Κύπρος: Φτάνει! Όχι άλλες πληγές. Γιώργου Παπαθανασόπουλου

Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Έχει καταντήσει κοινοτοπία το να αναφέρεται κανείς στο Κυπριακό και να επισημαίνει ότι βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Ο Ελληνισμός της Κύπρου εδώ και 3.500 χρόνια πορεύεται εν μέσω θυελλών και καταιγίδων, υφίσταται βαρβαρικές επιδρομές και αιμοσταγείς αιχμαλωσίες, σε συνδυασμό με δολοφονικές προδοσίες. Από καιρό σε καιρό ο Ελληνισμός της Κύπρου χαρακτηρίζεται «επιθανάτιος»,  καταδικασμένος σε θάνατο, σε αφανισμό. Σε πείσμα όμως όλων των βασάνων και των δυσχερειών, που περνά και πού τόσο τον κάνουν να υποφέρει, επιζεί και μάχεται για τη συνέχεια του. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Έλληνες, στην Κύπρο και στην Ελλάδα, δεν πρέπει να πούμε με ένα στόμα: «Φτάνει! Όχι άλλες πληγές στο Σώμα του Ελληνισμού της Μεγαλονήσου!».

            Το κοινότοπο περί κρίσιμης καμπής του Κυπριακού ισχύει πάντως και σήμερα, περισσότερο ίσως από κάθε προηγούμενη φορά. Πριν από σαράντα χρόνια ο Αττίλας εισέβαλε στη Μεγαλόνησο και, κατά τη συνήθεια του βασιλιά των Ούννων, με βάρβαρα μέσα  εκδίωξε τον Ελληνισμό της Βόρειας Κύπρου από τις πατρογονικές του εστίες. Σήμερα επιδιώκει να ολοκληρώσει τον σχεδιασμό του, με την εκδίωξη ή υποταγή  των Ελλήνων της Μεγαλονήσου. Επιδιώκει δηλαδή να επαναλάβει τη γενοκτονία που υπέστησαν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, το 1922.

            Ο σχεδιασμός των γειτόνων σε βάρος των Ελλήνων της Κύπρου και γενικότερα όλου του Ελληνισμού φαίνεται και από τον  ιμπεριαλισμό, που αποπνέουν οι προτάσεις του κ. Ερόγλου, πιστού οπαδού της ιδεολογίας του νεοοθωμανικού επεκτατισμού, προς τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Ν. Αναστασιάδη. Οι Τούρκοι, δια του κ. Ερόγλου, επιμένουν στην κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στην κυριαρχία τους επί των Ελλήνων, και στην οριστική, υπέρ της Τουρκίας, αλλοίωση της σύνθεσης του πληθυσμού της Μεγαλονήσου, με την αναγνώριση όλων των τούρκων εποίκων, ως πολιτών του νέου κρατικού μορφώματος.

            Η πίεση που ασκείται σήμερα από της πλευράς της Τουρκίας στους Έλληνες της Κύπρου είναι αφόρητη και στηρίζεται σε προφανείς εκβιασμούς. Για τους Τούρκους διεθνές Δίκαιο δεν υπάρχει, ούτε διεθνείς συνθήκες, ούτε αποφάσεις παγκόσμιων οργανισμών. Υπάρχει μόνο το δίκαιο του ισχυροτέρου, που επιβάλλει την όποια, ακόμη και  την πιο άδικη, την πιο απάνθρωπη, θέλησή του στον ασθενέστερο.

            Αυτοί είναι οι Τούρκοι. Εμείς, από την πλευρά μας, τι κάνουμε; Στο ερώτημα απαντά ο γενναίος Κύπριος Ιεράρχης, ο Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος. Στην ομιλία του στο Στ΄ Ετήσιο Σεμινάριο των Χριστιανικών Συνδέσμων Γυναικών της Αρχιεπισκοπής Κύπρου, στις 24 Μαΐου 2014, σημειώνει, μεταξύ των άλλων:  «Στο χέρι των Ελλήνων είναι να μεταβληθεί η κατάσταση, φτάνει να εργαστούμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας και να αξιοποιήσουμε όλα τα δεδομένα, όπως διαγράφονται σήμερα, προς τον σκοπό αυτό. Να πιστέψουμε ότι τα εθνικά μας δίκαια δεν παραγράφονται, όσος χρόνος κι αν περάσει».     

            Ο Σεβασμιότατος στη συνέχεια διαφωνεί με όσους  θεωρούν «εθνική αυτοκτονία» κάθε αντίσταση στα σχέδια του κατακτητή και τονίζει: «Ούτε ο Παλαιολόγος, ούτε ο Εθνομάρτυς Κυπριανός, ούτε ο Λεωνίδας, ούτε ο Αυξεντίου, που αγωνίστηκαν για την Πατρίδα, εν γνώσει τους ότι θα πέθαιναν, ανέμεναν να κριθούν οι πράξεις τους από Εφιάλτες,  Περσόφιλους, Αγγλόφιλους ή Τουρκόφρονες. Άλλοι είναι οι αιώνιοι κριτές τους: Εκείνοι που τους έχουν, έκτοτε, φυλακτό στην καρδιά τους, που ριγούν στη θύμισή τους και δακρύζουν στην προφορά του ονόματός τους. Η εθνική αντίσταση δεν υπήρξε ποτέ και δεν είναι εθνική αυτοκτονία. Αντίθετα θα πρέπει να είναι η πρώτη προτεραιότητα της ζωής μας».

            Στη συνέχεια ο Μητροπολίτης Πάφου σημειώνει το ρόλο της Εκκλησίας, για την οποία τονίζει: «Οφείλει να κατανοήσει την ευθύνη της για το μέλλον του Ελληνισμού της Κύπρου, να μην ορρωδήσει προ οποιουδήποτε κινδύνου ή σκοπιμότητας και να πρωτοστατήσει   στην αντίσταση του λαού κατά της ηττοπαθούς και μοιρολατρικής στάσης ορισμένων». Συγκεκριμένα επισημαίνει ότι η Εκκλησία οφείλει να πληροφορήσει το λαό για τις δυσκολίες και τις θυσίες που θα απαιτηθούν. Να αποκαλύψει, όσο φοβερά και αν είναι, τα σχέδια των Τούρκων: «Η αλήθεια είναι πάντοτε ερεβοκτόνος. Αποκαλύπτει τις πραγματικές διαστάσεις του οποιουδήποτε προβλήματος και παρέχει τη δυνατότητα, εύκολη ή δύσκολη, αντιμετώπισής του».

Ζητεί ακόμη ο Σεβασμιότατος να απαιτήσει η Εκκλησία αγωνιστική διάθεση εκ μέρους των ηγετών της Κύπρου, γιατί όπως χαρακτηριστικά αναφέρει : « Δεν μπορείς με σάπια ηγεσία και διεφθαρμένες συμπεριφορές να οργανώσεις αποτελεσματικά και να φέρεις σε πέρας έναν αγώνα, από την έκβαση του οποίου κρίνονται τα πάντα».

            Ο Σεβασμιότατος Πάφου κ. Γεώργιος εκφράζει την αντίθεσή του σε θρησκευτικές εκδηλώσεις στα κατεχόμενα: «Οι επιλεγμένες τελετές – θέατρα σε ορισμένους από τους ελάχιστους συντηρημένους κατεχόμενους ναούς, παρουσία ξένων, Μουσουλμάνων και αθέων και με δορυφορική μετάδοση στον έξω κόσμο, για εξυπηρέτηση των τουρκικών προπαγανδιστικών σκοπών, δεν έχουν νόημα και δεν οδηγούν σε λύση, αλλά εμπεδώνουν την κατοχή και προωθούν τα τελικά σχέδια των Τούρκων». Οι επισημάνσεις του Μητροπολίτου Πάφου αφορούν άμεσα τις ηγεσίες της Εκκλησίας της Ελλάδος και, κυρίως, της Κωνσταντινουπόλεως.

            Ο Κύπριος Ιεράρχης σημειώνει ακόμη: < Δεν είναι σωβινισμός, ούτε αντιχριστιανικό να αγαπάς την πατρίδα σου. Είναι ντροπή και προδοσία να την ξεχνάς. Και η Εκκλησία, ιδίως η Εκκλησία της Κύπρου, ουδέποτε θα παύσει να καθοδηγεί προς αυτή την κατεύθυνση τον λαό της. Κάθε φορά που «ωδίνες θανάτου και κίνδυνοι Άδου» περιεκύκλωναν τον Ελληνισμό αυτός σωζόταν με τη βοήθεια δύο παραγόντων: α) Ενός λείμματος, έστω μικρού, που έμενε σταθερό στις αξίες και στις παραδόσεις του έθνους και β) Του Θεού που ερχόταν πάντα βοηθός στις προσπάθειες του>. Ο Μητροπολίτης Πάφου  εκφράζει την πίστη, ότι οι δύο αυτοί παράγοντες πάντα υπάρχουν και καλεί τον Ελληνισμό της Κύπρου να τους χρησιμοποιήσει, για τη σωτηρία της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

Σοβαρές οι επισημάνσεις του Κύπριου Ιεράρχη. Πρέπει, επί τέλους, να αρχίσουμε  να προλαβαίνουμε καταστάσεις και να τις αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά  και να σταματήσουμε να κλαίμε επί ερειπίων.-