«Χωρίς τέλος». Κυριακή τῶν Μυροφόρων. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

«Χωρίς τέλος»

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας

«Ἐπισκέψασθε οὔν ἄνδρας ἐξ ὑμῶν μαρτυρουμένους ἑπτά, πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας…».
Εἶναι γνωστόν, ἀγαπητέ ἀναγνώστα, ὅτι εἰς τήν Παλαιστίνην, κατά τήν πρώτην περίοδον, ἡ χριστιανική πίστις διεδίδετο γοργά καί οἱ ἄνθρωποι κατά κύματα προσήρχοντο εἰς τήν νέαν θρησκείαν τοῦ Σταυροῦ.
Μάλιστα ἦτο τόσος ὁ ἐνθουσιασμός τῶν, ὥστε πολλοί πλούσιοι νά διαθέτουν καί τάς περιουσίας τῶν ἀκόμη διά νά συντηροῦνται οἱ πτωχοί Χριστιανοί, αἱ χῆραι καί τά ὀρφανά παιδιά. Τότε λοιπόν συνέβη μία παρεξήγησις, τήν ὁποίαν μᾶς διηγεῖται τό σημερινόν ἀποστολικόν ἀνάγνωσμα.
Εἴτε ἐξ αἰτίας τοῦ μεγάλου πλήθους τῶν πιστῶν, εἴτε λόγω τῆς πλεονεξίας ἤ καί τοῦ φθόνου ἀκόμη μερικῶν, ἤρχισαν νά δημιουργοῦνται παράπονα ἀπό διαφόρους, ὅτι ἐνῶ οἱ μέν προετιμῶντο κατά τήν διανομήν τῶν φαγητῶν, ἄλλοι παρεθεωροῦντο καί ἠδικοῦντο.
Βεβαίως, ἡ κατάστασις αὐτή δέν ἦτο καλό σημάδι. Δέν ἔπρεπε νά θολώνεται ἡ ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν.
Οἱ Ἀπόστολοι, κατόπιν τούτου, ἐσκέφθησαν καί ἐκάλεσαν εἰς γενικήν συγκέντρωσιν τούς Χριστιανούς. Ἐξέφρασαν τήν λύπην των.
Εἶπαν ὅτι δέν εἶναι σωστό νά ἐγκαταλείπουν αὐτοί τό κήρυγμα καί νά ἀπασχολοῦνται μέ τραπέζια καί φαγητά. Γι’ αὐτό ἐπρότειναν νά ἐκλεγοῦν ἑπτά πρόσωπα, γεμάτα ἀπό πνεῦμα Θεοῦ καί σύνεση, τά ὁποία νά ἀναλάβουν αὐτό τό ἔργον. Ἡ πρότασις ἄρεσε σέ ὅλους. καί ἀμέσως ἔγινεν ἡ ἐκλογή τῶν «ἑπτά διακόνων», ἕνας ἀπό τούς ὁποίους ἦτο καί ὁ Στέφανος, ὁ μετέπειτα Πρωτομάρτυς. Οἱ ἑπτά αὐτοί διάκονοι ἀνέλαβαν ἀποκλειστικῶς αὐτήν τήν ἀποστολήν. Ἔτσι ὅλα τά παράπονα ἐτακτοποιήθηκαν καί ἡ ἀγάπη ξαναγύρισε.
Στάσου ἀδελφέ. Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὑπάρχει ἴσως τό κλειδί τῆς λύσεως καί τῶν συγχρόνων κοινωνικῶν καί οἰκονομικῶν προβλημάτων. Ἀξίζει νά ρίξωμεν ἕνα βλέμμα. προσεκτικόν.

1. Τά ἀκανθώδη προβλήματα

Ὅλοι μας ζοῦμε στή σύγχρονη κοινωνία. Καί ὅλοι μας κάθε στιγμή διαπιστώνομε τό χάος, τήν ταραχή, τίς διαφορές καί τίς ἀντιθέσεις, τίς συγκρούσεις καί τά μίση πού χωρίζουν τούς ἀνθρώπους. Ὁ καθένας κοιτάζει τό συμφέρον του.
Ὁ καθένας φροντίζει διά τόν ἑαυτόν του. Οἱ ἐργοδόται ὀργανώνονται διά νά προασπίσουν τά συμφέροντα τῶν. Οἱ ἐργᾶται πάλιν συσπειρώνονται διά νά ἀμυνθοῦν καί νά διεκδικήσουν ἐκεῖνα πού νομίζουν ὅτι εἶναι δικαιώματα τῶν.
Οἱ ὑπάλληλοι ἀπό τήν ἄλλη μεριά συγκροτοῦν ὁμοσπονδίες καί σωματεῖα διά νά προωθήσουν τά αἰτήματα τῶν. Τό Κράτος παραπέρα νομοθετεῖ καί καθορίζει καθήκοντα καί ὑποχρεώσεις τῶν πολιτῶν ἔναντί της πολιτείας. Ὅλοι ἔτσι ἀγωνίζονται, μέ τόν δικό τους ὁ καθένας τρόπο, διά τήν προάσπισιν τῶν δικαιωμάτων τῶν.
Γι’ αὐτό ὑπάρχει χάος ἀληθινό καί ἀβεβαιότης καί ἀγωνίες καί συγκρούσεις καί πάθη καί διαιρέσεις γύρω μας, πού κάνουν τήν ζωή πικρή, τόν δρόμο μαρτυρικό καί ματωμένο.

2. Οἱ διάφοροι «σωτῆρες»

Καί παλαιότερα, ἀλλά καί στίς ἡμέρες μας, πολλοί ἐνεφανίσθησαν ὡς σωτῆρες. Μέ κτυπητούς τίτλους, μέ φανταχτερά σχέδια, μέ φανταστικούς ὑπολογισμούς ἦλθαν τά διάφορα κοινωνικά συστήματα καί μᾶς εἶπαν ὅτι αὐτά θά λύσουν τά προβλήματα πού μᾶς ταλαιπωροῦσαν καί μᾶς ταλαιπωροῦν ἀκόμη.
Βιβλία, φυλλάδια, ραδιοφωνικαί ἐκπομπαί, ὁμιλίαι, ὅλα εἰς ἡμερησίαν διάταξιν, διά νά πεισθῆ ὁ κόσμος, ὅτι τό τάδε κοινωνικόν σύστημα εἶναι τό σωτήριον μέσον πού θά μᾶς ὁδηγήση εἰς τήν εὐτυχίαν. Σέ λίγο ἤρχοντο ἄλλοι. Εἶχαν κι αὐτοί τίς ἰδικές τῶν θεωρίες.
Ἑκατό τοῖς ἑκατό διαφορετικές ἀπό τίς πρῶτες. Λόγους, ὑποσχέσεις καί αὐτοί. Μετά ἀπό λίγον καιρόν ἄλλη ἐπίθεσις. Ἄλλα προγράμματα. Δέν χρειάζεται νά μακρηγορήσωμεν ἐπ’ αὐτῶν. Εἶναι γνωστά πράγματα. Καί τό ἀποτέλεσμα; Βαβυλωνία!
Σύγχυσις καί θαλασσοποίησις τῶν πάντων. Σωστό πανδαιμόνιο ἀπό φωνές, ἀπό διακηρύξεις, ἀπό ὑποσχέσεις, ἀπό ἐπιδιώξεις. Στήν οὐσία ὅμως ἀποκαρδίωσις. Ἐξακολουθεῖ ἡ δυστυχία. Συνεχίζεται ἡ καταπίεσις. Διαιωνίζεται ἡ ἀδικία. Συμπιέζεται ἡ φωνή τῶν μικρῶν. Περιφρονεῖται τό αἴτημα τῶν ἀδυνάτων. Τό μεγάλο ψάρι τρώγει τό μικρό. Τό δάκρυ δέν λείπει ἀπό τά μάτια μας. Ἡ μαχαιριά τοῦ κακοῦ παραμένει στήν καρδιά μας.
Καί τό θολό μας μάτι γυρίζει πρός τόν οὐρανό, καί, ρίχνοντας ἀνήσυχο βλέμμα, περιμένει νά ἰδῆ. Νά ἰδῆ κάποιο σημάδι πού νά προμηνύη καλύτερες ἡμέρες, φωτεινότερη ζωή. Περιμένει νά βρῆ.

3. Τό κλειδί.

Ναί, νά βρῆ τό κλειδί μέ τό ὁποῖον θά ἀνοίξη τό σπίτι τῆς χαρᾶς καί τῆς γαλήνης. Τώρα ὁ ἄνθρωπος κάθεται ἀπ’ ἔξω, ἄλλοτε στίς ἐπιδράσεις τοῦ φλογεροῦ ἥλιου κι ἄλλοτε στά ρεύματα, στήν παγωνιά πού θανατώνει. Νά ὑπάρχη ὅμως ἄραγε αὐτό τό κλειδί;
Καί βέβαια ὑπάρχει. Εἶναι μάλιστα κρυμμένο στίς ἁπλές γραμμές τοῦ σημερινοῦ ἀποστολικοῦ κειμένου. Φαίνεται, ἀδελφέ, πώς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι κάνομε ἕνα βασικό λάθος. Πιστέψαμε ὅτι εἶναι δυνατόν μόνα τά ἀνθρώπινα φιλοσοφικά, ἰδεολογικά, οἰκονομικά συστήματα νά δώσουν λύσεις εἰς τά μεγάλα καί ἀγωνιώδη προβλήματα τῆς ἐποχῆς μας, χωρίς τό στοιχεῖον Ἄνθρωπος.
Ἦλθε λοιπόν ἡ ὥρα νά τό καταλάβωμεν, ὅτι κάθε σύστημα πού ὑπόσχεται νά προσφέρη εἰς τήν ἀνθρωπότητα ἀγαθά, εἶναι σύστημα ἀπάτης, ἄν προηγουμένως δέν ἐπιτύχη νά δώση ἀνθρώπους.
Διότι καί τό καλύτερον κοινωνικόν, πολιτικόν, μεταρρυθμιστικόν σύστημα θά καταλήξη σέ ἀποτυχία, ἄν δέν ὑπάρχουν οἱ ἄνθρωποι νά τοῦ δώσουν πνοήν καί δύναμιν.
Ὅπως ἐπίσης πάλιν εἶναι δυνατόν νά φέρη ἀγαθά ἀποτελέσματα ἕνα σύστημα, ἐλαττωματικόν μέν ἴσως εἰς μερικᾶς τοῦ θέσεις, τοποθετημένον ὅμως στά χέρια ἀνθρώπων μέ ἁγνότητα ψυχῆς καί ἀνωτερότητα ἤθους.

Κοιτάξατε σήμερα τούς Ἀποστόλους. Προκειμένου νά ἀναθέσουν τό ἔργο τῆς ὑλικῆς διακονίας εἰς εἰδικούς ἀνθρώπους, θέτουν ὡς ὄρον ὅτι πρέπει νά εἶναι «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας». Ψυχές ἀρωματισμένες μέ πνεῦμα Θεοῦ ζητοῦν. Ἀνθρώπους μέ σοφίαν οὐρανίαν χρειάζονται.
Μέ καθαρά χέρια. Μέ συνείδησιν καλλιεργημένην. Τό ἀξίωμα νά τό βλέπουν ὄχι ὡς εὐκαιρίαν ἀτομικῶν ἱκανοποιήσεων, ἀλλά ὡς μέσον πρός διακονίαν τοῦ συνόλου. Τότε μόνον τά ὑψηλά κοινωνικά λειτουργήματα γίνονται βάθρα εὐημερίας καί προόδου τοῦ συνόλου.
Τότε τά μεγάλα προβλήματα τῆς ζωῆς λύονται ὁριστικά. Ὅταν ὑπάρχουν ἄνθρωποι μέ εἰλικρίνειαν, μέ πίστιν, μέ χάριν Θεοῦ, μέ ἁγιότητα βίου. Αὐτοί εἶναι τό κλειδί τῆς ἐπιτυχίας. Μόνον αὐτοί.

4. Τό θεῖον ἐργαστήριον.

Μόνον αὐτοί! Καί ποῦ θά τούς βροῦμε αὐτούς τούς ἀνθρώπους; Θά μοῦ πῆτε, ἴσως. Αὐτούς πού νά εἶναι «ἐπιστολή Χριστοῦ γινωσκομένη καί ἀναγινωσκομένη ὑπό πάντων ἀνθρώπων»; Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ἡ λύσις. Πουθενά ἀλλοῦ, ἐκτός ἀπό τήν χριστιανικήν πίστιν, ἀπό τήν θρησκείαν τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτό πού εἶπεν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, «ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», εἶναι μία ἀτράνταχτη ἀλήθεια, πού 2000 χρόνια τώρα διαρκῶς ἐπικυρώνεται ἀπό τήν πείρα.
Χωρίς τόν Χριστόν οἱ ἄνθρωποι, ἡ ἀνθρωπότης, ματαιοπονεῖ. Μόνον ὁ Χριστός ἠμπορεῖ νά δώση εἰς τόν κόσμον ἀνθρώπους, εἰς τούς ὁποίους ἡ ἐντιμότης, ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ δικαιοσύνη δέν εἶναι λόγια ἄδεια, ἀλλά κάτι τό χειροπιαστό, ἐπάνω εἰς τό ὁποῖον ἠμπορεῖς νά στηριχθῆς μέ ἀσφάλεια. Αὐτοί, ὅταν ἀναλάβουν κάτι, θά τό φέρουν εἰς πέρας, ἔστω καί ἄν χρειασθῆ νά κουρασθοῦν καί νά θυσιασθοῦν.
Μέ τέτοιους ἀνθρώπους! Διότι αὐτοί, εἴτε εἶναι ἐργοδόται εἴτε ἐργᾶται εἴτε ὑπάλληλοι εἴτε ἐπαγγελματίαι εἴτε ἐπιστήμονες εἴτε κυβερνῆται εἴτε κυβερνώμενοι εἴτε πτωχοί εἴτε πλούσιοι εἴτε οἰκογενειάρχαι εἴτε εἴτε, θά εἶναι χέρια τίμια, πού δέν θά χρειάζωνται τόν χωροφύλακα καί τόν δικαστή καί τόν νόμον διά νά εἶναι ἄνθρωποι δίκαιοι καί συνεπεῖς.
Νόμος θά εἶναι μέσα τῶν ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ. Μία φωνή πού ὑποδεικνύει χρέη καί καθήκοντα, ὑποχρεώσεις καί εὐθύνες πρός τό κοινωνικόν σύνολον. Νά ἑπομένως τό μέγα καί θεῖον ἐργαστήριον πού κατασκευάζει τό κλειδί τῆς ἐπιτυχίας στή ζωή. Ὁ Θεός!
Χωρίς αὐτήν τήν προϋπόθεσιν, θά oμοιάζωμεν μέ ἐκείνους πού κατασκευάζουν μεγαλοπρεπεῖς δεξαμενές καί ὑδραγωγεῖα, ἀλλά δέν ὑπάρχει νερό. Τί νά τά κάμης ὅλα τά ἄλλα; Τί νά τήν κάμης τήν βάρκα μέ τά ὑπερήφανα πανιά ὅταν δέν φυσάη ἀέρας; Θά μένη διαρκῶς στό λιμάνι. Τί νά τά κάμης τά πολύφωτα στό σπίτι ὅταν δέν συνδέωνται μέ τό ἠλεκτρικό ρεῦμα;

Αὐτό ἐπάθαμε σήμερα. Ἔχομε συστήματα, ἰδέες, σχέδια, ὑποσχέσεις, νόμους. Καί ὅμως δυστυχοῦμε καί ὑποφέρομε. Δέν ὀφείλεται τό σημερινό μας δράμα σέ ἔλλειψη ὑλικῶν ἀγαθῶν καί ἐπιστημονικοῦ πνεύματος. Ἀντίθετα. Σ’ αὐτά εἴμεθα πλούσιοι. Εἴμεθα, ἀτυχῶς, πτωχοί σέ ἀνθρώπους πού θά κάμουν τήν ζωή εὐχάριστη, χαρούμενη, χωρίς ἀγωνίες καί ἐφιάλτες.
Γι’ αὐτό μας δέρνει αὐτή ἡ ξηρασία καί ἡ ἐρήμωσις. Καί θά ἐξακολουθῆ νά μᾶς δέρνη, ἄν δέν ἀναζητήσωμεν τήν λύσιν τῶν προβλημάτων μας ὄχι εἰς τά συστήματα μέ τούς φανταχτερούς τίτλους, ἀλλά εἰς τούς ἀνθρώπους, τούς «πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας», πού θά μεταβάλλουν τήν κοιλάδα τῶν δακρύων μας εἰς ἀνθώνα καί παράδεισον χαρᾶς. «Ὤ Κύριε, σῶσον δή, ὤ Κύριε, εὐόδωσον δή!».

Ἀγαπητοί,
Ἀναφέρεται ὅτι ὁ Βασιλεύς τῆς Γαλλίας Λουδοβίκος ὁ ΙΔ’, εἶχε τοποθετήσει μέσα εἰς τόν κῆπον τοῦ 40 μεγάλα καί ὡραία ὡρολόγια. Εἰδικός τεχνίτης ἔλαβεν ἐντολήν νά τά ρυθμίζη εἰς τρόπον ὥστε νά χτυποῦν ταυτοχρόνως καί τά 40. Χρόνια κατεβλήβη ἐπ’ αὐτοῦ προσπάθεια. Καί ὅμως! Καμία φορᾶ δέν κατωρθώθη νά κτυπήσουν ταυτοχρόνως ὅλα μαζί. Πότε τό ἕνα καί πότε τό ἄλλο, κάποιο πάντως ἐπήγαινε εἴτε ἐμπρός εἴτε πίσω καί ἐχαλοῦσε τήν ἁρμονία. Εἰς τό τέλος ἀπεγοητεύθησαν καί ἐγκατέλειψαν τό σχέδιον.

Νά μεταφέρωμεν τήν εἰκόνα εἰς τήν κοινωνίαν; Τόσες προσπάθειες καταβάλλονται διά νά ἐπιτευχθῆ ἡ εἰρήνη, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ὁμόνοια, ἡ κοινή ἀντιμετώπισις τῶν προβλημάτων. Παρά ταῦτα ὅλες πηγαίνουν χαμένες. Καί θά πηγαίνουν καί εἰς τό μέλλον, δυστυχῶς. Ἡ λύσις εἶναι ἀλλοῦ. Μόνον ἄν θελήσωμεν νά κυβερνηθῶμεν ἀπό τόν Χριστόν, τόν μέγαν τεχνίτην τοῦ κόσμου, μόνον τότε θά χτυπήσουν ὅμοια ὅλων τῶν ἀνθρώπων οἱ καρδιές, μόνον τότε θά ἑνωθοῦν ἁρμονικά ὅλων οἱ ψυχές!
Ἀλλοιῶς θά ματαιοπονοῦμε καί θά ὑποφέρωμεν, χωρίς τό δράμα μας νά ἔχη τέλος.
Εἶναι ἀνάγκη νά ἐπαναληφθῆ ἡ φράσις. Χωρίς τό δράμα μας νά ἔχη τέλος!

Ἀπό τό βιβλίο «Φῶς ταῖς τρίβοις μου», 

τοῦ Μητροπολίτου Νικαίας Γεωργίου Παυλίδου, 

σελίς 17 καί ἑξῆς.

Ἐπιμέλεια κειμένου Δημήτρης Δημουλᾶς. 

 Πηγή διαδικτυακού κειμένου  Ὀρθόδοξη Πορεία

Διαβάστε περισσότερα πατώντας  Κυριακή τῶν Μυροφόρων