«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ.,6:24). Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρεσβ. Ἀθανασίου Μηνᾶ

 Πρός τόν Πατριάρχη Κων/πόλεως καί κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό

«Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ.,6:24)

(Τά παρεπόμενα μετά τή συνάντηση τοῦ Προέδρου τοῦ Βατικανοῦ κ. Φραγκίσκου μέ τόν Ἐπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως.)

 

Θά ἀναρωτιόταν ἴσως κανείς, γιατί τόση στενοχώρια ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξων γιά ἕναν ἁπλό ἀνθρώπινο ἐναγκαλισμό Πατριάρχη-Πάπα καί γιά μία ἁπλή πολιτική  διπλωματική μνημόνευση τοῦ πάπα ἀπό ὀρθόδοξο ἱερωμένο.

Ἄν εἴμαστε συνειδητοί ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δέν θά ἔπρεπε κἄν νά ἀναρωτιόμαστε, ἐφ᾿ ὅσον καί μόνο οἱ δύο αὐτές λέξεις σημαίνουν ὅτι ὑπακοῦμε στόν Χριστό πού εἶναι ἡ Κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Καί γνωρίζουμε ὅτι αὐτό τό Σῶμα ἀποτελεῖται ἀπό τούς βαπτισμένους καί μυρωμένους Χριστιανούς, ἑπομένως καί ἀπό τούς Ἁγίους στούς ὁποίους ἀποδίδουμε τιμητική προσκύνηση, ἔχοντάς τους ὡς ὁδοδεῖκτες καί τῆς δικῆς μας πορείας. Θέλουμε δηλαδή νά ἀκολουθοῦμε τά ὅσα ἔλεγαν καί ἔκαναν γιά νά πετύχουμε καί ἐμεῖς τό καθ᾿ ὁμοίωσιν, τήν ἁγιότητα, τήν κατά Χάριν θέωσή μας.

Ἔτσι λοιπόν μέσα ἀπό κάποια ἐρωτήματα θά ἀφήσουμε νά φανεῖ ἡ ἀπάντηση.

Ἐν πρώτοις, ἡ Τριαδική Χάρις εἶναι κτιστή ἤ Ἄκτιστος; Ἄς δοῦμε τί μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Πατέρας μας Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος ἀνακεφαλαιώνει καί ὅλους τούς πρό αὐτοῦ Πατέρας καί ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι προφυλάσσει καί τούς μετ’αὐτόν ἀπό τῆς πλάνης τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ:

«...Ἄλλωστε ὁ Κύριος ἔρχεται καὶ κατοικεῖ μέσα στοὺς ἀνθρώπους κατὰ διαφόρους τρόπους καὶ ἀνάλογα μὲ τὴν ἀξία καὶ τὸν τρόπο ἐκείνων ποὺ τὸν ζητοῦν· ἀλλιῶς στὸν πρακτικό, ἀλλιῶς στὸν θεωρητικό, ἀλλιῶς στὸν ἐποπτικό, καὶ ἀλλιῶς στοὺς ἐναρέτους ἀνθρώπους καὶ διαφορετικὰ πάλι σὲ ἐκείνους ποὺ ἔχουν γίνει ἤδη θεοί.»(Παλ.Ταμεῖον,σελ.497,παρ.28)

«Ἐὰν ἡ θέωσις τελειοποιεῖ τὴ λογικὴ φύσι, ἀλλὰ δὲν καθιστᾶ τοὺς θεομόρφους πάνω ἀπὸ αὐτήν, ἐφ΄ὅσον εἶναι ἕξις τῆς λογικῆς φύσεως, ποὺ προέρχεται ἀπὸ φυσικὴ δύναμι ποὺ τίθεται σὲ ἐνέργεια, τότε δὲν φθάνουν πάνω ἀπὸ τὴ φύσι οἱ ἅγιοι θεούμενοι, οὔτε γεννῶνται ἀπὸ τὸν Θεὸ (Ἰω.1,13), οὔτε ὁ Χριστὸς μὲ τὸν ἐρχομό του ¨ἔδωσε ἐξουσία νὰ γίνουν τέκνα Θεοῦ ἐκεῖνοι ποὺ πιστεύουν στὸ ὄνομά του¨ μόνον (Ἰω. 1,12)...»(Παλ.Ταμεῖον,σελ.497-498,παρ.30).

«Ἀλλὰ βέβαια, ...τὴν υἱοθεσία ποὺ ἀπὸ τὴν πίστι προχώρησε σὲ ἐνέργεια καὶ τὴν θεοποιὸ αὐτὴ δωρεά, οἱ ἅγιοι τὴν ὀνομάζουν μὲ σαφήνεια ἐνυπόστατη·» ἡ ὁποία δηλαδή εἶναι ἄκτιστη. Ὁ παπισμός ὡστόσο, ἰσχυρίζεται ὅτι «ἡ θεομιμησία, δὲν εἶναι ἐνυπόστατη· ἑπομένως εἶναι μία ἄλλη  θέωσις, διαφορετικὴ ἀπὸ ἐκείνη ποὺ παρέχεται στοὺς πατέρες καί ἀναγνωρίζεται ἀπὸ αὐτούς.» Μέ ἄλλα λόγια πιστεύουν ὅτι εἶναι κτιστή. «Ὁ θεῖος Μάξιμος ἐπίσης ὠνόμασε αὐτὴν ὄχι μόνον ἐνυπόστατη, ἀλλὰ καὶ ἀγέννητη, ὄχι μόνον ἄκτιστη[1], ἀλλὰ καὶ ἀπερίγραπτη καὶ ὑπέρχρονη, ὥστε ἐκεῖνοι ποὺ τὴν ἀπέκτησαν νὰ καθίστανται ἐξ αἰτίας της ἄκτιστοι, ἄναρχοι καὶ ἀπερίγραπτοι (PG91, 1137), ἂν καὶ βέβαια ὡς πρὸς τὴν φύσι τους προῆλθαν ἀπὸ τὸ μηδέν.»(Παλ.Ταμεῖον,σελ.498,παρ.31)

Ἐσεῖς, λοιπόν, μέ τήν «διπλή εὐλογία» ἀπό τό ἴδιο μπαλκόνι γιατί προσπαθεῖτε νά σβήσετε τήν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων καί τῶν ἐθνῶν πού μέ τήν Ἄκτιστον Χάριν κάποτε μπορεῖ νά ἔλθουν εἰς γνῶσιν καί μετάνοιαν; Δέν ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι ἔτσι καταργεῖτε τό αὐθεντικό σημεῖο πνευματικῆς ἀναφορᾶς τῆς Ἀληθείας καί τῆς ἀληθοῦς μετανοίας τῶν ἐν δυνάμει θελόντων μετανοῆσαι; Δέν ἔχετε νοῦν Χριστοῦ, ὥστε νά ἑρμηνεύετε σωστά τά σημεῖα ἐκεῖνα καί τίς ἐπεμβάσεις τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὅτι δηλαδή ἡ Τριαδική Χάρις εἶναι μία καί Ἄκτιστος καί ταμειοῦχος ἡ Ὀρθόδοξος Καθολική Ἐκκλησία;

Ἀναλογισθῆτε γιά λίγο τί ἔγινε στήν Κέρκυρα ὅταν στίς 11 Αὐγούστου τοῦ  1716, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων ἐκδίωξε ἀπό τό Ναό του τούς παπικούς, ὅταν αὐτοί θέλησαν νά φτιάξουν ἀλτάριο μέσα στόν Ναό του[2].

Ἐνθυμεῖσθε, ἐπίσης, πόσο πολέμησαν οἱ λατίνοι τό χαριτόβρυτον λείψανον τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ ἐν Κεφαλληνίᾳ ὅταν ὁ Θεός τό φανέρωσε ἄφθαρτον καί εὐωδιάζον; Μέ ποία λύσσα καί μανία, οἱ κατακτητές, πρόσταξαν νά τό ξαναχώσουν στή γῆ καί εἰ δυνατόν νά παραδοθεῖ στή λήθη γιατί τούς ἤλεγχε τῶν Ὀρθοδόξων ὁ προστάτης καί ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία πού ἁγιάζει καί σώζει; (Περαιτέρῳ λεπτομέρειες στόν βίο τοῦ Ἁγίου ἤ ἀπό τήν Καθηγουμένη τῆς Ἱ.Μονῆς τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στήν Κεφαλλονιά Ὁσιωτάτη Μοναχή Κασσιανή)

Ξεχάσατε τό θαυμαστό γεγονός πῶς ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος φοβέρισε τούς πάπες μέ ἐπιτίμιο θανάτου ἐάν δέν ἐπέτρεπαν νά ἐπιστρέψει στήν Ὀρθόδοξον Ἱεράν Μονήν του στήν ἔρημο τό τίμιο καί ἄφθαρτο σκήνωμά του ὥστε νά τόν ἀπεκδύσουν ἀμέσως ἀπό τά παπικά ψευτοάμφια[3]; Δέν κατέδειξε καθαρά τότε ὁ Ἅγιος Σάββας, μετά τήν ἄρνηση τοῦ Πάπα Ρώμης Ἰωάννη ΚΓ΄ στήν αὐστηρή προτροπή τοῦ Ἁγίου νά ἐπιτρέψει τήν ἐπιστροφή τοῦ ἱεροῦ σκηνώματος στό σπίτι του, μέ τόν ἄμεσο θάνατο τοῦ Πάπα ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς του τό καταγέλαστον τοῦ Πρωτείου καί τοῦ Ἀλαθήτου τῶν Παπῶν[4];

Δέν εἶναι ἄραγε ἔγκλημα αὐτό πού κάνετε, πού προσπαθεῖτε νά ἀποσπάσετε τούς Ὀρθοδόξους πιστούς ἀπό τήν ἀληθινή Ἐκκλησία μέ κεφαλή τόν Χριστό καί νά τούς πᾶτε στήν ψευτοεκκλησία πού ἔχει κεφαλή τόν πάπα;

Δέν προσέξατε πῶς ἀπεκάλεσε ὁ πάπας τήν Μόνη καί Μοναδική Ἐκκλησία ὑπό τόν ἥλιον, ἤτοι τήν Ὀρθοδοξία, ὅταν ὑποκριτικά ζήτησε τήν εὐλογία τοῦ Ἐπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως γι’αὐτόν καί τήν «ἐκκλησία»τῆς Ρώμης; Ὑπερτόνισε ὅτι αὐτός εἶναι ἡ Καθολική Ἐκκλησία καί ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἐλλειμματικοί, ἐντάσσοντας καί ἐξισώνοντας ἔτσι τήν Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως,  μέ ὅλες τίς μονοφυσίτικες, οὐνίτικες καί σχισματικές ἐκκλησίες, ζητώντας ἀπό ὅλους νά ἐπιστρέψουμε στήν ἀγκαλιά τοῦ «θηρίου[5]» καί νά ἐπιτευχθεῖ ἔτσι ἡ κατ’αὐτόν ψευτοένωση.

Δέν βλέπετε ὅτι ὁ πάπας εἶναι διχασμένη προσωπικότητα; Δέν λέει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ρητῶς ὅτι «ἐν ἐσχάτοις καιροῖς ἀναστήσονται ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφῆτες μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου, οἱ ὁποῖοι ἔρχονται πρός ἡμᾶς μέ ἔνδυμα προβάτου, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι βαρεῖς καί ἅρπαγες»; (Ματθ., 7:15) Ἤ ἄλλη γραφή πού ὁμιλεῖ γιά «τάφους κεκονιαμένους οἵτινες ἔξωθεν μέν φαίνονται ὡραῖοι  ἔσωθεν δέ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας»;(Ματθ.,23:27) Ἐπιδέχεται εὐλογίας ὁ Αἱρεσιάρχης, δέχονται εὐλογία οἱ αἱρετικοί, ἁγιάζονται τά οὔρα;  «Μόνον αὐτά πού δέχονται ἁγιασμό, αὐτά μόνο ἁγιάζονται. Ὅπως τό νερό, δέχεται ἁγιασμό καί γίνεται Ἁγιασμός, τά οὔρα δέν δέχονται ἁγιασμό. Ἡ πέτρα μέ θαῦμα γίνεται ψωμί. Ἡ ἀκαθαρσία δέν δέχεται ἁγιασμό»(Πατήρ Παΐσιος).

Τί εἶναι ἐξάλλου τό φιλιόκβε; Δέν εἶναι βλασφημία ἀσυγχώρητος κατά τῆς Ἁγίας Τριάδος καί κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;!!! Τί σημαίνει τό πρωτεῖο καί τό ἀλάθητο; Δέν εἶναι τῦφος ὑπερηφανείας διαβολικῆς;!!!

Ἡ κτιστή χάρις δέν θεοποιεῖ ἀπόλυτα τήν ἀνθρώπινη λογική καί συστήνει τήν ἀπόλυτη ἀθεΐα, ἀρνουμένη τήν μέθεξιν τοῦ Ἀκτίστου Φωτός τῆς θεώσεως ἐν Χριστῷ; Πῶς τολμᾶτε καί πετᾶτε τά ἅγια τοῖς κυσίν καί βάζετε τούς μαργαρίτας ἔμπροσθεν τῶν χοίρων;!!! Ἀπαντῆστε μας!

Μάθετε, λοιπόν, ὅτι ἡ ψευτοένωσις πού ἐπαγγέλεσθε δέν θά γίνει ποτέ!!! Δέν τήν θέλει ὁ Θεός, διότι δέν κινεῖστε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀλλά ἀντίθετα πορεύεσθε μέ ἰδιοτέλεια, χωρίς μετάνοια ἀληθινή καί δάκρυα πού ἀναβαπτίζουν καί σώζουν. ¨Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει. οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.¨(Λουκ.,16:13).

Θά προτιμήσουμε ἄν χρειαστεῖ καί τό διωγμό ἤ ἀκόμα καί τόν θάνατο!!! Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, τήν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ; «θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν»(Ρωμ., 8:35-39).                 

«καὶ μὴ φοβεῖσθε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ.»( Ματθ., 10:28)  «ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.»( Ματθ., 10:39) «Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καί διώξωσιν καί εἴπωσιν πᾶν πονηρόν ῥῆμα καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ»(Ματθ., 5:11)                                 

Ἡ δύναμίς μας εἶναι ἡ  Ὀρθόδοξος πίστις, ἡ νικήσασα τόν κόσμον. Γι’αὐτό δέν θεωροῦμε ὅτι ἀπειλούμαστε ἀπό κανέναν, π.χ. ἀπό τούς τζιχαντιστές, ὥστε νά χρησιμοποιοῦμε τόν φόβο τοῦ θανάτου ὡς κριτήριο ψευτοενότητος, ἐπειδή ὁ διωγμός καί ὁ πόνος γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ἀποτελεῖ στάση ζωῆς καί κριτήριο γνησιότητος στήν πορεία πρός τήν θέωση· θέλουμε νά ἀκολουθοῦμε κατά πόδας τόν Σταυρωθέντα καί Ἀναστάντα Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ ψυχή μας ἀναφωνεῖ μαζί μέ τόν Ἰωσήφ Βρυέννιο:

«Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία· οὐ ψευσόμεθά σου πατροπαράδοτον σέβας· ἐν σοὶ ἐγεννήθημεν, καὶ σοὶ ζῶμεν, καὶ ἐν σοὶ κοιμηθησόμεθα·εἰ δὲ καλέσει καιρός, καὶ μυριάκις ὑπὲρ σοῦ τεθνηξόμεθα.»!!!!!!

---

[1] Βλέπε Ἅγιο Πορφύριον Καυσοκαλυβίτην: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι Ἄκτιστος καὶ τὸ Ὀρθόδοξον Πνεῦμα τὸ μόνον ἀληθές.»

[2] Στίς 11 Αὐγούστου ἡ Κέρκυρα ἑορτάζει  τήν ἀπελευθέρωσή της ἀπό τήν πολιορκία τῶν Τούρκων μέ θαυματουργική ἐπέμβαση τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ἀφοῦ καθ’ὅλη τή νύχτα τῆς 10^ης Αὐγούστου, ὁ Ἅγιος, μέ τήν παρουσία ἀγγελικών δυνάμεων, κατατρόπωνε τούς ἐχθρούς. Τότε ἡ Κέρκυρα βρισκόταν ὑπό τήν κατοχή τῶν Ἐνετῶν. Ὅταν εἶδε αὐτό τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου, ὁ τότε Ἐνετός διοικητής τοῦ νησιοῦ Ἀνδρέας Πιζάνης θέλησε νά κτίσει παπικό ἀλτάριο μέσα στόν Ναό τοῦ Ἁγίου, δίπλα στήν Ἁγία Τράπεζα τῶν Ὀρθοδόξων, γιά νά τελοῦν ἐκεῖ οἱ Λατίνοι τήν δική τους λειτουργία τῶν ἀζύμων. Ὁ Ἅγιος παρουσιάστηκε τότε στόν ὕπνο του καί τόν ἔλεγξε αὐστηρά προειδοποιώντάς τον νά μήν τό κάνει, ἀλλά ἐκεῖνος, μέ προτροπή τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου, δέν ὑπάκουσε. Τότε μέσα σέ μία νύχτα ξέσπασε θύελλα καί οἱ κεραυνοί ἔπληξαν κυρίως τό φρούριο «Καστέλι», ὅπου ἦταν τό διοικητήριο καί οἱ πυριτιδαποθῆκες τοῦ Πιζάνη. Ὅλα ἔγιναν παρανάλωμα τοῦ πυρός καί σκοτώθηκαν 900 ἄνθρωποι, ὅλοι παπικοί, γιατί ἀπαγόρευαν νά κατοικοῦν καί νά διανυκτερεύουν Ὀρθόδοξοι στό Κάστρο. Ὁ Πιζάνης βρέθηκε νεκρός, μέ σφηνωμένο τό λαιμό του μεταξύ δύο δοκῶν. Τό πτῶμα τοῦ παπικοῦ ἐπισκόπου βρέθηκε ἐκτιναγμένο σέ ἀρκετή ἀπόσταση, ἔξω ἀπό τό φρούριο. Ὁ φρουρός δέ τῆς πυριτιδαποθήκης, πρό τῆς καταστροφῆς, εἶδε τόν Ἅγιο νά τόν πλησιάζει μέ ἀναμμένη δάδα, καί νά τόν μεταφέρει, χωρίς γρατσουνιά, κοντά στήν Ἐκκλησία τοῦ Ἐσταυρωμένου. Αὐτό τό γεγονός τιμᾶται ἰδιαίτατα κάθε Αὔγουστο  ἀπό τήν Ἱ.Μητρόπολη Πειραιῶς, πού ὁ Ἅγιος Σπυρίδωνας εἶναι προστάτης της.

[3] Βλέπε λεπτομέρειες στόν βίο τοῦ Ἁγίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου γιά τό πῶς βοήθησε ὁ Ἅγιος Σάββας τούς δύο Ἁγίους τοῦ Πατριαρχεῖου Ἱεροσολύμων, τόν μακαριστό  Πνευματικὸ τῆς Ἱερᾶς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Σεραφεὶμ καί τόν μακαριστό Ἡγούμενο τῆς ἐν Βηθανίᾳ Μονῆς τοῦ Ἁγίου Λαζάρου Πανοσιολ. Ἀρχιμ. Θεοδόσιο, νά τόν ἀπεκδύσουν τά παπικά ἄμφια καί νά τόν ἐνδύσουν τά ὀρθόδοξα ἄμφια, μέ τά ὁποῖα εὑρίσκεται μέχρι σήμερα καί εἰς τούς αἰῶνας, στήν Ὀρθόδοξη  Μονή του στήν ἔρημο τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἀναφέρουν χαρακτηριστικά οἱ πατέρες ὅτι τὴ στιγμὴ ποὺ κρατοῦσαν τὸ σεπτὸ καὶ ἄφθορο σῶμα τοῦ Ἁγίου γιὰ νὰ τοῦ βάλουν τὰ Ὀρθόδοξα ἄμφια, ὁ Ὅσιος καὶ Ἡγιασμένος  τῆς Ἐκκλησίας μας Πατέρας καὶ Ἀσκητὴς Σάββας (ὢ τῶν θαυμάτων Σου, Κύριε!) ἀνασήκωσε τὰ χέρια του (!) καὶ σὰν νὰ ἦταν ζωντανὸς καὶ ξαπλωμένος, βοηθοῦσε τοὺς Ἁγιοταφίτες μὲ πρωτοφανῆ εὐλιγισία τῶν μελῶν του στὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀμφίων.

[4] Ὁ ἑπόμενος πάπας, φοβισμένος ἀπό τήν ἀπειλητική προειδοποίηση τοῦ Ἁγίου καί ἀπό τόν ἄμεσο θάνατο τοῦ προκατόχου του πού εἶχε ἀρνηθεῖ νά ὑπακούσει, ἐπέτρεψε τήν ἐπανακομιδή τοῦ Ἁγίου σκηνώματος.

[5] «Καὶ εἶδον ἄλλο θηρίον ἀναβαῖνον ἐκ τῆς γῆς, καὶ εἶχε κέρατα δύο ὅμοια ἀρνίῳ, καὶ ἐλάλει ὡς δράκων. καὶ τὴν ἐξουσίαν τοῦ πρώτου θηρίου πᾶσαν ποιεῖ ἐνώπιον αὐτοῦ. καὶ ποιεῖ τὴν γῆν καὶ τοὺς ἐν αὐτῇ κατοικοῦντας ἵνα προσκυνήσωσι τὸ θηρίον τὸ πρῶτον, οὗ ἐθεραπεύθη ἡ πληγὴ τοῦ θανάτου αὐτοῦ.» (Ἀποκ., 13:11-12)