Ἡ ‘’ὀνοματολογικὴ’’ κακοδοξία τῆς διαθρησκειακῆς πίστεως εἰς τὸν ἴδιον Θεόν. Βασιλείου Χαραλάμπους

Βασιλείου Χαραλάμπους, θεολόγου
             

Οἱ Θεοὶ δὲν εἶναι πολλοί. Ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας καὶ εἶναι ὁ Ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεός. Στὶς μέρες μας τὰ ἀτοπήματα πρὸς χάριν μιᾶς πρωτόγνωρης διαθρησκειακῆς ‘’συνύπαρξης’’ πληθαίνουν. Προβάλλονται ἀπαράδεκτες διαθρησκειακὲς συγκρητιστικὲς διακηρύξεις.
Δὲν φείδονται κάποιοι νὰ ὁμιλοῦν καὶ περὶ πίστης ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὸν ἴδιο Θεό, μὲ τὴ διαφορὰ ὅτι χρησιμοποιοῦν διαφορετικὰ ὀνόματα. Αὐτὸ εἶναι μεγάλη κακοδοξία, ἀλλὰ καὶ μεγάλη βλασφημία.
Εἶναι ἁπλᾶ ‘’ὀνοματολογικὴ’’ ἡ διαφορά; Πιστεύουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό; Τέτοιες ἀπαράδεκτες δηλώσεις δὲν καταδεικνύουν ἐκφράσεις ἁβρότητας, ἀλλὰ ὀνοματολογικὴ κακοδοξία.

Δὲν πιστεύουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στὸν ἴδιο Θεὸ καὶ ἁπλᾶ τὸν ἀποκαλοῦν μὲ διαφορετικὸ ὄνομα, ὅπως κακοδόξως προβάλλεται. Σίγουρα αὐτὴ ἡ ‘’ὀνοματολογικὴ’’ κακοδοξία, βολεύει τὰ διαθρησκειακὰ συναπαντήματα, ὅπου τὸ ἐπιζητούμενο νὰ ἐφευρίσκονται ‘’κοινὰ’’ κατὰ τὴν ἄποψή τους, μὲ πρώτιστο σκοπὸ τὴν καλούμενη ‘’εἰρηνικὴ συνύπαρξη’’.
Ὁ τονισμός – παρατήρηση ἀπὸ Κύπριο Ἱεράρχη ὅτι, ‘’οἱ θρησκεῖες συνυπάρχουν σὲ ἐπίπεδο πολιτισμῶν’’, σίγουρα εἶναι ὑπηρετικὸς τῆς καλούμενης ‘’εἰρηνικῆς συνύπαρξης’’. Εἶναι ὅμως ὀρθή;

Ἡ τελειότητα τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ περὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τοὺς μισοῦντας καὶ ἀγαπῶντας ἡμᾶς, δὲν ἐπιτρέπει τέτοιας μορφῆς ‘’πρόσθετα’’. Ἀρκεῖ ἡ τελειότητα τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης, τὴν ὁποία μόνο ὁ Κύριος δίδαξε.
Ἡ ἀγάπη πρὸς κάθε ἄνθρωπο, ἐπιβάλλει τὴ διάπυρο ἔγνοια νὰ γνωρίσουν οἱ συνάνθρωποί μας οἱ ὁποῖοι ζοῦν σὲ πλάνες, τὸν μόνο Ἄληθινο Θεό. Ἡ μεγάλη ἀγάπη τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἂς εἶναι τὸ παράδειγμα, ὁ ὁποῖος ἔφτασε νὰ πεῖ το, ‘’ἠυχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου’’ (Ρώμ. 9,3).

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι καταλαμβάνονται ἀπὸ τέτοιου συνυπαρξιακὸ συρφετό, ἐπιμελῶς ἀποφεύγουν καὶ κάποιοι οὐδέποτε ἀναφέρονται στὸν λόγο τοῦ Κυρίου, ‘’μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν’’ (Μάτθ. 10, 34).

Δυστυχῶς ὑπάρχουν κάποιοι Ἱεράρχες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι ἀνθρωπάρεσκα διαλαλοῦν, πρὸς χάριν μιὰ ἄλλης ‘’συνύπαρξης’’, ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἐξομοιώνουν τὶς πλάνες μὲ τὴν μὲ τὴν Πίστη στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό. Ὅποιος ἀγαπᾶ ὅλους τοὺς συνανθρώπους του καὶ θέλει ἐξ ὅλης καρδίας του νὰ γνωρίσουν τὴν ἀληθινὴ Πίστη οἱ συνάνθρωποί του οἱ ὁποῖοι πιστεύουν σὲ θρησκειακὲς πλάνες, δὲν τοὺς ἀφήνει ναὶ ἐπαναπαύονται στὴν πλάνη τους.

Ὄυκυκ ἔστι ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία’’ (Πράξ. 4,12) , ἀναφέρουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Πὼς λοιπὸν ὁ ἀνθρωπάρεσκος συγκρητισμὸς ἀνακαλύπτει καὶ στὶς θρησκειακὲς πλάνες σωτηρία;
Ἐὰν αὐτὸ τὸ μήνυμα δίνουν τοὺς συνανθρώπους μας αὐτούς, πὼς θὰ ἔλθουν ‘’εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας’’; Ἰσχυρίζονται οἱ Ἱεράρχες αὐτοὶ μὲ τὸν τρόπο τους, ὅτι ὑπάρχει καί ‘’ἐν ἄλλῳ ἡ σωτηρία’’;
Εἶναι δυνατὸ νὰ πιστεύουν οἱ Ἱεράρχες αὐτοί, ὅτι εὐαρεστοῦν κιόλας τὸν Κύριο μὲ τὴ στάση τους αὐτή; Ἄπαγε τῆς βλασφημίας.
Δυστυχῶς τὸ ἀπυρόβλητο τέτοιων βλάσφημων ἀναφορῶν, κάνει νὰ φαίνονται οἱ θεολογικὲς ἐνστάσεις γιὰ τὰ βλάσφημα τοῦτα ἀτοπήματα, ὡς δῆθεν ἀποτέλεσμα ἀκρότητας, καθότι καὶ οἱ κόλακες πληθαίνουν καὶ οἱ ἀλλόκοτες σκοπιμότητες.

Δίνεται στοὺς ἀλλόθρησκους συνανθρώπους μας ἡ ἐντύπωση, ὅτι στὶς πλάνες τῶν θρησκειῶν τους, ὑπάρχει σωτηρία.
Πὼς λοιπὸν παρεπόμενα θὰ ἐγκαταλείψουν τὴν πλάνη τους; Δὲν γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι εἶναι ἀντιεκκλησιαστικὸ ἕνα τέτοιο κακόδοξο θεώρημα. Πὼς εἶναι δυνατό, διά μας πλάνης νὰ παρέχεται σωτηρία;

Ἡ πρόσφατη ‘’ὀνοματολογικὴ’’ κακοδοξία, ἔρχεται νὰ προστεθεῖ στὸ ἀντιχριστιανικὸ ἐφεύρημα ὅτι ‘’ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοὶ σωτηρίας’’. Εἶναι ‘’ὀνοματολογικὴ’’ ἡ διαφορά; Ὅλοι πιστεύουν τὸν ἴδιο Θεό; Τὸ πρόβλημα εἶναι ἡ χρήση διαφορετικοῦ ὀνόματος γιὰ τὸν Ἀληθινὸ Θεό;
Σὲ περίοδο ‘’παχέων ἀγελάδων’’ εὐκόλως διαδίδουν κάτι τέτοιο, ἀφοῦ δυσκόλως ἄλλοι Ἱεράρχες θὰ ἀνασκευάσουν τὴν πλάνη τους.

Οἱ Βουδιστὲς σὲ τί πιστεύουν; Στὶς ζοφερὲς πλάνες ποὺ ὁ Βούδας ‘’ἐφηῦρε’’, πλανῶντας τόσα ἑκατομμύρια συνανθρώπων μας.
Οἱ Ἰνδουιστὲς βιώνουν καὶ αὐτοὶ τὸ ἔρεβος φρικτῶν πλανῶν. Οἱ μωαμεθανοὶ πολεμῶντας τὴν Ἁγία Τριάδα φανερώνουν την ἀθεότητά τους. Ὁ Ἐβραϊσμὸς ἀρνεῖται τὸν Χριστό. Εἶναι ‘’ὀνοματολογικὸ’’ τὸ πρόβλημα;
Καμιὰ ἔκπτωση δὲν ἐπιτρέπεται σὲ θέματα Πίστεως. Ὁ εὔκολος καὶ ἀντορθόδοξος δρόμος μιᾶς ἄλλης ‘’συνύπαρξης’’, ἀπότοκης τῆς συνυπαρξιακῆς ‘’ἰδεολογίας’’, ἡ ὁποία ἐφευρίσκει τα κατ’ αὐτή ‘’ἐλάσσονα’’, ἐκφεύγοντας τοιουτοτρόπως τῆς ὁμολογίας, ποτὲ δὲν ἦταν ὁ δρόμος τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δὲν ἀντιλαμβάνονται τὴν κακόδοξη ἁβρότητά τους; ‘’Τὶς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τὶς μερὶς πιστῶ μετὰ ἀπίστου; (Β Κόρ. 6, 15) Γιατί λοιπὸν αὐτὸ τό ‘’ἄνοιγμα’’ ἀσεβείας πρὸς ὅσους δὲν πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ Τριαδικὸ Θεό; ‘’Διο ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος’’ (Β Κόρ. 6, 17).
Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε στοὺς μαθητές του, ‘’Ἐφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὖς δέδωκάς μοὶ ἐκ τοῦ κόσμου’’ (Ἰω. 17,5). Αὐτὸ γιατί τὸ προσπερνοῦν;
Καμιὰ θέση δὲν ἔχουν στὴν ἐν Χριστῷ ζωῇ οἱ ἄτοποι ‘’ἀγαπολογικοὶ’’ ρητορισμοί. Καμιὰ ἐξουσία δὲν ἔχουν νὰ ἀλλοιώνουν τὰ θέματα τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, ὅποιοι κι ἂν εἶναι, ὅπως καμιὰ ἐξουσία δὲν ἔχουν νὰ ἀπαιτοῦν σιωπὴ στὰ κακόδοξα φληναφήματά τους.
‘’Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τις γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνη καὶ ἀνομία; τὶς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος’’; (Β΄ Κόρ. 6, 14)