καὶ κατὰ τὴν ἐποχὴ τῶν βασιλέων τῆς τέταρτης ἐκείνης βασιλείας, ὁ Θεὸς τοῦ οὐρανοῦ θὰ ἀναστήσει βασιλεία, ἡ ὁποία οὐδέποτε θὰ καταστραφεῖ, καὶ τοιουτοτρόπως ἡ αἰώνια αὐτὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ καταλυθεῖ, ὥστε νὰ περιέλθει στὰ χέρια ἄλλου βασιλείου, τὸ ὁποῖο θὰ τὴ διαδεχθεῖ.
Ἡ Βασιλεία αὐτὴ τοῦ Θεοῦ θὰ συντρίψει, θὰ θρυμματίσει καὶ θὰ λιχνίσει ὅλες τὶς βασιλεῖες τοῦ κόσμου, ἐνῷ αὐτὴ θὰ ὑψωθεῖ, θὰ κυριαρχήσει παντοῦ καὶ θὰ ὑπάρχει πάντοτε στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες τῶν αἰώνων)» (Δαν.2,44).

Καὶ ὁ Δαβὶδ κάποια φορὰ εἶπε: «Ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥἄβδος εὐθύτητος ἡ ῥἄβδος τῆς βασιλείας σου.
(Ὁ θρόνος Σου, ὦ Μεσσία καὶ Θεέ, θὰ παραμένει ἀκλόνητος σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες, τὸ σκῆπτρο Σου κα ἡ βασιλικὴ Σου ἐξουσία εἶναι σκῆπτρο καὶ ἐξουσία εὐθύτητας καὶ δικαιοσύνης)» (Ψαλμ.44,7· πρβ. ἀντίστοιχα καὶ Ἔβρ.1,8).
Καὶ ἀλλοῦ πάλι: «Κατ᾿ ἀρχὰς σύ, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σου εἰσιν οἱ οὐρανοὶ· αὐτοὶ ἀπολοῦνται, σὺ δὲ διαμένεις, καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν.
(Ἐσύ, Κύριε, στὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας στήριξες τὴ γῆ καὶ τὴν ἑδραίωσες μέσα στὸ οὐράνιο στερέωμα, καὶ ἔργα τῶν χειρῶν σου εἶναι οἱ οὐρανοί.
Αὐτοὶ θὰ χάσουν τὸ σημερινό τους σχῆμα καὶ θὰ ἐξαφανισθοῦν. Ἐσὺ ὅμως παραμένεις ἀναλλοίωτος καὶ ἀμετάβλητος.
Κι ὅλος ὁ κόσμος θὰ παλιώσει σὰν ἕνα ἔνδυμα,κι ἐσὺ θὰ τὸν περιστρέψεις καὶ θὰ τὸν περιτυλίξεις σὰν ἐξωτερικὸ ροῦχο ποὺ φοροῦν οἱ ἄνθρωποι˙ θὰ ἀλλάξει λοιπὸν καὶ θὰ γίνει καινούργιος. Ἐσὺ ὅμως εἶσαι πάντοτε ὁ ἴδιος, καὶ τὰ ἔτη σου θὰ εἶναι ἀτελείωτα)» (Ψαλμ.101,26-28 καὶ Ἔβρ.1,10-12).
Ὅλα αὐτὰ τὰ χωρία ὁ Παῦλος τὰ ἑρμήνευσε χριστολογικὰ καὶ τὰ ἀπέδωσε στὸν Υἱό.

ΚΘ΄  Και θέλεις νὰ μάθεις ἀπὸ ποῦ ἔφτασαν σὲ τέτοια μανία αὐτοὶ ποὺ διδάσκουν τὰ ἀντίθετα;
Ἑρμήνευσαν τὸ ὀρθὸ χωρίο τοῦ Ἀποστόλου κακῶς, δηλαδὴ αὐτὸ ποὺ λέει: «Δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ.
(Διότι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ βασιλεύει, μέχρι νὰ θέσει ὅλους τοὺς ἐχθροὺς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του)» (Α΄Κορ. 15,25).
Καὶ λένε λοιπόν: «Ἄρα, ὅταν οἱ ἐχθροὶ θὰ μποῦν κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του, δὲν θὰ βασιλεύει πιά».
Κακῶς βέβαια καὶ χωρὶς σοβαρὴ μελέτη καὶ γνώση τὸ λένε αὐτό. Διότι Αὐτός, ποὺ πρὶν κἂν ἀγωνιστεῖ ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν Του εἶναι βασιλιᾶς, πῶς δὲν θὰ εἶναι βασιλιᾶς, μετὰ τὴν νίκη Τοῦ ἐναντίον τους;

Λ΄  Τόλμησαν ὅμως νὰ ποῦν καὶ τοῦτο: Ὅτι τὸ χωρίο ποὺ λέει «ὅταν δὲ ὑποταγῇ αὐτῷ τὰ πάντα, τότε καὶ αὐτὸς ὁ υἱὸς ὑποταγήσεται τῷ ὑποτάξαντι αὐτῷ τὰ πάντα, ἵνα ᾖ ὁ Θεὸς τὰ πάντα ἐν πᾶσιν.  
(Ὅταν λοιπὸν ὑποταχθοῦν σ’ Αὐτὸν τὰ πάντα, τότε κι Αὐτὸς ὁ Υἱὸς θὰ παύσει νὰ ἀσκεῖ πλέον τὸ ἀρχιερατικὸ καὶ βασιλικὸ Του ἀξίωμα μὲ τὴ μορφὴ ποὺ τὸ ἀσκεῖ τώρα, καὶ θὰ ὑποταχθεῖ ὡς πρὸς τὴν ἀνθρώπινη φύση Του σὲ Ἐκεῖνον ποὺ ὑπέταξε σὲ Αὐτὸν τὰ πάντα, γιὰ νὰ εἶναι ὁ Θεὸς τὰ πάντα σὲ ὅλους, ὥστε ὁ καθένας νὰ ἀναγνωρίζει καὶ νὰ διακηρύττει ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι τὸ πᾶν γιὰ Ἐκεῖνον)» (Α΄Κορ.15,28),  δείχνει ἀκριβῶς πὼς ὁ Υἱὸς θὰ ἀναλυθεῖ καὶ θὰ χαθεῖ μέσα στὴν ὑπόσταση τοῦ Πατέρα!

Ἀλλά, ὦ ἐσεῖς ὅλοι, ποὺ ξεπερνᾶτε στὴν αἵρεση καὶ στὴ βλασφημία ὅλους τοὺς ἄλλους αἱρετικούς, ἐσεῖς ποὺ εἶστε κτίσματα τοῦ Χριστοῦ, παραμένετε στὴν ὕπαρξη καὶ ὁ Χριστός, «διὰ τοῦ Ὁποίου καὶ ἐμεῖς καὶ ὅλα ἔχουν γίνει» (πρβ. Ἰω.1,3: «Πάντα δι᾿ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρὶς αὐτοῦ ἐγένετο οὐδὲ ἓν ὃ γέγονεν.
(Ὅλα τὰ δημιουργήματα δημιουργήθηκαν δι’ Αὐτοῦ, σὲ συνεργασία μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα˙ καὶ χωρὶς Αὐτὸν δὲν ἔγινε τὸ παραμικρὸ ἀπ’ ὅλα ὅσα ἔχουν γίνει)») θὰ χαθεῖ; Βλάσφημος ὁ λόγος σας.

Πῶς λοιπόν, μὲ ποιόν τρόπο, θὰ ὑποταγοὺν σὲ Αὐτὸν τὰ πάντα; Θὰ διατηρήσουν τὴν ὑπόστασή τους ἢ θὰ χαθοῦν;
Ὥστε λοιπὸν ὅλα τὰ ἄλλα ὑποτάσσονται στὸν Υἱὸ καὶ μένουν καὶ ὁ Υἱός, ἐπειδὴ θὰ ὑποταγεὶ στὸν Πατέρα, χάνεται;
Θὰ ὑποταγεὶ σημαίνει ὄχι πὼς τότε θὰ ἀρχίσει νὰ πειθαρχεῖ στὸν Πατέρα- διότι πάντοτε ἔκανε ὅσα εἶναι ἀρεστὰ σὲ Αὐτόν (πρβ. Ἰω.8,29: «Καὶ ὁ πέμψας μὲ μετ᾿ ἐμοῦ ἐστιν· οὐκ ἀφῆκὲ μὲ μόνον ὁ πατήρ, ὅτι ἐγὼ τὰ ἀρεστὰ αὐτῷ ποιῶ πάντοτε.
(Κι ἐκεῖνος ποὺ μὲ ἔστειλε εἶναι μαζί μου. Δὲν μὲ ἄφησε ποτὲ μόνο μου ὁ Πατήρ, διότι Ἐγὼ κάνω πάντοτε αὐτὰ ποὺ Τοῦ ἀρέσουν, καὶ ἔχω ἄμεση καὶ ἀδιάσπαστη πάντοτε τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴ σχέση μαζί Του)»)- ἀλλὰ ὅτι καὶ τότε θὰ ὑπακούει, ἔχοντας ὑποταγή, ὄχι ἀναγκαστική, ἀλλὰ αὐτοπροαίρετη.
Διότι δὲν εἶναι δοῦλος, γιὰ νὰ ὑποταγεὶ μὲ ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικὸ ἐξανακασμό, ἀλλὰ Υἱός, ὁπότε ὑπακούει αὐτοπροαίρετα καὶ μὲ φιλόστοργη ἐναρμόνιση τῆς βούλησής Του μὲ τὴ βούληση τοῦ Πατέρα.

ΛΑ΄  Ἂς ἐξετάσουμε, λοιπόν, ἂν ἔχουν δίκιο αὐτοί, διαπιστώνοντας «τὸ ἕως ὅτου καὶ τὸ μέχρις ὅτου» τί σημαίνουν.
(Α΄Κορ.15, 25: «Δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τὸὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τὸὺς πόδας αὐτοῦ.
(Διότι ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ βασιλεύει, μέχρι νὰ θέσει ὅλους τοὺς ἐχθροὺς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του)»).
Διότι ἐγὼ θὰ κάνω μιὰ προσπάθεια νὰ ἀνατρέψω τὴν πλάνη τους, μὲ τὸ νὰ ἀναλύσω αὐτὴν τὴ λέξη, δηλαδὴ τὸ «ἄχρις οὗ (μέχρις ὅτου)».

Ἐπειδὴ τόλμησαν νὰ ποῦν ὅτι τὸ «μέχρις ὅτου θέσει τοὺς ἐχθρούς Του κάτω ἀπὸ τὰ πόδια Του» δείχνει τὸ τέλος Του καὶ τόλμησαν νὰ περιορίσουν τὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ διακόψουν μὲ ὅσα διδάσκουν τὴν ἀδιάκοπη ἐξουσία Του, ἔλα λοιπὸν νὰ δοῦμε τὶς ὅμοιες αὐτὲς λέξεις ποὺ ὑπάρχουν στὰ κείμενα τοῦ Ἀποστόλου: «Ἀλλ᾿ ἐβασίλευσεν ὁ θάνατος ἀπὸ Ἀδὰμ μέχρι Μωϋσέως καὶ ἐπὶ τοὺς μὴ ἁμαρτήσαντας ἐπὶ τῷ ὁμοιώματι τῆς παραβάσεως Ἀδάμ, ὃς ἔστι τύπος τοῦ μέλλοντος.
(Ἂλλ’ ὅμως, ἐνῷ δὲν ὑπῆρχε νόμος, παρόλα αὐτά, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι τὸν Μωυσῆ ὁ θάνατος κατακυρίευσε καὶ τοὺς ἀπογόνους ἐκείνους τοῦ Ἀδὰμ ποὺ δὲν ἁμάρτησαν μὲ παράβαση ρητῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ὅπως ὁ Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τοῦ μελλοντικοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ)» (Ρωμ.5,14).
Δηλαδὴ μέχρι τότε πέθαιναν καὶ μετὰ τὸν Μωυσῆ δὲν πέθανε κανένας ἢ μετὰ τὴν παράδοση τοῦ Νόμου ἀπὸ τὸν Μωυσῆ δὲν ὑπῆρχε θάνατος γιὰ τοὺς ἀνθρώπους;

Βλέπεις λοιπὸν ὅτι τὸ «μέχρι» εἶναι λέξη ποὺ δὲν περιορίζει τὸν χρόνο καὶ ὅτι κάτι τέτοιο δηλώνει καὶ ὁ Παῦλος;
Ἀφοῦ, ὅπως ξέρουμε, ὁ Μωυσῆς ἦταν δίκαιος καὶ θαυμάσιος ἄνθρωπος καὶ ἐν τούτοις ἡ θανατικὴ ἀπόφαση ποὺ βγῆκε γιὰ τὸν Ἀδὰμ ἔφτασε καὶ ὡς αὐτὸν καὶ στὶς ἑπόμενες ἀπ’ αὐτὸν γενιές, ἐνῷ δὲν εἶχαν ἁμαρτήσει ὅπως ὁ Ἀδάμ.
Δηλαδὴ δὲν εἶχαν παραβεῖ κάποια ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν εἶχαν φάει τοὺς καρποὺς τοῦ δέντρου τῆς γνώσεως καλοῦ καὶ κακοῦ.

ΛΒ΄  Ἂς πάρουμε λοιπὸν καὶ ἄλλο ρητὸ ὅμοιο: «Ἀλλ᾿ ἕως σήμερον, ἡνίκα ἀναγινώσκεται Μωϋσῆς, κάλυμμα ἐπὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν κεῖται.
(Καὶ δὲν βάζουμε κάλυμμα στὴ διδασκαλία μας γιὰ νὰ ἀποκρύψουμε ἢ νὰ συσκιάσουμε τὴν ἀλήθεια, ὅπως ὁ Μωυσῆς ἔβαζε στὸ πρόσωπό του κάλυμμα, ποὺ συμβόλιζε ὅτι ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἦταν συσκιασμένη ἐμφάνιση τῆς ἀλήθειας.
Καὶ προτύπωνε τὸ κάλυμμα ἐκεῖνο ὅτι οἱ ἀπόγονοι τοῦ Ἰσραὴλ δὲν θὰ μπορέσουν ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας τους νὰ ἀτενίσουν καὶ νὰ δοῦν τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος εἶναι τὸ τέλος καὶ ὁ σκοπὸς τοῦ νόμου ποὺ καταργεῖται)» ( Β΄Κορ.3,15).
Τὸ «ἕως σήμερον (μέχρι σήμερα)» ἄραγε σημαίνει μέχρι τὸν Παῦλο μόνο; Δὲν σημαίνει μέχρι τώρα καὶ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ αἰῶνα;

Ἂν τώρα λέει ὁ Παῦλος στοὺς Κορινθίους «Οὐ γὰρ ὡς μὴ ἐφικνούμενοι εἰς ὑμᾶς ὑπερεκτείνομεν ἑαυτούς· ἄχρι γὰρ καὶ ὑμῶν ἐφθάσαμεν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ, οὐκ εἰς τὰ ἄμετρα καυχώμενοι ἐν ἀλλοτρίοις κόποις, ἐλπίδα δὲ ἔχοντες, αὐξανομένης τῆς πίστεως ὑμῶν, ἐν ὑμῖν μεγαλυνθῆναι κατὰ τὸν κἂνόνα ἡμῶν εἰς περισσείαν, εἰς τὰ ὑπερέκεινα ὑμῶν εὐαγγελίσασθαι, οὐκ ἐν ἀλλοτρίῳ κἂνόνι εἰς τὰ ἕτοιμα καυχήσασθαι.
(Διότι δὲν παρατεντώνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ καυχησιολογίες καὶ μὲ λόγια ποὺ δὲν στηρίζονται στὴν πραγματικότητα.
Αὐτὸ θὰ συνέβαινε ἐὰν εἴχαμε καμφθεῖ ἀπὸ τοὺς κόπους καὶ δὲν εἴχαμε φθάσει μέχρις ἐσᾶς. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν συνέβη.
Διότι ἐμεῖς φθάσαμε καὶ μέχρι τὴν πόλη σας κηρύττοντας τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ δὲν καυχόμαστε ἔξω ἀπὸ τὴ σφαῖρα καὶ τὸ μέτρο τῆς δικαιοδοσίας μας γιὰ κόπους ποὺ κατέβαλαν ἄλλοι προκειμένου νὰ διαδώσουν ἐκεῖ τὸ Εὐαγγέλιο.
Ἀλλὰ ἔχουμε ἐλπίδα ὅτι ὅσο αὐξάνεται ἡ πίστη σας, θὰ ἀναδειχθοῦμε μὲ τὴ δική σας πρόοδο κι ἐμεῖς οἱ διδάσκαλοί σας μέσα στὰ ὅρια τῆς δικαιοδοσίας ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, κι ἔτσι θὰ ἐπεκταθεῖ καὶ ἡ δράση μας μὲ τὸ παραπάνω,ώστε νὰ κηρύξουμε τὸ Εὐαγγέλιο στὶς χῶρες ποὺ εἶναι πολὺ πιὸ πέρα ἀπὸ τὴν πατρίδα σας, χωρὶς νὰ καυχηθοῦμε σὲ ξένη δικαιοδοσία γιὰ κατορθώματα ποὺ ἐπιτεύχθηκαν ἀπὸ ἄλλους)» (Β΄Κορ.10,14-16), βλέπεις σαφῶς πὼς τὸ «μέχρι» δὲν σημαίνει τέλος, ἀλλὰ σημαίνει πὼς ὑπάρχει καὶ συνέχεια;
Πῶς, λοιπόν, πρέπει νὰ ἑρμηνεύεται τὸ «ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ (μέχρι νὰ θέσει ὅλους τοὺς ἐχθροὺς κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του)»;(Α΄Κορ.15,25).

Ὅπως ἀκριβῶς λέει σὲ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ Παῦλος: «Ἀλλὰ παρακαλεῖτε ἑαυτοὺς καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν ἄχρις οὗ τὸ σήμερον καλεῖται, ἵνα μὴ σκληρυνθῇ ἐξ ὑμῶν τις ἀπὰτῃ τῆς ἁμαρτίας.
(Ἀλλὰ καὶ προτρέπετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον κάθε μέρα, ὅσο καιρὸ διαρκεῖ τὸ σήμερα αὐτῆς τῆς ζωῆς.
Σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο σᾶς καλεῖ ὁ Θεός. Νὰ προτρέπετε καὶ νὰ διορθώνετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἐξαπατηθεῖ κανείς σας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀποσκληρυνθεῖ)» (Ἐβρ.3,13), δηλαδὴ πάντοτε.
Καὶ ὅπως ἀκριβῶς δὲν πρέπει νὰ μιλᾶμε γιὰ ἀρχὴ τοῦ χρόνου τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι νὰ μὴν ἀνεχθεῖ κανεὶς κάποιον νὰ μιλάει οὔτε γιὰ τέλος τοῦ χρόνου της, ἀφοῦ, ὅπως μᾶς διαβεβαιώνουν οἱ Γραφές, «ἡ Βασιλεία Του εἶναι Βασιλεία αἰώνια» (Δαν.4,31 «καὶ τῷ Ὑψὶστῳ ηὐλόγησα καὶ τῷ ζῶντι εἰς τὸν αἰῶνα ᾔνεσα καὶ ἐδόξασα, ὅτι ἡ ἐξουσία αὐτοῦ ἐξουσία αἰώνιος καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ εἰς γενεὰν καὶ γενεάν.
(Καὶ γεμᾶτος εὐγνωμοσύνη δόξασα τὸν Ὕψιστο καὶ ἀνέπεμψα ὕμνο, αἶνο καὶ δοξολογία σὲ Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος ζεῖ στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων, διότι ἡ ἐξουσία Του εἶναι πράγματι ἐξουσία αἰώνια, καὶ ἡ Βασιλεία Του συνεχίζεται αἰώνια ἀπὸ τὴ μιὰ γενεὰ στὴν ἄλλη γενεά)»).

ΛΓ΄ Ἀλλά, παρ' ὅλο ποὺ ἔχω καὶ πολλὲς ἄλλες μαρτυρίες ἀπὸ τὶς θεῖες Γραφὲς γιὰ τὴν ἀτελεύτητη Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ στοὺς αἰῶνες, θὰ ἀρκεστῶ σὲ αὐτὲς ποὺ ἤδη ἀναπτύξαμε, γιατί εἶπα πολλὰ σήμερα.
Ἐσὺ ὅμως ποὺ μὲ ἀκοῦς, Αὐτὸν νὰ προκυνὰς μόνο ὡς Βασιλέα, ἀπορρίπτοντας κάθε αἱρετικὴ πλάνη. Ἂν τώρα δώσει ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὰ ὑπόλοιπα τῆς πίστέώς μας σιγά-σιγά θὰ σᾶς τὰ ἀναπτύξω. Καὶ εἴθε ὁ Θεὸς τῶν ὅλων, ὅλους ἐσᾶς νὰ σᾶς διατηρήσει ἱκανοὺς καὶ φωτισμένους, ὥστε νὰ ἔχετε στὴ μνήμη σας τὰ σημεῖα τῆς συντέλειας τοῦ κόσμου καὶ νὰ μείνετε ἀκατανίκητοι ἀπὸ τὸν Ἀντίχριστο.
Τώρα πιὰ γνώρισες τὰ ἰδιαίτερα σημάδια ποὺ θὰ φανερώνουν τὸν ἐρχομὸ τοῦ πλάνου. Ἔχεις καὶ τὶς ἀποδείξεις τοῦ ἀληθινοῦ Χριστοῦ, ποὺ φανερὰ πρόκειται νὰ κατεβεῖ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Τὸν ἕνα ἀπόφευγέ τον, τὸν πλάνο. Τὸν Ἄλλο περίμενέ Τόν, τὸν Ἀληθινό.
Ἔμαθες τὸν τρόπο, μὲ ποιά κριτήρια δηλαδὴ θὰ βρεθεῖς στὰ δεξιὰ τοῦ Πατέρα. Τήρησε ὅ,τι σοῦ ἔχω ἐμπιστευθεῖ σχετικὰ μὲ τὸν Χριστό (πρβ. Α’ Τίμ. 6, 20: «Ὦ Τιμόθεε, τὴν παρακαταθήκην φύλαξον, ἐκτρεπόμενος τὰς βεβήλους κενοφωνίας καὶ ἀντιθέσεις τῆς ψευδωνύμου γνώσεως.
(Τιμόθεε, φύλαξε καλὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκε ὁ Κύριος ὡς πολύτιμο θησαυρό, καὶ ἀπόφευγε τοὺς κούφιους καὶ μάταιους λόγους ποὺ βεβηλώνουν καὶ νοθεύουν τὴν ἀλήθεια αὐτή, καὶ τὶς ἀντιλογίες καὶ ἀντιφάσεις τῆς πλάνης ποὺ παρουσιάζεται μὲ τὸ ψεύτικο ὄνομα τῆς γνώσεως)»), διαπρέποντας σὲ ἔργα θεάρεστα (πρβ. Α’ Τίμ. 2, 10: «δι᾿ ἔργων ἀγαθῶν (μὲ ἔργα ἀγαθά)»), ὥστε νὰ κληρονομήσεις τὴν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀφοῦ παρασταθεῖς μὲ παρρησία ἐνώπιον τοῦ Κριτῆ, διὰ τοῦ Ὁποίου καὶ μετὰ τοῦ Ὁποίου ἡ δόξα ἀνήκει στὸν Θεό, μαζὶ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα, στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ,
ἐπιμέλεια: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος
Ἐπιμέλεια πολυτονισμοῦ: Ἄκτιστον

ΠΗΓΕΣ:

•    «Κατηχήσεις Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων», ἐκδ. «Ἑτοιμασία», Ἱερὰ Μονὴ Τιμίου Προδρόμου Καρέα 1999, Κατήχηση φωτιζομένων ΙΕ΄,σελίδες 436-473.
•    Π. Τρεμπέλα, Ἡ Καινὴ Διαθήκη μὲ σύντομη ἑρμηνεία (ἀπόδοση στὴν κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση τέταρτη, Ἀθήνα 2014.
•    Ἡ Καινὴ Διαθήκη, Κείμενον καὶ ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοσις ὑπὸ Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τριακοστὴ τρίτη, Ἀθήνα 2009.
•    Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη κατὰ τοὺς ἑβδομήκοντα, Κείμενον καὶ σύντομος ἀπόδοσις τοῦ νοήματος ὑπὸ Ἰωάννου Κολιτσάρα, ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ἡ Ζωή», ἔκδοση τέταρτη, Ἀθήνα 2005.
•    Π.Τρεμπέλα, Τὸ Ψαλτήριον μὲ σύντομη ἑρμηνεία(απόδοση στὴν κοινὴ νεοελληνική), ἐκδόσεις ἀδελφότητος θεολόγων «Ὁ Σωτήρ», ἔκδοση τρίτη, Ἀθήνα 2016
•    http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient greek/tools/liddell-scott/index.html
•    http://users.sch.gr/aiasgr/Palaia_Diathikh/Biblia/Palaia_Diathikh.htm
•    http://users.sch.gr/aiasgr/Kainh_Diathikh/Biblia/Kainh_Diathikh.htm

---

Διαβάστε περισσότερα πατῶντας:  Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω