Γιατί ἡ δικαιοσύνη εἶναι κάτι περισσότερο ἀπό τήν ζωή, ἐπειδή εἶναι καί ρίζα τῆς ζωῆς». Καί συνεχίζει «Ἄν τό τέλος τοῦ νόμου εἶναι ὁ Χριστός, ἐκεῖνος πού δέν ἔχει τόν Χριστό, καί ἄν ἀκόμα νομίζει πώς ἔχει τήν δικαίωση τοῦ νόμου, δέν τήν ἔχει ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἔχει τόν Χριστό, καί ἄν ἀκόμα δέν ἔχει κατορθώσει τόν νόμο, τά ἔλαβε ὅλα.
Τί ἤθελε ὁ νόμος; Νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπο. Δέν τά κατάφερε ὅμως, γιατί κανένας δέν τόν ἐκπλήρωσε. Αὐτό ἦταν τό τέλος τοῦ νόμου, καί σέ αὐτό ἀποσκοποῦσαν ὅλα, καί γι᾽ αὐτό γίνονταν ὅλα, καί οἱ γιορτές καί οἱ ἐντολές καί οἱ θυσίες καί ὅλα τά ὑπόλοιπα, γιά νά δικαιωθεῖ ὁ ἄνθρωπος. Ἀλλά στό τέλος αὐτό τό κατόρθωσε ὁ Χριστός στό μέγιστο βαθμό μέ τήν πίστη»1.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τό «πεπληρωμένοι καρπῶν δικαιοσύνης τῶν διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», σημειώνει: «Πληρούμενος μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ὁ πιστός πάντα ἐπιλέγει ἐκεῖνο πού εἶναι εὐαγγελικό, ἀθάνατο, θεϊκό, αἰώνιο·αὐτό σπέρνει στήν ψυχή του, στίς σκέψεις του, στά αἰσθήματά του, καί ὅλα αὐτά βαθμιαῖα φυτρώνουν, μεγαλώνουν, ὡριμάζουν μέ τούς καρπούς τῆς θεϊκῆς δικαιοσύνης καί τοῦ προσωπικοῦ δικαίου φρονήματος πού πληροῖ ὁλόκληρο τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου.
Ὅλα αὐτά φυτρώνουν καί αὐξάνονται καί ὡριμάζουν καί ἀποφέρουν τούς καρπούς τῆς δικαιοσύνης “διά Ἰησοῦ Χριστοῦ”. Οἱ καρποί τῆς δικαιοσύνης εἶναι ἀθάνατη τροφή, μέ τήν ὁποία ἡ ἀθάνατη ψυχή τοῦ ἀνθρώπου συν - έχεια τρέφεται καί σέ αὐτόν καί σέ ἐκεῖνον τόν κόσμο, στήν αἰωνιότητα. Ποιοί εἶναι οἱ καρποί δικαιοσύνης; Ἡ δικαιοσύνη εἶναι τό σύνολο ὅλων τῶν ἁγίων εὐαγγελικῶν ἀρετῶν·τό βίωμα μέσα σέ αὐτές εἶναι ἡ δικαιοσύνη»2.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος μᾶς λέγει γιά τήν δικαιοσύνη: «Δικαιοσύνη εἶναι τό νά ταυτίζει κανείς τήν δική του θέληση πρός τήν θέληση τοῦ Θεοῦ καί νά πράττει τό ἀγαθό καί εὐχάριστο καί τέλειο μπροστά στό Θεό καί νά ἐπιζητεῖ τήν δόξα τοῦ ὀνόματός Του. Ἀληθινή δικαιοσύνη εἶναι ὁ Χριστός, πού γεννήθηκε σέ μᾶς σάν σοφία ἀπό τόν Θεό, δικαιοσύνη καί ἁγιασμός.
Θεία δικαιοσύνη ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὀνόμασε τήν κατά χάρη, διά τῆς πίστεως, γινόμενη σωτηρία. Γιατί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό δικούς μας κόπους, ἀλλά εἶναι γενικῶς χάρισμα τοῦ Θεοῦ. Δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκείνη πού δίνεται ἀπό τόν Θεό, δηλαδή ἡ ἀπό τόν Θεό δικαίωση καί ἀθώωση κι᾽ ἀπαλλαγή ἀπό τά ἁμαρτήματα.
Ἡ δικαιοσύνη δέν κρίνει χαριστικά, ἀλλά ἀπονέμει στόν καθένα σύμφωνα μέ τήν ἀξία του. Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι φιλανθρωπία, ἐπειδή στόν δίκαιο παρέχεται ἔλεος. Ἡ ἔλλειψη δικαιοσύνης μαρτυρεῖ ἔλλειψη ἀγάπης»3.
Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἑρμηνεύοντας τό «ἵνα ὥσπερ ἐβασίλευσεν ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θανάτῳ, οὕτω καί χάρις βασιλεύσῃ διά δικαιοσύνης εἰς ζωήν αἰώνιον διά Ἰησοῦ Χριστοῦ», μᾶς λέγει: «Ἡ χάρις δέ αὕτη ἔχει μέν μαζί της τήν δικαιοσύνην τήν φθαρτικήν τῆς ἁμαρτίας, διά μέσου δέ τῆς φθορᾶς τῆς ἁμαρτίας, φθείρει ὁμοῦ καί τόν θάνατον καί φέρει ζωήν αἰώνιον.
Ἔγινε ὡσάν ἕνας πόλεμος ἀπό δύο ἐναντίους ἐχθρούς. Καί ἡ μέν ἁμαρτία εἶχε στρατιώτην της τόν θάνατον, ἡ δέ χάρις εἶχε στρατιώτην της τήν δικαιοσύνην. Ἐθανάτωσεν ἡ δικαιοσύνη τήν βασίλισσαν ἁμαρτίαν καί μαζί μέ τήν ἁμαρτίαν ἐθανάτωσεν ὁμοῦ καί τόν θάνατον. Καί ἐμβῆκεν εἰς τούς ἀνθρώπους ζωή αἰώνιος»4.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος μᾶς διδάσκει σχετικά μέ τήν δικαιοσύνη: «Ὑπάρχει δικαιοσύνη. Ἡ μέν μία εἶναι αὐτή ἡ ὁποία ἀφορᾶ σέ μᾶς καί εἶναι ἡ ἀπονομή τοῦ ἴσου. Κι ὅταν ἀκόμη δέν τό ἐπιτυγχάνουμε αὐτό μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια, ἀλλά τό ἀσκοῦμε μέ πολύ δίκαιη κρίση, δέν ἀποτυγχάνουμε ἀπό τόν σκοπό μας.
Αὐτή ὅμως ἡ ὁποία ἀπονέμεται στόν οὐρανό ἀπό τόν Δίκαιο Κριτή καί πού εἶναι διορθωτική καί ἀνταποδοτική, αὐτῆς ἡ θεώρηση εἶναι πολύ δύσκολη, λόγῳ τοῦ μεγέθους τῶν δογμάτων πού ὑπάρχουν σέ αὐτήν. Ἔχω τήν γνώμη ὅτι αὐτό λέγει ὁ ψαλμωδός: “Ἡ δικαιοσύνη σου εἶναι ὡς τά ὑψηλότερα ὄρη”»5.
Σημειώσεις:
1. Ἰ. Χρυσοστόμου Ε.Π.Ε. τόμ. 17 σελ. 17, 327.
2. π. Ἰουστίνου Πόπο- βιτς Ἑρμηνεία τῆς πρός Φιλιππησίους Ἐκδ. Ἐν πλῷ σελ. 43.
3. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Μητροπολίτου Πενταπόλεως Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 255.
4. Ὁσίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου ἑρμηνεία εἰς τάς ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστ. Παύλου τόμ. Α´ σελ. 141.
5. Βασίλειο Ἀποθησαύρισμα Ἐκδ. Φωτοδότες σελ. 239.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2015 21 Μαρτίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου