Ἡ ἀνδρεία καὶ ὁ ἡρωισμὸς τῶν Μυροφόρων
Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Θεολόγου- συγγραφέως Ἱ. Μ. Κυθήρων καὶ Ἀντικυθήρων
Ἐν Κυθήροις τῇ 3ῃ Μαΐου 2025
Σύμφωνα μὲ τὴν διήγηση τοῦ εὐαγγελιστοῦ τὸ ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, μετὰ τὴν σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ μέσα στὴν πόλη τῆς Ἱερουσαλὴμ ἐπικρατοῦσε μιὰ ἀτμόσφαιρα φόβου καὶ τρόμου. Μέσα στὶς καρδιὲς τῶν σταυρωτῶν τοῦ Ἰησοῦ ἔβραζε ἀκόμη ἡ ὀργὴ καὶ τὸ μῖσος. Καὶ ἀλλοίμονο σ’ ὅποιον τολμοῦσε νὰ ἐκφράσει μὲ ὁποιοδήποτε τρόπο συμπάθεια πρὸς τὸν ἐσταυρωμένο.
Οἱ ἕνδεκα μαθητὲς ἔχουν κλειδωθεῖ στὸ ὑπερῶο ἀπὸ φόβο, μήπως ξεσπάσει πάνω τους ἡ ὀργὴ τῶν Ἰουδαίων. Ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἤδη νεκρός, κρεμασμένος πάνω στὸ σταυρό. Ὑπῆρχε λοιπὸν ἐπείγουσα ἀνάγκη, νὰ βρεθοῦν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι θὰ ἀναλάβουν νὰ ἀποκαθηλώσουν καὶ νὰ ἐνταφιάσουν τὸ σῶμα του, διότι σὲ λίγες ὧρες ἄρχιζε ἡ ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, ἡμέρα κατὰ τὴν ὁποία οἱ Ἑβραῖοι ἑόρταζαν τὸ ἑβραϊκὸ Πάσχα, ποὺ ἦταν αὐστηρὴ ἀργία, ὁπότε κάθε παρόμοια ἐνέργεια ἦταν ἀπαγορευμένη.
Τὴν κρίσιμη ἐκείνη ὥρα ἐμφανίζεται ὁ μέχρι τότε «κεκρυμμένος» μαθητὴς τοῦ Κυρίου, ὁ Ἰωσήφ, ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία καὶ ἦταν ἐπίσημο μέλος τοῦ Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου.
Αὐτὸς λοιπὸν ὁ Ἰωσὴφ ἀντιλαμβάνεται καὶ συνειδητοποιεῖ ὅτι ἦρθε πλέον ἡ ὥρα νὰ ἀποβάλλει τὸν φόβο καὶ νὰ ἀποδείξει ἔμπρακτα τὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Ἰησοῦ. Ἀνεβαίνει στὸ Πραιτώριο καὶ μὲ πολλὴ τόλμη καὶ ἀνδρεῖα ζητάει ἀπὸ τὸν Πιλάτο τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιάσει τὸν Ἰησοῦ, ἂν καὶ ἐγνώριζε ὅτι μὲ τὴν ἐνέργειά του αὐτὴ ἔθετε σὲ κίνδυνο τὸ ἀξίωμα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια του τὴν ζωή.
Ἔτσι ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὸν ἄλλο «κεκρυμμένο» μαθητή, τὸν Νικόδημο, ἀφοῦ πῆραν τὴν ἄδεια ἀπὸ τὸν Πιλάτο, ἔφεραν εἰς πέρας τὸ ἔργο τῆς ἀποκαθηλώσεως, γενόμενοι αἰώνιο παράδειγμα ἠρωϊσμοῦ, ὁμολογίας πίστεως καὶ αὐτοθυσίας σὲ ὅλες τὶς γενεὲς τῶν πιστῶν. Παρόμοιο παράδειγμα ἠρωϊσμοῦ καὶ αὐτοθυσίας ἔδειξαν καὶ οἱ μυροφόρες, οἱ ὁποῖες ἦρθαν μὲ ἀρώματα λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς Σαββάτων στὸν τάφο τοῦ Κυρίου, γιὰ νὰ μυρώσουν τὸ πανάγιο σῶμα τοῦ Κυρίου, ἂν καὶ ἐγνώριζαν, ὅτι ἔθεταν σὲ κίνδυνο τὴ ζωή τους ἀπὸ τοὺς ρωμαίους στρατιῶτες, ποὺ φύλαγαν τὸν τάφο.
Ἡ ἀνδρεία, ἡ τόλμη καὶ τὸ ὁμολογιακὸ φρόνημα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἀποτελεῖ οὐσιαστικὸ στοιχεῖο τῆς χριστιανικῆς μας ζωῆς. Ἀποτελεῖ, θὰ λέγαμε τὸ κριτήριο, ποὺ ἐλέγχει τὴ γνησιότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Κύριο. Κατ’ ἀρχὴν ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας καταδικάζει τὸν φόβο καὶ τὴ δειλία καὶ προβάλλει τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς μας ὡς καθῆκον ἐπιβεβλημένο.
Λέγει: «Πᾶς οὗν ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοὶ ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω καγὼ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου του ἐν οὐρανοῖς...», (Μάτθ.10,32). Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, στὴν Β΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολή του σημειώνει ὅτι «οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως», (1,7). Ὁ δὲ ἀπόστολος τῆς ἀγάπης, ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, στὴν Ἀποκάλυψη, θεωρεῖ τοὺς δειλοὺς ἐξ’ ἴσου ἐνόχους καὶ ἀξίους αἰωνίου κολάσεως ὅπως τοὺς ἀπίστους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες: «τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις καὶ ἐβδελυγμένοις...το μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τὴ καιομένη ἐν πυρὶ καὶ θείῳ...», (21,8)
Ἄραγε ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἔχουμε νὰ παρουσιάσουμε στὴ ζωή μας κάτι ἀπὸ τὸ γενναῖο, ἠρωϊκὸ καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα τῶν ἁγίων μυροφόρων, ποὺ μνημονεύσαμε παραπάνω; Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι ἀπὸ μᾶς πολὺ ἀπέχουμε, ἀπὸ τὸ νὰ εἴμαστε εἰς θέσιν νὰ τοὺς μιμηθοῦμε. Διότι οἱ μὲν μυροφόρες μεγάλο πόθο εἶχαν νὰ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ Κυρίου, ὥστε νὰ ἔρθουν λίαν πρωΐ στὸν τάφο καὶ μάλιστα μὲ κίνδυνο τῆς ζωῆς των.
Ἀντίθετα ἐμεῖς, ἐνῷ δὲν διατρέχουμε κανένα κίνδυνο, ἀμελοῦμε νὰ ἔρθουμε τὸ πρωΐ τῆς Κυριακῆς στὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸν Κύριο, ὄχι νεκρό, ἀλλὰ ἀναστημένο. Ἂς διδαχθοῦμε λοιπὸν ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν μυροφόρων. Καὶ ὅπως ἐκεῖνες μὲ μύρα ἦρθαν στὸν τάφο τοῦ Κυρίου, ἔτσι καὶ ἐμεῖς μὲ ἀνάλογο πόθο ἂς προσέλθουμε στὸν Ναό, γιὰ νὰ προσφέρουμε στὸν ἀναστημένο Χριστὸ ἀντὶ τῶν μύρων τὸν ὕμνο, τὴ λατρεία καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη μας πρὸς Αὐτόν, ὅπως πολὺ ὡραία ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μᾶς σ’ ἕνα ἀναστάσιμο τροπάριο: «Ὀρθρίσωμεν ὄρθρου βαθέως καὶ ἀντὶ μύρου τὸν ὕμνον προσοίσωμεν τῷ δεσπότη καὶ Χριστὸν ὀψόμεθα, δικαιορύνης Ἥλιον πᾶσι ζωὴν ἀνατέλλοντα».
Εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας χρειάζεται τόλμη καὶ ὁμολογιακὸ φρόνημα γιὰ νὰ εἶναι κανεὶς γνήσιος μαθητὴς τοῦ Κυρίου. Τόλμη καὶ ἀνδρεία χρειάζεται γιὰ νὰ μένουμε πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅταν βλέπουμε ὅτι ὅλοι γύρω μας χλευάζουν, εἰρωνεύονται καὶ ὑβρίζουν τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Τόλμη, ἀνδρεῖα καὶ ἀγωνιστικὸ φρόνημα χρειάζονται ἰδίως οἱ νέοι μας, γιὰ νὰ μείνουν ἁγνοὶ μέχρι τὴν ὥρα τοῦ γάμου, καθ’ ὃν χρόνον παντοῦ γύρω μας κυριαρχοῦν ὁ πανσεξουαλισμὸς καὶ ἡ λατρεία τῆς σάρκας.
Μὲ τόλμη καὶ ἀνδρεῖα καλοῦνται σήμερα οἱ νέοι μας νὰ δίνουν τὴν μαρτυρία τῆς χριστιανικῆς πίστεως στὰ σχολεῖα καὶ στὰ πανεπιστήμια, ὅταν προβάλλεται ἀπὸ τοὺς καθηγητές, ἢ τοὺς μαθητὲς ἡ ἀθεΐα, ὅταν χλευάζεται ὁ Χριστὸς καὶ ὅταν διαφημίζεται ὡς πρόοδος καὶ ὡς πολιτισμὸς κάθε εἴδους σεξουαλικὴ ἀνωμαλία.
Τόλμη καὶ ἀνδρεία χρειάζεται ἡ πιστὴ γυναῖκα, γιὰ νὰ ἀντισταθεῖ στὸν πειρασμὸ τῆς ἐκτρώσεως, ὅταν μάλιστα ὁ σύζυγος καὶ ὅλοι οἱ συγγενεῖς πιέζουν ἀφόρητα νὰ προχωρήσει στὸ ἔγκλημα τῆς ἐκτρώσεως μὲ διάφορες προφάσεις.
Τόλμη καὶ ἀνδρεία χρειάζονται οἱ νεαροὶ σύζυγοι, γιὰ νὰ φυλάξουν τὸ στεφάνι τοῦ γάμου τους καθαρὸ ἀπὸ κάθε σαρκικὴ πτώση.
Τόλμη καὶ ἀνδρεῖα χρειαζόμαστε ὅλοι μας, γιὰ νὰ ἐφαρμόσουμε στὴ ζωή μας τὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἀπαιτεῖ τιμιότητα καὶ εἰλικρίνεια, ὅταν βλέπουμε ὅτι πολλοὶ γύρω μας καταφεύγουν στὸ ψέμα καὶ στὴν ἀπάτη, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ προσωπικό τους συμφέρον.
Πρὸ πάντων τόλμη καὶ ἀνδρεῖα χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ δίνουμε δυναμικὴ τὴ μαρτυρία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, ὅταν διαστρεβλώνεται ἡ ἀλήθεια καὶ προβάλλονται ποικίλες αἱρετικὲς διδασκαλίες. Ἰδιαίτερα στὴν ἐποχή μας, ὅπου κυριαρχεῖ ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ ἀγωνιστοῦμε μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, νὰ διαφυλάξουμε ἀνόθευτη καὶ ἀπαραχάρακτη τὴν ὀρθόδοξη πίστη ἀπὸ κάθε οἰκουμενιστικὴ αἱρετικὴ θεωρία, συμμετέχοντες σὲ κάθε ἀγωνιστικὴ προσπάθεια ὅλων ἐκείνων τῶν κληρικῶν, ἢ λαϊκῶν ποὺ ἀγωνίζονται πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή.
Βέβαια ὅλα αὐτὰ στοιχίζουν. Στοιχίζουν διωγμοὺς καὶ θλίψεις. Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὅμως ἀξίζει κάθε θυσία. Δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ ἀποδείξουμε τὴν ἀγάπη μας πρὸς τὸν Χριστὸν παρὰ μόνον αὐτός. Καὶ δὲν ὑπάρχει ἄλλος δρόμος γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὴ σωτηρία παρὰ μόνον αὐτός. Ἄλλωστε ὁ ἀγῶνας μας δὲν γίνεται γιὰ κάποια ἀφηρημένη ἰδέα, ἢ γιὰ τὴν πρόσκαιρη δόξα καὶ τὶς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γι’ αὐτὴ τὴν ἀλήθεια, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός.
Ἡ παρρησία μας, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀγῶνας μας γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς πλάνης γίνονται ἀφορμὴ νὰ δοξάζεται τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ὁ εὐσχήμων Ἰωσὴφ τόλμησε, προκειμένου νὰ προστατεύσει ἀπὸ τυχὸν βεβήλωση τὸ πανάχραντο σῶμα τοῦ Κυρίου μας. Καὶ ἐμεῖς ἂς περιβάλλουμε πάντοτε μὲ τιμὴ καὶ σεβασμὸ τὸ πανάγιο πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, ἀκολουθῶντας πιστὰ τὶς ἐντολές του καὶ ὑπερασπιζόμενοι τὶς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἐκεῖνος μᾶς δίδαξε.
Ἂς προσέξουμε, ἀδελφοί μου, ὅλα ὅσα παραπάνω εἴπαμε μὲ ἀφορμὴ τὴν σημερινὴ ἑορτὴ τῶν μυροφόρων καὶ ἂς ἀγωνιστοῦμε νὰ τὰ ἐφαρμόσουμε στὴν πράξη. Καὶ τότε θὰ ἀξιωθοῦμε καὶ ἐμεῖς, ὅπως οἱ μυροφόρες, νὰ δοῦμε μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας τὸν ἀναστάντα Κύριο, σύμφωνα μὲ ὅσα διακηρύσσει ὁ ὑμνογράφος:
«Καθαρθῶμεν τὰς αἰσθήσεις καὶ ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς ἀναστάσεως. Χριστὸν ἐξαστράπτοντα καὶ χαίρετε φάσκοντα τρανῶς ἀκουσώμεθα ἐπινίκιον ἄδοντες». Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο εὔχομαι σὲ ὅλους ἀπὸ καρδίας μὲ τὴ Χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Κυρίας Θεοτόκου, τῶν ἁγίων μυροφόρων καὶ ὅλων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.
Διαβάστε περισσότερα πατῶντας: Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου