Πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στήν ἐποχὴ τῆς σύγχυσης καὶ ἀπιστίας, ποὺ ζοῦμε, εἶναι μεγάλη ἀνάγκη οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ ὑπερασπίζονται
τὴν πίστη τους καὶ νὰ τὴ διαφυλάττουν ἀνόθευτη. Νὰ μὴ
ἀμβλύνουν τὰ πνευματικά τους κριτήρια καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὴν
παγίδα, ποὺ τοὺς στήνουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς, πὼς τάχα πρέπει
ὅλες οἱ θρησκεῖες νὰ διαλέγονται καὶ νὰ συμβάλλουν στὴν παγκόσμια εἰρήνη, ξεπερνώντας τὶς δογματικές τους διαφορές.
Αὐτὰ τὰ παραμύθια τὰ προβάλλουν οἱ ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ συχνὰ τὰ ἐπιβάλλουν στοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ νὰ ἀντιδροῦμε δυναμικὰ σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαναγκάσουν νὰ τὰ δεχτοῦμε. Ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἂς μὴ περιμένουμε πολλά, ἀφοῦ στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν οὔτε ψυχικὴ δύναμη, οὔτε φωνή, οὔτε θάρρος νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ διακηρύξουν ὅτι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Πρέπει νὰ μάθουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἀποφεύγει τὶς πολιτικὲς διαπραγματεύσεις, γιὰ νὰ ὑπάρχει δῆθεν εἰρήνη στὸν κόσμο, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ὁπλίζει τοὺς δυνατοὺς ἄρχοντες νὰ ἐγκληματοῦν καὶ νὰ βυθίζουν τοὺς λαοὺς τῆς γῆς στὴ δυστυχία. Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πολιτικὸ οὔτε ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες.
Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν αὐτό, ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει, δηλαδὴ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν πειστικὰ οἱ Ἅγιοι, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι. Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις, ἀναφερόμενος στὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως καὶ στὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς κακόδοξους αἱρετικούς, ἐπισημαίνει: «Ἡ πίστη δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς, δὲν μεταβάλλεται μὲ τοὺς χρόνους, δὲν ἀλλοιώνεται ἀπὸ περιστάσεις, δὲν μαραίνεται, δὲν γεράζει, ἀλλὰ μένει πάντοτε ἡ ἴδια, καὶ παλαιὰ καὶ νέα…
Τὰ τῆς πίστεως δόγματα ὅσον εἶναι νεώτερα, τόσον εἶναι ἐπισφαλέστερα, καθὼς τὰ νερὰ ὅσον μακρύτερα εἶναι ἀπὸ τὶς πηγές τους, τόσον ρυπαρώτερα καὶ περισσότερο θολωμένα εἶναι· ὅσον πλησιέστερα, τόσον καθαρότερα». «Οἱ Λατῖνοι εἶναι ὁδηγοὶ τυφλοί· μὴ τοὺς ἀκολουθεῖτε, γιὰ νὰ μὴ κρημνιστεῖτε στὸ λάκκο τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αἱρέσεως· στὸ στόμα αὐτῶν κάθεται τὸ πνεῦμα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης· μὴ πιστεύετε στὰ λόγια τους, γιὰ νὰ μὴ κινδυνεύσετε· ἔχετε φανερὸ σημεῖο ὅτι εἶναι ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες τὸ γεγονὸς ὅτι λένε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ θέσπισε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας διὰ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ».
Μακάριος εἶναι ὁ πιστός, ποὺ μένει σταθερὸς καὶ δὲν μεταβάλλεται ἀπὸ διάφορα γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν γύρω του. Μένει ἀνεπηρέαστος καὶ ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι συχνὰ διαθέτουν κεφάλαια καὶ διατηροῦν διασυνδέσεις μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2008 31 Ἰανουαρίου 2014
Αὐτὰ τὰ παραμύθια τὰ προβάλλουν οἱ ἄρχοντες τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου καὶ συχνὰ τὰ ἐπιβάλλουν στοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες. Ἐμεῖς ὅμως πρέπει νὰ μένουμε ἀπαθεῖς καὶ νὰ ἀντιδροῦμε δυναμικὰ σὲ ἐκείνους, ποὺ θέλουν νὰ μᾶς ἐξαναγκάσουν νὰ τὰ δεχτοῦμε. Ἀπὸ τοὺς ἀξιωματούχους τῆς Ἐκκλησίας ἂς μὴ περιμένουμε πολλά, ἀφοῦ στὴν πλειονότητά τους δὲν ἔχουν οὔτε ψυχικὴ δύναμη, οὔτε φωνή, οὔτε θάρρος νὰ ὁμολογήσουν τὴν πίστη τους καὶ νὰ διακηρύξουν ὅτι ἐκτὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Πρέπει νὰ μάθουν οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς ὅτι ἡ Ἐκκλησία μιλάει γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς καὶ γιὰ τὴν αἰώνια ζωὴ καὶ ἀποφεύγει τὶς πολιτικὲς διαπραγματεύσεις, γιὰ νὰ ὑπάρχει δῆθεν εἰρήνη στὸν κόσμο, ἀφοῦ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ὁπλίζει τοὺς δυνατοὺς ἄρχοντες νὰ ἐγκληματοῦν καὶ νὰ βυθίζουν τοὺς λαοὺς τῆς γῆς στὴ δυστυχία. Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πολιτικὸ οὔτε ὑπηρετεῖ σκοπιμότητες.
Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας βρίσκουν αὐτό, ποὺ κανένας ἄλλος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἐξασφαλίσει, δηλαδὴ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ καὶ τὴν πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου, γιὰ τὴν ὁποία μιλοῦν πειστικὰ οἱ Ἅγιοι, παλαιότεροι καὶ νεώτεροι. Ὁ Εὐγένιος Βούλγαρις, ἀναφερόμενος στὴν ἀκεραιότητα τῆς πίστεως καὶ στὸν κίνδυνο ἀπὸ τοὺς κακόδοξους αἱρετικούς, ἐπισημαίνει: «Ἡ πίστη δὲν ἀλλάζει μὲ τοὺς καιρούς, δὲν μεταβάλλεται μὲ τοὺς χρόνους, δὲν ἀλλοιώνεται ἀπὸ περιστάσεις, δὲν μαραίνεται, δὲν γεράζει, ἀλλὰ μένει πάντοτε ἡ ἴδια, καὶ παλαιὰ καὶ νέα…
Τὰ τῆς πίστεως δόγματα ὅσον εἶναι νεώτερα, τόσον εἶναι ἐπισφαλέστερα, καθὼς τὰ νερὰ ὅσον μακρύτερα εἶναι ἀπὸ τὶς πηγές τους, τόσον ρυπαρώτερα καὶ περισσότερο θολωμένα εἶναι· ὅσον πλησιέστερα, τόσον καθαρότερα». «Οἱ Λατῖνοι εἶναι ὁδηγοὶ τυφλοί· μὴ τοὺς ἀκολουθεῖτε, γιὰ νὰ μὴ κρημνιστεῖτε στὸ λάκκο τῆς κακοδοξίας καὶ τῆς αἱρέσεως· στὸ στόμα αὐτῶν κάθεται τὸ πνεῦμα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀπάτης· μὴ πιστεύετε στὰ λόγια τους, γιὰ νὰ μὴ κινδυνεύσετε· ἔχετε φανερὸ σημεῖο ὅτι εἶναι ψεῦτες καὶ ἀπατεῶνες τὸ γεγονὸς ὅτι λένε τὰ ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, ποὺ θέσπισε τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας διὰ τῶν θεραπόντων αὐτοῦ».
Μακάριος εἶναι ὁ πιστός, ποὺ μένει σταθερὸς καὶ δὲν μεταβάλλεται ἀπὸ διάφορα γεγονότα, ποὺ συμβαίνουν γύρω του. Μένει ἀνεπηρέαστος καὶ ἀπὸ τὴ δραστηριότητα τῶν αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι συχνὰ διαθέτουν κεφάλαια καὶ διατηροῦν διασυνδέσεις μὲ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2008 31 Ἰανουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου