Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων. Θέμα 3ον «Το Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος» Α΄Μέρος. Αρχ. Ιωήλ Γιαννακόπουλου

Διαλογική συζήτησις Ευαγγελικών και Ορθοδόξων
Αρχιμανδρίτου Ιωήλ Γιαννακοπούλου
Εκδόσεις Πουρνάρα – Θεσσαλονίκη 

ΘΕΜΑ 3ον:  «Το Μυστήριον τοῦ Βαπτίσματος» Α΄ Μέρος (σελίδων 33-52)

__________________________

Ὀρθόδοξος: Ἀφοῦ ἐξητάσαμεν καί ἐθέσαμεν τό διπλοῦν θεμέλιον τῆς συζητήσεώς μας, Ἁγίαν Γραφήν καί Ἱεράν Παράδοσιν, ἄς ἔλθωμεν νά ἴδωμεν βάσει αὐτῶν τάς ἄλλας διαφοράς μας. Ἄς ἀρχίσωμεν ἀπό τά μυστήρια καί εἰδικῶς ἀπό τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος.

Εὐαγγελικός: Εἶμαι πρόθυμος.

Ὀρθόδοξος: Ὅταν λέγετε μυστήριον τί ἐννοιεῖτε κ. Εὑαγγελικέ;



Εὐαγγελικός: Ἡ λέξις μυστήριον παράγεται ἐκ τοῦ ῥήματος μυέω καί τοῦτο ἐκ τοῦ μύω, τό ὁποῖον σημαίνει κλείω τά μάτια. Ἄρα μυστήριον εἶναι τό πρᾶγμα ἐκεῖνο, εἰς τό ὁποῖον οἱ ὀφθαλμοί τοῦ ἀνθρώπου εἶναι κλεισμένοι, δέν δύνανται δηλαδή νά ἴδωσι,νά ἐξηγήσωσι λογικῶς μυστηριώδεις τινάς ἐνεργείας, αἵτινες ἔχουσιν θείαν προέλευσιν.  Ἑπομένως μυστήριον εἶναι κάτι, τό ὁποῖον ὑπέρκειται τῆς ἀνθρωπίνης διανοίας.

Ὀρθόδοξος: Αὕτη εἶναι ἡ εὐρεῖα ἔννοια τοῦ μυστηρίου. Ἡμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χρησιμοποιοῦμεν τήν λέξιν ταύτην, ἵνα ἐκφράσωμεν «τήν μετάδοσιν τῆς ἀοράτου θείας χάριτος δι’ ὁρατῶν σημείων». Ὀνομάζομεν δέ τήν δι’ ὁρατῶν σημείων μετάδοσιν τῆς ἀοράτου χάριτος μυστήριον, διότι ὁ τρόπος τῆς συνδέσεως ἀοράτου χάριτος καί ὁρατοῦ σημείου εἶναι μυστηριώδης, ἀκατάληπτος, μυστήριον.  Καί σᾶς ἐρωτῶ: ὑπάρχουν τοιαῦτα μυστήρια εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν; Ὑπάρχουν δηλαδή τρόποι, ὅπου ἡ ἀόρατος χάρις μεταδίδεται δι’ ὁρατῶν σημείων;

Εὐαγγελικός: Ἡμεῖς νομίζομεν, ὄτι μόνον διά τῆς Πίστεως ἔρχεται ἡ θεία χάρις.

Ὀρθόδοξος: Τό βάπτισμα πῶς τό θεωρεῖτε;

Εὐαγγελικός: Τό βάπτισμα εἶναι μία τελετή, ἕν σύμβολον.  Τοῦτο εἰκονίζει, συμβολίζει, δέν μεταδίδει ὅμως τήν θείαν χάριν.  Διά τοῦτο πρέπει νά γίνεται καί εἰς μεγάλην ἡλικίαν, ἵνα ἀποκτήσῃ ὁ
πιστός συνείδησιν περί αὐτοῦ.

Ὀρθόδοξος: Ἑπομένως, νομίζετε, ὅτι τό βάπτισμα εἶναι μόνον τελετή καί σύμβολον καί πρέπει νά γίνεται εἰς ὥριμον ἡλικίαν.

Ὀρθόδοξος: Κατά συνέπειαν αἱ διαφοραί μας εἶναι δύο εἰς τό βάπτισμα.  Πρῶτον: Ἀρνεῖσθε τοῦτο ὡς μυστήριον καί Δεύτερον ἀπορρίπτεται τόν νηπιοβαπτισμόν.


Εὐαγγελικός: Μάλιστα.

Ὀρθόδοξος: Θά ἔλθωμεν λοιπόν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱερά Παράδοσιν τάς δύο ταύτας πηγάς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, περί τῶν ὁποίων ὡμιλήσαμε προηγουμένως, ἵνα ἐξετάσωμεν τάς δύο ταύτας διαφοράς μας.

Εὐαγγελικός: Ὡς Παράδοσιν δέχομαι, ὡς σᾶς ἐδήλωσα προηγουμένως τήν τῶν τεσσάρων πρώτων αἰώνων, διότι νομίζω, ὅτι κατόπιν παρεισέφρησαν ξένα στοιχεῖα, ὅπως εἶναι Λειτουργίαι, Ράσα, Πατριάρχα, Ἀρχιμανδρίται, ἐσπερινοί κ.λ.π. τά ὁποία δέν ὑπάρχουν εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν.

Ὀρθόδοξος: Ὁ Χριστός ὅμως δέν εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία Του θά ὑπάρχῃ μέχρι τοῦ 4ου αἰῶνος ἀλλά «πάσας τάς ἡμέρας μέχρι συντελείας τοῦ αἰῶνος». Ἐπλανήθη  λοιπόν ὁ Κύριος διά 1000 καί πλέον ἕτη ἀπό τοῦ πέμπτου αἰῶνος μέχρι τοῦ 16ου πού ἀνεφάνητε σεῖς;

Εὐαγγελικός: Σωστό εἶναι αὐτό πού λέγεις.  Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Κύριος νά ἐπλανήθη διά 1000 ἕτη.  Πῶς ὅμως μπορῶ νά δεχθῶ Ἀρχιμανδρίτας, Πρωτοσυγκέλλους, Πατριάρχας, ράσα, Λειτουργίας, Παρακλήσεις κ.λπ. τά ὁποῖα δέν ὑπάρχουν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γραφῇ; Ἔχουν αὐτά Ἀποστολικήν διαδοχήν;

Ὀρθόδοξος: Ἡ ἐκκλησία τήν ὁποίαν ἵδρυσε ὁ Κύριος εἶναι θεία καί ἀνθρωπίνη.  Εἶναι θεία, διότι ὁ ἱδρυτής της εἶναι Θεός.  Εἶναι ἀνθρώπινη, διότι τό ὑλικόν της εἶναι ἄνθρωποι. Ὡς θεία ἡ ἐκκλησία ἔχει μέσα της κάτι τό ἀμετάβλητον ὡς ἀνθρώπινη ἔχει κάτι τό μεταβλητόν.  Ἀμετάβλητον εἶναι ἡ ψυχή της (τά δόγματα καί ἡ ἠθική). Ἰδοῦ ἡ καθαρά παράδοσις.  Μεταβλητόν εἶναι αἱ ἐξωτερικαί ἐκδηλώσεις λατρείας.  Ὅπως δηλαδή πᾶς ὀργανισμός ἔχει κάτι τό μόνιμον διά τοῦ ὁποίου συνδέεται μέ τό παρελθόν, τήν ἀρχαιότητα ὥστε δέν ἐξέρχεται τοῦ εἴδους εἰς τό ὁποῖον ἀνήκει, ἔχει καί κἄτι τό μεταβλητόν, διότι ἐξελίσσεται λαμβάνει νέας μορφάς ἐξωτερικάς καί οὕτω συνδέεται μέ τό ἑκάστοτε παρόν, τό μέλλον, οὕτω καί ἡ ἐκκλησία ὡς ζῶν ὀργανισμός ἔχει ἀρχαιότητα, παρελθόν, ἀλλά καί ἐξέλιξιν, μέλλον. Τό πρῶτον ἐσωτρικόν ὄν εἶναι ἀμετάβλητον δόγματα καί ἠθική, τό ἄλλο ἐξωτερικῶς μεταβλητόν ἡ ἐξωτερική λατρεία. Ἡ διπλῆ σύστασις ἀπό παρελθόν καί μέλλον ἤτοι ἀρχαιότητα καί ἐξέλιξιν, ἀμετάβλητον καί μεταβλητόν εἶναι ἴδιον παντός ὀργανισμοῦ.  Μόνον τά νεκρά σώματα αἱ μούμιαι ἔχουν παρελθόν μόνον ἤτοι μόνον ἀρχαιότητα καί καθόλου ἐξέλιξιν.

Εὐαγγελικός: Λογικόν εἶναι αὐτό.  Εἶναι ὅμως καί Γραφικόν; Στηρίζεται εἰς τήν Ἁγίαν Γραφήν;

Ὀρθόδοξος: Βεβαίως. Ἡ Ἁγ. Γραφή μᾶς λέγει διά τόν Κύριον ὄτι «προέκοπτε σοφία καί ἡλικίᾳ» ἤτοι ἐξλισσετο φυσιολογικῶς ὅπως πᾶς ἄνθρωπος.  Οὕτω ἡ ἀτρίχωτος παιδική του μορφή ἐγίνετο κατά τήν ἐφηβικήν ἡλικίαν τριχωτή, ἡ παιδική του φωνή μεταβάλλετο σιγά-σιγά εἴς ἀνδρικήν, ἡ μικρά παιδική του ἐνδυμασία ἐγίνετο μεγάλη ἀνδρική καί ἡ προτέρα προσωνυμία παῖς Ἰησοῦς ἐγίνετο βραδύτερον Κύριος Ἰησοῦς.  Παρ’ ὅλην τήν πολλαπλῆν τοιαύτην ἐξωτερικήν ἐξέλιξιν τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου οὐδεμία ἐσωτερική μεταβολή τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἐγένετο.  Διατί δέν δύναται νά γίνῃ ἐξωτερικῶς τό ἴδιον καί εἰς τήν ἐκκλησίαν Του, ὥστε ἠ ἄλλοτε ἀτρίχωτος ὄψις τῆς κώμης τῶν ἱερέων νά γίνῃ κατόπιν τριχωτή μαλλιά- γένεια, ἡ μικρά ἄλλοτε ἐνδυμασία νά γίνεται τώρα μακρά, ράσα, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε προσωνυμία ἅγιος νά μεταβληθῇ εἰς Ἀρχιμανδρίτη, ἡ ἁπλῆ ἄλλοτε τελετουργική φωνή τοῦ Κυριακοῦ δείπνου νά γίνῃ τώρα λειτουργική μουσική; Πᾶς ὀργανισμός ἔχει τήν ἐξέλιξίν του.  Μόνον τά νεκρά σώματα ἐπαναλαμβάνω αἱ μούμιαι δέν ἔχουν.  Ἡ ἐκκλησία ἐξειλίθχη ἐξωτερικῶς, ἐσωτερικῶς ἔμεινε ἴδια.  Ἄν καί τόσον λογικῶς λοιπόν ὅσον καί Γραφικῶς εὐσταθοῦν τά παρησφρήσαντα ὅπως εἴπατε μή ἁγιογραφικά στοιχεῖα καί ἑπομένως ἐκκλησία ὑπάρχει καί μετά τόν 4ον αἰῶνα «πάσας τάς ἡμέρας», ἐγώ θά σοῦ κάμω τήν χάριν νά πάρω τούς 4 πρώτους αἰῶνας ὡς παράδοσιν διά τό θέμα τοῦ βαπτίσματος.


συνεχίζεται στο: «ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»