Ἄλλο ἕνα πλῆγμα στὴν ἑνότητα τῆς παγκοσμίου Ὀρθοδοξίας ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους.
Ἀρχ. Παύλου Δημητρακοπούλου Ὑπευθύνου του Γρ. Αἱρέσεων καὶ παραθρησκειών Ἱ.Μητρ. Κυθήρων & Ἀντικυθήρων
Τὸ 2025 εἶναι ἕνας σημαντικὸς ἱστορικὸς σταθμὸς γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας διότι, ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε, τὴ χρονιὰ αὐτὴ συμπληρώνονται 1700 χρόνια ἀπὸ τὴν σύγκληση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, (325).
Μὲ ἀφορμὴ τὸ ἐπετειακὸ αὐτὸ γεγονὸς ἐπανέρχεται γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ στὸ προσκήνιο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐπικαιρότητος ἀπὸ οἰκουμενιστικοὺς κύκλους τοῦ Φαναρίου ἡ προσπάθεια καθιερώσεως κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπὸ κοινοῦ μ’ αὐτοὺς ἑορτασμὸς τῶν 1700 χρόνων ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.
Χωρὶς ἀμφιβολία ἡ Σύνοδος αὐτὴ θεωρεῖται ὡς μία ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες Συνόδους τῆς Ἐκκλησίας μας ὄχι μόνο γιὰ τὸ ἀντιαιρετικό της ἔργο, ἀλλὰ καὶ διότι ἀποτέλεσε σημεῖο ἀναφορᾶς σὲ ὅλες τὶς μεταγενέστερες Συνόδους, Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικές.
Ἡ σπουδαιότητά της καταδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονός, ὅτι καθόρισε καὶ τὸν ἀκριβὴ χρόνο ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ἔτσι ὥστε νὰ ἑορτάζεται παγκοσμίως σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση τὴν ἴδια ἡμέρα, συμβάλλοντας ἔτσι στὴν ἑορτολογικὴ καὶ λειτουργικὴ ἑνότητα τῆς ἑνιαίας, τότε, Χριστιανοσύνης καὶ θέτοντας τέρμα σὲ μιὰ μακροχρόνια ἐνδοεκκλησιαστικὴ ἔριδα, ποὺ προηγήθηκε.
Ὡστόσο τὸ κατ’ ἀρχὴν χαρμόσυνο αὐτὸ ἐπετειακὸ γεγονὸς σκιάζεται τόσον ἀπὸ δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ὅσο καὶ ἀπὸ δηλώσεις θιασωτῶν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ γενικότερα, οἱ ὁποῖες δημιουργοῦν μέσα μας αἰσθήματα θλίψεως καὶ ἀνησυχίας.
Καὶ τοῦτο διότι στὶς ἐν λόγῳ δηλώσεις διατυπώνονται ξεκάθαρα καὶ ἀπερίφραστα θέσεις καὶ ἀπόψεις, ποὺ ἔρχονται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Κανονικὴ καὶ Πατερική μας Παράδοση.
Πιὸ συγκεκριμένα διατυπώνεται ὁ ἰσχυρισμὸς ὅτι ἡ ἐν λόγῳ ἐπέτειος εἶναι μιὰ καλὴ εὐκαιρία γιὰ τὴν καθιέρωση στὸ ἑξῆς κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὅλων τῶν χριστιανῶν, Ὀρθοδόξων καὶ ἑτεροδόξων, ποὺ θὰ ἀποτελέσει τὴν ἀφετηρία γιὰ τὴ δρομολόγηση, (ἐν καιρῷ), τῆς πλήρους ὁρατῆς «ἕνωσής» μας μ’ αὐτοὺς στὸ κοινὸ Ποτήριο.
Καλλιεργοῦν τὰ πρόσωπα αὐτὰ ἕνα «κλίμα» ἐντεινόμενης σύγκλησης κυρίως μὲ τοὺς Παπικοὺς καὶ πιστεύουν ὅτι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς θὰ «φέρει ἀκόμη πιὸ κοντὰ τὶς Ἐκκλησίες», οἱ ὁποῖες θὰ συνειδητοποιήσουν τὴν ἀνάγκη τῆς ἑνότητας καὶ θὰ προχωρήσουν πρὸς τὴν «πολυπόθητη ἕνωση»!
Ἤδη ἕνα πρῶτο μεγάλο βῆμα πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτὴ πραγματοποιήθηκε στὴν «ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης» (2016), μὲ τὴν ἀναγνώριση τῶν ἑτεροδόξων αἱρετικῶν ὡς «ἱστορικῶν Ἐκκλησιῶν» μὲ ἔγκυρα μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή.
Ὡστόσο ἀγνοοῦν, (ἢ θέλουν νὰ ἀγνοοῦν), ὅτι ὁ κατὰ Θεὸν συνεορτασμὸς θεωρεῖται καὶ ὑπάρχει μόνον ὅταν ἀνήκουμε στὸ ἴδιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του καὶ οὐδέποτε μὲ αἱρετικούς.
Ἔξω ἀπὸ αὐτὴν τὴν οὐσιώδη ἐκκλησιαστικὴ προϋπόθεση ἀληθινὸς καὶ θεάρεστος συνεορτασμὸς δὲν ὑπάρχει! Ἐὰν ἀκόμη καὶ ἡ ἁπλῆ συμπροσευχὴ μὲ ἑτεροδόξους αἱρετικοὺς ἀπαγορεύεται ρητὰ ἀπὸ πλῆθος Ἱερῶν Κανόνων ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ, ἢ καθαιρέσεως, πόσο μᾶλλον ὁ ἀπὸ κοινοῦ συνεορτασμὸς τῆς «ἑορτῆς τῶν ἑορτῶν καὶ τῆς πανηγύρεως τῶν πανηγύρεων»;
Ὁ μακαριστὸς π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, ἄνθρωπος ἐγνωσμένης πνευματικότητος καὶ κορυφαῖος κανονολόγος τῆς ἐποχῆς μας, ἀναφερόμενος στὸ ἐν λόγῳ θέμα, λέγει χαρακτηριστικὰ τὰ ἑξῆς: «Ἡ Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἠθέλησε νὰ θεσπίση κοινὸν ἑορτασμόν, ἀλλὰ διὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, οὐχὶ διὰ τοὺς ἐκτὸς αὐτῆς εὑρισκομένους.... Τὸ νὰ συγκροτῶνται "Οἰκουμενικὰ Συμπόσια" ἢ ἄλλου τύπου Συνέδρια μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῆς πανσπερμίας τῶν αἱρετικῶν καὶ ἐν αὐτοῖς νὰ συσκεπτώμεθα περὶ καθορισμοῦ κοινῶν ἑορτασμῶν, ἐμμενόντων ὅμως καὶ τῶν μὲν καὶ τῶν δὲ (Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν) ἐν τοῖς οἰκείοις Δογματικοῖς χώροις, τοῦτο ἄγνωστον καὶ ἀδιανόητον ὀν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὄζον δὲ ἀπαισίου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ τεῖνον εἰς τὴν καθιέρωσιν τῆς ἁρμονικῆς καὶ ἀδιαταράκτου συνυπάρξεως ἀληθείας καὶ πλάνης, φωτὸς καὶ σκότους, μόνον ὡς "σημεῖον τῶν καιρῶν" δύναται νὰ ἑρμηνευθῇ»1.
Τὸ θέμα τῆς καθιερώσεως κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα δὲν εἶναι μιὰ καινούργια ἰδέα, ποὺ γεννήθηκε πρόσφατα στὴ σκέψη τοῦ σημερινοῦ προκαθημένου τοῦ Φαναρίου. Ἔχει μιὰ ἱστορία πάνω ἀπὸ 100 χρόνια.
Παρακάτω παραθέτουμε μὲ ἄκρα συντομία τοὺς κυριότερους σταθμοὺς του, ὥστε ὁ ἀναγνώστης, ἀφ’ ἑνὸς μὲν νὰ ἔχει μιὰ γενική, συνοπτικὴ εἰκόνα τοῦ θέματος καὶ ἀφ’ ἑτέρου γιὰ νὰ καταδειχθεῖ, ὅτι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς πάντοτε, μὰ πάντοτε, στὸ παρελθὸν χρησιμοποιήθηκε σὰν «ὄχημα» καὶ σὰν «ἐργαλεῖο» γιὰ τὴν «ἕνωση» Ἀνατολῆς καὶ Δύσεως.
Ὁ πρῶτος Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ποὺ ἔριξε τὸν σπόρο περὶ κοινοῦ ἑορτασμοῦ ἦταν ὁ μακαριστὸς Ἰωακεὶμ ὁ Γ΄.
Σὲ Ἐγκύκλιο Γράμμα του, τὸ 1902, πρὸς τὰ λοιπὰ Πατριαρχεῖα καὶ Τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες κάνει λόγο μεταξὺ ἄλλων «περὶ κοινοῦ ἑορτολογίου...αποδοχής του Γρηγοριανοῦ...και περὶ τῆς κατ’ ἀναγκαίαν ἀκολουθίαν μεταστάσεως τοῦ καθ’ ἡμᾶς ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου...ως εὐοίωνον ἀπαρχὴν τῆς ἐλπιζομένης καὶ ποθητῆς παγκοσμίου χριστιανικῆς ἑνότητος»2.
Μερικὰ χρόνια ἀργότερα, ἐπὶ πατριαρχίας κυροῦ Δωροθέου τοῦ Α΄, (τοποτηρητοῦ στὸν οἰκουμενικὸ θρόνο), ἐξεδόθη ἡ περιβόητη Πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὅπου γίνεται πάλι λόγος περὶ κοινοῦ ἑορτασμοῦ καὶ ἐπαναλαμβάνεται οὐσιαστικὰ ἡ πρόταση τοῦ προκατόχου του, Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄.
Λίγο ἀργότερα, τὸ 1923, ὁ γνωστὸς μασόνος Πατριάρχης κυρὸς Μελέτιος ὁ Δ΄ ὁ Μεταξάκης, ἐπιχειρεῖ νέα προσπάθεια ἀλλαγῆς τοῦ ἡμερολογίου καὶ τοῦ Πασχαλίου. Σὲ Συνέδριο ποὺ διοργάνωσε τὸ 1923 ἀποφασίσθηκε, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀποδοχή του Γρηγοριανοῦ ὡς πρὸς τὶς ἀκίνητες ἑορτές, ἡ ἀλλαγὴ καὶ τοῦ πασχαλίου ὡς «δυνατή», πλὴν ὅμως δὲν πραγματοποιήθηκε λόγῳ ἀρνητικῆς στάσεως τῶν ἄλλων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν.
Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μασόνου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Ἀθηναγόρου τοῦ Α΄, (1949-1972), περιβόητου καὶ πρωτοπόρου στὴν προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ πανχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα ἦταν ἕνα θέμα συνεχῶς ἐπαναλαμβανόμενο σὲ ὅλα σχεδὸν τὰ Μηνύματα, Διαγγέλματα, Διασκέψεις, Συνελεύσεις καὶ Συνέδρια, συνδεόμενο καὶ τοποθετούμενο πάντοτε στὸ γενικότερο πλαίσιο τῆς «ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν», παρὰ τὶς ὑπάρχουσες δογματικὲς διαφορές.
Ὁ διάδοχός του κυρὸς Δημήτριος ὁ Α΄ συνέχισε τὴν ἴδια οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ ποὺ χάραξε ὁ προκάτοχός του.
Ὅταν τὸ 1975 συνέπεσε τὸ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Λατίνων, (14η Ἀπριλίου), ἔσπευσε νὰ ἐκμεταλλευτεῖ τὴν εὐκαιρία καὶ ἔστειλε Πασχάλιο Μήνυμα στὸν Πάπα καὶ στοὺς Προτεστάντες προτείνοντας «σταθερὰν Κυριακὴν» κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τὴν Β΄ Κυριακὴ τοῦ Ἀπριλίου, μάλιστα ἤδη ἀπὸ τὸ ἑπόμενο ἔτος, τὸ 1975!
Ὁ διάδοχός του ὁ νῦν Οἰκουμενικὸς πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος ὁ Α΄, δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ ὑστερήσει στὸ ὅραμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ. Μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς συμπτώσεως τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν Λατίνων στὶς 15 Ἀπριλίου τοῦ 2001, συμφώνησαν ἀπὸ κοινοῦ ὁ Πάπας καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἐρήμην τῶν ἄλλων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, νὰ ἐγκαινιάσουν μαζί, ἐπίσημα πλέον, τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ὡς διαρκῆ καὶ μόνιμο κατὰ τὸν 21ο αἰῶνα.
Ἡ κοινὴ αὐτὴ προσπάθεια χαιρετίστηκε θετικὰ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ. Στὴν ἐφημερίδα «Ἐπενδυτὴς» δημοσιεύθηκε ἄρθρο, (30.3.1996), στὸ ὁποῖο ἐκφραζόταν ἡ ἄποψη ὅτι «τὸ θέμα ἔχει τεράστια σημασία καθὼς ἡ ἡμερολογιακὴ συμπόρευση Φαναρίου –Βατικανοῦ ἀναμένεται νὰ συνδυαστεῖ μὲ μιὰ ἱστορικὴ ἐκκλησιαστικὴ συνεργασία ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρση τοῦ γνωστοῦ σχίσματος»3.
Ἐν ὄψει τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ἤδη ἀπὸ τὸ 1995 τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἔστειλε Ἐγκύκλιο πρὸς τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Διασπορᾶς, γιὰ νὰ βολιδοσκοπήσει πιθανὲς ἀντιδράσεις τοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ.
Ὁ σχεδιαζόμενος κοινὸς ἑορτασμὸς προέβλεπε ἀλλαγὴ καὶ προσαρμογὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου πρὸς τὸ Γρηγοριανό. Εὐτυχῶς καὶ ἡ προσπάθεια αὐτὴ ἀπέτυχε, διότι ὅλες οἱ Ἱερὲς Μητροπόλεις τῆς Διασπορᾶς ἀπάντησαν στὴν πατριαρχικὴ Ἐγκύκλιο ἀρνητικά.
Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ, ὅτι ὅλοι οἱ παραπάνω μνημονευθέντες Πατριάρχες ἐπεδίωξαν τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ ἐπὶ τῇ βάσει τῆς προσαρμογῆς τοῦ Ὀρθοδόξου Πασχαλίου πρὸς τὸ Γρηγοριανό, παραθεωροῦντες τοὺς ὅρους τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.
Ὡς γνωστὸν οἱ ὅροι ποὺ ἔθεσε ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος, προέβλεπε δύο τινά: α) Νὰ ἑορτάζεται τὸ Πάσχα τὴν πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν πρώτη πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας καὶ β) Οὐδέποτε νὰ συμπίπτει, ἢ νὰ προηγεῖται, τὸ χριστιανικὸ Πάσχα ἀπὸ τὸ Πάσχα τῶν Ἑβραίων.
Ἀγνόησαν ἐπίσης οἱ ἐν λόγῳ Πατριάρχες δύο ἀκόμη Ἱεροὺς Κανόνες μὲ διαχρονικὸ καὶ οἰκουμενικὸ κῦρος: α) τὸν Ζ΄ Ἀποστολικόν, ποὺ προβλέπει «μὴ μετὰ Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα», καὶ β) τὴν ἐν Ἀντιοχείᾳ Τοπικὴ Σύνοδο, (341), ἡ ὁποία ὁρίζει: «Πάντας τους τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης,...περί τῆς Ἁγίας Ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν.
Εἰ δὲ τίς των Προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας, Ἐπίσκοπος, ἢ Πρεσβύτερος, ἢ Διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφὴ τῶν λαῶν καὶ ταραχὴ τῶν Ἐκκλησιῶν, ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας, ἀλλὰ καὶ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον».
Πρόσφατα, στὴ Συνάξη τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, (3.9.2024), ὁ κ. Βαρθολομαῖος ἐπανέφερε τὸ θέμα, ἀνακοινώνοντας στὴν Ἱεραρχία μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Ἐκφράζεται ὁμοθυμαδὸν ἡ εὐχὴ ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα κατὰ τὸ ἑπόμενον ἔτος ὑπὸ τῆς Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Χριστιανοσύνης, νὰ μὴ ἀποτελέση μίαν εὐτυχῆ ἁπλῶς σύμπτωσιν, ἀλλὰ τὴν ἀπαρχὴν τῆς καθιερώσεως κοινῆς ἡμερομηνίας διὰ τὸν ἑορτασμόν του κατ᾽ ἔτος, συμφώνως πρὸς τὸ Πασχάλιον τῆς καθ᾽ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».
Ὡστόσο ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο, (τῆς ἐπιστροφῆς δηλαδὴ τοῦ Βατικανοῦ στὸ Ὀρθόδοξο πασχάλιο), εἶναι, κατὰ τὴν ταπεινή μας γνώμη, σχεδὸν ἀδύνατο νὰ πραγματοποιηθεῖ.
Καὶ τὸ θεωροῦμε σχεδὸν ἀδύνατο, διότι θὰ συναντήσει τὴ σθεναρὴ ἀντίσταση συντηρητικῶν κύκλων τοῦ Βατικανοῦ καὶ θὰ προκαλέσει σχίσμα μέσα στοὺς κόλπους τοῦ Παπισμοῦ. Ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο σίγουρα δὲν πρόκειται νὰ τὸ διακινδυνεύσει ὁ πάπας Φραγκίσκος!
Δὲν πρέπει ἀκόμη νὰ ξεχνοῦμε ὅτι μιὰ ἐνδεχόμενη ἀλλαγὴ τοῦ πασχαλίου τῶν παπικῶν θέτει σὲ κίνδυνο τὸ ἀλάθητο τῶν ἀποφάσεων τοῦ πάπα Γρηγορίου τοῦ 13ου, ὁ ὁποῖος εἰσήγαγε τὸ Γρηγοριανὸ ἡμερολόγιο.
Ὡς γνωστὸν τὸ κακόδοξο δόγμα περὶ τοῦ παπικοῦ ἀλαθήτου ἔχει ἀνανεωθεῖ στὶς ἀποφάσεις τῆς Β΄ Βατικανὴς Συνόδου καὶ ἔχει ἑδραιωθεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴ συνείδηση «κλήρου» καὶ λαοῦ τῶν παπικῶν.
Ἂς μὴν τρέφουμε λοιπὸν αὐταπάτες! Οἱ παπικοὶ δὲν πρόκειται νὰ κάνουν οὔτε ἕνα χιλιοστὸ πίσω ἀπὸ τὶς θέσεις τους.
Πέραν αὐτῶν πολὺ σημαντικὴ θεωροῦμε τὴν παρατήρηση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Γρηγορίου ἁγίου Ὅρους σὲ σχετικὸ δημοσίευμά της: «Ὁ συνεορτασμὸς τοῦ Πάσχα ὀφείλει νὰ γίνη μόνον μετὰ ἀπὸ ἀπόλυτη δογματικὴ ἑνότητα στὴν βάση τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ ὄχι στὴν βάση θεολογικῶν συμβιβασμῶν, τύπου Συμφωνίας Balamand (1993), ἐκκλησιαστικῆς ἑνώσεως δηλαδὴ χωρὶς ταυτότητα πίστεως»4.
Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ, ἀναφερόμενος σὲ πρόσφατο μήνυμά του στὸ ἐν λόγῳ θέμα παρατηρεῖ μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς πολὺ σημαντικά: «Ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος σημειώνει εἰς τὸν Ὅρον αὐτῆς: ‘Οὐδὲν ἀφαιροῦμεν, οὐδὲν προστίθεμεν, ἀλλὰ πάντα τὰ τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἀμείωτα διαφυλάττομεν’ (MANSI 13, 376c).
Καὶ πάλιν ‘ἁπάσας τὰς Ἐκκλησιαστικὰς ἐγγράφως, ἢ ἀγράφως τεθεσπισμένας ἡμῖν Παραδόσεις ἀκαινοτομήτως φυλάττομεν’ (MANSI 13, 377b).
Ὅταν οἱ Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐσεβάσθησαν καὶ ἀπεδέχθησαν ἀναλλοιώτως ὅ,τι ἐθέσπισαν οἱ προγενέστεροι αὐτῶν, πὼς ἡμεῖς σήμερον θὰ καταπατήσωμεν τὰ παραδεδομένα; Μήπως ὑπερβήκαμεν ἐν σοφίᾳ καὶ χάριτι τοὺς θείους Πατέρας;
Ἄλλωστε, οὐδὲ ὀφείλομεν νὰ παραβλέψωμεν τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἀθέτησις τῆς παραμικρᾶς παραδόσεως, εἴτε ἐγγράφου, εἴτε ἀγράφου, σκανδαλίζει πάντοτε τοὺς πιστοὺς καὶ βοηθεῖ τοὺς ἀπίστους νὰ ἀμφισβητήσουν τὴν ἀξιοπιστίαν καὶ τὸ κῦρος τῆς Ἐκκλησίας...
Η Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἀνθρώπινον ἔργον, διὰ νὰ γηράσκη, παλαιοῦται καὶ ἀνανεοῦται, ἢ ἀπορρίπτεται ὅποτε θέλομεν.
Ὡς ἔργον τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἶναι πάντοτε καινή, ἔχουσα δυναμικόν, ἀμετάβλητον καὶ ἀναλλοίωτον χαρακτῆρα....
‘Το νὰ ποιοῦν καινοτομίας καὶ μεταρρυθμίσεις εἰς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας καὶ Παραδόσεις’, τονίζει ὁ ἡγιασμένος Γέροντας τῆς Πάρου ἀείμνηστος π. Φιλόθεος Ζερβάκος, ‘προξενεῖ σύγχυσιν, ταραχήν, διαμάχας, φιλονικίας, ἔχθρας, μίση καὶ τὰ λοιπὰ εἴδη τῆς κακίας, δι᾽ ἅ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ’.
‘Ὅπου ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα’, λέγει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος’».
Κλείνοντας, μὲ πολλὴ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας σύρεται δυστυχῶς καὶ πάλι σὲ ἀνεπίτρεπτους συμβιβασμούς, προκειμένου νὰ προωθηθεῖ τὸ οἰκουμενιστικὸ ὅραμα τῆς παγχριστιανικῆς καὶ πανθρησκειακὴς ἑνότητος.
Ὁδηγεῖται σὲ ἕνα νέο ὀδυνηρὸ σχίσμα πανορθοδόξων διαστάσεων, τὸ ὁποῖο προστίθεται στὰ ἤδη ὑφιστάμενα, Οὐκρανικὸ καὶ Παλαιοημερολογιακό.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι καὶ στὰ δύο αὐτὰ σχίσματα, ἀλλὰ καὶ στὸ κυοφορούμενο καὶ προωθούμενο, πρωταγωνιστὴς ὑπῆρξε τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο!
Ἐν ὄψει αὐτῆς τῆς ἐπερχομένης «καταιγίδος» καλοῦμε τὸν κλῆρο καὶ τὸν πιστὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ σὲ περισσότερη ἐγρήγορση, προσευχὴ καὶ ἀγωνιστικότητα, ὥστε, μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, νὰ ματαιωθοῦν τὰ σχέδια τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ νὰ ἀποφευχθεῖ ἕνα νέο ὀδυνηρὸ σχίσμα μὲ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιὰ τὴν παγκόσμια ὀρθοδοξία.
___________________________
1. Περιοδικὸ "ΕΝΟΡΙΑ", φύλλον 549, 10/5/1974
2. Καθηγητὴ Ἰω. Καρμίρη, «Τὰ δογματικὰ καὶ συμβολικὰ μνημεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας», τόμ. ΙΙ, σελ. 946ε καὶ 946ζ
3. Βλ. Εἰσήγηση μοναχοῦ Νικοδήμου Μπιλάλη μὲ τίτλο: «Οἰκουμενισμὸς καὶ ἀλλαγὴ πασχαλίου» σὲ Διορθόδοξο Συνέδριο μὲ τίτλο: «Οἰκουμενισμός: Γένεση, Προσδοκίες, Διαψεύσεις», στὸ Α.Π.Θ., 20-24/9/2004, Πρακτικὰ Διορθοδόξου Ἐπιστημονικοῦ Συνεδρίου, Τόμ. Β΄, σελ. 955-956
4. https://www.inaa.gr/2024/11/12/%E1%BD%81-%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%8C%CF%82-%E1%BC%91%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%E1%BF%A6-%CF%80%CE%AC%CF%83%CF%87%CE%B1-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CE%AC/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου