Ἀπαντήσεις γιὰ τὶς πιὸ χιλιοειπωμένες ἀνοησίες ποὺ ἀκούστηκαν πρὸς ὑπεράσπιση τῶν βλάσφημων ἔργων στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη
Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
Ἂς δοῦμε λοιπὸν τὰ πιὸ κοινότοπα «τσιτάτα» ποὺ ἀκούστηκαν ἀπὸ τοὺς σκοταδόψυχους ποὺ θέλουν σώνει καὶ καλὰ νὰ παρουσιάσουν τὰ καλλιτεχνικὰ κοπρίσματα τοῦ Χριστόφορου Κατσαδιώτη ὡς... ἀπαύγασμα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ.
«Οἱ ἐπίμαχες εἰκόνες στὴν πινακοθήκη εἶναι μορφὴ τέχνης»
Τέχνη σημαίνει δημιουργία. Ἂν δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἔμπνευσης καὶ δημιουργίας, τότε δὲν εἶναι τέχνη.
Ἀλλιῶς μποροῦμε νὰ μποῦμε σὲ σουρεὰλ ἀτραποὺς παράνοιας, λέγοντας ὅτι καὶ μιὰ γκρεμισμένη μάντρα εἶναι... τέχνη.
Στὰ ἐκτρώματα τοῦ Κατσαδιώτη δὲν ὑπάρχει καμία δημιουργία καὶ φυσικὰ καμία ἔμπνευση. Ὑπάρχει μόνο καταστροφὴ μιᾶς ἀρχαίας, ἀναγνωρισμένης, ἱστορικῆς καὶ θεολογικῆς τέχνης, τῆς Βυζαντινῆς ἁγιογραφίας.
Πέρα ἀπὸ τὴ βλάσφημη πλευρὰ τῆς ὑπόθεσης, αὐτὸ ποὺ πράττει οὐσιαστικὰ ὁ Κατσαδιώτης εἶναι νὰ τραμπουκίζει ὡς «καλλιτέχνης» ἄλλους καλλιτέχνες. Τοὺς Βυζαντινοὺς ἁγιογράφους ποὺ διαμέσου τῆς παράδοσης αἰώνων μετέφεραν στὸ ξύλο τὴ σεπτὴ μορφὴ τῆς Παναγίας. Εἶναι δηλαδὴ σὰν νὰ ἀντιγράψουμε ἕναν ἐμβληματικὸ πίνακα τοῦ Γκόγια, νὰ τὸν μετατρέψουμε σὲ μιὰ χυδαία καρικατούρα ποὺ χλευάζει τὸ αὐθεντικὸ ἔργο καὶ νὰ τὸν παρουσιάσουμε ὡς δική μας... τέχνη.
Ἡ παραποίηση ἀναγνωρισμένων ἔργων (ὅπως εἶναι ἄλλωστε καὶ οἱ Βυζαντινὲς ἁγιογραφίες) δὲν εἶναι τέχνη, ἀλλὰ πλαστογράφηση καὶ καταστροφὴ τῆς τέχνης. Μὲ λίγα λόγια ἡ «τέχνη» του Κατσαδιώτη εἶναι ἀντάξιας ποιότητας μὲ τὴν «τέχνη» ποὺ παρήγαγαν μὲ τὶς βαριοποῦλες τους οἱ τζιχαντιστὲς ποὺ ἔσπαγαν ἀρχαία γλυπτὰ στὴν Παλμύρα. Ἄρα λοιπὸν αὐτὸ ποὺ κάνει ὁ Κατσαδιώτης δὲν εἶναι μόνο ἀνήθικο ὡς πράξη θρησκευτικοῦ μίσους, δὲν εἶναι μόνο ἀντιδημοκρατικό, δὲν εἶναι μόνο ἄτεχνο, εἶναι καὶ ἀντιδεοντολογικὸ πρὸς τὴν ἴδια τήν ὑπόσταση τοῦ (κάθε) καλλιτέχνη.
«Οἱ ἐπίμαχες εἰκόνες δὲν ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους, ἀλλὰ μὲ κάποιον... ἄλλο συμβολισμὸ ποὺ δανείστηκε τὴ μορφή τους»
Ναί, ἀκούστηκε καὶ αὐτὴ ἡ ἀνοησία. Ἔγιναν ξαφνικὰ ὅλα τὰ κνώδαλα τῆς τηλεόρασης... κριτικοὶ ὑψηλῆς τέχνης. Καὶ μᾶς λένε «δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ νομίζετε, ἁπλᾶ ἐσεῖς οἱ διαμαρτυρόμενοι χριστιανοὶ εἶστε ἀπολίτιστοι καὶ δὲν κατανοεῖτε τήν... ἔμπνευση τοῦ καλλιτέχνη». Μᾶς ἐμπαίζουν κατάμουτρα δηλαδή. Κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ δράμι τῆς νοημοσύνης ποὺ διαθέτουν.
Πέρα ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι πασιφανὲς πὼς τὰ ἔργα αὐτὰ δὲν συμβολίζουν τίποτε ἄλλο παρὰ τὴ βλασφημία, γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ αὐτὸ τὸ γελοῖο ἐπιχείρημα, ἀρκεῖ νὰ κάνει ὁ ὁποιοσδήποτε ἕνα ἁπλὸ ζοὺμ στὰ εἰκαστικὰ ἐξαμβλώματα τοῦ Κατσαδιώτη. Στὶς εἰκόνες μὲ τὸ ἀσημὶ μεταλλικὸ φύλλο θὰ δεῖτε τὰ γράμματα: «ΜΡ ΘΥ». Μήτηρ Θεοῦ. Ἡ Παναγία. Εἶναι τὰ γράμματα ποὺ γράφονται σὲ ὅλες τὶς Βυζαντινὲς ἁγιογραφίες τῆς Θεοτόκου. Σὲ ἄλλη μεταλλικὴ εἰκόνα εἶναι χαραγμένο: «Ἅγιος Γεώργιος». Σὲ ἄλλη: «Ἀρχάγγελος Μιχαήλ». Καὶ στοὺς ζωγραφισμένους πίνακες εἶναι φαρδιά – πλατιὰ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων.
Φανταστεῖτε δηλαδὴ νὰ ἐξέθετε κάποιος σὲ ἕνα δημόσιο μουσεῖο μιὰ προσβλητικὴ ἀπεικόνιση τοῦ (ὅποιου) πρωθυπουργοῦ μὲ παραποιημένα χαρακτηριστικά, νὰ ἔγραφε καὶ τὸ ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ τοῦ πρωθυπουργοῦ, ἀλλὰ νὰ ἰσχυριζόταν ὁ καλλιτέχνης ὅτι δὲν εἶναι ὁ πρωθυπουργὸς αὐτὸς ποὺ βλέπουμε ἀλλὰ κάτι... ἄλλο. Καὶ ὅτι φταῖμε ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε «σκοταδιστὲς» καὶ δὲν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι δὲν ἀπεικονίζεται ὁ (ὀνομασμένος στὸ ἔργο) πρωθυπουργός. Μὲ μιὰ τέτοια προπαγανδιστικὴ σχιζοφρένεια ἐμπαίζουν τὴ νοημοσύνη καὶ τὴν πίστη μας.
«Ὁ καλλιτέχνης δὲν ἤθελε νὰ προκαλέσει – δὲν εἶχε ἀντιχριστιανικὸ κίνητρο»
Σὲ αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό, ἀρκεῖ μόνο νὰ παραθέσουμε δυὸ σειρὲς ἀπὸ τὰ λόγια τοῦ ἴδιου του Κατσαδιώτη, σὲ συνέντευξη ποὺ ἔδωσε ΜΕΤΑ τὸ περιστατικὸ στὴν Ἐθνικὴ Πινακοθήκη. Ἐκεῖ ὁ ταλαίπωρος κακοτέχνης παρουσιάζει τοὺς Χριστιανοὺς σὰν φαντασιόπληκτους ποὺ βλέπουν ὁράματα καὶ πιστεύουν σὲ παραμύθια ποὺ εἶναι πιὸ ἀκραῖα καὶ ἀπὸ τὸν Χάρι Πότερ.
Συγκεκριμένα ὅταν τὸν ρώτησαν ἂν πιστεύει ὅτι ἡ «τέχνη» του μπορεῖ νὰ προσβάλλει τὸν θεατή, ἐκεῖνος ἀπάντησε:
«Ἂν ὁ θεατὴς βλέπει ὁράματα μὲ ἀρχαγγέλους καὶ θεωρεῖ τὴ μάνα του ὡς Παναγία, μπορεῖ νὰ προσβληθεῖ. Δὲν τὸ εἶχα φανταστεῖ ποτέ. Μιλᾶμε γιὰ φαντασία πέραν τοῦ Χάρι Πότερ...». Δὲν χρειάζεται νὰ προσθέσω κάτι ἄλλο.
«Ἡ τέχνη δὲν ἔχει ὅρια»
Αὐτὸ καὶ ἂν βαρεθήκαμε νὰ τὸ ἀκοῦμε. Σὲ ἕνα πολιτισμένο κράτος δὲν ὑπάρχει τίποτα ποὺ νὰ ἐκδηλώνεται στὸ δημόσιο βίο καὶ νὰ μὴν ὑπόκειται σὲ κάποια ὅρια καὶ περιορισμούς. Τὸ μόνο πρᾶγμα ποὺ δὲν ἐπιδέχεται ὁρίων, εἶναι ἡ βλακεία ποὺ ἀνθεῖ σὲ ἕναν ἐγκέφαλο.
Ἡ τέχνη εἶναι ἔκφραση ἐλευθερίας καὶ κάθε ἐλευθερία ἐκτείνεται ὡς ἐκεῖ ποὺ ξεκινᾶ ἡ ἐλευθερία τῶν ἄλλων. Καὶ ἰδιαίτερα ὅταν αὐτοὶ οἱ «ἄλλοι» ἀποτελοῦν τὸ 90% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἑλλάδας ποὺ εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, τότε ἡ ἴδια ἡ φύση τῆς δημοκρατίας ὁρίζει ὅτι οἱ ἰδέες τῆς πλειοψηφίας πρέπει νὰ γίνουν ἀκόμη πιὸ σεβαστές. Ἂν κάποιοι δυσκολεύονται νὰ ἀνιχνεύσουν τὰ ὅρια τῆς τέχνης, ὀφείλουν νὰ συμμορφωθοῦν τότε μὲ τὰ ὅρια τῆς δημοκρατίας, τὰ ὅρια τοῦ σεβασμοῦ, τὰ ὅρια τῆς προσβολῆς, τὰ ὅρια τῆς ἀνεκτικότητας.
Ἡ τέχνη σαφῶς καὶ ἔχει ὅρια, γιατί καὶ ἡ ἠθικὴ ποὺ τὴν ὁρίζει ἔχει ὅρια ἢ τοὐλάχιστον θὰ ὄφειλε νὰ ἔχει, σὲ μιὰ κοινωνία ποὺ θέλει νὰ διαφέρει ἀπὸ ζούγκλα. Ὁποιαδήποτε μορφὴ ἔκφρασης ποὺ δὲν περιορίζεται ἀπὸ ὅρια, εἶναι ἐν δυνάμει ἄσκηση βίας. Ἡ βλασφημία εἶναι μορφὴ ψυχολογικῆς βίας, ρητορικὴ μίσους καὶ ρατσισμός. Αὐτὲς εἶναι προφανέστατες πράξεις ἐκτὸς ὁρίων ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ ποινικὰ κολάσιμες.
Πὼς ἀνακαλύφθηκε ξαφνικὰ ὅριο στὴν τέχνη, ὅταν ἡ Λίνα Μενδώνη ἀπαγόρευε τὰ Μπολσόϊ καὶ ὅλες τὶς Ρωσικὲς καλλιτεχνικὲς παραστάσεις; Τελικὰ φαίνεται ὅτι τοὺς σώθηκαν ὅλα τὰ ἠθικὰ ὅρια τῆς τέχνης καὶ φυλάσσουν μόνο τὰ πολιτικά, ποὺ τὰ μεταχειρίζονται ὅταν καὶ ὅπως τοὺς συμφέρει. Διότι πολιτικὸ ὅριο εἶναι ὅτι ποτὲ δὲν ξεπερνοῦνται τὰ ὅρια τοῦ σεβασμοῦ στὸ Ἰσλὰμ στὰ καλλιτεχνικὰ σαλόνια τῆς χώρας μας. Καὶ πολιτικὴ ἀπόφαση εἶναι ἐπίσης ὅταν ἡ μόνη θρησκεία ποὺ ὑβρίζεται συνεχῶς στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἡ χριστιανική.
Νὰ θέσουμε καὶ ἕνα ἐρώτημα:
Ἀκόμα καὶ στὴν παρακμὴ τῆς ἐποχῆς μας, θὰ τολμοῦσε κάποιος ἀχρεῖος νὰ κάνει «τέχνη» χλευάζοντας σὲ δημόσια θέα π.χ. νεκροὺς Παλαιστίνιους ἢ νεκροὺς Ἰσραηλινοὺς ἢ νεκροὺς Ρώσους ἀπὸ τὶς τελευταῖες πολεμικὲς συγκρούσεις; Φυσικὰ καὶ ὄχι. Θὰ ἦταν μιὰ κτηνώδης πράξη ποὺ θὰ τὴν καταδίκαζαν οἱ πάντες, θὰ τιμωροῦνταν ποινικά, καὶ κανεὶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀπολογηθεῖ λέγοντας «ἔκανα τέχνη καὶ ἡ τέχνη δὲν ἔχει ὅρια».
Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ ποὺ εὐλαβούμαστε καὶ τιμοῦμε ἱστορικὰ πρόσωπα ποὺ ἔζησαν καὶ ἔπαθαν καὶ μαρτύρησαν στὴ γῆ, τὸν Κύριο μᾶς Ἰησοῦ Χριστό, τὴν Παναγία μας, τὸν Ἅγιο Γεώργιο, τὸν Ἅγιο Χριστόφορο, γιατί δὲν δικαιούμαστε νὰ μπαίνει ὅριο στὸ συλλογικό μας σέβασμα;
Ἀφῆστε λοιπὸν τὴν ὑποκριτικὴ καραμέλα ὅτι ἡ τέχνη δὲν ἔχει ὅρια. Ἔχει καὶ παραέχει, ἀλλὰ εἶναι τὰ ὅρια ποὺ ὁρίζει ἡ ἀτζέντα σας.
«Ἡ καταδίκη τῶν συγκεκριμένων ἔργων εἶναι ‘’μεσαίωνας’’ – Πρέπει νὰ προστατέψουμε τὴν πολιτιστική μας κληρονομιά»
Πρῶτα ἀπ’ ὅλα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ὀφείλουμε νὰ προστατέψουμε τὴν πνευματική μας κληρονομιά. Τὸν Χριστό, τὴν Παναγία, τοὺς Ἁγίους μας. Ὁ πολιτισμὸς δὲν εἶναι θεότητα καὶ δὲν μᾶς προάγει στὴ σωτηρία. Εἶναι μιὰ ὑλικὴ ἀξία ποὺ μάλιστα κακοποιεῖται βάναυσα στὴν ἐποχή μας, χωρὶς νὰ δίνει κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς δεκάρα.
Ἂν φτάσουν νὰ θεωροῦνται κομμάτια τῆς πολιτιστικῆς μας κληρονομιᾶς οἱ βλάσφημες καλικαντζοῦρες του Κατσαδιώτη, τότε «δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν». Ἀλίμονο μας. Ἐκεῖ ποὺ σκούπιζε τὰ πινέλα του ὁ Γκόγια σίγουρα θὰ εἶχαν σχηματιστεῖ πιὸ «σαγηνευτικὰ» ἔργα.
Ἡ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ ποὺ ὀφείλουμε νὰ προστατέψουμε εἶναι ἡ ἀρχαία καὶ παγκοσμίως ἀναγνωρισμένη τέχνη τῆς Βυζαντινῆς ἁγιογραφίας, ἡ ὁποία κοσμεῖ μνημεῖα ἀνεκτίμητης ἀξίας σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν κόσμο. Τὰ τερατουργήματα τοῦ Κατσαδιώτη δὲν εἶναι οὔτε μιὰ λερὴ σταγόνα στὸν ὠκεανό, σὲ σχέση μὲ ὅσα ἔχει προσφέρει στὴν πολιτιστική μας κληρονομιὰ ἡ Βυζαντινὴ τέχνη.
Ἡ κληρονομιὰ προστατεύεται μὲ τὸ νὰ τὴ διαφυλάττεις, ὄχι μὲ τὸ νὰ τὴν γελοιοποιεῖς καὶ νὰ τὴν παραχαράζεις, ὅπως πασχίζει νὰ κάνει ὁ guest star τῆς Ἐθνικῆς Τερατοθήκης. Αὐτὸ εἶναι σκοταδισμός. Αὐτὸ εἶναι ἀπολίτιστη κουλτούρα. Καὶ τὴν πληρώνουμε ἀπὸ τοὺς φόρους μας. Εἶναι σὰν νὰ λέμε ὅτι ἕνα κακοφορμισμένο ἀγαλματάκι ποὺ θὰ φτιάξω τώρα ἀπὸ πηλὸ καὶ θὰ μοιάζει μὲ ἀποκρουστικὸ ξόανο τῆς Ἀφροδίτης τῆς Μήλου, ἔχει περισσότερη ἀξία προστασίας ἀπὸ τὴν τέχνη ποὺ δημιούργησε τὴν ἴδια τήν Ἀφροδίτη τῆς Μήλου.
Σὲ τέτοια σχιζοφρένεια μᾶς ὑποβάλλουν. Τόσο ἀπεγνωσμένοι εἶναι νὰ δικαιολογήσουν τὸ μῖσος τους γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ποὺ μεταχειρίζονται τὰ πιὸ γελοῖα, τὰ πιὸ αὐτοαναιρούμενα, τὰ πιὸ γραφικὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἐμφανίστηκαν στὴν μεταπολιτευτικὴ ἱστορία τοῦ δημόσιου διαλόγου.
sportime.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου