22 Ιανουαρίου Συναξαριστής

Τιμοθέου Ἀποστόλου, Ἀναστασίου τοῦ Πέρσου, Βικεντίου Διακόνου, των Ἁγίων Μαρτύρων Μανουὴλ Ἐπισκόπου, Γεωργίου Ἐπισκόπου, Πέτρου, Λέοντος Ἐπισκόπου, Σιωνίου, Γαβριήλ, Ἰωάννου, Λέοντος, Παρόδου πρεσβυτέρου καί τῶν λοιπῶν 377, Ἀναστασίου Διακόνου, Ἰωσὴφ Ἡγιασμένου, Μακαρίου ἐκ Ρωσίας, Ἰωάσαφ Φωτιστοῦ, Ἀνάμνηση εὑρέσεως εἰκόνος Παναγίας Ἐλεηστρίας, Βησσαρίωνος Ἀγαθωνίτου.


Ὁ Ἅγιος Τιμόθεος ὁ Ἀπόστολος

Σύμφωνα μὲ τὶς πληροφορίες ποὺ μᾶς παρέχουν οἱ Πράξεις των Ἀποστόλων καὶ οἱ Ἐπιστολὲς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ Τιμόθεος ἦταν ὁ πιό ἀγαπητὸς μαθητής του καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ στενοὺς συνεργάτες του Ἀποστόλου Παύλου.
Τὸ ὄνομά του εἶναι ἑλληνικὸ καὶ σημαίνει αὐτὸς πού τιμᾶ τὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ αὐτὸν ποὺ τιμᾶ ὁ Θεός. Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Τιμόθεος γεννήθηκε μᾶλλον στὰ Λύστρα της Λυκαονίας ἤ πιθανῶν στὴ Δέρβη, ἀπὸ πατέρα Ἕλληνα Ἐθνικὸ καὶ μητέρα πιστὴ Ἰουδαία, προφανῶς ἐκ γενετῆς καὶ πιθανὸν προσήλυτη, ποὺ ὀνομαζόταν Εὐνίκη.

Ἡ ὁριστικὴ μεταστροφή του στὸν Χριστιανισμὸ φαίνεται νὰ ἔγινε κατὰ τήν Α΄ Ἀποστολικὴ περιοδεία, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μαζὶ μὲ τὸν Βαρνάβα ἐπισκέφθηκαν τὰ Λύστρα της Λυκαονίας καὶ πιθανὸν φιλοξενήθηκαν ἀπὸ τήν οἰκογένεια τοῦ Τιμοθέου.
Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κήρυττε τὸ Εὐαγγέλιο στὰ Λύστρα, εἶναι ἐπίσης βέβαιο ὅτι ὁ Τιμόθεος παρακολούθησε τὸ κήρυγμά τοῦ καὶ ἔγινε μάρτυρας τῶν διωγμῶν καὶ τῶν παθημάτων ποὺ ὑπέστη ὁ Ἀπόστολος ἐκεῖ.
Ἡ ἐμπειρία τῶν γεγονότων αὐτῶν φαίνεται ὅτι ἐπηρέασε ἔντονα τὸν Ἀπόστολο Τιμόθεο καὶ τὸν προετοίμασε ἐσωτερικὰ νὰ δεχθεῖ την διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πιστέψει σὲ Αὐτόν.
Μετὰ τὰ γεγονότα στὴ Δέρβη καὶ στὰ Λύστρα της Λυκίας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παρέλαβε μαζί του τὸν πιστὸ καὶ ἀχώριστο συνοδό του τον Τιμόθεο.
Ἔκτοτε ὁ Τιμόθεος ἔγινε ὁ πιὸ προσφιλὴς καὶ ἀφοσιωμένος μαθητὴς καὶ συνεργός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὸ ἔργο τῆς ἱδρύσεως τῶν Ἐκκλησιῶν στὶς διάφορες περιοχὲς τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Ἑλλάδος ἀργότερα καὶ τῆς στηρίξεως της πίστεως τῶν διωκομένων Χριστιανῶν.
Ἀνέλαβε πολλὲς σημαντικὲς καί ἐμπιστευτικὲς ἀποστολὲς γιὰ σπουδαῖα Ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, παρὰ τό νεαρὸ τῆς ἡλικίας καὶ τὴν ἀπειρία του.
Συγκεκριμένα, συνεχίζοντας τὴν Β΄ Ἀποστολικὴ περιοδεία διελθόντες διά μέσου της Φρυγίας καὶ τῆς Γαλατίας, ἔφθασαν στὴν Μοισία καὶ Τρωάδα καί διαπλεύσαντες τὴ Σαμοθράκη ἦλθαν στὴ Νεάπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας.
Ἀπὸ ἐκεῖ, ὁδοιποροῦντες , πέρασαν ἀπὸ τήν Ἀμφίπολη καὶ Ἀπολλωνία καὶ κατέληξαν στὴ Θεσσαλονίκη.
Στὴ Θεσσαλονίκη ὁ Τιμόθεος ἐργάσθηκε ἀθόρυβα καὶ ἀποδοτικά, συνέβαλε οὐσιαστικὰ στὸ ἔργο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τόσο γιὰ τὴν ἵδρυση τῆς Χριστιανικῆς Κοινότητας, ὅσο καὶ γιὰ τὴν στήριξη τῆς πίστεως τῶν Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὅμως τὸ ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν Θεσσαλονικέων ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο καὶ τοὺς συνεργάτες του Τιμόθεο καὶ Σίλα, διεκόπη ἀπὸ τὴν ἀντίδραση φθονερῶν Ἰουδαίων, ποὺ δὲν πίστεψαν στὸ κήρυγμά τους καὶ τούς ἐξανάγκασαν νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν Θεσσαλονίκη καὶ νὰ καταφύγουν στήν Βέροια.
Ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀγωνιῶντας γιὰ τὴν κατάσταση τῶν Χριστιανῶν τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπέστειλε τὸν Τιμόθεο, προκειμένου νά στηρίξει τοὺς χειμαζόμενους πιστοὺς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας της Θεσσαλονίκης καὶ νὰ τοὺς παρηγορήσει στὶς θλίψεις τους.
Ἀργότερα, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος ἀκολούθησε τὸ Παῦλο στὴν Κόρινθο, παρέμεινε κοντά του, ἀγωνιζόμενος μαζί του.
Κοντὰ στὴν Γ΄ Ἀποστολικὴ περιοδεία, ὅταν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πέρασε ἀπό τὰ μέρη τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ κατέληξε στὴν Ἔφεσο, παρέμεινε ἐκεῖ γιὰ μιά τριετία ἔχοντας μαζί του τον Τιμόθεο, τὸν ὁποῖο ἀπέστειλε σὲ εἰδικές ἐμπιστευτικὲς ἀποστολὲς στὴ Μακεδονία μαζὶ μὲ τὸν Ἔραστο καὶ ἴσως μέ ἄλλους ἀδελφοὺς στὴν Κόρινθο.
Λίγο ἀργότερα, ὁ Τιμόθεος μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἐπέστρεψαν ἀπὸ τὴν Κόρινθο στὴ Μακεδονία καὶ στὴ συνέχεια ἀποβιβάσθηκαν στὴν Τρωάδα καὶ διαπλέοντες τὸ ἀνατολικὸ Αἰγαῖο, πέρασαν ἀπὸ τὴν Μίλητο.
Ἀπὸ τὴν Μίλητο διῆλθαν ἀπὸ τὰ νησιὰ Κῶ, Ρόδο, ἔφθασαν στὰ Πάταρα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴν Τύρο, τὴν Πτολεμαΐδα καὶ τὴν Καισάρεια καί κατέληξαν στὰ Ἱεροσόλυμα.
Στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος παρέμεινε κοντὰ στὸν Ἀπόστολο Παῦλο κατὰ τὴν ἐκεῖ φυλάκισή του καὶ κατόπιν τὸν συνόδευσε στὴ φυλακὴ στή Ρώμη.
Εἶναι βέβαιο, ὅτι κατὰ τὴν τελευταία μετάβαση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὰ Ἱεροσόλυμα, μετὰ τὴν πρώτη ἀποφυλάκισή του ἀπὸ τὴ Ρώμη, συνοδευόταν ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Τιμόθεο, τὸν ὁποῖο μάλιστα ἄφησε στὴν Ἔφεσο ὡς Ἐπίσκοπο μέχρι καὶ τοῦ ἐπισυμβάντος μαρτυρικοῦ θανάτου του.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπέστειλε πρὸς τὸν Ἅγιο Τιμόθεο, ὡς Ἐπίσκοπο Ἐφέσου, δύο Ἐπιστολές, ποὺ ἐμπεριέχονται στὸν κανόνα τῶν βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, καὶ οἱ ὁποῖες λόγῳ τοῦ ποιμαντικοῦ περιεχομένου αὐτῶν καλοῦνται ποιμαντικές.
Κατὰ παλαιὰ παράδοση ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος μαρτύρησε στὴν Ἔφεσο ἐπί Δομετιανοῦ ἢ Νερούα, ὅταν πῆγε στὰ καταγώγια τῶν εἰδωλολατρῶν, γιὰ νά τοὺς ἀποτρέψει ἀπὸ ἀπάνθρωπες τελετὲς καὶ θυσίες καὶ γεμᾶτος ἀπὸ Θεῖο ζῆλο, ἐπειδὴ δὲν ἀνεχόταν νὰ βλέπει αὐτὰ τὰ ἀτοπήματα, τοὺς συνέστησε νά μὴν συνεχίσουν τὶς αἰσχρές τους πράξεις.
Τότε ἐκεῖνοι ἐξοργίσθηκαν καί ὅρμησαν ἐναντίων τοῦ Ἁγίου, τὸν ὁποῖο φόνευσαν μὲ ρόπαλα.
Τὸ τίμιο λείψανο αὐτοῦ μετακομίσθηκε τὸ ἔτος 356 μ.Χ. ἐπὶ Κωνσταντίου στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἐναποτέθηκε ἐντὸς τῆς Ἁγίας Τραπέζης τοῦ ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου ἐτελεῖτο καὶ ἡ Σύναξή του.
Στὴν ἴδια Ἁγία Τράπεζα εἶχαν ἐναποτεθεῖ τὰ ἱερὰ λείψανα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀνδρέου καί Λουκᾶ. Ὅταν ὁ Ἰουστινιανὸς ἀνοικοδόμησε καὶ μετασκεύασε τὸ ναό των Ἁγίων Ἀποστόλων, ποὺ εἶχε ἀνεγείρει ὁ Μέγας Κωνσταντῖνος, ἄφησε τὴν Ἁγία Τράπεζα ὡς εἶχε, ἀδιασάλευτη, περιορισθεῖς μόνο στὴν κατασκευὴ ἀργυροῦ καλύμματος.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἀποστόλου Τιμοθέου ἐτελεῖτο τὸν 6ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν Ὀρμίσδα.


Απολυτίκιο. Ἦχος δ΄.

Χρηστότητα ἐκδιδαχθείς, καὶ νήφων ἐν πᾶσιν, ἀγαθὴν συνείδησιν ἱεροπρεπῶς ἐνδυσάμενος, ἤντλησας ἐκ τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς τὰ ἀπόρρητα καὶ τήν πίστιν τηρήσας, τὸν ἴσον δρόμον τετέλεκας, ἱερομάρτυς Ἀπόστολε Τιμόθεε. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.



Κοντάκιον. Ἦχος α΄. Χορὸς ἀγγελικός.

Τὸν θεῖον Μαθητήν, καὶ συνέκδημον Παύλου, Τιμόθεον πιστοί, ἀνυμνήσωμεν πάντες, σὺν τούτῳ γεραίροντες, τὸν σοφὸν Ἀναστάσιον, τὸν ἐκλάμψαντα, ἐκ τῆς Περσίδος ὡς ἄστρον, καὶ ἐλαύνοντα, τὰ ψυχικὰ ἡμῶν πάθη, καὶ νόσους τοῦ σώματος.





Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Πέρσης ὁ Ὁσιομάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Ἀναστάσιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Ραχήζ της Περσίας, τῆς ἐπαρχίας Ρασνουνί. Ὀνομαζόταν Μαγουνδάτ, ἦταν υἱὸς τοῦ μάγου Μὰβ καὶ ὑπηρέτησε στὸ στρατὸ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ βασιλέως Χοσρόη τοῦ Β (590-628 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ μετέφερε στὴ χώρα του τὸν Τίμιο Σταυρό (614 μ.Χ.).
Τότε ὁ Μαγουνδὰτ θέλησε νὰ μάθει, ἀφοῦ ἄκουσε περὶ αὐτοῦ καὶ τῶν ἐπιτελουμένων θαυμάτων, γιατί οἱ Χριστιανοὶ τιμοῦσαν αὐτόν.
Ἔτσι, ἀφοῦ διδάχθηκε ἀπὸ κάποιον πιστὸ ὅτι μὲ τὸν σταυρικὸ θάνατο του Κυρίου λυτρώθηκε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, πίστεψε στὸν Χριστό. Ἔπειτα, συμμετέχοντας στὴν ἐκστρατεία τῶν Περσῶν κατὰ τῆς Κωνσταντινουπόλεως, βρέθηκε στὴ Χαλκηδόνα.
Κατὰ τὴν διαμονή του ἐκεῖ, ἀφοῦ πληροφορήθηκε ὅτι ὁ Ἡράκλειος κατατρόπωσε τοὺς Πέρσες, πῆγε στὴν Ἰεράπολη καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Ἱεροσόλυμα ὅπου βαπτίσθηκε ὑπὸ τοῦ Πατριάρχη Μοδέστου, πρὸς τόν ὁποῖο τὸν ὁδήγησε ὁ ἱερεὺς τοῦ πανίερου Ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἔλαβε το ὄνομα Ἀναστάσιος.
Στὴν συνέχεια ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ τοῦ Ἀββᾶ Ἰουστίνου ἢ κατ ἄλλους στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα.
Μετὰ ἀπὸ ἑπταετῆ ἄσκηση καὶ διαβάζοντας καθημερινὰ τοὺς βίους τῶν Ἁγίων καὶ τὰ μαρτύριά τούς, τοὺς ζήλεψε καὶ προσευχόταν νὰ ἀξιωθεῖ τὸ μαρτυρικὸ τέλος αὐτῶν.
Ἔτσι, ὅταν κατὰ τὴν παραχώρηση τοῦ Κυρίου, εἶδε σὲ ὄνειρο ὅτι ἀνέβηκε στὸ ὅρος Κυρίου καὶ στάθηκε στὸν ἅγιο τόπο Αὐτοῦ καὶ ἐκεῖ ἤπιε ἕνα χρυσό ποτήρι γεμᾶτο κρασί, θεώρησε ὅτι σκιαγραφόταν τὸ μέλλον καὶ τὸ μαρτύριό του.
Γι αὐτό, γονυπετὴς καὶ ἔνδακρυς, ζήτησε τὴν εὐχή του προεστῶτος ἱερέως τῆς μονῆς γιὰ τὴ μακάρια ἀποδημία του, δηλαδὴ τὴν πορεία του πρός τὸ μαρτύριο.
Ἀφοῦ κοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κατευθύνθηκε πρός τὴν Διόσπολη, γιὰ νὰ προσευχηθεῖ στὸν Ἅγιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο καί ἔφθασε στὴν Καισάρεια τῆς Παλαιστίνης.
Ἐκεῖ, ὅταν εἶδε κάποιους μάγους ὁμοεθνεῖς του, ἔλεγξε καὶ χλεύασε τὰ σοφίσματα καὶ τὴν ἀσέβειά τους. Τότε ἐκεῖνοι τὸν συνέλαβαν καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν ἄρχοντα Μαρζαβανά. Ὁ ἄρχοντας διέταξε νὰ ἀφεθεῖ ἐλεύθερος, ἀρκεῖ νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό ἐνώπιον ἑνὸς μόνο προσώπου.
Ὅμως ὁ Ἀναστάσιος μὲ πνευματικὴ ἀνδρεῖα ἀπάντησε: «Μὴ δώη μοὶ ὁ Θεός της ἀγαπήσεως ἐκπεσεῖν τοῦ Χριστοῦ μου».
Ὁ Μαρζαβανὰς θύμωσε καὶ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ μεταφέρει βαριὲς πέτρες χωρίς καμιὰ ἀνάπαυλα. Τὰ βασανιστήρια συνεχίστηκαν μέχρι ποὺ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως τῶν Περσῶν Χοσρόη. Ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν βασιλιᾶ δέν φοβήθηκε.
Τὸν κτύπησαν ἀλύπητα, μέχρι θανάτου, μὲ ραβδιά. Τὸ μαρτύριο ἦταν καθημερινό. Στὸ τέλος τὸν κρέμασαν ἀπὸ τὸ ἕνα χέρι καὶ διὰ βρόχου τὸν ἔπνιξαν καὶ ἀπέκοψαν τὴν κεφαλὴ αὐτοῦ.
Τὸ μαρτύριό του ἔγινε τὸ 628 μ.Χ. μὲ ἄλλους 70 Χριστιανοὺς Μάρτυρες. Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου ἐτελεῖτο στό Μαρτύριό του, ποὺ βρισκόταν ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Φιλήμονος, στὸ Στρατήγιο.


Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν πλάνην ἀφέμενος, τὴν τῶν Περσῶν νουνεχῶς, τὴ πίστει προσέδραμες, τη τοῦ Χρίστου εὐσεβῶς, σοφὲ Ἀναστάσιε, ὅθεν καὶ ἐν ἀσκήσει, διαπρέψας ἐνθέως, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες δι' ὃ διπλῶ στεφάνῳ, θεόθεν ἐστεφάνωσαι.




Κοντάκιον. Ἦχος α . Χορὸς ἀγγελικός.

Τὸν θεῖον Μαθητήν, καὶ συνέκδημον Παύλου, Τιμόθεον πιστοί, ἀνυμνήσωμεν πάντες, σὺν τούτῳ γεραίροντες, τὸν σοφὸν Ἀναστάσιον, τὸν ἐκλάμψαντα, ἐκ τῆς Περσίδος ὡς ἄστρον, καὶ ἐλαύνοντα, τὰ ψυχικὰ ἡμῶν πάθη, καὶ νόσους τοῦ σώματος.





Ὁ Ἅγιος Βικέντιος ὁ Διάκονος

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Βικέντιος ἔζησε κατὰ τὰ ἔτη τῆς βασιλείας τῶν ἡγεμόνων Μαξιμιανοῦ (285-305 μ.Χ.) καὶ Δατιανοῦ καὶ καταγόταν ἀπὸ τήν Αὐγουστόπολη.
Συνελήφθη μαζὶ μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Οὐαλλέριο στὴν πόλη Βαλεντία καὶ φυλακίσθηκε. Μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια τελείωσε τὸν δρόμο τοῦ μαρτυρίου, παραδίδοντας τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸ Θεό.





Οἱ Ἅγιοι Μανουὴλ Ἐπίσκοπος, Γεώργιος Ἐπίσκοπος Δεβελτοῦ, Πέτρος, Λέων Ἐπίσκοπος Νικαίας, Σιώνιος, Γαβριήλ, Ἰωάννης, Λέων, Πάροδος Πρεσβύτερος καὶ ἄλλοι τριακόσιοι ἑβδομῆντα ἑπτὰ Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι κατάγονταν ἀπὸ διάφορες ἐπαρχίες καὶ κατοικοῦσαν στήν Ἀδριανούπολη ἐπὶ αὐτοκράτορα Λέοντος τοῦ Ἀρμενίου (813-820 μ.Χ.). Τότε οἱ Βούλγαροι, μὲ ἀρχηγό τον Κροῦμο ἐπιτέθηκαν ἐναντίων τῆς Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας καὶ ἔφθασαν μέχρι την Ἀδριανούπολη, τὴν ὁποία κυρίευσαν το ἔτος 813 μ.Χ.
Ἐπὶ τρεῖς ἡμέρες οἱ αἱμοχαρεῖς, ἔσφαζαν τοὺς Χριστιανούς. Ὅταν πέθανε ὁ Κροῦμος, ἔγινε ἡγεμόνας τῶν Βουλγάρων ὁ Δούκουμος.
Ἐπειδή ὅμως καὶ αὐτὸς πέθανε ἀμέσως, ἡγεμόνας τῶν Βουλγάρων ἔγινε ὁ Δίτζευγος, ποὺ ἐπέδειξε θηριώδη συμπεριφορὰ κατὰ τῶν Χριστιανῶν.
Τὸν Δίτζευγο διαδέχθηκε στὴν ἐξουσία ὁ Μουρτάγων (Ὁμουρτάγ). Ὁ διωγμός συνεχίστηκε καὶ ἔγινε σκληρότερος.
Ὁ Ἅγιος Γεώργιος, Ἐπίσκοπος Δεβελτοῦ, ὁ Ἐπίσκοπος Πέτρος καὶ πολλοὶ ἄλλοι Χριστιανοὶ συνελήφθησαν καί μαρτύρησαν.
Ὁ ἴδιος, ὁ Μουρτάγων, συνέλαβε τὸν Ἐπίσκοπο Μανουὴλ καὶ τόν ὑπέβαλε σὲ φρικώδη βασανιστήρια.
Μὲ τὰ ἴδια του τὰ χέρια τον κατασπάραξε καὶ ἀφοῦ ἔκοψε ἀπὸ τοῦ ὤμους τὰ τίμια χέρια τοῦ Ἁγίου, τὸν ἔριξε στά σκυλιά.
Ἀκόμη, ὁ σκληρὸς αὐτὸς ἡγεμόνας, θανάτωσε τοὺς στρατηγούς των Χριστιανῶν Λέοντα καὶ Ἰωάννης, τὸν Ἐπίσκοπο Νικαίας Λέοντα, τὸν Γαβριήλ καὶ τὸν Σιώνιο καὶ διὰ λιθοβολισμοῦ, τὸν Πρεσβύτερο Πάροδο.





Ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος ὁ Διάκονος

Ὁ Ὅσιος Ἀναστάσιος ἀσκήτεψε στὴ Μεγάλη Λαύρα τοῦ Κιέβου καὶ μαρτύρησε στὴ Ρωσία κατὰ τὸ 12ο αἰῶνα μ.Χ.





Ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ ὁ Ἡγιασμένος ὁ ἐν Κρήτῃ

Ὁ Ὅσιος Ἰωσήφ, ὁ ἐπονομαζόμενος Σαμάκος, γεννήθηκε στὴν πόλη των Κεράμων, τὸ σημερινὸ Ἀζωκέραμο Σητείας τῆς Κρήτης λίγο πρὶν τὴν ἅλωση (1440).
Ὑπῆρξε πνευματικὸ γέννημα καὶ θρέμμα τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, γνωστῆς ὡς Δερματάνου, πλησίον τοῦ Χάνδακος (Ἡρακλείου), ὅπου ἔζησε καὶ ἔδρασε ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία μέχρι τὴν κοίμησή του.
Ἔζησε σὲ μιὰ πολὺ κρίσιμη ἱστορικὴ περίοδο γιὰ τὸ Γένος. Ἡ Βυζαντινή αὐτοκρατορία ἔπεφτε στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν καὶ ἡ πατρίδα του Κρήτη βρισκόταν ὑπὸ τὴν κυριαρχία τῶν Ἑνετῶν.
Ὁ Ὅσιος μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων του, διένειμε τὴν περιουσία του στούς φτωχοὺς καὶ ἐκάρη μοναχὸς στὴ μονὴ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Δερματάνου.
Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ ἡγουμένου ἀνέλαβε τὴν ἠγουμενία τῆς μονῆς. Διακρίθηκε γιὰ τὴν ἀρετή της φιλανθρωπίας καὶ θὰ μποροῦσε δικαιολογημένα νὰ τοῦ ἀποδοθεῖ ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ ἐλεήμονος. Ἀναγνωρίσθηκε ἐπίσης, ὡς θαυματουργός, ἀφοῦ ἀναφέρονται πολλὰ θαύματά του.
Μετὰ ἀπὸ ἑβδομῆντα χρόνια ἀδιάλειπτης ὁσιακῆς καὶ φιλανθρωπικῆς δράσεως, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1511 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴν μονή του.
Μέ την ἀνακομιδὴ τῶν λειψάνων του διαπιστώθηκε ἡ ἁγιότητά του, διότι τὸ ἱερό λείψανο βρέθηκε ἀκέραιο καὶ ἐξέπεμπε εὐωδία.
Τὸ ἱερὸ σκήνωμά του κατατέθηκε στὸ καθολικὸ τῆς μονῆς. Ἡ συνεχὴς θεραπεία πλήθους ἀσθενῶν, τυφλῶν καὶ δαιμονισμένων καὶ μετὰ τὴν κοίμησή του, καθιέρωσε εὐρύτατα τὴν φήμη του ὡς θαυματουργοῦ.
Τὸ 1669 οἱ Ὀθωμανοὶ κυρίευσαν τὸ Χάνδακα (Ἡράκλειο) καὶ ὁ εὐλαβής κληρικὸς Ἀντώνιος Ἀρμάκης, μετέφερε τὸ ἱερὸ λείψανο στὴ Ζάκυνθο, ὅπου στὶς 29 Αὐγούστου 1669 τὸ κατέθεσε στὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου του Μαντινειοῦ στὰ Ξεροβούνια. Ἐκεῖ παρέμεινε ὡς τὸ 1915, ὁπότε τοποθετήθηκε στὸν ἐνοριακὸ ναὸ τοῦ Παντοκράτορος Γαϊτανίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄

Τῶν Κρητῶν τε τὸν γόνον καὶ Ζακύνθου τὸ καύχημα, τῶν πατέρων κλέος καί δόξα Ἰωσήφ τον ἀοίδημον τιμήσωμεν ἐν ὕμνοις οἱ πιστοὶ οὐ δόξη ἀρρήτῳ ἡ Τριὰς ἐτιμήσατο τὸ σκῆνος διασώσασα ἄφθορον.
Δόξα τῷ ἁγιάσαντι αὐτόν, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἀναδείξαντι φρουρὸν καὶ ἄμισθον πιστοῖς ἰατρὸν τοῖς κάμνουσι.


Κοντάκιον. Ἦχος δ΄

Τῶν πιστῶν προΐστασαι καὶ ἀπαλλάττεις, ἀπὸ πάσης θλίψεως ταῖς σαῖς πρεσβεῖες πρὸς θεὸν ὦ Ἰωσὴφ παναοίδιμε κλέος καὶ δόξα ὁσίων καύχημα.




Ὁ Ὅσιος Μακάριος ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Μακάριος τοῦ Ζαμπίνσκιϋ, κατὰ κόσμον Ὀνούφριος, καταγόταν ἀπὸ τὴ Ρωσία καὶ γεννήθηκε τὸ ἔτος 1539. Μόνασε στὴ μονὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου τῆς πόλεως Ζαμπὺν ποὺ βρίσκεται στὴν ἐπαρχία τοῦ Ταμπώφ.
Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε τοῦ θαυματουργικοῦ χαρίσματος, γι αὐτὸ καὶ ἐπονομάζεται Θαυματουργός.








Ὁ Ἅγιος Ἰωάσαφ Φωτιστῇς τῆς Ἀλάσκας

Ὁ Ἅγιος Ἰωάσαφ (Μπολότωφ) γεννήθηκε στὴ Ρωσία τὸν 18ο αἰῶνα μ.Χ. Ἀπό ἀγάπη στὸν Θεὸ ἔγινε ἱερέας καὶ ἐργάσθηκε ἱεραποστολικὰ στὴν Ἀλάσκα.
Ἔφθασε στὴ νῆσο Κόντιακ στὶς 24 Σεπτεμβρίου 1794. ἐκεῖ, παρὰ τίς τεράστιες καὶ ἀφάνταστες δυσκολίες, διακονεῖ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις.
Τὸν Ἰούλιο τοῦ ἔτους 1796 ἡ Σύνοδος της Ρώσικης Ἐκκλησίας ἀνακήρυξε τὴν Ἀλάσκα σὲ Ἐπισκοπὴ τοῦ Ἰρκούτσκ της Σιβηρίας καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάσαφ ἐξελέγη ἐπίσκοπος.
Σὲ μιὰ ἱεραποστολική περιοδεία τὸ πλοῖο ναυάγησε στὰ παγωμένα νερὰ τοῦ ὠκεανοῦ, παρασύροντας στὸν βυθὸ τὸν Ἅγιο Ἰωάσαφ μαζὶ μὲ ὅλο τὸ πλήρωμα.





Εὕρεση τῆς Ἱερᾶς Εἰκόνας τῆς Παναγίας Ἐλεηστρίας Κορώνης

Αὐτὴ τὴν ἡμέρα τελεῖται ἡ ἀνάμνηση τῆς εὑρέσεως τῆς ἱερᾶς εἰκόνας της Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ἐλεηστρίας Κορώνης ἡ ὁποία βρέθηκε τὸ 1897 στήν Κορώνη Μεσσηνίας.
Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.





Ὅσιος Βησσαρίων Κορκολιάκος, ὁ Ἀγαθωνίτης

Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων Κορκολιάκος, ὁ Ἀγαθωνίτης, γεννήθηκε στὸ Πεταλίδι Μεσσηνίας τὸ ἔτος 1908 μ.Χ., ὅπου ἔμαθε τὰ πρῶτα του γράμματα.
Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀνδρέας. Στὰ 18 του χρόνια πῆγε στὴν Καλαμάτα, ὅπου συνδέθηκε μὲ πνευματικοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀποφάσισε νὰ εἰσέλθει στὸν ἱερὸ κλῆρο.
Ἔγινε Μοναχὸς καὶ πῆρε τὸ ὄνομα Βησσαρίων. Ἔπειτα χειροτονήθηκε Διάκονος, Ἱερέας καὶ ἔλαβε τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Ἀνώτερες σπουδές του ἦταν τὸ Σχολαρχεῖο. Ὡστόσο ἡ συνεχὴς μελέτη τῶν ἱερῶν βιβλίων, τῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν βιβλίων τοῦ ἀναλογίου, εἶχαν κάνει τὸν Ὅσιο Βησσαρίωνα ἄνθρωπο εὐρύτατα καὶ βαθύτατα μορφωμένο θεολογικά.
Γεμᾶτος πνευματικὰ ἐφόδια τὸ ἔτος 1935 μ.Χ., ὕστερα ἀπὸ πρόσκληση τοῦ ἐπίσης Μεσσήνιου Μητροπολίτη Καρδίτσας Ἰεζεκιήλ, ὁ Ὅσιος Βησσαρίων πῆγε στὴν Καρδίτσα, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὸ ἔργο τῆς διακονίας τοῦ Κυρίου μας.
Ἐκεῖ ἀσκήθηκε στὸ ἔργο τῆς φιλανθρωπίας καὶ μέσα σὲ αὐτὸ ἀνάλωσε ὁλόκληρη τὴ ζωή του σὲ σημεῖο ποὺ εὑρισκόμενος στὸ Νοσοκομεῖο «Σωτηρία», λίγο πρὶν τὸ θάνατό του, νὰ ρωτάει ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ πόνου μὲ ἀκαταπόνητη ἔγνοια γιὰ τὰ παιδιά, τοὺς φτωχούς, γιὰ τὰ πράγματα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς κοινωνίας.

Ἀνέλαβε πολλὲς καὶ δύσκολες ἀποστολές. Μεταξὺ αὐτῶν ἔπαιξε σημαντικὸ ρόλο στὴ γερμανικὴ κατοχή, κατὰ τὴν ὁποία ἀναφέρεται ὅτι βοήθησε πολλοὺς πατριῶτες καὶ ἔσωσε μὲ προσωπικὲς παρεμβάσεις του παιδιὰ ποὺ εἶχαν συλλάβει οἱ Γερμανοί.
Μετὰ τὴν Ἀπελευθέρωση καὶ τὸν Ἐμφύλιο ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ἔφυγε ἀπὸ τὴν Καρδίτσα. Ἤδη Ἀρχιμανδρίτης μὲ πολύχρονο ἀσκητικὸ βίο καὶ πλούσιο πνευματικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο, ἦρθε στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἀγάθωνος μετὰ τὸ 1955 μ.Χ., ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν ἐπίσης Πελοποννήσιο π. Γερμανὸ Δημάκο.
Ἐκεῖ ἀνέλαβε νὰ διακονεῖ τὸν πνευματικὸ τομέα τοῦ Μοναστηριοῦ. Εἶχε ἐσωτερικὸ διακόνημα μέσα στὸ Μοναστήρι, ἀλλὰ εἶχε καὶ ἐξωτερικὴ ὑπηρεσία στὸν κόσμο.
 Κάθε Δευτέρα καὶ Τρίτη πήγαινε στὰ Νοσοκομεῖα τῆς Λαμίας, ἔβλεπε τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς παρηγοροῦσε καὶ τοὺς ἐξομολογοῦσε.
Μὲ τὴ χαρισματικὴ προσωπικότητά του, τὴν ἀγάπη του γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν γλυκὺ καὶ ἁπλὸ τρόπο του κατάφερνε νὰ ἀνακουφίζει τις πονεμένες ψυχές.
Τὶς λοιπὲς ἡμέρες καθόταν στὸ Μοναστήρι, μπροστὰ στὴν Ἐκκλησία, ὑποδεχόταν μὲ τὸ εὐπροσήγορο χαμόγελό του τὸν κόσμο καὶ ἄκουγε τὰ προβλήματά του.
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔρχονταν φορτωμένοι μὲ πόνο, βάσανα καὶ ἄγχος, ἔφευγαν ἀπὸ τὸν Ὅσιο Γέροντα ἀνακουφισμένοι. Πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς βοηθοῦσε καὶ οἰκονομικά. Ὅσα πράγματα καὶ χρήματα τοῦ ἔφερναν πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ τὸν ἐμπιστεύονταν, ὁ παππούλης τὰ μοίραζε στοὺς φτωχοὺς καὶ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη.
Ἔλεγε συνεχῶς: «Ἔξω οἱ ἄνθρωποι εἶναι φτωχοί, ἔξω πεινᾶνε, πρέπει νὰ τοὺς βοηθήσουμε».

Κάθε Σαρακοστὴ ἔφευγε ἀπὸ τὸ Μοναστήρι μὲ τὴν εὐχὴ τοῦ Γέροντα Γερμανοῦ καὶ ἔφτανε ἀπὸ τὴ μιὰ ἄκρη τοῦ Νομοῦ Φθιώτιδος στὴν ἄλλη.
Πήγαινε σὲ ὅλα τὰ σπίτια καὶ βοηθοῦσε. Πολλὲς φορὲς κοιμόταν καὶ ἐκεῖ. Ἡ περιοδεία του περιλάμβανε κατ' ἀρχὴν τὴν ἐξομολόγηση, γιὰ τὴν ὁποία τὸν ἀνέμεναν μὲ ἀδημονία σὲ ὅλα τὰ χωριά. Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ἐξομολογοῦσε καὶ τὰ παιδιὰ στὸ Ἐκκλησιαστικὸ Λύκειο τῆς Λαμίας καὶ ἦταν ὁ πνευματικός τους.
Ἐξομολογοῦσε τὰ παιδιὰ καὶ στὸ τέλος πάντοτε τοὺς ἔβαζε «κάτι» στὸ χέρι, γιὰ νὰ τὰ ἐνισχύσει.

Ὅταν λειτουργοῦσε ὁ Ὅσιος Βησσαρίων, ἔλαμπε ὁλόκληρος, καθὼς τελοῦσε τὴ Θεία Λειτουργία μὲ ὅλο τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἱεροπρέπεια ποὺ ἁρμόζει.
Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ μιλήσει καλά, καθὼς ἡ φωνή του ἦταν φθίνουσα, ἐξ αἰτίας ἑνὸς περιστατικοῦ μὲ τοὺς Γερμανούς, δὲν παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο.
Ἔλεγε πώς: «ὁ δὲ ἔχω, Κύριε, τοῦτο σοὶ δίδωμι» (Πρ. γ', 6). Μὲ συμβουλὲς ποὺ ἡ Θεία Χάρις παραχωροῦσε στὴν προσευχή του, μὲ ἐμπνευσμένη κατήχηση, μὲ μυστικὴ ἐξομολόγηση, φιλοτεχνοῦσε τὸ ἔργο του ὁ λειτουργὸς τοῦ Θεοῦ. Ἦταν Μέγας Ἐξομολόγος. Τὸν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι εὐπροσήγορο, ἁπλό, ταπεινό, μὲ τὴν ἀδύναμη φωνούλα του καὶ ἕλκονταν.

Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ἦταν καὶ ὁ «κουβαλητὴς» τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἔβγαινε μὲ τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας στὰ χωριά, ὅπου μὲ λαχτάρα τὸν περίμεναν στοὺς δρόμους οἱ πιστοί. Τελοῦσαν ἀκολουθίες, ὁ παππούλης τοὺς ἐξομολογοῦσε, τοὺς μιλοῦσε μὲ λόγους πνευματικοὺς καὶ οἰκοδομητικοὺς καὶ ἐκεῖνοι ἔδιναν εὐλογίες ἀπὸ τὰ προϊόντα τους.
Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ὅσα μάζευε τὰ μοίραζε σὲ δύο «σακιά». Ἕνα σακὶ ἔφερνε στὸ Μοναστήρι γιὰ τὶς ἀνάγκες του, καθὼς τότε λειτουργοῦσε ἐδῶ ἡ Γεωργοτεχνικὴ Σχολὴ καὶ ἡ Ἱερὰ Μονὴ φιλοξενοῦσε 82 ἄπορα παιδιά. Ὅσα περιεῖχε τὸ ἄλλο σακὶ τὰ μοίραζε κατ' εὐθεῖαν στοὺς φτωχούς. Γνώριζε ποιές ἦταν οἱ ἀνάγκες κάθε οἰκογένειας καὶ ἀνάλογα ἔκανε τὴ διανομή.

Ὁ Ὅσιος Γέρων Βησσαρίων πέρασε τὴ ζωή του νουθετῶντας, συμβουλεύοντας, διακονῶντας μὲ παντοειδεῖς τρόπους τὸ ποίμνιο τοῦ Θεοῦ. Ἦταν ὁ καλὸς ποιμήν, ποὺ θυσίασε τὴ ζωή του ὑπὲρ τῶν προβάτων.
Τὰ τοῦ κόσμου ὅλα τὰ θεωροῦσε σκύβαλα, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «ἵνα Χριστὸν κερδήσει». Καὶ τὸν κέρδισε τὸ Χριστό. Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων εἶναι σήμερα κοντὰ στὸν Κύριο, ὁ ὁποῖος οἰκονόμησε ἐξαιρετικὰ νὰ τοῦ δώσει ἰδιαίτερη τιμή. Δὲν τὸν ἁγίασε ἁπλᾶ, τοῦ κράτησε τὸ σῶμα σὲ ἀφθαρσία, γιὰ νὰ τὸ δοῦμε ὅλοι ἐμεῖς ἰδίοις ὄμμασι καὶ νὰ πιστέψουμε, νὰ δυναμωθοῦμε, νὰ συνετιστοῦμε, νὰ συγκλονιστοῦμε.

Ὁ Ὅσιος Βησσαρίων ἦταν καλὰ στὴν ὑγεία του σὲ γενικὲς γραμμές. Δὲν εἶχε μεγάλα προβλήματα. Πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ἦρθαν ἡ κόπωση καὶ τὰ γεράματα.
Λόγῳ τῆς σοβαρότητας τῆς κατάστασης μεταφέρθηκε στὸ Νοσοκομεῖο «Σωτηρία» στὴν Ἀθήνα, ὅπου κοιμήθηκε ἀπὸ πνευμονικὸ οἴδημα τὴν 22 Ἰανουαρίου 1991 μ.Χ.

Ἡ πρόσβαση στὸ Μοναστήρι ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες ἦταν δύσκολη λόγῳ ἔντονης χιονόπτωσης. Μὲ δυσκολία ἀνέβηκε ἡ νεκροφόρα. Γιὰ δύο ἡμέρες τοποθετήθηκε στὴν Ἐκκλησία, ὅπου πολὺς κόσμος περνοῦσε γιὰ νὰ χαιρετήσει τὸ Γέροντα καὶ νὰ κλάψει. Ἔλαμπε τὸ πρόσωπό του μέσα στὸ φέρετρο καὶ τὸ σῶμα του εὐωδίαζε.
Τὸ σῶμα του δὲν μποροῦσε νὰ ἐνταφιαστεῖ στὸ κοιμητήριο λόγῳ τῶν καιρικῶν συνθηκῶν καὶ ὡς ἐκ τούτου κηδεύτηκε στὰ Βαπτιστήρια, ὅπου ὑπῆρχαν δωμάτια προορισμένα γιὰ τὴν ἐξομολόγηση.
Πολλοὶ ἄνθρωποι γιὰ χρόνια κατέβαιναν γιὰ νὰ προσκυνήσουν τὸ σκήνωμα, δείχνοντας τὴν εὐσέβειά τους. Μάλιστα πολλοὶ τοῦ ἔφερναν ἀφιερώματα, σὰν νὰ τὰ προσέφεραν σὲ Ἅγιο, χωρὶς νὰ περιμένουν ὁποιοδήποτε σημεῖο γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴν ἁγιότητά του. Μάλιστα ὑπάρχουν ἀναφορὲς τῶν θαυμαστῶν ἐμπειριῶν καὶ τῶν βιωμάτων ποὺ εἶχαν στὸν τάφο τοῦ Γέροντα.
Πολλοὶ εἶχαν ταραχὴ μέσα στὸ σπίτι τους, μὰ ὅταν εἶδαν τὸν Ὅσιο Βησσαρίωνα στὸν ὕπνο τους, ἦρθε ἡ γαλήνη πάλι στὴν οἰκογένεια, καὶ ἄλλα παρόμοια.
Ἀποφασίστηκε νὰ μὴ γίνει ἐκταφῇ, ἀλλὰ ἀναβάθμιση τοῦ χώρου των Βαπτιστηρίων. Ὡστόσο ἡ καθίζηση ποὺ παρουσιάστηκε στὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ Μοναστηριοῦ ἀπαιτοῦσε τὸ γκρέμισμα καὶ τὴν ἀνοικοδόμηση αὐτῆς μὲ νέα στηρίγματα.
Ἑπομένως ἡ ἐκταφῇ ἦταν ἀπαραίτητο νὰ γίνει. Ἀφοῦ τελέστηκε Τρισάγιο, ξεκίνησε ἡ ἀφαίρεση τῶν τούβλων. Φάνηκε τὸ φέρετρο σὲ ἄριστη κατάσταση. Ἀφοῦ μεταφέρθηκε στὸ κοιμητήριο, ἄνοιξαν οἱ Μοναχοὶ τὸ φέρετρο γιὰ νὰ ἀφαιρέσουν τὰ ὀστᾶ. Ὅταν ὅμως τὸ ἄνοιξαν, διαπίστωσαν μὲ ἔκπληξη ὅτι τὸ σῶμα του κάτω ἀπὸ τὸ σάβανο ἦταν ἄφθαρτο.

Αὐτὸ ἀποτελοῦσε θαυμαστὸ γεγονὸς καὶ θεία οἰκονομία. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι οἱ Μοναχοὶ πίστευαν στὴν ἁγιότητά του, ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ἔπρεπε νὰ ἐπιληφθεῖ τῆς ὑπόθεσης. Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ.κ. Νικόλαος, ὅταν τὸ ἔμαθε συγκλονίστηκε, ἐπισκέφθηκε τὸ Μοναστήρι καὶ προσκύνησε συγκινημένος τὸ ἱερὸ σκήνωμα. Τὸ ἄφθαρτο σῶμα τοῦ Ὄσιου Γέροντα μεταφέρθηκε στὸ παρεκκλήσιο τῆς Ἁγίας Τριάδας γιὰ νὰ προστατεύεται καὶ ἔκτοτε ἐκεῖ βρίσκεται πρὸς προσκύνηση ἀπὸ χιλιάδες πιστούς.

Ὁ ἥσυχος παππούλης μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ τάραξε τὸ πανελλήνιο. Μετὰ ἀπὸ δεκαπέντε χρόνια βρέθηκε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου σὲ πλήρη συνοχή, ἁπλῶς συρρικνωμένο, ἀφυδατωμένο, νὰ κρατᾶ μάλιστα τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ μὴν εἶναι εὔκολο νὰ τοῦ τὸ ἀποσπάσει κανείς.
Σὰν νὰ θέλει νὰ μᾶς πεῖ ὅτι ξεφύγαμε ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ νὰ μᾶς προτρέπει, κυρίως τοὺς Ἱερεῖς: «Γυρίστε πάλι στὶς γάργαρες πληγὲς τῆς Πίστεώς μας, στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν Ἱερὰ Παράδοση. Πάψτε νὰ ἀσχολεῖστε μὲ τὶς κοσμικότητες καὶ τὰ κοινωνικὰ ζητήματα, εἶναι ἄλλοι ἁρμόδιοι γιὰ αὐτὰ τὰ θέματα. Ἐσεῖς ἔχετε χρέος νὰ ὁδηγήσετε τὶς ψυχὲς εἰς νομὰς σωτηρίους, νὰ ἀνεβάσετε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ Γῆ στὸν Οὐρανό!...».

Στὶς 14 Ἰουνίου 2022 μ.Χ. τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο τὸν κατέτατξε στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁλόκληρο τὸ ἀνακοινωθὲν εἶναι τὸ ἑξῆς:
«Συνῆλθε σήμερον, 14ην τ.μ. Ἰουνίου 2022, ἡ Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδος εἰς τὴν τακτικὴν συνεδρίαν αὐτῆς, ὑπὸ τὴν προεδρίαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, καθ᾿ ἥν:
α) εὐμενεῖ εἰσηγήσει Αὐτῆς ἐξέλεξε παμψηφεὶ τὸν Μ. Ἀρχιδιάκονον κ. Παΐσιον, Ἐπίσκοπον Βοηθὸν παρ᾿ Αὐτῇ ὑπὸ τὸν ψιλὸν τίτλον Ξανθουπόλεως, μέλλοντα ἵνα διακονὴσῃ ὡς Ὑπεύθυνος ἐν τῇ Ἱερᾷ Πατριαρχικῇ καὶ Σταυροπηγιακῇ Μὸνῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ. Ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία αὐτοῦ θὰ τελεσθῇ, σὺν Θέῷ, τὴν Κυριακὴν 3ην Ἰοὐλίου 2022, ὑπὸ τῆς Α. Θ. Παναγιότητος καὶ ἑτέρων ἁγίων Ἀρχιερέων, ἐν τῷ Πανσὲπτῳ Πατριαρχικῷ Νάῷ, καί
β) κατόπιν σχετικῶν ἐκθέσεων τῆς Κανονικῆς Ἐπιτροπῆς, κατέταξεν εἰς τὸ Ἁγιολόγιον τῆς κατ᾿ Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τὸν νέον Ἱερομάρτυρα Ἀνανίαν, Ἀρχιεπίσκοπον Λακεδαιμονίας, καὶ τὸν μακαριστὸν Ἱερομόναχον Βησσαρίωνα (Κορκολιάκον), ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φθιώτιδος.
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Σύνόδου» 



Πληροφορίες ἀπό saint.gr καί synaxarion.gr
Ἀπολυτία ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Ἀναδησμοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις