Τέκνα Πατέρων γνήσια ή κατ'ευφημισμόν; Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος

Ευαγγελικό ανάγνωσμα

Κυριακής Δ' Λουκά. (Αγίων Πατέρων Ζ' Οικουμενικής Συνόδου)

 Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης 

Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι πατέρες, όρισαν την 4η Κυριακή του Λουκά να αναγινώσκεται στην λατρευτική μας σύναξη η παραβολή του Σπορέως.

Είναι τόσο εκφραστική και τόσο περιγραφική των ψυχικών διαθέσεων των ανθρώπων έναντι του λόγου του Θεού ώστε και μόνο αυτή η Ευαγγελική παραβολή περιγράφει όχι μόνο την κάθε εποχή και το παρόν, αλλά παρουσιάζει και το μέλλον. Το μέλλον το οποίο δεν ανήκει στην απογοήτευση και στην καταστροφή, αλλά στην επικράτηση του λόγου του Θεού και άρα στη νίκη του Χριστού.

Αναμφιβόλως, σε πάρα πολλά σημεία θα μπορούσε κανείς να σταθεί για να εμβαθύνει στον Κυριακό λόγο σύμφωνα πάντοτε με τις ερμηνείες των Πατέρων. Των αγίων Πατέρων οι οποίοι σήμερα παρουσιάζονται εμπρός μας και μέσω του θριάμβου της Ζ' Συνόδου μάς προβάλλουν την καρποφορία του κηρύγματος στις καλοπροαίρετες ψυχές και την εμπειρική θεολογία τής Εκκλησίας μας.

Αυτό όμως καθ' αυτό το Ευαγγελικό ανάγνωσμα, σε συνδυασμό με την εορτή των Πατέρων, μάς ποδηγετεί στο να δούμε διαχρονικά τους σπορείς του λόγου του Θεού.

Φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε και εύκαιρον να το επαναλάβουμε, Ένας είναι ο άφθαστος και απόλυτος σπορέας του Θείου λόγου. Ένας είναι Αυτός που ουδείς μπορεί να συγκριθεί μαζί Του. Αυτός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και δεν είναι μόνο ο σπορέας, αλλά και ο “ουράνιος σπόρος” που έπεσε μέσα στην γη και καρποφόρησε ο Ίδιος την Ανάσταση. Την νίκη εναντίον των δύο μεγάλων και αιωνίων εχθρών του ανθρώπου. Του διαβόλου και αυτού του θανάτου. Αυτός είναι που μας αποκάλυψε την αλήθεια και μας προσφέρει την χάρη.

Θα χαράξει στο ευαγγελικό του κείμενο ο μαθητής της αγάπης: “η χάρις και η αλήθεια δια Ιησού Χριστού εγένετο” (Ιωάν. Α' 17).

Αλλά τόσο η χάρις όσο και η αλήθεια που ουδέποτε μπορούν να αποχωριστούν η μια την άλλη, δεν έχουν εποχιακό χαρακτήρα. Τούτο σημαίνει ότι η διδασκαλία, το κήρυγμα δηλ. της Εκκλησίας μας, δεν αποβλέπει σε ανθρώπους μιας μόνο εποχής ή μιας κοινωνίας.

Γι' αυτό και παρά τις αντίξοες κατά καιρούς συνθήκες, παρά τους διωγμούς της πίστεως, θα κηρύσσεται συνεχώς ο λόγος έως ότου θα υπάρχουν άνθρωποι επί της γης.

Μετά τον ίδιο τον Κύριο Ιησού όπου εκήρυσσε συνεχώς και θαυματουργούσε, έρχεται στην ιστορία ο μεγάλος σταθμός της Πεντηκοστής. Οι Άγιοι Απόστολοι “φωτισθέντες υπό του Πνεύματος”, ξεκινούν για να σπείρουν τον λόγο και να ιδρύσουν τοπικές εκκλησίες στα πέρατα της οικουμένης. Ακολουθούν οι διάδοχοί τους, οι αποστολικοί Πατέρες, κατόπιν οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας και έτσι με ακατάπαυστη συνέχεια, φθάνουμε έως και των ημερών μας, αφού η Ορθοδοξία μας κατέχει και διασφαλίζει την χρονική Αποστολική διαδοχή και διδαχή.

Εάν θελήσουμε να μελετήσουμε σε όλο του το βάθος τούτο το κεφάλαιο της σποράς του λόγου μέσα στην ιστορική πραγματικότητα, θα διαπιστώσουμε ότι κυρίως οι Απόστολοι αλλά και πλείστοι όσοι διδάσκαλοι του Ευαγγελίου, γνωστοί και ακόμα περισσότερο άγνωστοι Πατέρες, Επίσκοποι, μάρτυρες και ομολογητές, που κύριο έργο τους είχαν την διδασκαλία του ζωντανού λόγου του Θεού, χρειάστηκε όχι απλώς να κοπιάσουν και να υποφέρουν αλλά να υπογράψουν την αποστολή τους και το θείο κήρυγμα με το ίδιο τους το αίμα.

Εναντίον τους εξηγέρθησαν τόσο πολιτικοί όσο και θρησκευτικοί άρχοντες. Το μίσος των Ιουδαίων σε όλη την έκταση της διασποράς τους ήταν και φυσικά συνεχίζει έναντι του αυθεντικού κηρύγματος να παραμένει απύθμενο. Η δε εχθρότητα των ειδωλολατρών και ως άτομα αλλά και ως σύνολον, ήταν και είναι ανομολόγητη. Και όλα αυτά για να εμποδίσουν και κυρίως για να σταματήσουν το έργο των Αποστόλων και των διαδόχων τους. Ματαίως όμως. Ο λόγος του Θεού ως ορμητικός χείμαρρος υπερπηδούσε τα εμπόδια και δαψιλώς εσπείρετο σε όλη την ανθρωπότητα.

Μπροστά στο θαύμα αυτό, διότι όντως περί θαύματος πρόκειται και αυτοί οι ίδιοι οι Απόστολοι ένιωθαν έκπληξη. Γι' αυτό εκφράζοντας αυτά τα συναισθήματα και περιγράφοντας την ανερμήνευτη κατ' άνθρωπον πνευματικότητα, ο Απόστολος των εθνών, ο Παύλος θα γράψει προς τος Κολασσαείς α΄ 23 : “ Ευαγγέλιο, εις το οποίον εγώ είμαι διάκονος και εργάτης, εκηρύχθη εις όλην την Οικουμένην την υπ' ουρανόν”!

Και αυτά μεν όσον αφορά τους εξωτερικούς εχθρούς και τα έξωθεν εμπόδια που παρεμβάλλονταν εναντίον του Ευαγγελίου. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι υπήρχαν και οι εσωτερικοί κίνδυνοι οι οποίοι αλλοίωναν την γνήσια Αποστολική διδασκαλία και αυτοί ήσαν χειρότεροι από τους πρώτους.

Στην περίπτωση αυτή πρόκειται για τους αιρετικούς. Γι' αυτούς δηλ. που έχουν ξεκόψει από την Εκκλησία και έχουν παύσει πλέον να αποτελούν οργανικά της μέλη. Επίσης πρόκειται και για όσους είναι μεν τυπικώς μέλη του λειτουργικού σώματος, στην ουσία όμως ζουν και κηρύσσουν πλανεμένες και κακόδοξες διδασκαλίες. 
Αυτή η κατάσταση είναι η πλέον επικίνδυνη μέσα στον ζωντανό οργανισμό. Και αν θέλουμε να αναφερθούμε με παράδειγμα, θα πούμε πως είναι όπως το μικρόβιο που εισέρχεται δίχως να γίνει αντιληπτό μέσα σ' έναν υγιή οργανισμό. Από εκείνη τη στιγμή είναι ικανό σε λίγο καιρό, εάν δε ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα να οδηγήσει τον άνθρωπο  ακόμα και στον θάνατο.

Από τα κείμενα των αγίων πατέρων φαίνεται πολύ καθαρά η μέριμνα των αυθεντικών ποιμένων ώστε η πνευματική τροφή του λογικού ποιμνίου, ουδέποτε να αλλοιώνεται από τις κακοδοξίες, τόσο του δόγματος, όσο και του ορθοδόξου τρόπου ζωής όπου μας παρέδωκαν οι Απόστολοι, έζησαν οι άγιοι και συνεχίζουν να λαμβάνουν όσοι θέλουν πραγματικά να σωθούν.

Δυστυχώς στις ημέρες μας, ο κίνδυνος ως προς το σημείο αυτό είναι όχι απλώς ορατός αλλά περισσότερο υπαρκτός από όσο σε άλλες περιόδους της ιστορίας. Τώρα ή δεν θα ακούεται λόγος Θεού, αφού υπάρχει σχέδιο και ήδη περιορίζονται δραματικώς οι ιεροκήρυκες, ή σε αρκετές των περιπτώσεων το κήρυγμα που ακούεται είναι τόσο νοθευμένο όπου βλέπει κανείς σαφέστατα να κηρύσσονται συστηματικώς πλάνες και κακοδοξίες. 
Πλάνες τόσο ως προς το δόγμα (οικουμενισμός), όσο και ως προς τον τρόπο ζωής (νικολαϊτισμός και εφ' εξής βορβοριανισμός). Φθάσαμε πλέον στο κατάπτυστο και ανομολόγητο κατάντημα τα “έργα της σαρκός” και αυτός ακόμα ο σοδομισμός να γίνονται ανεκτά ως δήθεν φυσιολογικές καταστάσεις.
Φθάσαμε επίσης στο κατάντημα, “πνευματικοί” να αμνηστεύουν καταστάσεις για τις οποίες παλαιότερα οι πιστοί ούτε καν γνώριζαν ότι ήταν δυνατόν να υπάρξουν. Το δε χειρότερο όλων είναι ότι οι κεφαλές τής διοικήσεως αντί να μεριμνήσουν ώστε να φύγει ο ρύπος της κακοδοξίας και της ανηθικότητας, φαίνεται όχι απλώς να τα ανέχονται, αλλά και περιέργως να προβάλλουν όσους εμφορούνται από τέτοιου είδους “κοσμοθεωρίες” τουτέστιν δαιμονικά πάθη και κηρύγματα.

Αλλά, δόξα τω Θεώ! Δόξα τω Θεώ διότι το μόνο βέβαιον είναι πως παρά τις όποιες αντιξοότητες, παρά τους κηρυγματικούς περιορισμούς, παρά τους “αντιρατσιστικούς” νόμους που επιβάλλονται στην κοινωνία και ειδικώτερα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλ. στους αυθεντικούς ποιμένες, τελικώς οι φωτισμένοι και οι θεούμενοι ποιμένες είναι αυτοί που θα δώσουν το στίγμα. Την κατεύθυνση και την καθοδηγητική πορεία σε όσους επιθυμούν πραγματικά την Ορθοδοξία να την βιώσουν ως Ορθοπραξία των Αγίων Πατέρων, των οποίων είθε οι ευχές να μας συνοδεύουν πάντοτε.

Αμήν.

 Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος