«Γιά τούς ἐξορκισμούς», «Μαρτύριο περνοῦν οἱ δαιμονισμένοι». Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

Λόγοι Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
Μέρος Τέταρτο - Κεφάλαιο 2ον

Oἱ μαῦρες δυνάμεις τοῦ Σκότους

«Γιά τούς ἐξορκισμούς»

- Γέροντα, σήμερα ἔφεραν μία δαιμονισμένη καί παρακάλεσαν νά ποῦμε στόν ἱερέα νά τῆς διαβάση ἐξορκισμούς. Τί νά κάναμε;
- Σ' αὐτήν τήν περίπτωση καλύτερα νά λέγατε νά τό κανονίση ὁ πνευματικός της. Γιά νά εἶναι ὁ διάβολος μέσα της, θά πῆ ὅτι ἤ αὐτή ἔκανε κάποια σοβαρή ἁμαρτία ἤ οἵ γονεῖς της, καί ἔδωσαν δικαιώματα, γιατί ἡ ἁμαρτία φέρνει τόν διάβολο. Ἄν δέν μετανοήσουν καί δέν ἐξομολογηθούν, δέν φεύγει ἡ ἁμαρτία, ἑπομένως δέν φεύγει καί ὁ διάβολος. Ἤ μπορεῖ καί γιά κάποιον ἄλλον λόγο νά ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά δαιμονισθῆ.
- Βοηθιοῦνται, Γέροντα, οἱ δαιμονισμένοι μέ τούς ἐξορκισμούς;
- Ἀνάλογα. Οἱ ἐξορκισμοί βοηθοῦν, ὅταν διαβάζονται σέ ἕνα παιδάκι δαιμονισμένο ποῦ δέν ἔδωσε δικαιώματα καί δέν ξέρει ἀπό ἐξομολόγηση ἤ σέ ἕναν μεγάλο ποῦ ἔχασε τά λογικά του καί δέν μπορεῖ νά ἐξομολογηθῆ.
Ὅταν ἔχη τά λογικά του ὁ δαιμονισμένος, πρέπει πρῶτα νά βοηθηθῆ νά βρῆ σέ τί ἔφταιξε καί δαιμονίσθηκε, νά μετανοήση, νά ἐξομολογηθῆ καί μετά, ἄν χρειασθῆ, νά τοῦ διαβάσουν ἐξορκισμούς.
Γιατί καί μόνο μέ τήν συγχωρητική εὐχή, μπορεῖ νά φύγη τό δαιμόνιο.
Μερικοί ἱερεῖς μαζεύουν καί αὐτούς ποῦ ἔχουν δαιμόνιο καί ἄλλους ποῦ ἔχουν κάποια ἀρρώστια καί τούς διαβάζουν ὅλους μαζί ἐξορκισμούς. Ἕνας εἶχε πάρκινσον καί τοῦ διάβαζαν ἐξορκισμούς. Νά, καί σήμερα, ἔφεραν ἕναν ἡλικιωμένο ποῦ ἔλεγαν ὅτι εἶναι δαιμονισμένος. Τό ἀριστερό του χέρι πάει πέρα-δώθε. Τόν πιάνουν καί κρίσεις.«Ἀπό πότε, τόν ρωτάω, εἶσαι ἔτσι;».
«Ἀπό μικρός», μοῦ λέει. Ἀπόρησα. Πρόσεξα μετά ὅτι τό κεφάλι του, στό ἀριστερό μέρος, ἦταν λίγο ζουληγμένο. Στήν γέννα, φαίνεται, κάτι εἶχε πάθει καί ὕστερα εἶχε πρόβλημα. Νά ἔχη ὁ ἄλλος τόν πόνο του καί νά τοῦ λένε πῶς ἔχει δαιμόνιο, νά τοῦ διαβάζουν ἐξορκισμούς, ἔξελθε, ἀκάθαρτον πνεῦμα..., καί νά γίνεται ρεζίλι καί στόν κόσμο! Δέν κάνει! Πόσα παιδιά ποῦ τά θεωροῦν δαιμονισμένα, δέν ἔχουν δαιμόνιο!

Μοῦ ἔφεραν ἕνα παιδί εἴκοσι πέντε χρόνων ποῦ ἔλεγαν ὅτι εἶναι δαιμονισμένο. Τοῦ ἔδωσα νά πιῆ ἁγιασμό καί τό καημένο δέν ἀντέδρασε καθόλου. «Τί κάνει τό παιδί; ρωτάω τόν πατέρα του. Ἀπό πότε τό ἔπαθε;». «Ἀπό ἔξι χρόνων, μοῦ λέει. Τότε εἶχαν φέρει σκοτωμένο τόν παππού του στό μαγαζί καί τό παιδί, μόλις τόν εἶδε, ἔπαθε». Εἶχε πάθει τό καημένο ἕναν νευρικό κλονισμό. Ἐδῶ, καί σέ μεγάλον ἄν συμβῆ αὐτό, μπορεῖ νά πάθη, πόσο μᾶλλον ἕνα παιδάκι! Ἄντε, τώρα, νά τό ἔχουν γιά δαιμονισμένο!
- Γέροντα, οἱ ἐξορκισμοί διαβάζονται καί νοερῶς;
- Νοερῶς εἶναι καλύτερα. Βασικά οἵ ἐξορκισμοί πρέπει νά διαβάζωνται μέ πόνο, μέ ταπείνωση, ὄχι μέ ὑπερηφάνεια. Ὅταν οἱ ἱερεῖς λένε δυνατά καί ὑπερήφανα τό ἔξελθε, πνεῦμα ἀκάθαρτον, ἀγριεύει ὁ διάβολος, θυμώνει, ἐκμεταλλεύεται τόν ἐγωισμό τοῦ δαιμονισμένου καί μπορεῖ νά τοῦ πῆ: «γιά δές, σέ κάνει ρεζίλι στόν κόσμο· κοπάνα τόν αὐτόν τόν παπά», ὅποτε ὁ δαιμονισμένος ἀρχίζει νά χτυπάη τόν παπά.
Ἔτσι δέν φεύγει τό δαιμόνιο, ἀλλά φεύγει ὁ παπάς μέ τό εὐχολόγιό του... Μιά φορά ἕνας ἱερέας εἶπε σέ ἕναν δαιμονισμένο: «Σέ διατάζω, ἀκάθαρτο πνεῦμα, νά φύγης ἀπό αὐτόν τόν ἄνθρωπο!». «Έ, γι' αὐτό κι ἔγω δέν φεύγω...», τοῦ λέει ὅ διάβολος μέ τό στόμα τοῦ δαιμονισμένου. Γι' αὐτό λέω στούς ἱερεῖς, ὅταν διαβάζουν ἐξορκισμούς, ποτέ νά μή φωνάζουν: ἔξελθε, ἀκάθαρτον πνεύμα..., λές καί τά δαιμόνια δέν ἀκοῦν!
Ἄλλα καί οἱ συγγενεῖς τοῦ δαιμονισμένου δέν χρειάζεται νά ποῦν σέ ἄλλους ὅτι θά καλέσουν τόν παπά νά διάβαση ἐξορκισμούς. Καλύτερα νά ποῦν ὅτι θά διάβαση μιά παράκληση, καί ἄς διάβαση τούς ἐξορκισμούς μέ χαμηλή φωνή.

«Μαρτύριο περνοῦν οἱ δαιμονισμένοι»

Πάντως πολύ ταλαιπωροῦνται ὅσοι ἔχουν δαιμόνιο, γιατί καί ταπεινώνονται, ἄλλα καί βασανίζονται ἀπό τόν διάβολο! Μιά φορά εἶχα συναντήσει στήν Μονή Σταυρονικήτα ἕνα παλληκάρι εἴκοσι τριῶν ἐτῶν ποῦ εἶχε δαιμόνιο. Ἦταν πετσί καί κόκκαλο. Ἔξω ἔκανε παγωνιά, στόν ναό ἔκαιγε σόμπα, καί αὐτός φοροῦσε ἕνα λεπτό κοντομάνικο πουκάμισο καί καθόταν πίσω στήν λιτή. Δέν ἄντεξα, πάω, τοῦ δίνω ἕνα μάλλινο ρούχο. «Φόρεσε τό αὐτό, τοῦ λέω. Δέν κρυώνεις;». «Τί νά κρυώσω, πάτερ, μοῦ λέει, ἔγω καίγομαι». Ἔ νά, αὐτό εἶναι κόλαση.
Σέ μερικούς μάλιστα δαιμονισμένους, ποῦ ἀπό τήν φύση τούς εἶναι εὐαίσθητοι, τό ταγκαλάκι τούς λέει ὅτι δέν θά σωθοῦν καί τούς βάζει νά αὐτοκτονήσουν. Φοβερό! Δέν εἶναι μικρό πράγμα! Ἤξερα κάποιον δαιμονισμένο ποῦ καί οἱ παπάδες τόν εἶχαν βαρεθῆ τόν καημένο. Πήγαινε νά τοῦ διαβάσουν ἐξορκισμούς καί τόν ἐδίωχναν.
Ὕστερα ὁ διάβολος τοῦ ἔλεγε καί γιά μένα: «μήν πᾶς καί σ' αὐτόν οὔτε αὐτός θά σέ δεχθῆ», καί τόν εἶχε ρίξει στήν ἀπελπισία. Ἕναν ἄλλον, ποῦ εἶχε γίνει καλά μέ τήν χάρη τοῦ Ἅγιου Ἀρσενίου, τί τόν ἔκανε ὁ διάβολος! Εἶχε ἔρθει ἐδῶ, γιά νά προσκύνηση τά Λείψανα τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου, ἄλλα ἦταν κλειστό τό Μοναστήρι.
Τοῦ παρουσιάζεται λοιπόν ὅ διάβολος μέ τήν μορφή τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου κάτω στήν πόρτα καί τοῦ λέει: «Νά μήν ξαναπατήσης ἐδῶ οὔτε ἔγω σέ θέλω οὔτε ὁ Παΐσιος». Τόν ἐδίωξε. Κατάλαβες; Ἄρχισε μετά καί ἔβριζε τόν Ἅγιο, ἔβριζε κι ἔμενα. Καλά, ἔγω εἶμαι γιά βρίσιμο, ἄλλα ὁ Ἅγιος!... Ὅποτε ὁ ταλαίπωρος δαιμονίσθηκε πάλι.
Ἐδῶ, μόνο μέ ἀναίδεια ἄν φερθῆ κανείς, ἀπομακρύνεται ἤ Χάρις τοῦ Θεοῦ, πόσο μᾶλλον νά βρίζη τούς Ἁγίους. Ἦρθε καί στό Καλύβι καί φώναζε: «Τί σου ἔκανα καί δέν μέ θέλεις; Γιατί κι ἔσυ δέν μέ βοηθᾶς; Θέλεις νά βασανίζωμαι;». Καί νά τοῦ λέω: «εὐλογημένε, ὁ διάβολος ἦταν αὐτός ποῦ σ' ἐδίωξε· δέν ἦταν ὁ Ἅγιος· ὁ Ἅγιος δέν διώχνει», καί νά μήν ἄκουη. Πίστευε στόν λογισμό του. Ξέρετε τί ταλαιπωρία, τί μαρτύριο περνοῦν κάθε μέρα οἱ καημένοι;
Ἄλλα καί πολλοί δαιμονισμένοι ταλαιπωροῦνται, γιά νά βάλουν μερικοί ἄλλοι μυαλό. Γιατί, ὅταν τούς βλέπουν πόσο βασανίζονται, προβληματίζονται, ἔρχονται σέ συναίσθηση καί μετανοοῦν. Μή νομίζετε δηλαδή ὅτι ὅσοι δαιμονίζονται ἔχουν περισσότερες ἁμαρτίες. Ἐπιτρέπει ὅμως ὁ Θεός νά δαιμονίζωνται, ὅποτε ἐξευτελίζονται, ταπεινώνονται, ξοφλᾶνε ἁμαρτίες, παίρνουν αὐτοί μισθό, ἄλλα βοηθιοῦνται καί ὅσοι τούς βλέπουν νά ταλαιπωροῦνται.
Βέβαια θά πῆ κανείς ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποῦ κάνουν ἕνα σωρό ἁμαρτίες καί δέν δαιμονίζονται· πῶς γίνεται αὐτό; Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχη φθάσει σέ τελεία πώρωση, τότε δέν προσβάλλεται ἀπό τόν δαίμονα, γιατί βλέπει ὁΘεός ὅτι δέν θά βοηθηθῆ. Πρέπει νά ξέρουμε ὅτι καί ἡ προσβολή ἀπό δαιμονική ἐνέργεια εἶναι, κατά κάποιον τρόπο, δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, γιά νά ταπεινωθῆ, νά μετανοήση καί νά σωθῆ.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 204-208 τοῦ βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

                                 ΛΟΓΟΙ Γ΄    

                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

                   ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

    «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ