Ἡ φοιτητική ζωή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στήν Ἀθήνα

Ἦταν γιά μᾶς ἡ Ἀθήνα, ὅπως ἕνα ρεῦμα πο­τα­μοῦ πού σχίσθηκε ἀπό μία πηγή τῆς πα­τρί­δος καί μᾶς ἀπέ­λασε ἀπό τά σύνορά της σέ δια­φο­ρετική κατεύ­θυν­ση καὶ πά­λι συναχ­θή­κα­με στό ἴδιο σημεῖο, σάν νά μᾶς κίνησε ὁ Θεός μέ κά­ποιο σύν­θη­μά του, ἐπειδή ἐρω­τευ­θήκαμε τήν ἐπι­στη­μονική μας παίδευση.

Καί καθώς περνοῦσε ὁ χρό­νος ὁμολογούσαμε οἱ δυό μας ὁ ἕνας στόν ἄλλον τὸν κοινό μας πόθο, ὅτι θά σπου­δά­σουμε τήν ἀληθινή σοφία.

Ἤμασταν ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο τό πᾶν, ὁ­μό­στε­γοι, ὁ­μο­δί­αι­τοι, ἀπόλυτα ἑνωμένοι. Καί ἀγωνι­ζό­μα­σταν καί οἱ δυό μας ὄχι ποιός θά ἔχει τὸ πρω­τεῖ­ο, ἀλλά πῶς νά τό πα­ρα­χω­ρήσουμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο· αὐ­τό πού ποθοῦσε καί ἀγαποῦσε περισσότερο ὁ ἄλ­λος τό κάναμε δική μας ἐπι­θυ­μία. Ἤμα­σταν μία ψυχή σέ δύ­ο σώ­μα­τα... Ἕνα ἔρ­γο εἴχαμε καί οἱ δύο, τήν ἀ­ρε­τή, καὶ τὸ νά ζοῦμε μέ τίς ἐλπίδες τοῦ οὐρανοῦ...

Ὡς πρός τούς συμφοιτητές μας, μι­λού­σα­με ὄχι μέ τούς πιό ξεδιάντροπους ἀλ­λὰ μέ τούς πιό συνετούς... Καί χαιρόμα­σταν νά παρα­κο­λου­θοῦμε ὄχι τά πιό εὐ­χάριστα μα­θήματα, ἀλλά τά πιό καλά. Διότι ἀπό αὐ­τό ἐντυπώ­νε­ται στούς νέους ἡ ἀρετή ἤ ἡ κακία...

Δύ­ο δρόμους γνωρίζαμε… ἕναν πρός τούς ἱερούς να­ούς καί ἕναν πρός τό Πανεπιστήμιο. Τούς ἄλ­λους δρό­μους, αὐτούς πού ὁδηγοῦν στίς ἑ­ορ­τές, τά θέ­α­τρα, τά ποτά καί τά ξε­νύ­χτια, τούς περι­φρο­νού­σα­με. Διότι σέ μᾶς ἕνα πρᾶγμα ἦ­ταν με­γά­λο καί ἕ­να ὅνομα, νά εἴμαστε καί νά ὀνομαζό­μα­στε Χριστι­α­νοί·

382 μ.Χ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Εἰς τόν Μέ­γαν Βα­σί­λει­ον

Ἐ­πί­σκο­πον Και­σα­ρεί­ας Καπ­πα­δο­κί­ας, Ἐ­πι­τά­φιος.

Ἐνημέρωση από Σωτήριον Ν.