ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Η΄
Περί Αμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας και Λιποταξίας
12η. Ἐπιστολή
Παιδί μου, σὲ ἐπεσκέφθη ὁ πειρασμός, διὰ νὰ σοῦ δοκιμάση τὴν προαίρεσιν, μὲ βάσιν τὰς προλήψεις.
Ἀγωνίζου τὴν καλὴν μαρτυρίαν, μὴ φοβηθῇς τὸν ἀπαίσιον ἐχθρὸν τῶν ψυχῶν μας.
Ὁ Χριστός, καλό μου παιδί, παρακολουθεῖ τὸν ἀγῶνα σου.
Ἐπιτρέπει εἰς τὸν πειράζοντα νὰ σὲ ἐνοχλῇ διὰ νὰ τοῦ δείξη τὸ θαῦμα Του, ποὺ ἔκανε εἰς σὲ ἀποσπῶντας σὲ ἀπὸ τὸν κόσμον μὲ τὴν γλυκεῖαν Τοῦ χάριν.
Μάχου, παιδί μου, κατὰ τοῦ ἐχθροῦ τῆς ψυχῆς σου καὶ μὴ τοῦ ἐπιτρέπης τίποτε νὰ κερδίση ἀπ’ ὅτι «τζάμπα» σοῦ ἐκέρδισεν εἰς τὸν κόσμον. Ἀντιστέκου κραταιά, ἵνα χαροῦν οἱ ἄγγελοι καὶ σκιρτήσουν ἀγαλλόμενοι, διότι ἐνικήθη ὑπό σου ὁ ἀσώματος διάβολος μὲ τὴν συνδρομὴν τῆς ἀοράτου χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ κόπος τοῦ κάθε ἀγῶνος περνᾶ, ἀλλὰ μένει ἡ νίκη. Ἂν κανεὶς δὲν «φάη μὲ τὴν κουτάλα» τὴν κόλασιν εἰς τὸν καιρὸν τοῦ πειρασμοῦ, δὲν πρόκειται νὰ ἴδη Χάριν Θεοῦ. Μελέτα τὸν θάνατον, φεύγομεν δι’ ἕνα ἄλλον κόσμον.
Ω, τί ὡραῖος καὶ μακάριος! Ἄράγέ θὰ γίνωμεν κάτοικοι αὐτοῦ τοῦ τόσον ὡραίου κόσμου;
Αὐτὸν τὸν πανευτυχῆ τόπον ἂς σκεπτώμεθα συνεχῶς, διὰ νὰ ἠμπορέσωμεν τοῦτον ἐδῶ τὸν ψεύτικον καὶ ἀπατηλὸν νὰ καταφρονήσωμεν.
Προσεύχου, παιδί μου, συνέχεια, σκέψου τὰς ἁμαρτίας, καὶ κλαῖε μὲ καυτὰ δάκρυα, τὰ ὁποῖα πάρα πολὺ θὰ σὲ ἀνακουφίσουν. Θὰ πενθήσης καλῶς, ὅταν σιωπᾶς καὶ δὲν γελᾶς
13η. Ἐπιστολή
Παιδί μου εὐλογημένο, χαῖρε μὲ τὴν ἀγάπην τοῦ καλοῦ μας Θεοῦ, ποὺ σὰν στοργικώτατος πατέρας, μᾶς φροντίζει τόσον ὡραῖα -ἔστω καὶ μὲ τὴν σοφὴν παιδείαν Του -διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας.
Ἡμεῖς, παιδί μου, τρομάζομεν πολλάκις μὲ κάτι τὸ πειρασμικόν -ὅπως σοῦ συνέβη καὶ μοῦ τὸ γράφεις- χωρὶς νὰ γνωρίζωμεν ὅτι τίποτε τὸ κακὸν δὲν ἠμπορεῖ νὰ μᾶς συμβῇ, διότι ὅλα γίνονται μέ τὴν πρόνοιαν τοῦ Οὐρανίου Πατέρα, πρὸς αὔξησιν τῆς πνευματικῆς ἐπιστήμης, κατὰ τὸ ὅτι ὁ Θεός, εἰς τὸν ἄλλον κόσμον δὲν θὰ βάλη βοῦς (ἀνθρώπους ἀμυήτους πνευματικῶς), ἀλλὰ σοφούς, πιστούς, ἐπιστήμονας εἰς τὰς ἐμπειρίας τῶν δαιμόνων καὶ νικητὰς κατὰ τῆς ποικίλης ἁμαρτίας. Θάρρος, παιδί μου, εἰς τὸν ἀγῶνα, διὰ πολλῶν θλίψεων καὶ πειρασμῶν θὰ περάσωμεν τὸ πέλαγος αὐτῆς ἐδῶ τῆς ζωῆς μέχρις ὅτου φθάσωμεν εἰς τὸν ἀκύμαντον λιμένα τῆς μακαρίας ἐκείνης ζωῆς, ποὺ δὲν θὰ ἔχη τέλος, μήτε θλίψεις καὶ κινδύνους.
Κράτα γερὰ τὸ τιμόνι τῆς σωφροσύνης, διὰ νὰ ξεπεράσωμε τοὺς σκοπέλους τῆς φοβερᾶς κολάσεως.
Οὕτω θέλει τοὺς ἀγωνιστάς, μιμητάς, νὰ μὴ φεισθοῦν διὰ τὴν ἀγάπην Του τὰ μεγαλύτερα δεινά, διότι οὕτω δεικνύουν τὴν ὄντως ἀγάπην τῶν πρὸς Αὐτόν, ἐπάνω εἰς τὸν πειρασμὸν φαίνεται ἡ ἀγάπη ἑκάστου ἀνθρώπου, πόσον ἀγαπᾶ τὸν Θεόν!
Ὁ Ἰησοῦς μας, τέκνα μου, μᾶς θέλει μὲ τελείαν ἀγάπην, δηλαδὴ δύο ἀγάπες, δὲν χωροῦν εἰς μίαν καὶ τὴν αὐτὴν καρδίαν.
Οὐ δυνάμεθα δουλεύειν Θεῶ καὶ μαμωνά, ἀλλὰ μίαν καρδίαν ἁγνὴν ἀπὸ νοθείαν ὀφείλομεν νὰ Τοῦ δώσωμεν, ἵνα μας δώση καὶ Αὐτὸς τὴν ἰδικήν Του καρδίαν, τὴν ἀμόλυντον καὶ τεθεωμένην.
17 Μονὲς σὲ Ἀμερικὴ Καναδᾶ -Ἐφραὶμ Φιλοθείτη
Ἀπὸ τὸ βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ τοῦ Γέροντος Ἐφραίμ
Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας Ἀργυρακόπουλος
Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας Ἀργυρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου