Ἡ ψευδαγάπη ἐμπόδιον διά την σωτήριον χαρὰν τῆς Ἀναστάσεως εἰς ἀλλοθρήσκους. Βασιλείου Χαραλάμπους

Ἡ ψευδαγάπη ἐμπόδιον διά την σωτήριον χαρὰν τῆς Ἀναστάσεως εἰς ἀλλοθρήσκους

Βασιλείου Χαραλάμπους, θεολόγου

 ‘’Δίχως ἀμφισβήτηση, ἡ χριστιανοσύνη εἶναι, στὴν ὁλόκληρή της ἱστορικὴ πραγματικότητα, τῆς δύναμης καὶ τῆς παντοδυναμίας, ἑδραιωμένη στὸ δεδομένο τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦτο σημαίνει στὴν παντοτινὰ ζῶσα ὑπόσταση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ’’*, ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.
 
Ἂς ἀφήσουμε τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας νὰ μάθουν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἂς ἀφήσουμε τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας νὰ ἔρθουν πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, τὸν Κύριο τῆς Δόξης, τὸν μοναδικὸ νικητὴ τοῦ θανάτου. 
Ἂς ἀφήσουν κάποιοι τῶν Ἱεραρχῶν μας τὰ κακόδοξα φληναφήματά περί δῆθεν ‘’ἄλλων ὁδῶν σωτηρίας’’. Ἂς ἀφήσουν τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας νὰ μάθουν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. 
‘’Μόνο στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἀποκτοῦν πλήρως τὴν ἐξήγησή τους ὅλα τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ, ὅλες οἱ ἀλήθειες Του, ὅλα τὰ λόγια Του, ὅλα τὰ εὐαγγελικὰ γεγονότα’’, ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. 

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς προφήτευσε τὸ ἀκόλουθο γιὰ τὴ Σταύρωση καὶ τὴν Ἀνάστασή Του : ‘’Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενούσιν αὐτόν, καὶ τὴ Τρίτη ἡμέρα ἀναστήσεται’’ (Μάρκ. 10,33-34). 
Αὐτὰ ὅλα τὰ πολεμᾶ τὸ ἀνίερο κοράνι. Κι ὅμως αὐτὸ κάποιοι τῶν Ἱεραρχῶν μας τὸ προσφέρουν σὲ μωαμεθανοὺς ὡς δῶρο καὶ κάποιοι ἄλλοι ἐκλαμβάνουν τὶς βλασφημίες γιὰ τὸν Χριστό του ὡς εὐφημίες. Πὼς θὰ μάθουν γιὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, οἱ συνάνθρωποί μας μωαμεθανοί, μὲ τέτοια ἀντιχριστιανικὰ ἀτοπήματα; 

‘’Μόνο στὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἐντελῶς σαφὲς καὶ τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἔργο Του’’, τονίζει ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. 
Ὅσοι τῶν Ἱεραρχῶν μας ἔχουν ὑποπέσει στὴν κακόδοξη ‘’διαπίστωση’’, ὅτι δῆθεν ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας’’, ἀποστεροῦν παρεπόμενα τὴ σωτήριο χαρὰ τῆς Ἀνάστασης ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας. Ἀφήνουν τοιουτοτρόπως, τοὺς ἰνδουιστές, βουδιστές, μωαμεθανοὺς κλπ συνανθρώπους μας, στὶς πολυποίκιλες πλάνες τους. 
Εἶναι πολὺ δύσκολο ὅμως, νὰ προσπεραστεῖ μιὰ τέτοια κακόδοξη ‘’διαπίστωση’’, ὅτι δῆθεν ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας’’, τὴ στιγμὴ τὴν ὁποία καραδοκοῦν οἱ διαφορότροποι ἔπαινοι ἀπωλείας, ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ κόσμου τούτου. 
‘’Οἱ ἀλήθειες τοῦ Θεανθρώπου εἶναι οἱ ἀληθινὲς μόνο μὲ τὴ γνησιότητα τῆς Ἀνάστασης Του, καὶ τὰ θαύματά Του εἶναι πραγματικὰ μόνο μὲ τὴν πραγματικότητα τῆς Ἀνάστασης Του’’*, σημειώνει ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Ὅσοι ὑποπίπτουν στὴ διαθρησκειακὴ κακοδοξία, περὶ δῆθεν ‘’πολλῶν ὁδῶν σωτηρίας’’, ἀποστεροῦν τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας, ἀπὸ τὸ σωτήριο μήνυμα τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. 

‘’Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωὴ’’ (Ἰω. ἰα, 25), εἶπεν ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Γιατί τὸ ἀποκρύβουν μὲ τὶς ἄτοπες διαθρησκειακὲς ἐνέργειές τους; 
Ὅσοι τῶν Ἱεραρχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ὑπέπεσαν στὸ βλάσφημο ἀτόπημα, ὅτι δῆθεν ‘’ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεόν, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὰ ὀνόματα’’, ἂς ἀναλογιστοῦν καὶ πάλι ὅτι ἀποστεροῦν τὴ σωτήριο χαρὰ τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, ἀπὸ τοὺς ἐν πλάνῃ ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας. 
Ἐάν ‘’ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἴδιον Θεό, ἀλλὰ μὲ διαφορετικὰ ὀνόματα’’, ὅπως κακοδόξως διακηρύττουν, ποιά ἡ χρεία νὰ γνωρίζουν τον μόνο Ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό, οἱ ἀλλόθρησκοι συνάνθρωποί μας; 
Μιὰ τέτοια ὅμως κακόδοξη διαπίστωση, ἡ ὁποία διαλαλεῖ, ὅτι ‘’ὅλοι οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν στὸν ἴδιο Θεὸ ἀλλὰ μὲ διαφορετικὰ ὀνόματα’’, ἐπισύρει ἐπαίνους ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς τοῦ κόσμου τούτου ἢ καὶ βραβεύσεις ἀκόμα. 

Ὅσοι ταυτίζουν τὴν ἀνθρωπάρεσκη ἀγάπη μὲ τὴν πραγματικὴ ἀγάπη τοῦ ἀληθινοῦ χριστιανοῦ πρὸς ὅλους τοὺς συνανθρώπους του, εἶναι εὔκολο νὰ ὑποπίπτουν σὲ διαθρησκειακὰ ἀτοπήματα, τὰ ὁποῖα κατακρατοῦν τοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας στὴν πλάνη τους. 
Εἶναι ἀνεύθυνη τέτοια συμπεριφορὰ ἀπέναντι στοὺς ἐν πλάνῃ ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας. Κάποιοι Ἱεράρχες στὶς Ἐκκλησίας μας ὅταν ὁμιλοῦν γιὰ συνύπαρξη, δίνουν τὴν ἐντύπωση μιᾶς ‘’παράλληλης πορείας θρησκειῶν’’. 
Ἡ ὅποια ὁμολογία γίνεται ἐμπόδιο σὲ τέτοιας μορφῆς ‘’παράλληλη συνύπαρξη’’, γι’ αὐτὸ τὴν ἀκρίβεια ὡς ἀκρότητα τὴ θεωροῦν. 

‘’Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι τίποτ’ ἄλλο παρὰ ἀσταμάτητη καὶ ἀτέρμονη ἐπέκταση ἑνὸς γεγονότος, ἑνὸς δεδομένου, τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ’’*, ἀναφέρει ὁ Ὅσιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, καὶ ὡς τέτοια ἡ Ἐκκλησία, ἔχει τὴν ὑποχρέωση νὰ ἀφήνει τὸ σωτηριῶδες μήνυμα τῆς Ἀνάστασης, νὰ φθάνει στοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας. 



*Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς ‘’Φιλοσοφικοὶ κρημνοί’’, Ἱερὰ Μονὴ Χιλανδαρίου.