Ἀπὸ τὸν «θεὸ» ἔρωτα στὸν «Ἅγιο Βαλεντίνο»
Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Θεολόγου – Καθηγητοῦ
Αὐτὸ ὀνομάζεται στὴν ἐκκλησιαστική μας γλῶσσα ἐκκοσμίκευση καὶ εἶναι ἴσως μιὰ ἀπὸ τὶς χειρότερες προκλήσεις, ἴσως ἡ χειρότερη, στὴν πολὺ δύσκολη ἐποχή μας, ὅπου κυριαρχεῖ ὁ κοσμικός, ὁ ὑλιστικὸς τρόπος ζωῆς.
Μιὰ τέτοια τρανταχτὴ περίπτωση ἀπόπειρας ἐκκοσμίκευσης, ἀπομείωσης τῆς σώζουσας ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας καὶ εὐτελισμὸς τῆς ἁγιότητας εἶναι καὶ ὁ κατ’ ἔτος «ἑορτασμὸς» ἑνὸς ἀνύπαρκτου, ψεύτικου, κατασκευασμένου «ἁγίου», ὁ ὁποῖος μᾶς ἦρθε ὡς «δάνειο», μεταξὺ τῶν πολλῶν, ἀπὸ τὴν αἱρετικὴ Δύση καὶ καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν ἐμπορικὸ κόσμο. Ὁ λόγος γιὰ τὸν περιβόητο «ἅγιο» Βαλεντίνο, τὸν ὁποῖο ὅρισαν ὡς τὸν «προστάτη ἅγιο τῶν ἐρωτευμένων» καὶ «ἑορτάζεται», μὲ ἀπίστευτα πομπώδη τρόπο, στὶς 14 Φεβρουαρίου.
Πρόκειται, ἀναμφίβολα, γιὰ ἀναβίωση ἀρχαίας παγανιστικῆς ἑορτῆς, τοῦ εἰδωλολατρικοῦ «θεοῦ» Ἔρωτα, ὁ ὁποῖος θεωροῦνταν ὁ «πρωταρχικὸς θεός», ὁ ὁποῖος «γέννησε» τὰ κατοπινὰ γένη τῶν «θεῶν»1 καὶ ἑορτάζονταν μὲ ὀργιαστικὸ τρόπο αὐτὲς τὶς ἡμέρες 2.
Ἐπίσης στὶς 14 καὶ 15 Φεβρουαρίου γιορτάζονταν τὰ «Διονύσια», ὡς «γιορτὴ τοῦ ἔρωτα καὶ τῆς γονιμότητας, ὡς λατρεία στὸ ξύπνημα τῆς φύσης μὲ τὸν ἐρχομὸ τῆς ἄνοιξης» 3.
Τὴν ἴδια χρονικὴ περίοδο οἱ Ρωμαῖοι γιόρταζαν, ἐπίσης μὲ ὀργιαστικὸ τρόπο τα «Λουπερκάλια», «μιὰ παγανιστικὴ γιορτὴ ἀφιερωμένη στὴν γονιμότητα καὶ τὸν ἔρωτα. Σύμφωνα μὲ αὐτή, πολλοὶ νέοι ἔτρεχαν γυμνοὶ καὶ χτυποῦσαν μὲ κάποιου εἴδους λουριὰ ὅποιον ἔβρισκαν μπροστά τους – κυρίως γυναῖκες – γιὰ νὰ τοὺς μεταδώσουν γονιμότητα.
Ἐπίσης, τὰ νεαρὰ κορίτσια ἔβαζαν σὲ ἕνα κουτὶ τὰ ὀνόματά τους καὶ οἱ νεαροὶ ἄντρες, ἀφοῦ ἐπέλεγαν ἕνα ὄνομα, ζευγάρωναν γιὰ ἕνα χρόνο μὲ τὴν κοπέλα τῆς ὁποίας τὸ ὄνομα τράβηξαν.
Ἡ γιορτὴ αὐτή, ὅμως, ἀπαγορεύτηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ συγκεκριμένα ἀπὸ τὸν Πάπα Γελάσιο, τὸν 5ο αἰῶνα, ὡς εἰδωλολατρική. Τὴ θέση της πῆρε ἑορτασμὸς τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου στὶς 14 Φεβρουαρίου» 4.
Εἶναι γνωστὸ πὼς ἡ Δύση οὐδέποτε μπόρεσε νὰ ἀποκολληθεῖ ἀπὸ τὸν προχριστιανικὸ παγανισμό, τὸν ὁποῖο, ἐν πολλοῖς, τὸν μετέφερε στὸν Χριστιανισμό, ἀλλοιώνοντας καὶ νοθεύοντας σοβαρὰ τὴν διδασκαλία του.
Φαίνεται πὼς ἡ καθιέρωση τῆς ἑορτῆς τοῦ «ἁγίου» Βαλεντίνου, κατὰ τὸν μεσαίωνα, εἶναι κλασσικὴ περίπτωση ἀναβίωσης τῶν ὡς ἄνω παγανιστικῶν ἑορτῶν, μὲ χριστιανικὸ προσωπεῖο.
Ἀναφέρεται πὼς «Στὸ Μεσαίωνα, ὁ Βαλεντίνος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ διάσημους ἅγιους σὲ Ἀγγλία καὶ Γαλλία.
Στὴ Μεγάλη Βρετανία, συγκεκριμένα, ἡ ἡμέρα τῆς γιορτῆς τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου ἄρχισε νὰ γίνεται δημοφιλὴς στὰ μέσα τοῦ 17ου αἰῶνα καὶ μέχρι καὶ τὰ μέσα τοῦ 18ου αἰῶνα, οἱ ἐραστὲς συνήθιζαν νὰ ἀνταλλάσσουν σημειώματα ἀγάπης» 5.
Ὁ ἑορτασμός του ὅμως ἔλαβε μεγάλες διαστάσεις καὶ ἔγινε ὁ πιὸ δημοφιλὴς «ἅγιος» τῶν κοσμικῶν, τὸν περασμένο αἰῶνα, ἀπὸ τοὺς ἐμπόρους, οἱ ὁποῖοι τὸν ἐπέβαλαν γιὰ νὰ αὐξήσουν τὶς πωλήσεις τους, ἀφοῦ τὸ «ἔθιμο» προβλέπει μανιακὴ ἀνταλλαγὴ δώρων τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του.
Κάποιοι θέλουν τὸν «ἅγιο» Βαλεντίνο ὑπαρκτὸ πρόσωπο, ἅγιο καὶ μάρτυρα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος ὑποτίθεται ὅτι ἔζησε καὶ ἔδρασε τὸν 3ο μ. Χ. αἰῶνα (ὄχι τυχαῖα) στὴν Ἰταλία.
Ἦταν κληρικὸς καὶ πάντρευε κρυφὰ ἀνδρόγυνα, παραβαίνοντας αὐτοκρατορικὴ διαταγή, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἀπαγορεύονταν οἱ γάμοι τῶν νέων, γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὴ στράτευση. Γιὰ τοῦτο ἀποκεφαλίστηκε. Ἀλλά, καμιὰ ἱστορικὴ μαρτυρία καὶ κανένα ἁγιολόγιο τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἀναφέρει τέτοιον ἅγιο. Ἐπίσης καμιὰ ἱστορικὴ πηγὴ ἀναφέρει αὐτοκρατορικὸ διάταγμα νὰ ἀπαγορεύει τὸ γάμο. Πρόκειται ἀναμφίβολα γιὰ μυθοπλασία ἐκείνων ποὺ ἔχουν συμφέρον ἀπὸ τὸν ἑορτασμό του.
Ἀλλά, ἀκόμα καὶ νὰ ὑπῆρξε ἅγιος μὲ τὸ ὄνομα Βαλεντίνος, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει σχέση μὲ ἐτοῦτον τὸν «ἅγιο», νὰ προστατεύει ἀδιακρίτως τοὺς ἐρωτευμένους, νόμιμους καὶ παράνομους, ἀκόμη καὶ τοὺς πόρνους, μοιχούς, ὁμοφυλόφιλους, οἱ ὁποῖοι δηλώνουν ἐρωτευμένοι μὲ τοὺς ἢ τὶς ἐρωτικὲς συντρόφους τους.
Εἰδικὰ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, στὴν ἀληθινή, Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δὲν ὑπάρχει ἅγιος μὲ τὸ ὄνομα αὐτό, πολλῷ δὲ μᾶλλον νὰ εἶναι προστάτης (καὶ) τοῦ παράνομου ἔρωτα!
Σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ δυτικὸς Χριστιανισμὸς δέχεται τὴν ὕπαρξή του καὶ τὸν τιμᾶ καὶ ἑορτάζει ὡς ἔχει!
Ὅσοι γνωρίζουμε Θεολογία καὶ εἰδικὰ τὸν κλάδο τῆς «Συμβολικῆς» καὶ τῆς «Ἱστορίας τῶν Δογμάτων», μποροῦμε νὰ καταλάβουμε γιατί, μπορεῖ νὰ τιμᾶ ἕναν τέτοιο «ἅγιο», ὅπως καὶ πολλοὺς ἄλλους, μὲ παράδοξες καὶ ἐν πολλοῖς ἀντιχριστιανικὲς ἰδιότητες.
Ὁ δυτικὸς Χριστιανισμός, ἀφ' ὅτου ἀποκόπηκε ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, παραφθάρθηκε σὲ μέγιστο βαθμό, χάνοντας τὴν γνησιότητα τῆς Ἐκκλησίας.
Μεταξὺ τῶν πάμπολλων πλανῶν του, διέστρεψε καὶ τὴν βιβλικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ ἔννοια τῆς σωτηρίας, τὴν ὁποία θεωρεῖ ὡς «ἠθικὴ βελτίωση» καὶ ὄχι ὡς κατὰ χάριν θέωση, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία μας.
Ὡς ἅγιος δὲν θεωρεῖται ὁ θεούμενος, ἀλλὰ ὁ «ἠθικός», ὁ «καλὸς ἄνθρωπος», ὁ ἔχων τὴν «ἔξωθεν καλὴ μαρτυρία», καὶ τοῦτο διότι, σύμφωνα μὲ τὴν σχολαστικὴ «θεολογία» ἡ ἕνωση μὲ τὸ Θεὸ εἶναι ἀδύνατη καὶ ἡ μόνη σχέση μας μὲ Αὐτὸν εἶναι ἡ «ἠθικὴ καθαρότητα», ἡ ὁποία «ἱκανοποιεῖ» τὴν θεία δικαιοσύνη.
Ἄλλωστε, σύμφωνα μὲ τὴν ἄκρως βλάσφημη «Περὶ ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης» πίστη, ὡς «σωτηρία» ἐννοεῖται ἡ ἀποκατάσταση τῆς «τρωθείσας», ἐξ αἰτίας τῆς ἀνθρώπινης ἁμαρτίας, θείας δικαιοσύνης. Ἐφόσον αὐτὴ «ἀποκατασταθεῖ» ἔχει συντελεστεῖ καὶ ἡ σωτηρία!
Ἐν προκειμένῳ, Ὅποιος «ἀγαπᾶ» ἀδιάκριτα, ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ ἡ «ἀγάπη» ἐνέχει ἀμαρτωλότητα, εἶναι «καλὸς χριστιανὸς» καὶ μάλιστα ἔχει τὴν «προστασία» τοῦ «ἁγίου τοῦ ἔρωτα». Κάπως ἔτσι αἰτιολογεῖται ἡ παρουσία τοῦ «ἁγίου» Βαλεντίνου, στὸ «ἁγιολόγιο» τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ.
Ἀλλά, ὅπως ἔγραψε ὁ ἀείμνηστος Καθηγητὴς π. Γ. Μεταλληνός, «Ἡ Ἐκκλησία ὡς Ὀρθοδοξία δὲν ἐπιδιώκει νὰ κάμει τὸν ἄνθρωπο "ἠθικὸ" μὲ τὴν κοσμικὴ σημασία τοῦ ὅρου.
Ἄλλο καλὸς ἄνθρωπος καὶ ἄλλο χριστιανός. Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς ἀγωνίζεται γιὰ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ ὄχι ὅμως μὲ τὴν ἔννοια ἑνὸς κώδικα καλῆς συμπεριφορᾶς (savoir vivre), ἀλλὰ γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ, μὲ τὴν συνεργεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, στὸ ἐν Χριστῷ ἦθος, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν καρδιά του ὡς "καρπὸς τοῦ Πνεύματος" (Γαλ.5,22) καὶ "ὕδωρ ἀλλόμενον εἰς ζωὴν αἰώνιον" (Ἰω.4,14).
Οἱ αἱρετικοί, ποὺ κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας, βλέπουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἠθικολογικά, θέλουν νὰ γίνουν "καλοὶ ἄνθρωποι", ὅπως τὸ ἐπιδιώκουν ἄλλωστε καὶ οἱ ἄθεοι καὶ οἱ μὴ χριστιανοί, ὀπαδοί των θρησκειῶν (θρησκευμάτων) τοῦ κόσμου.
Ὁ Ὀρθόδοξος πιστὸς ὅμως δὲν ἐπιδιώκει νὰ γίνει ἁπλᾶ "καλὸς" καὶ "ἠθικός", ἀλλὰ Ἅγιος, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ μέσῳ αὐτοῦ μὲ ὅλη τὴν Ἁγία Τριάδα, νὰ γίνει "ναὸς Θεοῦ" (Α΄Κορ.3,16 κ.α.), διότι τότε θὰ εἶναι "ἀληθινός", ὅπως καὶ ὁ Θεὸς μας (Α΄ Ἰω.5,20) καὶ ἀληθινὰ συνάνθρωπος, "πλησίον" καὶ ἀδελφὸς τοῦ ἄλλου ὅταν ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ (ἡ "βασιλεία" Του) θὰ ἐνοικεῖ στὴν καρδιά του καὶ ἡ ἀγάπη του δὲν θὰ εἶναι "ἀγάπη ἁμαρτωλῶν" (Λουκ.6,33), δηλ. ὑπολογιστικὴ καὶ συμφεροντολογική, ἀλλὰ ἀνιδιοτελής, ὅπως ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ποὺ "οὐ ζητεῖ τα ἑαυτῆς" (Ρωμ.13, 5) καὶ γι’ αὐτὸ "οὐδέποτε ἐκπίπτει" (13, 8).
Ἅγιοι εἶναι κατὰ τὸν ἱερὸ Δαμασκηνό: "οἱ ἔμψυχοι ναοὶ τοῦ Θεοῦ, τὰ ἔμψυχα τοῦ Θεοῦ σκηνώματα", διότι "διὰ τοῦ νοῦ τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἐνώκησεν ὁ Θεός".
«Μὴ ξεχνᾶμε: οἱ Ἅγιοι ἀναγνωρίζουν τοὺς Ἁγίους! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας διδάσκει, ὅτι ἡ ἀναγνώριση τῆς ἁγιότητας δὲν ὑπῆρξε ποτὲ αὐθαίρετη καὶ συναισθηματική, οὔτε στηρίχθηκε ποτὲ στὴν καλὴ φήμη, τὴν ἠθικότητα, ἔστω καὶ στὶς ἀγαθοεργίες κάποιου, ἀλλὰ σὲ ἁπτὰ καὶ τεκμηριωμένα, δηλαδὴ ἐκ τοῦ Θεοῦ προερχόμενα, δείγματα τῆς πραγματικότητας τῆς θεώσεως.
Ἡ θέωση ὅμως μεταμορφώνει τὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου καὶ δὲν "βελτιώνει" ἁπλᾶ τὸν χαρακτῆρα του. Καὶ αὐτὸ συμβαίνει, διότι κατὰ τὸν ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ: "Ὅλος μὲν ὅλοις τοῖς ἀξίοις ὁ Θεὸς περιχωρεῖ, ὅλῳ δὲ ὅλοι περιχωρούσιν ὁλικῶς οἱ Ἅγιοι τῷ Θεῷ, ὅλον ἀντιλαβόντες ἑαυτῶν τον Θεόν" 8.
Δηλαδή: «Ὅλος ὁ Θεὸς περιχωρεῖ εἰς ὅλους τοὺς ἀξίους, εἰς ὅλον δὲ τὸν Θεὸν περιχωροῦν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ὁλικά, ἔχοντας προσλάβει ἀντὶ τὸν ἑαυτό τους τὸν Θεόν» 9.
Σύμφωνα λοιπὸν μὲ τὴν ὀρθὴ θεώρηση περὶ ἁγιότητας, ὅπως τὴν ἐξέφρασε παραπάνω ὁ ἀοίδιμος π. Γ. Μεταλληνός, ὁ δυτικὸς «ἅγιος» Βαλεντίνος, ὁ «ἅγιος τοῦ ἔρωτα», οὐδεμία σχέση ἔχει μὲ τοὺς ἀληθινοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ φυσικὰ μὲ τὴν γνήσια ἀγάπη καὶ τὸν ἀληθινὸ ἔρωτα, ὅπως αὐτὰ βιώνονται μέσα σ’ αὐτή.
Ἡ ἀγάπη, θεωρεῖται ἡ «μητέρα τῶν ἀρετῶν» καὶ εἶναι ἰδίωμα τοῦ τρόπου ὑπάρξεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, καθότι «ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστὶ» (Α Ἰωάν.4,16).
Ἀλλὰ ἡ «ἀγάπη» ποὺ «προστατεύει» ὁ «ἅγιος» Βαλεντίνος δὲν εἶναι ἡ θυσιαστικὴ χριστιανικὴ ἀγάπη, αὐτὴ ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς καὶ ἔδειξε μὲ τὸ θυσιαστικὸ Του παράδειγμα, «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ἰωάν.15,13).
Ἡ γνήσια χριστιανικὴ ἀγάπη εἶναι ἡ «κένωση» τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ «ἐγώ» του καὶ τὸ ὁλοκληρωτικὸ «δόσιμο» στὸν «ἄλλον».
Ἀντίθετα, ἡ κοσμικοῦ τύπου «ἀγάπη», σὰν αὐτὴ ποὺ «προστατεύει» ὁ «ἅγιος» Βαλεντίνος, ἔχει χαρακτῆρα δοσοληψίας, δίνει κάποιος «ἀγάπη» γιὰ νὰ πάρει.
Καὶ τὸ ἀκόμα χειρότερο, αὐτὴ ἡ κοσμικὴ «ἀγάπη» συγχέεται μὲ τὸν ἐρωτισμὸ καὶ ἐν πολλοῖς μὲ τὸν σεξισμὸ καὶ τὴν ἁμαρτία.
Δίνουν, γιὰ παράδειγμα, «ὅρκους αἰώνιους ἀγάπης» καὶ μοιχοί, πόρνοι, ὁμοφυλόφιλοι στοὺς ἢ στὶς ἐρωμένους τους!
Αὐτὸ τὸ βλέπουμε καθαρὰ στοὺς κατ’ ἔτους πομπώδεις «ἑορτασμοὺς» τοῦ «ἁγίου» Βαλεντίνου, ὅπου «ἐορταστὲς» του εἶναι, κατὰ κύριο λόγο, ὅσοι βιώνουν τὴν κάλπικη ἀγάπη, τὸν ἁμαρτωλὸ ἐρωτισμό!
Χαρακτηριστικὸς εἶναι ἐπίσης καὶ ὁ τρόπος «ἑορτασμοῦ» τοῦ «προστάτη» της, μὲ σπατάλες ἀκριβῶν δώρων (συχνὰ προκλητικῶν ἐσωρούχων), ἀγκαλιὲς λουλουδιῶν, ποσότητες γλυκισμάτων, θορυβώδη πάρτι, φαγοπότι, οἰνοποσία, μὲ ἐπισφράγιση τὴ διάπραξη τῆς παράνομης σεξουαλικῆς συνεύρεσης, «γιὰ τὸ καλό»!
Περιττὸ νὰ τονίσουμε πὼς ἡ τοιούτου εἴδους «ἀγάπη» ἔχει κατὰ κανόνα ἡμερομηνία λήξης διότι δὲν εἶναι ἡ γνήσια ἀγάπη!
Ἕνας τέτοιος «ἑορτασμὸς» δὲν ἔχει τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὸν ἑορτασμὸ τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἐτοῦτος εἶναι μιὰ ἐξωτερίκευση ἑνὸς ἰσχυροῦ ἐγωισμοῦ, μιὰ εὐκαιρία ξυπνήματος καὶ ἱκανοποίησης ἐνστικτωδῶν ὁρμέμφυτων, μιὰ ἐπίπλαστη καὶ πρόσκαιρη ἑορταστικὴ διάθεση.
Ἀντίθετα, ἡ τιμὴ τῶν ἁγίων μας εἶναι βίωμα, ξεχείλισμα πίστης στὸ Θεὸ καὶ λαχτάρα νὰ γίνουμε μιμητὲς καὶ κοινωνοὶ ἐκείνων, ποὺ ἀξιώθηκαν τῆς τελείωσης, τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ τῆς κατὰ χάριν θεώσεως.
Τιμᾶμε τοὺς ἀληθινοὺς ἁγίους, ὄχι μὲ δῶρα, γλυκά, λουλούδια, κραιπάλη καὶ διάπραξη ἁμαρτίας, ἀλλὰ μὲ ἐκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία καὶ ὑπόσχεση γιὰ ἀλλαγὴ νοῦ καὶ τρόπου ζωῆς.
Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβοδίκαιοι, ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ «ἑορτάζουν» τὸν «ἅγιο» Βαλεντίνο, ἔχοντας ἀγάπη ἁγνὴ καὶ ἀληθινή, ὅπως καὶ πάμπολλοι πιστοὶ σύζυγοι, πιστοὶ χριστιανοί, ἴσως, λόγῳ ἄγνοιας, λόγῳ μιμητισμοῦ, μὴ γνωρίζοντας ὅτι πρόκειται γιὰ ἀναβίωση ἀρχαίου παγανιστικοῦ «ἑορτασμοῦ» καὶ ὅτι προωθεῖται καὶ συντηρεῖται ἀπὸ τὸν ἐμπορικὸ κόσμο.
Αὐτὸ ἄλλωστε τὸ σκοπὸ ἔχει καὶ ἡ σύνταξη καὶ δημοσίευση τῆς παρούσας μονογραφίας μας.
Τελειώνουμε, μὲ τὴν ἐπισήμανση, ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας δὲν ἀντιτίθεται στὴν ἄδολη καὶ ἁγνὴ ἀγάπη, ἀλλὰ στὴν δολερὴ καὶ ἁμαρτωλή.
Ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν ἐρωτικὴ ἕλξη στὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ ἀποτελεῖ τὴν ἰσχυρότερη κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ φυσικὰ τὴν δημιουργία νέων ἀνθρώπινων ψυχῶν, νέων εἰκόνων τοῦ Θεοῦ, προορισμένων γιὰ σωτηρία καὶ θέωση, μὲ τὴν εὐλογημένη ἕνωση ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν, μέσῳ τοῦ γάμου, μὲ τὸ «μέγα μυστήριο» (Ἐφ.5,32), κατὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο.
Ἐπίσης, σύμφωνα μὲ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἀνθρώπινος ἔρωτας εἶναι τύπος τοῦ θείου ἔρωτα, τῆς ἀέναης δίψας καὶ λαχτάρας τῆς ψυχῆς ἑκάστου, νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ Θεό.
Ἐμεῖς οἱ πιστοὶ δὲν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπὸ μυθικοὺς καὶ κατασκευασμένους «προστάτες ἁγίους», ὡς ἀναβίωση τοῦ προχριστιανικοῦ ἐφιαλτικοῦ εἰδωλολατρικοῦ παρελθόντος, ἀπὸ ἐμπορικὲς σκοπιμότητες, διότι ἔχουμε ὑπαρκτά, ζωντανὰ καὶ γνήσια πρότυπα ἀληθινῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης, τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ἅγια ζευγάρια, τὰ ὁποῖα βίωσαν τὴν «ἀνυπόκριτη ἀγάπη», ἡ ὁποία «οὐ ζητεῖ τα ἑαυτοῖς» καὶ «οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄Κορ.13,1-8).
Ἕνα ἀπὸ αὐτά, εἶναι καὶ τὸ ἱερό, ἀγαπημένο καὶ εὐλογημένο ζευγάρι τῶν Ἁγίων Ἀκύλα καὶ Πρισκίλλης, τὸ ὁποῖο τιμᾶται στὶς 13 Φεβρουαρίου, τοὺς ὁποίους ἐπαινεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὡς πολύτιμους συνεργούς του, «ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ», οἱ ὁποῖοι γιὰ χάρη του, «τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν», καὶ τοὺς ὁποίους εὐχαριστεῖ, τόσον αὐτός, «ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν» (Ρωμ.16,3-4).
Ἡ Ἐκκλησία μας διέκρινε στὰ πρόσωπά τους, τοὺς ἰδανικοὺς συζύγους καὶ γι’ αὐτό τους προβάλλει ὡς πρότυπο ἰδανικῆς καὶ εὐλογημένης γαμικῆς ἕνωσης, πρὸς τοὺς ὁποίους μποροῦν νὰ προσβλέπουν οἱ σύγχρονοι σύζυγοι.
Μάλιστα, πρὶν λίγα χρόνια, ὁ μακαριστὸς Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, προκειμένου νὰ ἀποσπάσει τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν παγανιστική – ἐμπορικὴ «ἑορτὴ» τοῦ ἀνύπαρκτου καὶ ψεύτικου «ἁγίου» Βαλεντίνου, πρότεινε νὰ τιμοῦν, στὴ θέση του, τοὺς προαναφερόμενους ἁγίους, ὡς προστάτες τῆς συζυγικῆς ἀγάπης καὶ τῆς οἰκογένειας.
__________________________________
[1] Ησίοδος, Θεογονία εδ. 120
[2] https://designmagazine.gr/agios-valentinos-erws-psyxi-i-istoria-apo-tin-arxaiotita-sto-simera/
[3] Όπου ανωτέρω
[4] https://www.maxmag.gr/afieromata/agios-o-erotas/
[5] Όπου ανωτέρω
[6] Περισσότερα δες στο βιβλίο του Καθηγητή Α. Θεοδώρου:
Βασική Δογματική Διδασκαλία, εκδ.
Αποστολικής Διακονίας, σελ.131,κ.ε.
[7] (Έκθεσις ακριβής της Ορθοδόξου Πίστεως, Δ(15)88. ΡG 94, 1164 Β επ.)
[8] (Υπέρ των Ιερώς Ησυχαζόντων 3, 1, 27)
[9]http://www.diakonima.gr/2013/11/08/%CE%B7-%CF%84%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CE%AF%CE%BF%CF%85/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου