Κυριακή του καλού Σαμαρείτου. Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

Κυριακή του καλού Σαμαρείτου

Πρεσβυτέρου Αθανασίου Μηνά

Εἶπεν ὁ Κύριος: «Ἄκουε οὐρανέ καί ἐνωτίζου ἡ γῆ». Ἕνας εἶναι ὁ Θεός, Τριαδικός· Πατήρ, Υἱός, Ἅγιον Πνεῦμα. Πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς· ἡ ἀγάπη Του εἶναι τά καθάρια νερά καί ἡ σοφία Του συνέχει καί ἁγιάζει ὅλη τήν κτίσιν.

Σύ ἄνθρωπε, σπούδαζε καί ἐρεῦνα τόν καιρόν τοῦ οἰκοδομῆσαι τήν ψυχή σου, ὥστε νά ὑπερβαίνεις τά ἐγκόσμια καί νά ὁδηγεῖσαι κοινωνώντας, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, μέ τόν Τριαδικόν Ἀληθινόν Θεόν.
Ἐντολή: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου…καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Σ’ αὐτές τίς δύο ἐντολές, ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται.
Ἐν τούτοις, ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον, προϋποθέτει τήν ἐμπειρία τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, τήν γνώση τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως. Ἄκουε: Εἶναι ἡ κίνησις γιά νά φθάσουμε ἀπό τήν πράξη στή θεωρία. «Πράξις, θεωρίας ἐπίβασις», ἤτοι: κάθαρσις, φωτισμός, θέωσις.
Προφανῶς, ἁγία γερόντισσα, χρειάζεται ὡς προϋπόθεσις, ἡ σύνδεσις ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης μέ τόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν. Ὁ Θεός- Πατέρας ἔδωκε τόν Υἱόν τόν Μονογενῆ· ὁ ἄνθρωπος ἔδωκε τήν Ἀειπάρθενον, Θεοτόκον Μαρία. Ὁ ἄσαρκος Λόγος ἐσαρκώθη· «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ Χριστός ἅπλωσε τά χέρια, ἔλαβε Δούλου μορφήν· ἔγινε ὅλος μία πληγή, ὥστε νά γιατρέψει τήν Πληγήν, τόν ἄνθρωπον·(τόν Ἀδάμ παγγενῆ).

Πηγή καθάρια ἡ ἀγάπη Του. Φάρμακα, τό ἔλεός Του· ἐπίδεσμοι ἡ ἄκτιστος Ἐνέργεια. «Ὁμολογοῦμεν τήν χάριν, κηρύττομεν τόν ἔλεον, οὐ κρύπτομεν τήν εὐεργεσίαν». Ἦλθεν ἡ Ἐνυπόστατος Σοφία, γιά νά δέσει μέ τούς ἐπιδέσμους τῆς Χάριτος καί τῆς διδασκαλίας, τίς πληγές· νά σταματήσει ἡ αἱμορραγία τοῦ θανάτου· νά γιατρέψει τόν πεσμένον, «ἡμιθανῆ τυγχάνοντα», ἄνθρωπον καί στή συνέχεια νά τόν προστατέψει, μέ τό φρόνημα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τῆς Ὀρδοδόξου Παραδόσεως καί

Γνωστόν ἐστι τοῖς πᾶσιν, ὅτι τό χέρι τοῦ Χριστοῦ μεταμορφώνει, σώζει καί ἁγιάζει, ἐκεῖνο πού ἡ παρακοή ἀμαύρωσε καί παραμόρφωσε. Ἡ πανσθενουργός θεία Χάρις, διά τῶν Ὀρθοδόξων μυστηρίων καί ἁγιαστικῶν τελετῶν, κτίζει μέσα στά μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, τόν ἁγιασμόν· ὥστε στό καινόν ἐν Χριστῷ κτίσμα, νά κατοικεῖ ἡ Ἁγία Τριάς, ὁ Θεός.

Τό Πανάγιον μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας φανερώνει τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τῶν πιστῶν Ὀρθοδόξων ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Μία πίστις, ἕνα βάπτισμα, νέος τρόπος ζωῆς· αὐτό σημαίνει τήν ἀνάβασή μας στίς θεῖες Εὐαγγελίες, ἤτοι νά συγκαθίσουμε ἐν τοῖς ἐπουρανίοις, ἀφανίζοντας τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τόν ἐν μέσῃ ὁδῷ, πληγωμένον καί ἑτοιμοθάνατον.

Φρονοῦμε ἀδελφοί, ὅτι στήν ἐνέδρα αὐτή πού ἔστησε ὁ διάβολος στό ἀνθρώπινο γένος, κανείς δέν μπορεῖ νά βοηθήσει οὐσιαστικά. Ἡ φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων μέ τόν παγανισμό, ἡ λευϊτική νομοθεσία ὅπου περνᾶ στήν ἀπέναντι μεριά τοῦ δρόμου, φάνηκαν ἀνεπαρκεῖς νά βοηθήσουν τόν πληγωμένον, ὅπως ἀκούσαμε σήμερα.

Ὁ Χριστός μας ὅμως, ὁ «Καλός Σαμαρείτης», κατέβηκε νά μᾶς συναντήσει, νά μπεῖ μέσα μας καί μέ θαυμαστή ἀλληλοπεριχώρηση νά ἀναλάβει καί νά γιατρέψει τίς πληγές μας. Γι’ αὐτό χρεωστοῦμε αἰώνια εὐγνωμοσύνη στόν Θεάνθρωπον Ἰησοῦν. Ὁμοούσιος, κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μέ ἡμᾶς, παρ’ ἐκτός ἁμαρτίας, μᾶς προσλαμβάνει.
Ἀποκαλεῖ ὅλους ἀδελφούς Του, ἐπισημαίνοντας, ὅτι ὁ ἐρχόμενος πρός με ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλιῶς πεθαίνουμε αἰώνια. Ἄραγε χριστιανοί μου, τί νόημα θά εἶχε ἡ ζωή μας, χωρίς τήν παρουσία Του ἀνάμεσά μας, ἄνευ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί Παραδόσεως; Θά ἦταν ἄχαρη, ἄχρηστη.

Ὁ κάθε χριστιανός, κατ’ ἐξοχήν ὁ κληρικός, ὀφείλει νά γνωρίζει καλά αὐτό τό μυστήριο τῆς παρουσίας τοῦ Μεσσίου στή γῆ. Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου στόν ὧμο τοῦ ἱερωμένου, «τό κτῆνος τοῦ Χριστοῦ», γίνεται ταυτόχρονα ἀνάπαυση γιά τόν πιστό ὀρθόδοξο χριστιανό καί σωτηρία γιά ὅλον τόν κόσμον.
Τό «ἴδιον κτῆνος» τοῦ Θεανθρώπου ἐπιμελεῖται πᾶσῃ θυσίᾳ, ἐν Χάριτι, τήν σωτηρία τῶν ἀδελφῶν τοῦ Ἰησοῦ καί ἀκούει τόν λόγον τοῦ Λόγου: «Ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με, ἀποδώσω σοι». Μακάριος, ἁγία γερόντισσα, ὁ κληρικός ἐκεῖνος πού, συσταυρούμενος πάντοτε μέ τόν Μεσσία, ἔκανε φίλη τήν ἀληθινή Σοφία καί αὐτή τόν ἐτίμησε, ὥστε νά γραφτεῖ αἰώνια τό ὄνομά του, στό βιβλίο τῆς Ζωῆς, ἀπό τό ἴδιο τό χέρι τοῦ Σωτῆρα Ἰησοῦ μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του.

Τάδε λέγει Κύριος: «Ὅποιος μέ ὁμολογήσει ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσω κι ἐγώ ἐνώπιον τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς καί τῶν Ἀγίων Ἀγγέλων». Φρονοῦμε ἐν τούτοις, χριστιανοί μου, ὅτι χρειάζεται πάσῃ θυσίᾳ, ὡς προϋπόθεσις, ἡ γνῶσις τῶν δογμάτων καί ἡ ταυτότητα τῶν ἐμπειριῶν μέ τούς Ἁγίους Προφῆτας, τούς Ἁγίους Ἀποστόλους, τούς Ἁγίους Πατέρας καί τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.
Ὀφείλουμε νά κρατοῦμε τόν νόμο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς προσευχῆς, μέσα στή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας, στά τροπάρια, στούς ὕμνους, χωρίς καμμία παρέκκλιση ἤ διάσπαση. Ἡ Θεολογία, ἡ Λατρεία, οἱ ὀρθόδοξοι ὕμνοι στήν ἁγία μας Ἐκκλησία, προσφέρουν πάντοτε τήν μυστική ἐμπειρία τῆς Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ, «τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου», πού ἀποτελεῖ τήν ἀλάνθαστη μέθοδο γιατρειᾶς τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου καί τοῦ παραπαίοντος σήμερα κόσμου.

Γένοιτο Κύριε Ἰησοῦ.
Στόν Θεάνθρωπο Βασιλέα Χριστόν, τόν καλόν «Σαμαρείτη», ἡ Δύναμις, τό Κράτος, ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.