9 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης, Ἄννης προφήτιδος, Στεφάνου ὁσίου, Σωσιθέου, Ναρσή, Ισαάκ, Βάσσας,  Εασίου, Wulhilda.


Σύλληψις Ἁγίας Ἄννης

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τὴν σύλληψη τῆς Ἁγίας Ἄννης, μητέρας τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου. Ὁ Κύριος μας, προετοιμάζοντας τὴν ἐπίγεια κατοικία Του, ἔστειλε ἄγγελο στὸ ταπεινὸ ζεῦγος Ἰωακεὶμ καὶ Ἄννα γιὰ νὰ προμηνύσει τὴν γέννηση τῆς Ἁγίας Παρθένου. Ἡ Παρθένος Μαρία γεννήθηκε μὲ θαυματουργὸ τρόπο, σύμφωνα μὲ τὶς χριστιανικὲς παραδόσεις. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ὁ Θεὸς χάρισε στὸν Ἰωακεὶμ καὶ στὴν Ἄννα τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο, μέσω τῆς ὁποίας ἔμελλε νὰ ἀποκτήσει σάρκα ὁ Ἰησοῦς Χριστός.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Σήμερον τῆς ἀτεκνίας δεσμὰ διαλύονται· τοῦ Ἰωακεὶμ γὰρ καὶ τῆς Ἄννης, εἰσακούων Θεός, παρ’ ἐλπίδα τεκεῖν αὐτούς, σαφῶς ὑπισχνεῖται Θεόπαιδα, ἐξ ἧς αὐτὸς ἐτέχθη ὁ ἀπερίγραπτος, βροτὸς γεγονώς, δι’ Ἀγγέλου κελεύσας βοῆσαι αὐτῇ· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.



Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτήρ.
Βουλῇ τῇ θεϊκῇ, ἡ θεόκλητος Ἄννα, δεσμῶν στειρωτικῶν, λυτρωθεῖσα ἐν γήρᾳ, ἀξίως συνέλαβε, τὴν τὸν Λόγον κυήσασαν· ἣν θεώμενος, Ἰωακεὶμ ὁ θεόφρων, ἀνεβόησε· Τὶς ἀνυμνήσει Οἰκτιρμόν, βυθὸν τῆς προνοίας σου;

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἑορτάζει σήμερον, ἡ οἰκουμένη, τὴν τῆς Ἄννης σύλληψιν, γεγενημένην ἐκ Θεοῦ· καὶ γὰρ αὐτὴ ἀπεκύησε, τὴν ὑπὲρ λόγον τὸν Λόγον κυήσασαν.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τὴν θεοχάλκευτον λυχνίαν καὶ ἑπτάφωτον
Τῇ θεϊκῇ ἐπαγγελίᾳ ἐκομίσασθε
Ἰωακείμ τε καὶ Ἄννα μετ’ εὐφροσύνης.
Ἀλλ’ ὡς θεῖοι τοῦ Παντάνακτος Προπάτορες
Ἀπὸ πάσης ἡμᾶς ῥύσασθε κακώσεως
Τοὺς κραυγάζοντας, χαίροις ζεῦγος θεόλεκτον.

Μεγαλυνάριον.
Σήμερον ἡ Ἄννα ἡ εὐκλεής, φύσεως τοῖς νόμοις, συλλαμβάνει θείᾳ βουλῇ, τὴν τὸν Θεὸν Λόγον, ὑπερφυῶς τεκοῦσαν· τὴν σύλληψιν οὖν ταύτης φαιδρῶς αἰνέσωμεν.




Ἡ Ἁγία Ἄννα ἡ Προφήτιδα Μητέρα τοῦ Προφήτη Σαμουήλ

Ἦταν στείρα γιὰ πολλὰ χρόνια καὶ βυθίστηκε σὲ μεγάλη θλίψη. Ἡ ψυχή της ποθοῦσε νὰ σφίξει στὴν ἀγκαλιά της ἕνα δικό της παιδί. Ἀλλὰ ὁ καιρὸς περνοῦσε καὶ ἡ στείρωση παρέμενε. Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως ἡ Ἄννα, ποὺ ἦταν σύζυγος τοῦ Ἐλκανᾶ, γιοῦ τοῦ Ἱερεμεήλ, ἀπὸ τὴν Ἀρμαθαίμ, εἶχε συνεχὴ ἐλπίδα στὸν Θεό.
 Καὶ κάθε χρόνο, ἀνέβαινε στὸν οἶκο τοῦ Κυρίου στὴν Σηλῶ καὶ προσευχόταν μὲ δάκρυα καὶ νηστεῖες. Ὁ καλός της σύζυγος Ἐλκανᾶ, προσπαθοῦσε νὰ τὴν παρηγορήσει, ἀλλὰ ἡ Ἄννα ἦταν ἀπαρηγόρητη καὶ συνεχῶς προσευχόταν στὸν Θεὸ νὰ τῆς χαρίσει παιδὶ καὶ αὐτὴ θὰ τὸ ἀφιέρωνε σ’ Αὐτόν.
Ἡ θερμὴ προσευχή της εἰσακούστηκε καὶ ἡ Ἄννα συνέλαβε. Ἔκανε γιὸ καὶ τὸν ὀνόμασε Σαμουήλ. Μετὰ τὴν ἀπογαλάκτιση τοῦ παιδιοῦ, οἱ δυὸ γονεῖς ἀνέβηκαν στὴν Σηλῶ μαζὶ μὲ τὸν Σαμουὴλ καὶ μὲ ὅτι ὅριζε ὁ νόμος σ’ αὐτὲς τὶς περιστάσεις. Ἐκεῖ ἡ εὐσεβὴς Ἄννα ἔφερε τὸ παιδάκι της στὸν ἱερέα Ἠλί, γιὰ νὰ τὸ ἀφιερώσει στὴν ὑπηρεσία τοῦ οἴκου τοῦ Κυρίου. Καὶ γεμάτη χαρὰ καὶ ἐνθουσιασμὸ εἶπε τὸν ὑπέροχο ὕμνο:
«Ἐστερεώθη καρδία μου ἐν Κυρίῳ, ὑψώθη κέρας μου ἐν Θεῷ μου, ἐπλατύνθη ἐπ’ ἐχθρούς μου τὸ στόμα μου, εὐφράνθην ἐν σωτηρίᾳ σου».
Μετὰ ἀπ’ αὐτό, ἡ θεία χάρη εὐλόγησε τὴν πίστη καὶ τὴν εὐσεβὴ ἀφοσίωση τῆς Ἄννας ἀκόμη περισσότερο. Τῆς χάρισε τρεῖς ἀκόμα γιοὺς καὶ δυὸ θυγατέρες. Καὶ πραγματοποιήθηκε ἔτσι ἡ προφητική της ἐνόραση, κατὰ τὴν ὁποία εἶπε: «στείρα ἔτεκεν ἑπτά, καὶ ἡ πολλὴ ἐν τέκνοις ἠσθένησεν». Γιὰ τὴν Ἄννα αὐτή, ὁ Χρυσόστομος ἀφιέρωσε πολλὲς καὶ λαμπρὲς ὁμιλίες.







Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Στεφάνου τοῦ νεολαμπούς, τοῦ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ἀντίπα κειμένου.

Ἐξήγαγες γῆς τὸν Στέφανον καὶ βίον,
Στέφει δὲ δόξης ἐστεφάνωσας Λόγε.

Οὗτος ὁ νεοφανὴς ἀστὴρ ἦτον κατὰ τοὺς χρόνους Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου ἐν ἔτει ὤκθ΄ (829), γέννημα καὶ θρέμμα ὑπάρχων τῆς Kωνσταντινουπόλεως. Oἱ δὲ γονεῖς του ὠνομάζοντο Ζαχαρίας καὶ Θεοφανώ, στολισμένοι μὲ κάθε ἀρετὴν καὶ σύνεσιν, καὶ κατοικοῦντες εἰς τὴν τοποθεσίαν τοῦ ἐν Kωνσταντινουπόλει καλουμένου Ζεύγματος, ὄχι μακρὰν ἀπὸ τὴν Eκκλησίαν τοῦ θείου Πρωτομάρτυρος καὶ Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου.
Τοῦτον τὸν Ἅγιον, ὅταν εἶχεν ἐγγαστρωμένον ἡ μήτηρ του, ἀπείχετο καὶ δὲν ἔτρωγε παχέα φαγητὰ (ὁποῖον μάλιστα εἶναι τὸ κρέας) ἀλλὰ ἀρκεῖτο εἰς μόνον τὸ ψωμὶ καὶ νερὸν καὶ εἰς λάχανα, ἕως ὁποὺ ἐγέννησεν αὐτόν.
Ὅταν δὲ ἐγεννήθη ὁ Ἅγιος, ὦ τοῦ θαύματος! ἐφάνη εἰς τὰ στήθη του ἕνας σταυρὸς φωτοειδὴς καὶ ὑπέρκαλος. Τοῦτο δὲ ἦτον ἕνα σημεῖον μεγαλώτατον τῆς σταυρώσεως καὶ ἀπροσπαθείας, ὁποὺ ἔμελλε νὰ ἔχη ὁ Ἅγιος εἰς τὰ τοῦ κόσμου πράγματα. Ἐπειδὴ δὲ ἐτειλίχθη εἰς τὰ βρεφικὰ σπάργανα, ἦτον ἀνάγκη καὶ νὰ βυζάνη κατὰ τοὺς νόμους τῆς φύσεως.
Ὁ Ἅγιος ὅμως οὗτος, ἀνώτερος ἐφάνη τῶν νόμων τῆς φύσεως. Ἐπειδὴ ὅταν ἡ μήτηρ του ἔτρωγε φαγητὸν περισσότερον καὶ ἐχόρταινεν, τότε αὐτὸς οὐδὲ νὰ ἐγγίση ἤθελεν εἰς τὸ βυζί της. Πολλαῖς φοραῖς δὲ ἔμεινεν ἀβύζαστος ἕως δύω ἢ καὶ τρεῖς ἡμέρας, ἀνίσως ἠκολούθει χορτασμὸς εἰς τὴν μητέρα του. Kαι λοιπὸν ἦτον ἀνάγκη νὰ ἐγκρατεύεται ἡ μήτηρ, διὰ νὰ θρέψη τὸν τοιοῦτον χαριτωμένον υἱόν της. Ὅθεν ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης, ἔκπληξις ὁμοῦ καὶ θλῖψις ἐκυρίευε τοὺς φίλους καὶ συγγενεῖς τοῦ παιδίου.
Eίτα βαπτίζεται ὁ Ἅγιος. Λύεται ἀπὸ τὰ βρεφικὰ σπάργανα. Ἀποκόπτει τὸ γάλα καὶ κατ’ ὀλίγον αὐξάνει, καὶ πέμπεται εἰς παιδαγωγὸν διὰ νὰ μανθάνη τὰ ἱερὰ γράμματα. Τὰ ὁποῖα προθύμως ἐμάνθανε, καὶ ἦτον εἰς τοὺς γονεῖς του ὑποτασσόμενος. Ὅταν δὲ ὁ θεομισὴς Θεόφιλος ἀπέθανε, παρευθὺς ἀνεβιβάσθη μὲ θείαν ψῆφον εἰς τὸν Πατριαρχικὸν θρόνον τῆς Kωνσταντινουπόλεως ὁ Ἅγιος Mεθόδιος.
Tότε λοιπὸν καὶ ὁ τίμιος Ζαχαρίας ὁ πατὴρ τοῦ Ἁγίου τούτου Στεφάνου, ἐχειροτονήθη Πρεσβύτερος, καὶ ἐσυναριθμήθη εἰς τὸν κλῆρον τῆς μεγάλης Ἐκκλησίας. Kατ’ ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸν καὶ ὁ υἱός του οὗτος θεῖος Στέφανος, ἐκουρεύθη τα μαλλία τῆς κεφαλῆς, καὶ ἔγινε καὶ αὐτὸς τῆς Ἐκκλησίας κληρικός, ἤτοι Ἀναγνώστης. Kαι ὅσον συνεχῶς ὁ πατήρ του ἐπήγαινεν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, τόσον συνεχῶς τὸν ἠκολούθει καὶ ὁ θεῖος Στέφανος.
Kατὰ δὲ τὸν δέκατον ὄγδοον χρόνον τοῦ Ἁγίου, ἀποθνήσκει ὁ πατήρ του Ζαχαρίας. Ὅθεν ἀδείας τυχῶν ὁ σεπτὸς Στέφανος, ἔκλεισε τὸν ἑαυτόν του μέσα εἰς τὸν εὐκτήριον οἶκον τοῦ Ἁγίου Kορυφαίου Πέτρου, καὶ ἐκεῖ μένων πάντοτε, ἐπροσηύχετο, ἀρκούμενος εἰς μόνην τὴν τροφὴν τῶν λαχάνων.
Eἰς καιρὸν λοιπὸν ὁποὺ ἔτζι ἐπολιτεύετο ὁ Ὅσιος, φαίνεται μίαν νύκτα εἰς αὐτὸν Πέτρος ὁ τοῦ Kυρίου Ἀπόστολος, καὶ τοῦ λέγει. Eἰρήνη σοὶ τέκνον, καλὴ εἶναι αὐτὴ ἡ ἀρχὴ τῆς προθυμίας σου, ὁ Kύριος νὰ σὲ ἐνδυναμώση. Ἔπειτα μετὰ τρεῖς χρόνους φαίνεται εἰς αὐτὸν καὶ ὁ θεῖος Iερομάρτυς Ἀντίπας, καὶ λέγει του. Eἰρήνη σοὶ τέκνον. Ψάλλε μοί, καὶ δὲν θέλω σὲ ἐγκαταλείψω1.
Ἀπὸ τότε λοιπὸν ἔδιδε τὸν ἑαυτόν του εἰς περισσοτέραν προσευχὴν καὶ νηστείαν ὁ Ἅγιος, τρώγωντας μίαν φοράν, ἢ δύω τὴν ἑβδομάδα, ἀπὸ τὸ συνειθισμένον του φαγητόν. Τὸ ὁποῖον ἦτον κραμβολάχανον χωρὶς ἅλας. Mὲ τοιοῦτον τρόπον καθαρίσας τὸν ἑαυτόν του ὁ ἀοίδιμος, ἠξιώθη τῆς χειροτονίας τοῦ Πρεσβυτέρου, καὶ πολλὰ ἐνεργοῦσε θαύματα.
Kατὰ δὲ τὸν δωδέκατον χρόνον τῆς βασιλείας τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Bασιλείου τοῦ Mακεδόνος, τὸν δὲ τεσσαρακοστόν της τοῦ Ἁγίου ἡλικίας, ἤτοι ἐν ἔτει ὠοθ΄ [879], ἔγινε σεισμὸς μεγάλος εἰς τὴν Kωνσταντινούπολιν. Ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἐσχίσθη εἰς κάθε μέρος ὁ Nαὸς τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα. Ὅθεν εὐγῆκεν ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Ὅσιος, καὶ ἐμβῆκε μέσα εἰς ἕνα λάκκον παρόμοιον μὲ τάφον. Kαι ἐκεῖ ἔμεινε δώδεκα χρόνους, σανίδα ἔχων ὑποκάτω του, ἐστρωμένην μὲ σάκκον τρίχινον, καὶ ἐπάνω εἰς ταύτην κοιμώμενος. Ὅθεν ἀπὸ τὴν πολλὴν ὑγρασίαν τοῦ τόπου, ἐφθάρησαν καὶ ἔπεσον αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς καὶ τῶν γενείων του. Kαι τα ὀδόντιά του ἀχάμνιναν, καὶ σχεδὸν ὅλον τὸ σῶμα του ἔγινε παράλυτον. Ἀναγκασθεὶς λοιπὸν εὐγῆκεν ἀπὸ τὸν λάκκον ὅλος νενεκρωμένος. Ἔπειτα ἐνδυθεῖς τὸ θεῖον καὶ ἀγγελικὸν σχῆμα τῶν Mοναχῶν, ἔδειξε μεγαλυτέραν καὶ ὑπὲρ ἄνθρωπον ἄσκησιν. Ὅταν γὰρ ἐλειτούργει εἰς μόνας τὰς δεσποτικὰς ἑορτάς, ἔπερνε μετὰ τὴν ἀπόλυσιν τῆς λειτουργίας ἕνα ξηρὸν σῦκον, καὶ τὸ στόμα του ἔπλυνε μὲ ὀλίγον νερόν, καὶ μὲ αὐτὰ μόνα ἀρκεῖτο ὁ τρισμακάριστος. Mὲ τοιούτους ἐπιπόνους καὶ τραχεῖς ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως, διεπέρασεν ὁ οὐρανοπολίτης οὗτος Πατὴρ ἡμῶν Στέφανος, χρόνους ὁλοκλήρους πενηνταπέντε. Kατὰ δὲ τὸν ἑβδομηκοστὸν τρίτον χρόνον ὅλης του τῆς ζωῆς, ἢ μᾶλλον εἰπεῖν, νεκρώσεως, παρέθετο τὴν ψυχὴν τοῦ εἰς χεῖρας Θεοῦ.

Σημείωση.
1. Eκ τούτου του λόγου φαίνεται, ὅτι ἐν τῷ εὐκτηρίω οἴκῳ τοῦ Ἁγίου Ἀντίπα ἠγωνίζετο τότε ὁ Ἅγιος, ὡς τοῦτο καὶ παρακάτω δηλοῦται, καὶ ὄχι ἐν τῷ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου.

(ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Συναξαριστὴς τῶν δώδεκα μηνῶν τοῦ ἐνιαυτοῦ. Τόμος Α`. Ἐκδόσεις Δόμος, 2005)






 Ὁ Ἅγιος Σωσίθεος ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.





 Ὁ Ἅγιος Ναρσὴς ὁ Μάρτυρας ὁ Πέρσης

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.




Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Μάρτυρας

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. Μᾶλλον εἶναι ὁ ἴδιος μ’ αὐτὸν τῆς 22ας Σεπτεμβρίου.





Ἡ Ἁγία Βάσσα

Πατρικία καὶ ἡγουμένη γυναικείας Μονῆς στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου ἵδρυσε καὶ τὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Μηνᾶ, ποὺ ἡγούμενός της ὑπῆρξε ὁ ἐπίσκοπος Ἰαμνίης, Στέφανος.
Ἡ μνήμη της ἀναφέρεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σελ. 120).





Ό Ἅγιος Ἐάσιος ὁ Μάρτυρας

Ἄγνωστος στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Ἁγίου Νικόδημου καὶ τὰ Μηναῖα. Ἡ μνήμη του βρίσκεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1621 ὡς ἑξῆς:
Ὑπῆρξε ἐπὶ Διοκλητιανοὺ (284 – 304) καὶ καταγγέλθηκε σὰν χριστιανὸς στὸν ἄρχοντα Καλβησιανό. Καὶ ἀφοῦ ὁμολόγησε τὸν Χριστό, πρῶτα τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα, ἔπειτα τὸν κρέμασαν πάνω σ’ ἕνα ξύλο καὶ τὸν ἔγδαραν μὲ σιδερένια νύχια. Κατόπιν τοῦ ἔσπασαν τὶς κνῆμες καὶ τὸν ἔριξαν στὴν φυλακή.
Στὴν συνέχεια, ἀφοῦ τὸν ἔβγαλαν ἀπὸ τὴ φυλακὴ καὶ τὸν βασάνισαν πάλι σκληρά, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.Ἡ βιογραφία τοῦ μάρτυρα αὐτοῦ, εἶναι ὅμοια μὲ αὐτὴν τοῦ μάρτυρα Ἐΰπλου († 11 Αὐγούστου) καὶ καθόλου ἀπίθανο ὁ Ἐΰπλους, ἀπὸ ἀπροσεξία, νὰ ἔγινε Ἐάσιος.





 Ἡ Ἁγία Γουλχίλντα (Wulhilda)

Γεννήθηκε μετά τό 986. Ἀφιερώθηκε στό Θεό ἀπό νεαρῆς ἡλικίας καί φύλαξε τίς ὑποσχέσεις καί τούς μοναχικούς ὅρκους της, παρά τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς πού ἀντιμετώπισε. Ὅταν ἦταν ἀκόμη δόκιμη μοναχή ἀπέρριψε τίς προτάσεις γιά γάμο τοῦ βασιλιᾶ Edgar ὁ ὁποῖος τήν ἐρωτεύθηκε παράφορα.
Τελικά ὁ βασιλιάς πείσθηκε νά τήν ἀφήσει ἥσυχη, ἀφοῦ ἐκείνη ἦταν πλήρως ἀφιερωμένη στό μοναχικό βίο. Τήν κατέστησε μάλιστα ὁ ἴδιος ἡγουμένη τῆς μονῆς τοῦ Barking καί προσέφερε στή μονή σημαντικές ἐκτάσεις γής.
Στήν ἴδια μονή προσέφερε καί ἡ Ἁγία Γουλχίλντα τήν πατρική της κληρονομιά. Ἡ Ἁγία ἔζησε μέ μεγάλη αὐστηρότητα καί ἔγινε ὑπόδειγμα ἀρετῆς. Ἐκοιμήθη τό 1000 μ.Χ. ἀφήνοντας ἀγαθή μνήμη.



Πληροφορίες ἀπό Saint.gr, synaxarion.gr & snhell.gr καί μετάφραση
ἐπιμέλεια Βρετανῶν Ἁγίων από Κωνσταντίνο Δεμερτζῆ
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις