Ὁ Πατὴρ εὐδόκησεν, ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο
(Θεολογικὴ μονογραφία στὴν ἑορτὴ τῶν Χριστουγέννων)
Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ
Ἔγινε ὁ Θεὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο Θεό. Δέχτηκε νὰ ὑλοποιήσει τὸ προαιώνιο σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, γιὰ τὴν ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καὶ ὁλοκλήρου τῆς δημιουργίας.
Ἔτσι, σύμφωνα μὲ τὸν ἱερὸ ὑμνογράφο τῶν Χριστουγέννων, «Ἰδῶν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τὸν ἄνθρωπον χερσὶν ὀν ἐποίησεν, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται» γιὰ νὰ σώσει τὸ πλάσμα Του, νὰ τὸ ἀνασύρει ἀπὸ τοὺς βορβόρους βόθρους τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ τοῦ δώσει καὶ πάλι τὴν ἀρχέγονη ὡραιότητα.
Νὰ καθαρίσει τὴν ἀμαυρισμένη εἰκόνα Του ἀπὸ τοὺς ρίπους τοῦ κακοῦ, διότι μὲ τὴν πτώση, σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας: «ἠρρώστησεν ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ἐν Ἀδὰμ διὰ τῆς παρακοῆς τὴν φθορὰν εἰσέδυ τε οὕτως αὐτὴν τὰ πάθη» (P . G .74,788/9).
Νὰ ἀναστείλει τὴ φθορὰ καὶ νὰ καταργήσει τὸ θάνατο, τὸν ὁποῖο εἰσήγαγε στὸν κόσμο ἡ εἴσοδος τοῦ κακοῦ. «Ἐξῆλθε λαῶν εἰς ἀνάπλασιν» (Κανῶν Χριστουγέννων).
Ἦρθε ὁ Σωτῆρας καὶ Λυτρωτής, ὡς ἡ ἐκπλήρωση τῆς μακρινῆς, μὰ τόσο ἐλπιδοφόρου προφητείας, ὡς ὁ «Γιὸς τῆς Γυναίκας» (Γέν.3,15), γιὰ νὰ συντρίψει τὴν κεφαλὴ τοῦ Ὄφεως, τοῦ αἴτιου τῆς ἀνθρώπινης κακοδαιμονίας.
Ἦρθε ὁ Ἀπόγονος τοῦ Ἀβραὰμ γιὰ νὰ φέρει τὴν εὐλογία στὰ Ἔθνη (Γέν.12,3).
Φάνηκε ἡ «Προσδοκία τῶν Ἐθνῶν» (Γέν.49,1) στὴν «ἐλαχίστη Βηθλεέμ», γιὰ νὰ τὴν κάνει ξακουστὴ σὲ ὅλο τὸ κόσμο καὶ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες (Ματθ.2,6).
Ἦρθε ἡ ἐξανθισμένη ράβδος τοῦ Ἀαρῶν καὶ ὁ «ἄνωθεν ἐξ ουρανοῦ ὡς ὑετὸς ἐπὶ πόκον» (Ψαλμ.71,6).
Συμπληρώθηκαν οἱ «ἑβδομήκοντα ἑβδομάδες» (Δαν.9,24) καὶ ἐκπληρώθηκε τὸ μέγα σημεῖο του Ἠσαΐα, ὅπου ἡ Παρθένος γέννησε τὸν Ἐμμανουὴλ (Ἠσ.7,14), «ὅστις ἐστὶ μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεὸς» (Μάτθ.1,23).
Τώρα πιὰ εἶναι μαζί μας καὶ θὰ παραμείνει αἰώνια, γιὰ νὰ μᾶς προσφέρει τὸ ὑπέρτατο δῶρο τῆς σωτηρίας.
Εἶναι παρὼν διὰ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, τὴς ὁποίας Αὐτὸς εἶναι ἡ Κεφαλὴ καὶ ἐμεῖς τὰ μέλη τοῦ Ἁγίου Σώματός Του.
Ἀνέβηκε μὲ τὴ δική μας φύση στὸ οὐρανό, ποὺ σημαίνει ὅτι, ἐφ’ ὅσον εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματός Του, μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων, βρισκόμαστε δυνητικὰ στὸν οὐρανὸ μαζί Του καὶ ἡ ἐπὶ γῆς ζωῆς μας εἶναι μιὰ σύντομη παρένθεση, ὁ προθάλαμος τῆς αἰωνιότητας.
Ἦρθε νὰ σώσει ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος, «παγγενῆ τὸν Ἀδάμ».
Μὲ τὴν Θεία Ἐνανθρώπησή Του ἀξιωθήκαμε ὅλοι μας νὰ ἔχουμε μερίδιο στὴ σωτηρία καὶ στὴν αἰώνια συμβασιλεία μαζί Του.
Ντύθηκε τὴν ἀνθρώπινη φύση, ὥστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν, νὰ ἔχουν τὸ δικαίωμα τῆς χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τῆς σωτηρίας.
Ἀλλά, πρωταρχικὴ προϋπόθεση εἶναι ἡ ἐλεύθερη ἀποδοχὴ αὐτῆς τῆς ὕψιστης δωρεᾶς.
Δὲν μᾶς ἀναγκάζει νὰ τὴ δεχτοῦμε, διότι τότε θὰ μᾶς ἀφαιροῦσε τὴν ἰδιότητά μας νὰ εἴμαστε ἄνθρωποι, δηλαδὴ εἰκόνες δικές Του, ἐλεύθεροι νὰ ἀποφασίζουμε ἐμεῖς γιά μας. Ἂν μᾶς ἔσωζε ὑποχρεωτικά, δὲν θὰ εἴχαμε τὴ δυνατότητα νὰ ὑπερβοῦμε τὴ βιολογική μας ὕπαρξη καὶ νὰ ἀναχθοῦμε σὲ ἀνώτερες πνευματικὲς ὑπερβάσεις, ὡς τὴν κατὰ χάριν θέωση.
Μὰ τὴν Ἐνανθρώπησή Του ὁ Θεὸς Λόγος «μπόλιασε» στὴν ἀνθρώπινη φύση τὴ θεότητα, δίνοντάς της ξανὰ τὴ δυνατότητα τῆς ἀφθαρσίας καὶ τῆς ἀθανασίας, ποὺ εἶχε ἀπολέσει μὲ τὴν πτώση, ὅπως τονίζει ὁ Θεοδώρητος Κύρου, «ἀθάνατόν τε καὶ ἄφθαρτον ὑπὸ τῆς ἐνοικούσης ἐγένετο φύσεως» (P. G .81,836Β).
Ἐγγύηση καὶ ἀπόδειξη αὐτῆς τῆς μεγάλης δωρεᾶς εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός. Στὸ θεανδρικὸ Του πρόσωπο μὲ τὴν ἀφθαρτοποίηση καὶ ἀθανατοποίηση τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κατέστησε δυνάμει ἄφθαρτο καὶ ἀθάνατο τὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο.
Ἡ τραγωδία εἶναι ὅτι αὐτὴ τὴ σωτήρια πρόσκληση τὴ δέχονται λίγοι, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πολλούς, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀπορρίπτουν.
Προτιμοῦν τὴν πτώση ἀπὸ τὴν λύτρωση, τὴ δουλεία ἀπὸ τὴν ἐλευθερία, τὴν καταισχύνη ἀπὸ τὴν τιμή, τὸ σκοτάδι ἀπὸ τὸ φῶς, τὸ βόρβορο ἀπὸ τὴν καθαρότητα, τὴ λύπη ἀπὸ τὴν εὐφροσύνη, τὸν καταναγκασμὸ ἀπὸ τὴν ἀνάπαυση, τὴ φθορὰ ἀπὸ τὴν ἀφθαρσία, τὸ θάνατο ἀπὸ τὴ ζωή, τὴν κόλαση ἀπὸ τὸν παράδεισο, τὸν «ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνο» διάβολο ἀπὸ τὸ Θεό.
Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλύτερο δεῖγμα τῆς ἀλλοτριώσεως, ποὺ ἐπέφερε στὴν ἀνθρώπινη φύση ἡ ἁμαρτία, τὸ νὰ μὴ μπορεῖ νὰ δεῖ ὁ σκοτισμένος ἄνθρωπος τὸ πραγματικό του συμφέρον!
Ἐμεῖς, ὅσοι αἰσθανόμαστε συνειδητοὶ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ, ἂς διαφοροποιηθοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν θανατερὴ νοοτροπία, τὴν ὁποία ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἀποκαλεῖ «κόσμο», δηλαδὴ πτώση, πορεία πρὸς τὸ θάνατο, τὸν ὄλεθρο καὶ τὴν καταστροφή.
Ἂς θέσουμε σὲ δεύτερη προτεραιότητα τὸ ἑορταστικὸ κοσμικὸ πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων καὶ ἂς στρέψουμε τὴν προσοχή μας καὶ τὴ σκέψη μας στὴν ὑπέρτατη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος ταπεινώθηκε γιὰ χάρη μας.
Ἔγινε «Νέος Ἀδὰμ παιδίον φυράματος ἐτέχθη, Υἱός, καὶ πιστοῖς δέδοται» (Ὄρθρος Χριστουγέννων) καὶ «συνενηπίασε τοῖς νηπίοις», γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς τὰ πνευματικὰ νήπια.
Νὰ σκεφτοῦμε πὼς ἡ θεία ταπείνωση ὑπῆρξε τὸ μόνο ἰσχυρὸ καὶ ἀποτελεσματικὸ ἀντίδοτο κατὰ τῆς ἔπαρσης τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία καὶ συνέτριψε ὁλοκληρωτικὰ τὸ κακὸ καὶ θρυμμάτισε τὴν κεφαλὴ τοῦ νοητοῦ ὄφεως, ὅπως σαφέστατα προφητεύθηκε στὸ τρίτο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεό, ὥστε «ρώμην βιαίαν τοῦ βρωτοκτόνου σβέσαι» (Κανῶν Χριστουγέννων).
Κατεδάφισε τὸ δαιμονικὸ βασίλειο τὸ Σατανᾶ καὶ θεμελίωσε τὴ δική Του ἀτέρμονη βασιλεία τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς δικαιοσύνης.
Νὰ ἀνοίξουμε διάπλατα τὴν θύρα τῆς καρδιᾶς μας γιὰ νὰ εἰσέλθει ὁ Ὑψηλὸς Ἐπισκέπτης τῶν Χριστουγέννων, τὸ Θεῖο Βρέφος, τὸ Ὁποῖο ψάχνει νὰ βρεῖ κατάλυμα γιὰ νὰ γεννηθεῖ στὸ σύγχρονο κόσμο τῆς ἀποστασίας.
Ἂς τὴν κάνουμε ζεστὴ φάτνη καὶ μόνιμη διαμονή Του, ἔχοντάς Τὸν γιὰ πάντα σωτῆρα καὶ ὁδηγὸ στὴ ζωή μας.
Ἂς χαροῦμε καὶ ἂς ἑορτάσουμε, αὐτές της ἅγιες ἡμέρες, τὸ μέγα γεγονὸς καὶ ἂς κρατήσουμε γιὰ πάντα στὴν ψυχή μας τὸ ὑπέρτατο καὶ σωτήριο μήνυμά του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου