Ἀρχιμανδρίτου π. Μάρκου Κ. Μανώλη
Ἡ Ἐκκλησίας μας ἑορτάζει τὴν
μνήμη τῶν δύο μεγάλων Ἱεραρχῶν
Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν
Ἀλεξανδρείας Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου. Καὶ ἐπειδὴ ἀκούσαμε καὶ
στὸ ἅγιο Εὐαγγέλιο ὅτι ἀπὸ τοὺς
δέκα θεραπευθέντες μόνον ὁ ἕνας
ἐγύρισε καὶ ἐδόξασε καὶ εὐγνωμόνησε τὸν Κύριό μας διὰ τὴν θεραπεία, ποὺ ἔλαβε, διὰ νὰ μὴ χαρακτηριστοῦμε καὶ μεῖς ὡς ἀγνώμονα
παιδιὰ μεγάλων Πατέρων καὶ ἀγωνιστῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ἂς
ἐπιτραπῆ σήμερα, ποὺ εἶναι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ὅπως καὶ
τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου σ᾽ αὐτοὺς τοὺς
Ἁγίους Πατέρες καὶ μάλιστα στὸν
Ἅγιο Ἀθανάσιο νὰ ἀφιερωθῆ καὶ τὸ
σημερινὸ κήρυγμα.
Ποιὸ στόμα νὰ διηγηθῆ τὰ ἔνδοξα κατορθώματα τοῦ Ἁγίου, μᾶς λέγει ἕνας σύγχρονος εὐσεβὴς κληρικὸς καὶ θεολόγος; Ποιὰ γλῶσσα
νὰ ὑμνήση τὰ τρόπαια καὶ τοὺς
ἀγῶνες του ὑπὲρ τῆς πίστεως; Σαράντα ὁλόκληρα χρόνια ὑπέστη
διωγμοὺς καὶ ἐξορίες ἀπὸ βασιλεῖς
καὶ ἄρχοντες καὶ ἀπὸ τοὺς πρώτους
οἱ ὁποῖοι εἶχαν παρασυρθῆ στὴν μεγάλη αἵρεση τοῦ Ἀρείου. Δικαίως ὁ
Ἅγιος Ἀθανάσιος ὀνομάσθηκε ὁ
ἡρωϊκώτερος τῶν Ἁγίων καὶ ὁ ἁγιώτερος τῶν ἡρώων. Ἕνα δίστιχο
στὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο ἐρωτᾶ γιὰ μιὰ
ἀκόμη φορὰ «ποῦ πορεύει Ἀθανάσιε;», εἶναι κατὰ τὴν ἀνακομιδὴ τῶν
λειψάνων του, μήπως ὁδηγῆσαι σὲ
μία νέα ἐξορία.
Τίποτα ὅμως δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ κάμψη τὴν θέληση, τὴν πίστη τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καὶ οἱ θλίψεις καὶ οἱ στενοχώριες καὶ οἱ ἀδικίες καὶ οἱ συκοφαντίες καὶ οἱ διωγμοί. Ἐκεῖνος ἦταν ὡς νεαρὸς διάκονος, ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, ἔδωσε τὴν ἱστορικὴ μάχη τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ συνέταξε τὰ πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἐκεῖνος ἦταν ποὺ ὡς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας δὲν ἔκλινε γόνυ μπροστὰ στὴν πλάνη καὶ μόνος τὴν ἐποχή του σχεδὸν «ἐξέτεμνε τὰς ἀκάνθας» τῆς κακοδοξίας. Πόση εὐγνωμοσύνη τοῦ χρωστᾶμε, διότι μᾶς διέσωσε καὶ παρέ- δωσε ἄμωμη, καθαρή, ἁγνὴ καὶ ἀσφαλῆ τὴν πίστημας καὶ πόση εἶναι ἡ δική μας ἡ εὐθύνη, ἀδελφοί μου, νὰ φυλάξωμε αὐτὴν τὴν ἁγία πίστη ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς καὶ τοὺς κινδύνους τῶν διαφόρων αἱρέσεων. Οὐδέποτε ἔπαυσε, οὔτε θὰ παύση ὁ σατανᾶς νὰ δημιουργῆ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες γύρω ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ὀρθόδοξη πίστη, ἐκμεταλλευόμενος καὶ ἐνισχύοντας τὸν ἑωσφορικὸ ἐγωϊσμὸ ὡρισμένων ἀνθρώπων τῶν λεγομένων αἱρετικῶν. Ὁ Ἄρειος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἔλεγε ὅτι ὁ Χριστός μας, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι κτίσμα. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, τὸ στόμα τῆς Ὀρθοδοξίας βροντοφωνοῦν καὶ λέγουν ὄχι. Ὁ Χριστός μας ὁ Υἱὸς καὶ ὁ Λόγος τοῦ Πατρὸς δὲν εἶναι κτίσμα, ὅπως βλασφημοῦν οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα. Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι αἱρετικοὶ στὶς ἡμέρες μας, γιὰ τοὺς ὁποίους κάποιος λόγος πρέπει νὰ γίνη καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ φυλαχθοῦμε. Ὁ πάπας ἰσχυρίζεται τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο, λέγει δηλαδὴ ὅτι εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Πλάνη. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος. Ἀλάθητο δὲν ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ φωτίζει τοὺς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρες στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβίνος καὶ οἱ προτεστάντες ἢ εὐαγγελικοὶ καὶ οἱ πεντηκοστιανοὶ ἐτράβηξαν στὸ ἄλλο ἄκρο τὸ σχοινὶ τῆς πλάνης τοῦ πάπα. Δὲν ὑπάρχει σ᾽ αὐτοὺς ἡ ἁγία καὶ ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀρτηρία ζωῆς πίστεως καὶ πνεύματος. Ἄνυδροι, ξεροί, ἀνευλαβεῖς, ἀκυβέρνητοι, ἀσύμβουλοι χριστιανοὶ διαβάζουν μόνο τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἑρμηνεύουν ὅπως τοὺς φαίνεται, ὅπως τοὺς βολεύει. Δὲν δέχονται οὔτε τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ζωοποιὸ θεία Λειτουργία, οὔτε τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς Ἁγίους μας οὔτε τὶς ἅγιες καὶ ἱερὲς εἰκόνες. Ποῦ αὐτὸς ὁ στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν ζοῦμε στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, εὐσεβεῖς χριστιανοί; Ἀκόμη ὅμως οἱ ἄλλοι, οἱ φοβεροὶ ἐπίσης, οἱ φοβερώτατοι ἐχθροί, οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ στὴν ἐποχή μας ἐλύσσαξαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι, μὴ λυπούμενοι τοῦ ποιμνίου. Οἱ προτεστὰντες ἔγιναν χίλια κομμάτια, χίλιες ἐκκλησίες, λεγόμενες ἐκκλησίες, δέκα – εἴκοσι ἄνθρωποι καὶ μιὰ κοινότητα. Τυφλός, ἐὰν τυφλὸν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. Ἐπὶ πλέον οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου μας καὶ περιμένουν ἐπίγεια τάχα χιλιόχρονη βασιλεία μὲ ὑλιστικὲς δομές. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐπλήθυναν στὴν ἐποχή μας οἱ προσ ηλυτισμοὶ στὶς ἄχροες, ἄγευστες, ἀνατολικὲς θρησκεῖες μὲ τοὺς γκουροὺ καὶ τὴν πολυθρήνητη γιόγκα. Ἄλλοι κίνδυνοι αὐτοί, ἀδελφοί μου, ἐξ ἀνατολῶν. Μᾶς κατηγοροῦν ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ κρατᾶμε σὰν ἀτίμητο μαργαριτάρι τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅτι εἴμαστε προσκολλημένοι στοὺς τύπους καὶ μᾶς χαρακτηρίζει ἡ τυπολατρεία. Λάθος, καὶ οἱ τύποι καὶ οἱ συμβολισμοὶ χρειάζονται, διότι ὑποβοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει καὶ σῶμα νὰ συλλάβη τὴν οὐσία. Εἶναι τὸ κέλυφος, ποὺ προστατεύει τὴν οὐσία. Μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας ὅλα εἶναι ἀναγωγικά· σὲ ἀνεβά- ζουν σιγὰ – σιγὰ πρὸς τὸ θεῖο. Σὲ ἑνώνουν μὲ ἕνα θαυμάσιο τρόπο μὲ τὸ ἄκρον ἐφετόν τὸν Ἰησοῦ, τὴν Ἁγία Τριάδα. Ἁγιάζεται ἡ ὅραση μὲ τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἁγιάζεται ἡ ἀκοὴ μὲ τοὺς ἐξαισίους ὕμνους, ἁγιάζεται ἠ ὄσφρηση μὲ τὸ θυμίαμα, ἁγιάζεται ἡ γεύση, ἁγιάζεται ἡ ἁφή, ὅλες οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος καὶ ὅλες οἱ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, διότι καὶ ἡ ψυχὴ ἔχει αἰσθήσεις. «Γεύσασθε λοιπὸν καὶ ἴδετε ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος», ὁ Κύριος τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ὁ Κύριος ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἱερὸ βάθος καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου μὲ τὶς εὐχὲς καὶ πρεσβεῖες τοῦ ὁποίου, ἀδελφοί μου, καὶ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου νὰ τύχουμε καὶ ἐμεῖς τοῦ θείου ἐλέους καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας. Ἀμήν.
* Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν.Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου,18.1.1987.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2006 17 Ἰανουαρίου 2014
Τίποτα ὅμως δὲν ἦτο δυνατὸν νὰ κάμψη τὴν θέληση, τὴν πίστη τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου καὶ οἱ θλίψεις καὶ οἱ στενοχώριες καὶ οἱ ἀδικίες καὶ οἱ συκοφαντίες καὶ οἱ διωγμοί. Ἐκεῖνος ἦταν ὡς νεαρὸς διάκονος, ἐκπρόσωπος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, ἔδωσε τὴν ἱστορικὴ μάχη τῆς πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ συνέταξε τὰ πρῶτα ἄρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. Ἐκεῖνος ἦταν ποὺ ὡς Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας δὲν ἔκλινε γόνυ μπροστὰ στὴν πλάνη καὶ μόνος τὴν ἐποχή του σχεδὸν «ἐξέτεμνε τὰς ἀκάνθας» τῆς κακοδοξίας. Πόση εὐγνωμοσύνη τοῦ χρωστᾶμε, διότι μᾶς διέσωσε καὶ παρέ- δωσε ἄμωμη, καθαρή, ἁγνὴ καὶ ἀσφαλῆ τὴν πίστημας καὶ πόση εἶναι ἡ δική μας ἡ εὐθύνη, ἀδελφοί μου, νὰ φυλάξωμε αὐτὴν τὴν ἁγία πίστη ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ ἀπὸ τὶς ἐπιβουλὲς καὶ τοὺς κινδύνους τῶν διαφόρων αἱρέσεων. Οὐδέποτε ἔπαυσε, οὔτε θὰ παύση ὁ σατανᾶς νὰ δημιουργῆ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς πλάνες γύρω ἀπὸ τὴν ἀληθινὴ ὀρθόδοξη πίστη, ἐκμεταλλευόμενος καὶ ἐνισχύοντας τὸν ἑωσφορικὸ ἐγωϊσμὸ ὡρισμένων ἀνθρώπων τῶν λεγομένων αἱρετικῶν. Ὁ Ἄρειος τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἔλεγε ὅτι ὁ Χριστός μας, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι κτίσμα. Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, τὸ στόμα τῆς Ὀρθοδοξίας βροντοφωνοῦν καὶ λέγουν ὄχι. Ὁ Χριστός μας ὁ Υἱὸς καὶ ὁ Λόγος τοῦ Πατρὸς δὲν εἶναι κτίσμα, ὅπως βλασφημοῦν οἱ αἱρετικοί, ἀλλὰ εἶναι ὁμοούσιος μὲ τὸν Πατέρα. Φῶς ἐκ Φωτός, Θεὸς ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι αἱρετικοὶ στὶς ἡμέρες μας, γιὰ τοὺς ὁποίους κάποιος λόγος πρέπει νὰ γίνη καὶ ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ φυλαχθοῦμε. Ὁ πάπας ἰσχυρίζεται τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο, λέγει δηλαδὴ ὅτι εἶναι κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας. Πλάνη. Κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὄχι ἕνας ἄνθρωπος. Ἀλάθητο δὲν ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, ἀλλὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ φωτίζει τοὺς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρες στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους. Ὁ Λούθηρος καὶ ὁ Καλβίνος καὶ οἱ προτεστάντες ἢ εὐαγγελικοὶ καὶ οἱ πεντηκοστιανοὶ ἐτράβηξαν στὸ ἄλλο ἄκρο τὸ σχοινὶ τῆς πλάνης τοῦ πάπα. Δὲν ὑπάρχει σ᾽ αὐτοὺς ἡ ἁγία καὶ ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀρτηρία ζωῆς πίστεως καὶ πνεύματος. Ἄνυδροι, ξεροί, ἀνευλαβεῖς, ἀκυβέρνητοι, ἀσύμβουλοι χριστιανοὶ διαβάζουν μόνο τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν ἑρμηνεύουν ὅπως τοὺς φαίνεται, ὅπως τοὺς βολεύει. Δὲν δέχονται οὔτε τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ζωοποιὸ θεία Λειτουργία, οὔτε τὴν Παναγία μας καὶ τοὺς Ἁγίους μας οὔτε τὶς ἅγιες καὶ ἱερὲς εἰκόνες. Ποῦ αὐτὸς ὁ στολισμὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως τὸν ζοῦμε στὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, εὐσεβεῖς χριστιανοί; Ἀκόμη ὅμως οἱ ἄλλοι, οἱ φοβεροὶ ἐπίσης, οἱ φοβερώτατοι ἐχθροί, οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ στὴν ἐποχή μας ἐλύσσαξαν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὡς λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι, μὴ λυπούμενοι τοῦ ποιμνίου. Οἱ προτεστὰντες ἔγιναν χίλια κομμάτια, χίλιες ἐκκλησίες, λεγόμενες ἐκκλησίες, δέκα – εἴκοσι ἄνθρωποι καὶ μιὰ κοινότητα. Τυφλός, ἐὰν τυφλὸν ὁδηγῆ, ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται. Ἐπὶ πλέον οἱ ψευδομάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ ἀρνοῦνται τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου μας καὶ περιμένουν ἐπίγεια τάχα χιλιόχρονη βασιλεία μὲ ὑλιστικὲς δομές. Ἐν τῷ μεταξὺ ἐπλήθυναν στὴν ἐποχή μας οἱ προσ ηλυτισμοὶ στὶς ἄχροες, ἄγευστες, ἀνατολικὲς θρησκεῖες μὲ τοὺς γκουροὺ καὶ τὴν πολυθρήνητη γιόγκα. Ἄλλοι κίνδυνοι αὐτοί, ἀδελφοί μου, ἐξ ἀνατολῶν. Μᾶς κατηγοροῦν ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ κρατᾶμε σὰν ἀτίμητο μαργαριτάρι τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ὅτι εἴμαστε προσκολλημένοι στοὺς τύπους καὶ μᾶς χαρακτηρίζει ἡ τυπολατρεία. Λάθος, καὶ οἱ τύποι καὶ οἱ συμβολισμοὶ χρειάζονται, διότι ὑποβοηθοῦν τὸν ἄνθρωπο, ποὺ ἔχει καὶ σῶμα νὰ συλλάβη τὴν οὐσία. Εἶναι τὸ κέλυφος, ποὺ προστατεύει τὴν οὐσία. Μέσα στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία μας ὅλα εἶναι ἀναγωγικά· σὲ ἀνεβά- ζουν σιγὰ – σιγὰ πρὸς τὸ θεῖο. Σὲ ἑνώνουν μὲ ἕνα θαυμάσιο τρόπο μὲ τὸ ἄκρον ἐφετόν τὸν Ἰησοῦ, τὴν Ἁγία Τριάδα. Ἁγιάζεται ἡ ὅραση μὲ τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἁγιάζεται ἡ ἀκοὴ μὲ τοὺς ἐξαισίους ὕμνους, ἁγιάζεται ἠ ὄσφρηση μὲ τὸ θυμίαμα, ἁγιάζεται ἡ γεύση, ἁγιάζεται ἡ ἁφή, ὅλες οἱ αἰσθήσεις τοῦ σώματος καὶ ὅλες οἱ αἰσθήσεις τῆς ψυχῆς, διότι καὶ ἡ ψυχὴ ἔχει αἰσθήσεις. «Γεύσασθε λοιπὸν καὶ ἴδετε ὅτι Χριστὸς ὁ Κύριος», ὁ Κύριος τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, ὁ Κύριος ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἱερὸ βάθος καὶ τὸ κήρυγμα τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου μὲ τὶς εὐχὲς καὶ πρεσβεῖες τοῦ ὁποίου, ἀδελφοί μου, καὶ τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου νὰ τύχουμε καὶ ἐμεῖς τοῦ θείου ἐλέους καὶ τῆς οὐρανίου βασιλείας. Ἀμήν.
* Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία εἰς τὸν Ἱ. Ν.Ἁγ. Γεωργίου Διονύσου,18.1.1987.
Ὀρθόδοξος Τύπος ἀρ. φύλ. 2006 17 Ἰανουαρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου