18 Δεκεμβρίου Συναξαριστής

Σεβαστιανοῦ, τῶν Ἁγίων Νικοστράτου, Ζωῆς, Τραγκυλινοῦ, Μαρκίας, Κλαυδίου, Τιβουρτίου, Κάστωρα, Καστούλου, Μάρκου καὶ Μαρκελλίνου, Εὐβίωτου, Φλώρου Ἐπισκόπου, Φωκὰ καὶ Ἐρμύλου, Ζακχαίου καὶ Ἀλφειοῦ, Σοφίας Θαυματουργῆς, Μνήμη ἐγκαινίων Ναοῦ Θεοτόκου, Μιχαὴλ ὁσίου, Νόμων Ὁσίου, Θαδδαίου Τβέρ, Δανιὴλ Ἡσυχαστοῦ, Σεβαστιανοῦ Ποσεσόνε, Μνήμη Οἰκογένειας Παλαμάδων, Συμεῶν Βερχοτοῦρε


Ὁ Ἅγιος Σεβαστιανός 

Γεννήθηκε στὰ Μεδιόλανα τῆς Ἰταλίας, τὸ 250 μὲ 256 μ.Χ. Οἱ γονεῖς του τὸν ἀνέθρεψαν μὲ μεγάλη χριστιανικὴ ἐπιμέλεια. Καθὼς ἦταν καὶ ἀπὸ γένος διακεκριμένο, εἵλκυσε τὴν εὔνοια τοῦ αὐτοκράτορα Καρίνου, ποὺ γρήγορα τὸν ἀνέδειξε σὰν στρατιωτικό.
Ἔπειτα, ὁ Διοκλητιανὸς τὸν ἔκανε ἀρχηγὸ τοῦ πρώτου συντάγματος τῶν πραιτοριανών. Φιλάνθρωπη ψυχὴ ὁ Σεβαστιανός, ἀπὸ τὴ θέση αὐτὴ πολλὲς φορὲς ὑπῆρξε προστάτης τῶν φτωχῶν καὶ τῶν πασχόντων χριστιανῶν. Πρόθυμα ἐπίσης, βοηθοῦσε στὶς ἀνάγκες τῆς Ρωμαϊκῆς Ἐκκλησίας. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ πάπας Γάϊος τοῦ ἀπένειμε τὸν τίτλο τοῦ ὑπερασπιστῆ τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ὅμως ἄρχισε ὁ διωγμὸς κατὰ τῶν χριστιανῶν, συνελήφθη μιὰ ὁμάδα χριστιανῶν.
Ὁ Σεβαστιανός, προκειμένου νὰ τοὺς ἐμψυχώσει τὴν ὥρα ποὺ αὐτοὶ δικάζονταν, πρὸς γενικὴ κατάπληξη ὅλων δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανός.
Ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε τὸ θάνατό του. Καὶ ὁ Σεβαστιανὸς δὲν ἄργησε νὰ πέσει κάτω, τρυπημένος στὸ στῆθος ἀπὸ βέλος. Τὸ σῶμα του παρέλαβε κάποια εὐσεβὴς χήρα, ἡ Λουκίνα. Διαπίστωσε ὅμως, ὅτι ἀνέπνεε ἀκόμα.
Ἀφοῦ τὸν περιποιήθηκε, μετὰ ἀπὸ λίγες ἥμερες ὁ Σεβαστιανὸς ἀνέκτησε τὴν ὑγεία του. Ἀλλὰ καὶ πάλι ἐπεδίωξε καὶ συνάντησε τὸ Διοκλητιανὸ καὶ τὸν ἤλεγξε γιὰ τὴ σκληρότητά του. Τότε αὐτὸς διέταξε καὶ τὸν μαστίγωσαν μέχρι θανάτου.
Ἔτσι, ὁ Σεβαστιανὸς ἔγινε παράδειγμα ἀγωνιστικότητας γιὰ τὴν πίστη "ἄχρι θανάτου".

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.

Συγκλήτου σφαλλομένης παριδὼν τὰ συνέδρια, Σεβαστιανὲ πανολβίαν, συναγείρεις συνέλευσιν, Μαρτύρων ἀληθῶς πανευκλεών, σὺν σοὶ καταβαλόντων τὸν ἐχθρόν, μεθ' ὤν θείας συναυλίας ἀξιωθεῖς, φαιδρύνεις τους βοῶντας σοι, δόξα τῷ δεδωκότι σοὶ ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σου, πᾶσιν ἰάματα.







Οἱ Ἅγιοι Νικόστρατος, Ζωὴ ἡ σύζυγός του, Τραγκυλίνος καὶ ἡ σύζυγός του Μαρκία, Κλαύδιος, Τιβούρτιος, Κάστωρ, Καστοῦλος, Μάρκος καὶ Μαρκελλίνος

Ὅλοι μαρτύρησαν κατὰ τὸν διωγμὸ ποὺ κίνησε ὁ Διοκλητιανὸς (284-304) ἐναντίον τῶν χριστιανῶν, μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Σεβαστιανό, ποὺ ἀναφέραμε πιὸ πάνω. Καὶ οἱ μὲν σύζυγοι Νικόστρατος καὶ Ζωὴ πέθαναν ἀπὸ ἀσφυξία, τοὺς εἶχαν κρεμάσει ἀνάποδα καὶ ἀπὸ κάτω δημιούργησαν εἰδικὴ ἑστία φωτιᾶς, ὥστε νά βγαίνει πολὺς καπνὸς καὶ νὰ πηγαίνει ἀπ' εὐθείας στὸ πρόσωπό τους.
Ὁ Τραγκυλίνος πέθανε διὰ λιθοβολισμοῦ, τον Κλαύδιο καὶ τὸν Κάστορα ἔπνιξαν μέσα στὴ θάλασσα, ὁ Τιβούρτιος θανατώθηκε διὰ λιθοβολισμοῦ, ὁ Καστοῦλος θανατώθηκε μέσα σὲ βόθρο καί τέλος, τὸν Μάρκο καὶ τὸν Μαρκελλίνο τοὺς θανάτωσαν μὲ τὶς λόγχες.
(Οἱ δύο τελευταῖοι ἦταν ἀδέλφια καὶ γιοί του Τραγκυλίνου καὶ Μαρκίας, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἐθνικοὶ καὶ πῆγαν στὴ φυλακὴ νὰ μεταστρέψουν ἀπὸ τήν χριστιανικὴ πίστη τους δύο γιούς τους.
Στὸ τέλος ὅμως, μὲ τή συμπαράσταση τοῦ Ἅγιου Σεβαστιανοῦ, ἔγιναν καὶ αὐτοὶ χριστιανοὶ μὲ τίς συνέπειες ποὺ περιγράψαμε πιὸ πάνω, ἀφοῦ προηγουμένως ὁ Τραγκυλίνος χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Γάϊο ἐπίσκοπος καὶ οἱ δύο γιοί του Διάκονοι. Γιὰ δὲ τὴ σύζυγο τοῦ Τραγκυλίνου, Μαρκία, δὲν βρίσκουμε κανένα στοιχεῖο ὅτι μαρτύρησε, παρὰ μόνο ὅτι ἔγινε χριστιανή).

Ἀπολυτίκιον (Ἦχος δ' Ταχὺ προκατάλαβε)

Οἱ Μάρτυρές σου, Κύριε, ἐν τῇ ἀθλήσει αὐτῶν, στεφάνους ἐκομίσαντο τῆς ἀφθαρσίας, ἐκ σοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· σχόντες γὰρ τὴν ἰσχύν σου, τοὺς τυράννους καθεῖλον, ἔθραυσαν καὶ δαιμόνων, τὰ ἀνίσχυρα θράση. Αὐτῶν ταῖς ἱκεσίαις, Χριστὲ ὁ Θεός, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.







Ὁ Ἅγιος Εὐβίωτος

Ἀκατάβλητος καὶ τολμηρὸς στρατιώτης τῆς χριστιανικῆς πίστης ὁ Εὐβίωτος, ἔζησε τον 3ο αἰῶνα μετὰ Χριστόν. Γεννήθηκε στὸ χωριὸ Πτωκετὸ ἢ Πωκετός της ἐπαρχίας Ὀψικίου καὶ διακρινόταν γιὰ τὸ θάρρος καὶ τὴ θερμὴ πίστη του. Κατὰ τὸν διωγμὸ ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ Διοκλητιανοῦ, ὑποβλήθηκε σέ πολλὰ βάσανα καὶ φυλακίσεις.
Ἀλλά ἡ θεία χάρη τὸν προστάτευε καὶ τὸν ἔσωζε. Λιθοβολήθηκε, ραβδίσθηκε, μαστιγώθηκε, σχίστηκαν οἱ σάρκες του καὶ παρ' ὅλα αὐτὰ ἐπέζησε καὶ ἔφερε πολλοὺς στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἀργότερα ὁ θρίαμβος τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τὸν βρῆκε στὴν ἀπομόνωση μὲ βαριὰ δεσμά. Ἐλευθερώθηκε καί δόξασε τὸν Θεὸ γιὰ τὴ νίκη ποὺ ἔδωσε στὴν Ἐκκλησία. Ὁ Εὐβίωτος πέθανε το 320 μ.Χ.





Ὁ Ὅσιος Φλῶρος

Ὁ Ὅσιος Φλῶρος, ἔζησε τὴν ἐποχὴ ποὺ βασίλεψαν οἱ Ἰουστινιανὸς ὁ Β', ὁ Τιβέριος καὶ ὁ Μαυρίκιος καὶ ἐπὶ τῶν πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως Εὐτυχίου καὶ Ἰωάννου τοῦ Γ'. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν καὶ αὐτὸς Φλῶρος ἡ δὲ μητέρα του Εὐφυΐα.
Ἐπειδὴ ἦταν μορφωμένος καὶ γνώριζε τὶς Θεῖες Γραφὲς διακρίθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ προσλήφθηκε σὰν γραμματέας στὸ παλάτι. Σύντομα λόγῳ τῶν ἱκανοτήτων του ἀναδείχθηκε σὲ πατρίκιο. Νυμφεύτηκε κόρη σεμνὴ καὶ πιστὴ καὶ ἀπέκτησε ἕνα τέκνο. Ὅμως εἶδε νά πεθαίνουν καὶ ἡ σύζυγός του καὶ τὸ παιδί του.
Γι' αὐτὸ ἀποφάσισε νά ἀποσυρθεῖ σὲ ἕνα μικρὸ κτῆμα, ἀφοῦ μοίρασε ὅλη του τὴν περιουσία πρῶτα. Ἐκεῖ καθὼς μελετοῦσε τὰ θρησκευτικὰ βιβλία καὶ προσευχόταν, ἀποφάσισε νά ἐνταχθεῖ στὸν κλῆρο. Διακρίθηκε γιὰ τὴν διδακτικότητά του καὶ τὴν ἀρετή τοῦ καὶ ἔγινε ἐπίσκοπος Ἀμισοῦ. Ὑπῆρξε ἀρχιερέας ἀπὸ τοὺς λέγοντας καί τοὺς ποιοῦντας. Παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο, σὲ βαθιὰ γεράματα, ἐν εἰρήνη.





Οἱ Ἅγιοι Φωκὰς καὶ Ἐρμύλος

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους.





Οἱ Ἅγιοι Ζακχαῖος ὁ Διάκονος καὶ Ἀλφειὸς ὁ Ἀναγνώστης

Μαρτύρησαν στὴν Καισαρεία. (Ἴσως εἶναι οἱ ἴδιοι μ' αὐτοὺς τὴ 18ης Νοεμβρίου).





Ἡ Ἁγία Σοφία ἡ θαυματουργή

Δὲν ἔχουμε καμία πληροφορία γιὰ τὴ ζωή της, μόνο τὸ δίστιχο: "Θεοῦ σοφίαν ἠγάπησε Σοφία, ὅθεν χάριν δέδεκτο καὶ τῶν θαυμάτων".





Μνήμη Ἐγκαινίων Ναοῦ τῆς Θεοτόκου "ἐν τοῖς Χαλκοπρατείοις"

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸ γεγονός.





Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Σύγκελος καὶ Ὁμολογητής

Γεννήθηκε στὴν Παλαιστίνη τὸ 761 ἢ κατ' ἄλλους, τὸ 763. Οἱ πρόγονοί του ἦταν Πέρσες καὶ οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του τὸν ἀφιέρωσαν στὴ διακονία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Θεόδωρος τὸν ἔκειρε ἀναγνώστη στὸν ναό της Ἀνάστασης καὶ στὴν Ἱερουσαλὴμ ἐκπαιδεύτηκε κατὰ τὸν καλύτερο τρόπο.
Σέ ἡλικία 25 ἐτῶν ἔγινε μοναχὸς στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα καὶ μετὰ 12 χρόνια ἄσκησης, χειροτονήθηκε ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Θωμᾶ πρεσβύτερος, μὲ πρόταση τοῦ ἡγουμένου τῆς Μονῆς. Μετὰ δύο χρόνια ἀποσύρθηκε ἀπὸ τὴ Μονὴ σ' ἕνα κελί, ὅπου καλλιέργησε πολὺ τὴν προσευχή.
Μάλιστα ὁ ἡγούμενος της Λαύρας, ἐμπιστεύτηκε στὸν Μιχαὴλ τὴν πνευματικὴ μόρφωση τῶν δύο ἀδελφῶν Γραπτῶν Θεοδώρου καὶ Θεοφάνη. Ἀλλὰ ὁ Πατριάρχης Θωμᾶς, ἔχοντας ἀνάγκη τὸν Μιχαήλ, τὸν μετακινεῖ μαζὶ μὲ τοὺς δύο μαθητές του στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ τὸν καθιστᾶ σύγκελλο καὶ σύμβουλό του.
Ἀργότερα τὸν στέλνει στὴ Ρώμη γιὰ κάποια ἐκκλησιαστικὰ ζητήματα, ἐπέδωσε μάλιστα μέσῳ αὐτοῦ καί ἐπιστολὲς στὸν τότε αὐτοκράτορα Λέοντα τὸν εἰκονομάχο, τὸν ὁποῖο ὁ Πατριάρχης Θωμᾶς παρατηροῦσε σκληρὰ γιὰ τὸν διωγμὸ κατὰ τῶν εἰκόνων. Ἐξοργισμένος ἀπ' αὐτὸ ὁ Λέοντας, ἔριξε τὴν πατριαρχικὴ πρεσβεία στή φυλακή, ὅπου ἔμεινε γιὰ ἀρκετὰ χρόνια μέχρι τὴ δολοφονία τοῦ Λέοντα.
Ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἀνάρρηση τοῦ Μιχαὴλ Τραυλοῦ στὸ θρόνο (820) καὶ ἀφοῦ γιὰ λίγο ὁ ὅσιος ἀποφυλακίζεται, συλλαμβάνεται καὶ πάλι, φυλακίζεται καί αὐτὴ ἡ φυλάκισή του παρατάθηκε μέχρι καὶ ὅλη τὴ βασιλεία τοῦ Θεοφίλου.
Ἀποφυλακίστηκε ἀπὸ τὴ Θεοδώρα καὶ τὸν γιὸ τῆς Μιχαὴλ καὶ ἀποδόθηκε στήν Ἐκκλησία σὰν Ὁμολογητής, ἀφοῦ στὸ σῶμα του ἔφερε τὰ στίγματα τῶν ἀγώνων του. Μετὰ τὴν καθαίρεση τοῦ εἰκονομάχου Πατριάρχου Ἰωάννη, ἡ ψῆφος ὅλων γιὰ τὴ διαδοχή, ἦταν μὲ τὸ μέρος τοῦ Μιχαήλ.
Ἀλλὰ ὁ Μιχαήλ, 80 χρονῶν πλέον καὶ ἀσθενής, ἀρνήθηκε νὰ δεχτεῖ τὸ θρόνο καὶ ζήτησε νὰ τοῦ παραχωρηθεῖ ἡ μονὴ τῆς Χώρας γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ. Ἐκεῖ πέρασε καὶ τά ὑπόλοιπα χρόνια τῆς ζωῆς του εἰρηνικὰ καὶ ὅταν πέθανε τὸν ἔθαψαν κοντά στοὺς τάφους τῶν ὁμολογητῶν Γερμανοῦ καὶ Πατριάρχη καὶ Θεοδώρου του Γραπτοῦ (846).
(Ἡ μνήμη του περιττῶς ἐπαναλαμβάνεται - ἀπὸ ὁρισμένα Ἁγιολόγια - καὶ τὴν 4η Ἰανουαρίου).





Ὁ Ὅσιος Νόμων

Ἡ μνήμη του ἀναφέρεται ἐπιγραμματικὰ στὸ "Μικρὸν Εὐχολόγιον ἤ Ἀγιασματάριον" ἔκδοση "Ἀποστολικῆς Διακονίας" 1956, χωρὶς ἄλλες πληροφορίες. Πουθενὰ ἄλλου δὲν ἀναφέρεται ἡ μνήμη του. (Μᾶλλον εἶναι Ἅγιος τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας).





Ἅγιος Θαδδαῖος Ἀρχιεπίσκοπος Τβέρ

Ὁ Ἅγιος Θαδδαῖος ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος Τβὲρ καὶ μαρτύρησε τὸ 1937 μ.Χ.













Ἅγιος Δανιὴλ ὁ Ἡσυχαστής

Ὁ Ἅγιος Δανιὴλ γεννήθηκε στὴν Μολδαβία στὶς ἀρχὲς τοῦ 15ου μ.Χ. αἰῶνα. Κοιμήθηκε τὸ 1496 μ.Χ. καὶ ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία της Ρουμανίας τον ἁγιοκατέταξε τὸ 1992 μ.Χ.












Ὅσιος Σεβαστιανός τοῦ Ποσεσόνε

Ὁ Ὅσιος Σεβαστιανός τοῦ Ποσεσόνε γεννήθηκε καὶ ἔζησε στὴ Ρωσία κατὰ τὰ τέλη τοῦ 15ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰῶνα μ.Χ.
Ἐκάρη μοναχὸς σὲ ἕνα μοναστήρι στὴν περιοχὴ τοῦ Σοχότ, κοντὰ στὴν πόλη Ρομάνοβο καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται καὶ στὶς 26 Φεβρουαρίου





Μνήμη Οἰκογένειας Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Τὸ 2009 μ.Χ., ὕστερα ἀπὸ πρόταση τῆς Μητρόπολης Βέροιας, Ναούσης καὶ Καμπανίας, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀποφάσισε τὴν ἁγιοκατάταξη καὶ τῶν μελῶν τῆς οἰκογένειας τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.
Ἡμέρα μνήμης τους ὁρίστηκε ἡ 18η Δεκεμβρίου.











Ἅγιος Συμεῶν τοῦ Βερχοτοῦρε ὁ Θαυματουργός

Ὁ Ἅγιος Συμεῶν τοῦ Verkhoturye ἦταν εὐγενής, ἀλλὰ ἀπέκρυψε τὴν καταγωγή του καὶ ζοῦσε τὴ ζωὴ ἑνὸς ζητιάνου.
Περπατοῦσε στὰ χωριὰ καὶ γιὰ ἐργασία εἶχε νὰ ράβει παλτὰ καὶ ἄλλα ροῦχα, κυρίως γιὰ τοὺς φτωχούς. Ὅμως πολλὲς φορὲς σκοπίμως παρέλειπε νὰ ράβει κάτι εἴτε ἕνα γάντι, ἢ ἕνα μαντήλι, γιὰ τὰ ὁποῖα ὑπέμενε βρισιὲς ἀπὸ τοὺς πελάτες του.
Ἀσκητικὰ περιπλανιόταν πολύ, ἀλλὰ πιὸ συχνὰ ζοῦσε σὲ ἕνα νεκροταφεῖο τοῦ χωριοῦ Merkushinsk ποὺ δὲν ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν πόλη τῆς Verkhoturye (στὰ περίχωρα τοῦ Πέρμ).
Ὁ Ἅγιος Συμεῶν ἀγαποῦσε τὴ φύση στὰ Οὐράλια, καὶ μέσα ἀπ[ο τὴν φύση προσευχόταν στὸ Δημιουργὸ τοῦ κόσμου. Στὸν ἐλεύθερο χρόνο του, ὁ ἅγιος ἀγαποῦσε νὰ πηγαίνει γιὰ ψάρεμα στὴν ἠρεμία τῆς μοναξιᾶς.
Αὐτό του θύμιζε τοὺς μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, τῶν ὁποίων τὸ ἔργο συνέχισε, μὲ τὴν καθοδήγηση τῶν τοπικῶν πληθυσμῶν στὴν ἀληθινὴ πίστη. Μέσα ἀπὸ τὶς συνομιλίες του ὁ σπόρος τῆς χάριτος, ἀναπτύχθηκε σταδιακὰ ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὰ Οὐράλια καὶ στὴ Σιβηρία, ὅπου ὁ ἅγιος ἦταν ἰδιαίτερα σεβαστός.
Ὁ Ἅγιος Συμεῶν τοῦ Verkhoturye πέθανε τὸ 1642, ὅταν ἦταν 35 ἐτῶν. Θάφτηκε στὸ νεκροταφεῖο Merkushinsk στὴν ἐκκλησία του Ἀρχάγγελου Μιχαήλ. Στὶς 12 Σεπτέμβρη τοῦ 1704, μὲ τὴν εὐλογία τοῦ Μητροπολίτη Φιλόθεο τοῦ Τομπόλσκ, τὸ ἱερὸ λείψανο τοῦ Ἁγίου Συμεῶν μεταφέρθηκαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαὴλ στὸ μοναστήρι Verkhoturye στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Νικολάου.

Ὁ Ἅγιος Συμεῶν ἔκανε πολλὰ θαύματα μετὰ τὸ θάνατό του. Ἔχει ἐμφανιστεῖ συχνὰ στοὺς ἀσθενεῖς μὲ ὄνειρα καὶ τοὺς θεράπευσε τ καὶ ἔφερε στὰ συγκαλὰ τοὺς ὅσους εἶχαν πέσει στὴν ἀσθένεια τῆς μέθης.
Μιὰ ἰδιαιτερότητα τῶν ἐμφανίσεων τοῦ ἁγίου ἦταν ὅτι μὲ τὴν ἐπούλωση τῶν σωματικῶν ἀναπηριῶν, ἔδωσε ἐπίσης ὁδηγίες καὶ ὑποδείξεις γιὰ τὴν ψυχή.
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἑορτάζει τὴ μνήμη τοῦ Ἁγίου στὶς 18 Δεκεμβρίου, τὴν ἡμέρα τῆς ἐξύμνησής του (1694).



Πληροφορίες ἀπό saint.gr,  synaxarion.gr & orthodoxoiorizontes.gr
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις