23 Φεβρουαρίου Συναξαριστής

Πολυκάρπου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων ἑβδομήκοντα τριῶν Μαρτύρων, Κλήμεντος Μάρτυρος, Θεῆς Μάρτυρος, Γοργονίας, τῶν Ὁσίων Ἰωάννου, Ἀντιόχου, Ἀντωνίνου καὶ Μωυσέως, τῶν Ὁσίων Ζεβινᾶ, Πολυχρονίου, Δαμιανοῦ καὶ Μωυσέως, Δαμιανοῦ τοῦ Ἐσφιγμενίτου, Ἰωάννου τοῦ θεριστοῦ, Μωυσέως ἐκ Ρωσίας, Λαζάρου ἐκ Τριπόλεως, Πολυκάρπου Μπρυάνσκ


Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ὁ Ἱερομάρτυρας Ἐπίσκοπος Σμύρνης (Ἑορτὴ Πολύκαρπος)

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Πολύκαρπος γεννήθηκε περὶ τὸ 80 μ.Χ. ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς, τὸν Παγκράτιο καὶ τὴ Θεοδώρα, ποὺ εἶχαν ἐγκλειστεῖ στὴ φυλακὴ γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, καὶ βαπτίσθηκε Χριστιανὸς σὲ νεαρὴ ἡλικία.
Ὑπῆρξε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο τὸν Θεοφόρο μαθητὴς τοῦ Εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη. Λίγο πρὶν ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸν πρόσκαιρο αὐτὸ βίο ὁ Ἅγιος Βουκόλος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης (τιμᾶται 6 Φεβρουαρίου), χειροτόνησε μετὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὡς διάδοχό του, τὸν Ἅγιο Πολύκαρπο καὶ μετὰ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Ὁ Ἅγιος παρακολούθησε μὲ ἀγωνία καὶ προσευχὴ τὴ σύλληψη τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, Ἐπισκόπου Ἀντιοχείας καὶ τὰ μαρτύρια αὐτοῦ. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸν θεοφόρο Πατέρα μαρτυρεῖται καὶ ἀπὸ τὴν Ἐπιστολὴ τὴν ὁποία ἔγραψε πρὸς τοὺς Φιλιππησίους.
Σὲ αὐτὴ τὴν ἐπιστολὴ τοὺς συγχαίρει γιὰ τὴν φιλοξενία, τὴν ὁποία παρεῖχαν στὸν Ἅγιο Ἰγνάτιο, ὅταν αὐτὸς διῆλθε ἀπὸ τὴν πόλη τους. Τὸ κείμενο αὐτὸ τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου διακρίνεται γιὰ τὸν ἀποστολικό, θεολογικὸ καὶ ποιμαντικὸ χαρακτῆρα του.
Ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, διακρινόταν γιὰ τὴν σωφροσύνη, τὴ θεολογικὴ κατάρτιση καὶ τὴν ἀφοσίωση στὴ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου, καθὼς μιλοῦσε πάντα σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές. Ἦταν ὁ γνησιότατος ἐκπρόσωπος τῆς ἀποστολικῆς διδασκαλίας σὲ ὅλες τὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας.
Ὁ Ἅγιος Εἰρηναῖος παρέχει τὴν πληροφορία ὅτι ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος μετέστρεψε πολλοὺς ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τοῦ Βαλεντίνου καὶ τοῦ Μαρκίωνος στὴν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ. Διηγεῖται μάλιστα καὶ ἕνα ἐπεισόδιο ἀναφερόμενο στὴ στάση τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου ἔναντι τοῦ Μαρκίωνος.
Ὅταν ὁ αἱρεσιάρχης αὐτὸς τὸν πλησίασε κάποτε καὶ τοῦ ἀπηύθυνε τὴν παράκληση: «ἐπεγίνωσκε ἠμᾶς», δηλαδὴ ἀναγνώρισέ μας, ὁ Ἅγιος ἀπάντησε: «ἐπιγινώσκω, ἐπιγινώσκω σὲ τὸν πρωτότοκον τοῦ Σατανᾶ».
Ἕνα ἄλλο ἐπεισόδιο ἀνάγεται στὴ γεροντικὴ ἡλικία τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου. Ὅπως εἶναι γνωστό, οἱ Ἐκκλησίες τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἑόρταζαν τὸ Πάσχα στὶς 14 τοῦ μηνὸς Νισσᾶν, σὲ ὁποιαδήποτε ἡμέρα καὶ ἂν τύχαινε αὐτό.
Ἀντίθετα οἱ ἄλλες Ἐκκλησίες δὲν ἑόρταζαν καθόλου τὸ Πάσχα, ἀλλὰ ἀρκοῦνταν στὸν ἑβδομαδιαῖο κατὰ Κυριακὴ ἑορτασμὸ τῆς Ἀναστάσεως, τονίζοντας ἀσφαλῶς περισσότερο τὸν ἑορτασμὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς μετὰ τὴν πανσέληνο τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας.
Ἐπειδὴ λόγω τῆς διαφορᾶς αὐτῆς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης τηροῦσε αὐστηρὴ στάση ἔναντι τῶν Μικρασιατῶν, ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος ἀναγκάσθηκε νὰ μεταβεῖ στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ διευθετήσει τὸ ζήτημα καὶ ἄλλα δευτερεύοντα θέματα, μὲ τὸν Ἐπίσκοπο Ρώμης Ἀνίκητο.
Μετὰ τὴν ἐπιστροφή του ἀπὸ τὴν Ρώμη, ὑπέργηρος πλέον, συνέχισε τὴν ἀποστολικὴ δράση του μὲ τόση ἐπιτυχία, ὥστε προκάλεσε τὴν ὀργὴ τῶν εἰδωλολατρῶν. Αὐτὴ ἡ προδιάθεση ἦταν φυσικὸ νὰ προκαλέσει τὸ μαρτύριό του, ποὺ ἀκολούθησε τὴν ἑξῆς πορεία.
Ὁ Κόιντος, ζηλωτὴς Χριστιανός, ὁ ὁποῖος ᾖλθε στὴ Σμύρνη ἀπὸ τὴ Φρυγία, παρακίνησε ὁμάδα Φιλαδελφέων Χριστιανῶν νὰ προσέλθουν στὸν ἀνθύπατο Στάτιο Κοδράτο, γιὰ νὰ δηλώσουν σὲ αὐτὸν τὴν ἰδιότητά τους καὶ τὴν πίστη τους στὸν Χριστό, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο φυσικὰ προοιώνιζε θάνατο.
Τελικὰ μαρτύρησαν ὅλοι, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Κόιντο, ὁ ὁποῖος δειλιάσας τὴν τελευταία στιγμή, θυσίασε στὰ εἴδωλα. Ὁ ὄχλος, ἂν καὶ θαύμασε τὴν γενναιότητα τῶν Μαρτύρων, ἀπαιτοῦσε νὰ ἐκτελεσθοῦν οἱ «ἄθεοι» καὶ νὰ ἀναζητηθεῖ ὁ Ἅγιος Πολύκαρπος, ὁ ὁποῖος πιεζόμενος ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς εἶχε ἀναχωρήσει σὲ κάποιο ἀγρόκτημα. Τελικὰ ὁ Ἅγιος συνελήφθη τὸ ἔτος 167 καὶ ὁδηγήθηκε ἐνώπιον τοῦ ἀνθυπάτου.
Ὁ γηραιὸς Ἐπίσκοπος δὲν ταράχθηκε. Τὸ πρόσωπό του ἦταν γαλήνιο καὶ λαμπερό. Ὁ ἀστυνόμος Ἡρῴδης καὶ ὁ πατέρας του Νικήτας προσπάθησαν νὰ πείσουν τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό. Ὁ Ἅγιος ὅμως, μὲ πνευματικὴ ἀνδρεία ἀπάντησε ὅτι ὑπηρετεῖ τὸν Χριστὸ ἐπὶ 86 ἔτη χωρὶς καθόλου νὰ Τὸν ἐγκαταλείψει.
Πῶς μποροῦσε λοιπὸν τώρα νὰ Τὸν βλασφημήσει καὶ νὰ Τὸν ἀρνηθεῖ; Ὁ ἀνθύπατος τότε διέταξε νὰ τὸν ρίξουν στὴν φωτιά. Ὁ Γέρων Πολύκαρπος ἀποδύθηκε μόνος τὰ ἱμάτιά του καὶ περίμενε προσευχόμενος λέγοντας:
«Κύριε, ὁ Θεὸς ὁ Παντοκράτωρ, ὁ τοῦ ἀγαπητοῦ καὶ εὐλογητοῦ παιδός Σου Ἰησοῦ Χριστοῦ Πατήρ, δι’ Οὐ τὴν περὶ Σοῦ ἐπίγνωσιν εἰλήφαμεν,  ὁ Θεὸς τῶν ἀγγέλων καὶ δυνάμεων, καὶ πάσης τῆς κτίσεως, καὶ παντὸς τοῦ γένους τῶν δικαίων, οἱ ζώσιν ἐνώπιόν Σου, εὐλογῶ Σε, ὅτι ἠξίωσας μὲ ἧς ἡμέρας καὶ ὥρας ταύτης τοῦ λαβεῖν μὲ μέρος  ἐν ἀριθμῷ τῶν μαρτύρων Σου, ἐν τῷ ποτηρίῳ τοῦ Χριστοῦ Σου, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς αἰωνίου, ψυχῆς τε καὶ σώματος, ἐν ἀφθαρσίᾳ Πνεύματος Ἁγίου, ἐν οἲς προσδεχθείην ἐνώπιόν Σου σήμερον ἐν θυσίᾳ πίονι καὶ προσδεκτή, καθὼς προητοίμασας καὶ προσεφανέρωσας καὶ ἐπλήρωσας ὁ ἀφευδὴς καὶ ἀληθινὸς Θεός.
Διὰ τοῦτο καὶ περὶ πάντων αἰνῶ Σε, εὐλογῶ Σε, δοξάζω Σε, σὺν τῷ αἰωνίῳ καὶ ἐπουρανίω Ἰησοῦ Χριστό,…».
Ἡ φωτιὰ σχημάτισε γύρω ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου καμάρα χωρὶς νὰ τὸν ἀγγίζει. Τότε στρατιώτης ἐκτελεστὴς τελείωσε τὸν Ἅγιο Μάρτυρα διὰ τοῦ ξίφους. Ἔπειτα τὸ Ἱερὸ λείψανο ρίφθηκε στὴν φωτιά, οἱ δὲ πιστοὶ συνέλεξαν τὰ ἱερὰ λείψανα αὐτοῦ.
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Πολυκάρπου ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.


Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.

Τὴν κλῆσιν τοὶς ἔρνοις σου, ἐπισφραγίσας σοφέ, ἔλαια κατάκαρπος, ὤφθης ἐν οἴκῳ Θεοῦ, Πολύκαρπε ἔνδοξε, σὺ γὰρ ὡς Ἱεράρχης, καὶ στερρὸς Ἀθλοφόρος, τρέφεις τὴν Ἐκκλησίαν, λογικὴ εὐκαρπία, πρεσβεύων Ἱερομάρτυς, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν.




Κοντάκιον. Ἦχος α’. Χορὸς Ἀγγελικὸς.

Καρποὺς τοὺς λογικούς, τῷ Κυρίῳ προσφέρων, Πολύκαρπε σοφέ, ἀρετῶν δι' ἐνθέων, ἐδείχθης ἀξιόθεος, Ἱεράρχα μακάριε, ὅθεν σήμερον, οἱ φωτισθέντες σοὶς λόγοις, ἀνυμνοῦμέν σου, τὴν ἀξιέπαινον μνήμην, δοξάζοντες Κύριον.





Οἱ Ἅγιοι Ἑβδομήντα Τρεῖς Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι 73 Μάρτυρες μαρτύρησαν στὴν πόλη Σίρμιον, ἐπὶ Διοκλητιανοὺ (284-305 μ.Χ.) τὸ ἔτος 303 μ.Χ.





Ὁ Ἅγιος Κλήμης ὁ Μάρτυρας

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Κλήμης μαρτύρησε διὰ ξίφους. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τοῦ Ἁγίου.





Ἡ Ἁγία Θεὴ ἡ Μάρτυς

Ἡ Ἁγία Μάρτυς Θεὴ τελειώθηκε διὰ ξίφους. Δὲν ἔχουμε περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὸν Βίο τῆς Ἁγίας.





Ἡ Ἁγία Γοργονία, ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

Ἡ Ἁγία Γοργονία, ἦταν νεότερη ἀδελφὴ τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ κόρη τῆς εὐσεβοῦς Νόννας καὶ τοῦ Ἐπισκόπου Ναζιανζοῦ Γρηγορίου. Ἀναδείχθηκε δέ, ἰσάξια σὲ ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα βίου καὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἀδελφούς της.
Διακρίθηκε γιὰ τὴν ὀξύνοιά της, τὴν προσήλωσή της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ταπείνωσή της. Νυμφεύθηκε τὸν Ἀλύπιο καὶ ἀπέκτησε πέντε τέκνα, δυὸ ἀγόρια, τὰ ὁποῖα ἀφιερώθηκαν στὸν Θεό, καὶ τρεῖς θυγατέρες, τὴν Ἀλυπιανή, τὴν Εὐγενία καὶ τὴ Νόννα.
Ἡ εὐσεβὴς Γοργονία προσβλήθηκε ἀπὸ σοβαρὴ ἀσθένεια καὶ παρὰ τὶς φροντίδες τῶν θεραπόντων ἰατρῶν ἔφθασε μέχρι τὸ θάνατο. Ξαφνικά, ὅμως, μὲ θεία ἐπέμβαση, θεραπεύθηκε, μετὰ ἀπὸ θερμότατη προσευχὴ τῆς ἰδίας στὸ ναό.
Ἡ Ἁγία Γοργονία κοιμήθηκε ὁσίως τὸ ἔτος 370 μ.Χ., σὲ ἡλικία 38 ἐτῶν.





Οἱ Ὅσιοι Ἰωάννης, Ἀντίοχος, Ἀντωνίνος καὶ Μωυσῆς

Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἦταν μαθητὴς τοῦ Ὁσίου Λιμναίου (τιμᾶται 22 Φεβρουαρίου) καὶ ἀσκήτεψε σὲ βουνὸ κοντὰ στὴν πόλη Τάργαλα. Διέμενε στὴν ὕπαιθρο καὶ ὑπέμενε τὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας καὶ τὸ ψῦχος τοῦ χειμῶνα, περιζωσμένος μὲ σίδερα καὶ τρεφόμενος λιτότατα. Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.
Τὸν Ὅσιο Ἰωάννη, μιμήθηκαν στὴν ἄσκηση καὶ τὸν τρόπο ζωῆς καὶ ὁ Ὅσιοι Ἀντίοχος, Ἀντωνίνος καὶ Μωυσῆς. Διῆλθαν τὸ χρόνο τῆς ζωῆς τους μὲ αὐστηρὴ ἄσκηση, προσευχὴ καὶ νηστεία, στὴν ὑψηλὴ κορυφὴ τοῦ βουνοῦ τῆς πόλεως Ραμᾶς καὶ κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.





Οἱ Ὅσιοι Ζεβινᾶς, Πολυχρόνιος, Δαμιανὸς καὶ Μωυσῆς

Ὁ Ὅσιος Ζεβινᾶς ἔστησε τὸ ἀσκητήριό του σὲ ὄρος καὶ ἐκεῖ ἀσκήτεψε μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Κοντά του προσῆλθε καὶ ὁ Ὅσιος Πολυχρόνιος, ὁ ὁποῖος μιμήθηκε τὸν Ὅσιο διδάσκαλό του στὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ ἐγκράτεια.
Οἱ Ὅσιοι Δαμιανὸς καὶ Μωυσῆς ὑπῆρξαν μαθητὲς τοῦ Ὁσίου Πολυχρονίου. Στὸ Συναξάρι ἀναφέρεται, ὅτι ὁ Ὅσιος Μωυσῆς κατοίκησε στὸ κελὶ τοῦ Γέροντός του, ἐνῷ ὁ Ὅσιος Δαμιανὸς πῆγε στὴν κωμόπολη Νιαρά, ὅπου κοντὰ στὰ ἁλώνια βρῆκε ἕναν ἔρημο οἰκίσκο καὶ ἔζησε σὰν ἐρημίτης.
Οἱ Ὅσιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες μας, κοιμήθηκαν μὲ εἰρήνη.





Ὁ Ὅσιος Δαμιανὸς ὁ Ἐσφιγμενίτης

Ὁ Ὅσιος Δαμιανὸς ἔζησε κατὰ τὸν 13ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε στὴ Μονὴ Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους περὶ τὸ ἔτος 1280. Κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.





Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής

Ὁ  Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Θεριστὴς γεννήθηκε σ' ἕνα χαρέμι, στὸ Παλέρμο τῆς Σικελίας γύρω στὸ 1000 μ.Χ. ἀπὸ μιὰ σκλάβα Καλαβρέζα.
Μὲ προτροπὴ τῆς μητέρας του, ὁ Ἰωάννης πῆγε καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴν Καλαβρία, ὅπου βαπτίστηκε Χριστιανὸς καὶ ἔγινε μοναχός. Μόνασε στὴ Μονὴ τοῦ Στύλου, ὅπου ἀπέκτησε τὸ προσωνύμιο Θεριστής, ἐπειδὴ ὁ ἡγούμενος, γιὰ νὰ τοῦ ἐμφυσήσει τὴν ταπείνωση, τοῦ ἐπέβαλλε νὰ ἀναλάβει αὐτὸ τὸ διακόνημα.
Σύμφωνα μὲ μία ἄλλη ἐκδοχή, ὁ Ἰωάννης ποὺ εἶχε προκόψει πολὺ στὰ πνευματικά, πῆρε τὴν προσωνυμία τοῦ Θεριστῆ, ὅταν, μὲ τρόπο θαυμαστὸ μάζεψε τὰ στάχυα τῶν θεριστῶν.
Μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς μητρόπολης Ἰταλίας, στὴν Καλαβρία ἱδρύθηκε, σὲ τοποθεσία ὅπου προϋπῆρχε παλιὰ βυζαντινὴ μονή, σύγχρονη Μονὴ ἡ ὁποία πρὸς τιμή του ὀνομάστηκε Ἱερὰ Μονὴ Ὁσίου Ἰωάννη τοῦ Θεριστῆ καὶ τὸ φθινόπωρο τοῦ 1994 μ.Χ., ὁμάδα Μοναχῶν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ὅρος, ἐγκαταστάθηκε ἐκεῖ..





Ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Μωυσῆς ἔζησε περὶ τὰ τέλη τοῦ 15ου καὶ ἀρχὲς τοῦ 16ου αἰῶνα μ.Χ. καὶ ἀσκήτεψε στὴ Μονὴ Ἁγίας Τριάδος τῆς Λευκῆς Λίμνης τῆς Ρωσίας. Κοιμήθηκε ὁσίως μὲ εἰρήνη.





Ἅγιος Λάζαρος ὁ ἐκ Τριπόλεως Πελοποννήσου ὁ Νέος Ἱερομάρτυρας

Ἡ πρώτη γραπτὴ ἀναφορὰ ποὺ ἔχομεν γιὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Ἁγίου νεοϊερομάρτυρος Λαζάρου, εἶναι αὐτή του ὑπ. ἀρὶθμ 797 κώδικα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου ποὺ διασώζει τὴν ἀκολουθία καὶ τὸ συναξάριο τοῦ Ἁγίου.
Ὁ Ἅγιος Λάζαρος ἦταν ἱερέας ἔχοντας ἰδιαίτερη πατρίδα του τὴν Τρίπολη. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του, Νικόλαος καὶ Ἀλεξάνδρα, τὸν μεγάλωσαν μὲ νουθεσία καὶ παιδεία Κυρίου, ὁδηγῶντας τον σὲ τέλεια μέτρα ἀρετῆς.
Ὅταν χειτονήθηκε ἱερεύς, ἐκείνους ποὺ ζοῦσαν μὲ εὐσέβεια τοὺς δίδασκε, τοὺς δὲ ἄλλους τοὺς νουθετοῦσε νὰ μὴν ἀδικοῦν τοὺς πτωχούς.
Κάποιος ποὺ ζοῦσε στὴν ἴδια τήν πόλη τῆς Τριπόλεως, ὀνόματι Σέλετος, διέπρατε καθημερινὰ ἀδικίες. Αὐτόν τον Σέλετον, ὁ ἱερεὺς καὶ πράγματι ἱερὸς Λάζαρος συνεχῶς συμβούλευε νὰ μὴν ἀδικεῖ τοὺς ἄλλους.
Ὅταν ὁ Σέλετος καταδικάστηκε σὲ θάνατο γιὰ τὶς ἀδικίες ποὺ εἶχε κάνει, ἀρνήθηκε τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ γλιτώσει. Τότε, γινόμενος μωαμεθανὸς καὶ διαφεύγοντας τὸν κίνδυνο, μαζὶ μὲ ἄλλους Τούρκους θέλησε νὰ πείσει τὸν Ἅγιο Λάζαρο νὰ ἐξομώσει καὶ αὐτός.
Τὸν συκοφάντησαν πολλὲς φορὲς καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸ δικαστήριο λέγοντάς του πὼς ἂν ἀλλαξοπιστήσει θὰ τοῦ δώσουν πολλὰ ἀγαθά, ἀλλιῶς θὰ τὸν θανατώσουν.
Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε τὴν ἀνίερη προσφορὰ τῶν ἀπίστων, οἱ ὁποῖοι ἀποφάσισαν νὰ βασανιστεῖ μὲ πολλὰ μαρτύρια, κοινὰ γιὰ τοὺς περισσότερους νεομάρτυρες, ὅπως μαστιγώματα, στρεβλώσεις τῶν ἄκρων, ἀποκοπὴ μελῶν, κακώσεις καὶ ἄλλα πολλά.
Τέλος, βλέποντας τὸ ἀνυποχώρητο τοῦ μάρτυρος τὸν ἔρριξαν στὴ φωτιὰ μέσα στὴν ὁποία ὁ Ἅγιος παρέδωσε τὴν μακαρία ψυχή του προσευχόμενος (23/02/±1605 μ.Χ.).
Ἀξιοσημείωτο εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ἡ μητέρα του τὸν στήριζε λέγοντάς του νὰ ὑπομείνει τὴν προσωρινὴ τιμωρία τῆς φωτιᾶς, ὥστε νὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια Βασιλεία καὶ νὰ χαίρεται μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους μάρτυρες, ἀγγέλους, ἀρχαγγέλους, προφῆτες καὶ ὅλους τοὺς ἁγίους.
Κατ’ αὐτὸ τὸν τρόπο τελειώθηκε ὁ ἅγιος νεοϊερομάρτυς Λάζαρος, οἱ δὲ παροιστάμενοι πιστοὶ καὶ ἄπιστοι, ἔκπληκτοι καὶ μὲ φόβο ἐβεβαίωσαν πὼς φῶς ἐξ ουρανοῦ ἔσκεπε τὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου γιὰ τρεῖς συνεχόμενες μέρες. Κατόπιν, κάποιοι εὐσεβεῖς χριστιανοὶ περισυνέλεξαν τὰ λείψανα καὶ τὴν κόνιν τοῦ Ἁγίου, τὰ ὁποῖα θεράπευαν ἐκείνους ποὺ τὸν ἐπικαλοῦνταν μὲ πίστη.
Βίο καὶ πλήρη ἀκολουθία μὲ τίτλο: «Ἀσματικὴ Ἀκολουθία καὶ Συναξάριον τοῦ Ἁγίου Ἐνδόξου Νέου Ἱερομάρτυρος Λαζάρου τοῦ ἐν Τριπόλει ἀθλήσαντος, οὐ ἡ μνήμη τελεῖται τὴ κγ’ Φεβρουαρίου», ἔχει ἐκδόσει ὁ Μοναχὸς Παΐσιος Νεοσκητιώτης, Γέροντας τῆς Ἱερᾶς Καλύβης Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Νέας Σκήτης Ἁγίου Ὅρους.






Ὅσιος Πολύκαρπος τοῦ Μπρυάνσκ

Δὲν ἔχουμε λεπτομέρειες γιὰ τὸν βίο τοῦ Ρώσου Ἁγίου παρὰ μόνο ὅτι κοιμήθηκε τὸ 1620 ἢ 1621 μ.Χ.




Πληροφορίες ἀπό saint.gr καί synaxarion.gr
Ἀπολυτίκιο ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Ἀναδημοσίευση ἀπό Ἀναβάσεις