Λόγοι Β΄
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Ή πρόνοια του Θεού για τον άνθρωπο
- Ό Θεός άπό εμάς θέλει τήν προαίρεση μας, την αγαθή μας διάθεση, πού θά τήν εκδηλώνουμε μέ τον έστω καί λίγο φιλότιμο αγώνα μας, καί τήν συναίσθηση της άμαρτωλότητός μας.
Όλα τά άλλα τά δίνει Εκείνος. Δεν χρειάζονται μπράτσα στην πνευματική ζωή. Νά άγωνιζώμαστε ταπεινά, νά ζητούμε τό έλεος τού Θεού καί νά Τον ευγνωμονούμε γιά όλα.
Αυτός πού εγκαταλείπεται στά χέρια τού Θεού, χωρίς κανένα δικό του σχέδιο, περνά στό σχέδιο τού Θεού. Όσο ό άνθρωπος είναι γαντζωμένος στον εαυτό του, μένει πίσω· δεν προχωράει πνευματικά, γιατί εμποδίζει τό έλεος τού Θεού.
Γιά νά προκόψη, χρειάζεται πολλή εμπιστοσύνη στον Θεό.
Ό Θεός κάθε στιγμή χαϊδεύει μέ τήν αγάπη Του τις καρδιές όλων των ανθρώπων, άλλα εμείς δέν το καταλαβαίνουμε, γιατί οι καρδιές μας έχουν πιάσει πουρί.
Όταν καθαρίση την καρδιά του ό άνθρωπος, συγκινείται, διαλύεται, τρελλαίνεται, γιατί βλέπει τις ευεργεσίες, τις καλωσύνες του Θεού, πού όλους τους αγαπά το ϊδιο.
Γι' αυτούς πού ταλαιπωρούνται, πονάει· γι' αυτούς πού ζουν πνευματική ζωή, χαίρεται. Είναι αρκετό και μόνον οί ευεργεσίες του Θεού, εάν τις σκεφθη μιά φιλότιμη ψυχή, νά τήν τινάξουν στον αέρα· πόσο μάλλον, εάν σκεφθη και τις πολλές της αμαρτίες και τήν πολλή εύσπλαγχνία του Θεού!
Όταν βλέπη ό άνθρωπος τήν φροντίδα του Θεού, αν έχουν καθαρίσει τά μάτια της ψυχής του, αισθάνεται και ζή όλη τήν θεία πρόνοια με τήν ξεφλουδισμένη ευαίσθητη καρδιά του και διαλύεται πιά
άπό ευγνωμοσύνη· παλαβώνει με τήν καλή έννοια.
Γιατί οί δωρεές του Θεού, όταν ό άνθρωπος τις αισθάνεται, δημιουργούν ρωγμή στην καρδιά του, τήν ραγίζουν.
Έπειτα, καθώς το χέρι τοϋ Θεού χαϊδεύει τήν φιλότιμη καρδιά του και εγγίζει τήν ρωγμή, τινάζεται
εσωτερικά ό άνθρωπος και μεγαλώνει ή ευγνωμοσύνη του προς τόν Θεό.
Όσοι αγωνίζονται και συναισθάνονται τήν άμαρτωλότητά τους και τις ευεργεσίες του Θεού και εμπιστεύονται τόν εαυτό τους στην μεγάλη Του εύσπλαγχνία, ανεβάζουν τήν ψυχή τους στον Παράδεισο με πολλή σιγουριά και μέ λιγώτερο κόπο σωματικό.
«Οί ευεργεσίες του Θεού ραγίζουν τήν καρδιά »
Μερικοί λένε «πιστεύω ότι ό Θεός θά μέ βοηθήση», και άπό τήν άλλη προσπαθούν νά μαζεύουν χρήματα, γιά νά μή στερηθούν τίποτε.
Αυτοί εμπαίζουν τόν Θεό, γιατί δέν εμπιστεύονται τόν εαυτό τους στον Θεό άλλα στά χρήματα. Αν δέν παύσουν νά αγαπούν τά χρήματα και νά στηρίζουν σ' αυτά την ελπίδα τους, δεν θά μπορέσουν νά στηρίξουν την ελπίδα τους στον Θεό.
Δεν λέω νά μην έχουν οί άνθρωποι μιά οικονομία στην άκρη γιά ώρα ανάγκης, άλλα νά μη στηρίζουν την ελπίδα τους στά χρήματα καί δίνουν σ' αυτά την καρδιά τους, γιατί έτσι ξεχνούν τον Θεό. Όποιος κάνει σχέδια δικά του, χωρίς νά εμπιστεύεται στον Θεό, και λέει μετά ότι έτσι θέλει ό Θεός, αυτός ευλογεί το έργο του ταγκαλακίστικα και συνέχεια βασανίζεται.
Δεν έχουμε καταλάβει τήν δύναμη και τήν καλωσύνη του Θεού. Δεν Τον αφήνουμε νοικοκύρη νά μάς κυβερνάη, γι' αυτό ταλαιπωρούμαστε.
Στο Σινά, εκεί στο άσκητήριο της ' Αγίας Επιστήμης όπου έμενα, το νερό ήταν ελάχιστο. Μιά-μιά σταγόνα έτρεχε άπό έναν βράχο μέσα σέ μιά σπηλιά, καμμιά εικοσαριά μέτρα μακριά άπό το άσκητήριο. Είχα κάνει μιά στερνίτσα και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο.
Όταν πήγαινα νά πάρω νερό, έβαζα το τενεκάκι νά γεμίση και έλεγα τους Χαιρετισμούς της Παναγίας. Έβρεχα με το χέρι μου λιγάκι μόνον το μέτωπο, γιατί αυτό με βοηθούσε - μου το είχε πει ένας γιατρός νά το κάνω - έπαιρνα λίγο νερό, γιά νά έχω νά πιω, μάζευα καί λίγο σέ ένα τενεκάκι γιά τά πουλάκια καί τά ποντικάκια πού είχε το άσκητήριο.
Αυτό το νερό ήταν καί γιά νά πλύνω ένα ροϋχο κ.λπ. Τί χαρά, τί ευγνωμοσύνη ένιωθα γι' αυτό το λίγο νερό πού είχα! Δοξολογία, γιατί είχα νερό!
Όταν ήρθα στο Αγιον Όρος καί έμεινα γιά λίγο καιρό στην Σκήτη των Ιβήρων, επειδή εκεί είναι προσήλιο το μέρος, είχε πολύ νερό.
Είχε μιά στέρνα πού ξεχείλιζε καί το νερό έτρεχε άπ' έξω. Ου, έπλενα καί τά πόδια καί τό κεφάλι..., άλλα είχα ξεχασθή.
Στο Σινά βούρκωναν τά μάτια μου άπό ευγνωμοσύνη γιά τό λίγο νερό, ενώ στην Σκήτη ξεχάσθηκα άπό τήν αφθονία τού νερού. Γι' αυτό έπειτα πήγα καί έμεινα καμμιά όγδονταριά μέτρα πιό μακριά καί είχα μιά στέρνα μικρή. Πώς χάνεται, πώς ξεχνιέται κανείς με τήν αφθονία!
Πρέπει να αφήσουμε εν λευκώ τον εαυτό μας στην θεία πρόνοια, στο θειο θέλημα, και ό Θεός θα μας φροντίση.
Ένας μοναχός πήγε ένα απόγευμα να διάβαση τον Εσπερινό σε μια κορυφή. Στον δρόμο βρήκε ένα άσπρο μανιτάρι και ευχαρίστησε τον Θεό για το σπάνιο εύρημα του.
Στον γυρισμό θα τό έκοβε και θα περνούσε με αυτό το βράδυ. «Έάν με ρωτήσουν οι κοσμικοί αν τρώω κρέας, είπε με τον λογισμό του, μπορώ να τους πω πώς τρώω κάθε φθινόπωρο»!
Στην επιστροφή βρήκε μισό τό μανιτάρι - κάποιο ζώο θα τό είχε πατήσει - καί είπε: «Φαίνεται, τόσο έπρεπε να φάω».
Τό πήρε καί ευχαρίστησε τον Θεό για τήν πρόνοια Του, για τό μισό μανιτάρι.
Πιο κάτω βρήκε ένα άλλο μισό μανιτάρι καί έσκυψε να τό πάρη, για να συμπλήρωση τό βραδινό του, αλλά, επειδή ήταν χα- λασμένο - ίσως νά ήταν δηλητηριώδες -, τό άφησε καί ευχαρίστησε πάλι τόν Θεό πού τον φύλαξε από δηλητηρίαση.
Πήγε στην Καλύβη του καί πέρασε τό βράδυ με τό μισό μανιτάρι. Τήν άλλη μέρα, όταν βγήκε από τήν Καλύβη του, αντίκρισε ένα θέαμα!
Όλος ό τόπος ήταν γεμάτος από ωραία μανιτάρια, καί ευχαρίστησε τόν Θεό. Βλέπετε, ευχαρίστησε τόν Θεό καί για τό ολόκληρο καί για τό μισό, καί για τό καλό καί για τό χαλασμένο, καί για τό ένα καί για τά πολλά. Ευχαριστία για ολα.
Ό Καλός Θεός μας δίνει άφθονες ευλογίες καί ενεργεί πάντα γιά τό καλό μας. Όλα τά αγαθά πού έχουμε είναι δώρα τοϋ Θεού.
΄Ολα τά έκανε, γιά νά εξυπηρετούν τό πλάσμα Του, τόν άνθρωπο, καί νά θυσιάζωνται γι' αυτόν, από ζώα καί πτηνά, μικρά καί μεγάλα, μέχρι φυτά, - ακόμη καί ό ίδιος ό Θεός θυσιάσθηκε, γιά νά λυτρώση τόν άνθρωπο.
Ας μήν αδιαφορούμε γιά ολα αυτά καί Τόν πληγώνουμε με τήν μεγάλη μας αχαριστία καί αναισθησία, αλλά νά Τόν ευχαριστούμε καί νά Τόν δοξολογούμε.
Απόσπασμα από τις σελίδες 257 -260 του βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου