Ἡ Ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, καὶ Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Παν. Τρεμπέλα

Ἡ Ἀποστολικὴ περικοπὴ τῆς ἑορτῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου

Πρὸς Ἑβραίους, κεφάλαιο Θ΄, ἐδάφια 1-7

1 Εἶχε μὲν οὖν καὶ ἡ πρώτη σκηνὴ δικαιώματα λατρείας τό τε ῞Αγιον κοσμικόν· 2 σκηνὴ γὰρ κατεσκευάσθη ἡ πρώτη, ἐν ᾗ ἥ τε λυχνία καὶ ἡ τράπεζα καὶ ἡ πρόθεσις τῶν ἄρτων, ἥτις λέγεται ῞Αγια. 3 Μετὰ δὲ τὸ δεύτερον καταπέτασμα σκηνὴ ἡ λεγομένη ῞Αγια ῾Αγίων, 4 χρυσοῦν ἔχουσα θυμιατήριον καὶ τὴν κιβωτὸν τῆς διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίῳ, ἐν ᾗ στάμνος χρυσῆ ἔχουσα τὸ μάννα καὶ ἡ ράβδος ᾿Ααρὼν ἡ βλαστήσασα καὶ αἱ πλάκες τῆς διαθήκης, 5 ὑπεράνω δὲ αὐτῆς Χερουβὶμ δόξης κατασκιάζοντα τὸ ἱλαστήριον· περὶ ὧν οὐκ ἔστι νῦν λέγειν κατὰ μέρος. 6 Τούτων δὲ οὕτω κατεσκευασμένων εἰς μὲν τὴν πρώτην σκηνὴν διὰ παντὸς εἰσίασιν οἱ ἱερεῖς τὰς λατρείας ἐπιτελοῦντες, 7 εἰς δὲ τὴν δευτέραν ἅπαξ τοῦ ἐνιαυτοῦ μόνος ὁ ἀρχιερεύς, οὐ χωρὶς αἵματος, ὃ προσφέρει ὑπὲρ ἑαυτοῦ καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.

Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση ἀπὸ τὸν μακαριστὸ Παναγιώτη Τρεμπέλα

1 Ἄς  βγάλουμε τώρα κάποιο συμπέρασμα γιὰ ὅσα εἴπαμε σχετικὰ μὲ τὴν ἱεροσύνη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καὶ ἂς τὰ διασαφηνίσουμε περισσότερο. Εἶχε βέβαια καὶ ἡ πρώτη Διαθήκη νόμους καὶ λατρευτικὲς διατάξεις, καθὼς καὶ ἕνα ἐπίγειο θυσιαστήριο. 2 Κατασκευάστηκε δηλαδὴ τὸ πρῶτο διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, μέσα στὸ ὁποῖο ὑπῆρχε ἡ λυχνία καὶ ἡ τράπεζα τῆς προθέσεως καὶ οἱ ἄρτοι ποὺ τοποθετοῦνταν πάνω σ’ αὐτὴν ὡς προσφορὰ στὸν Θεό. Καὶ τὸ πρῶτο αὐτὸ διαμέρισμα τῆς σκηνῆς λεγόταν «Ἅγια». 3 Ἔπειτα, πίσω ἀπὸ τὸ δεύτερο καταπέτασμα ἦταν τὸ μέρος τῆς σκηνῆς ποὺ λεγόταν «Ἅγια Ἁγίων». 4 Στὰ «Ἅγια τῶν Ἁγίων» ὑπῆρχε ἕνα χρυσὸ θυμιατήριο καὶ ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, ποὺ ἦταν γύρω–γύρω καλυμμένη μὲ χρυσάφι ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές της. Μέσα στὴν κιβωτὸ αὐτὴ ὑπῆρχε μιὰ χρυσῆ στάμνα ποὺ περιεῖχε ἀπὸ τὸ περίφημο μάννα, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ ράβδος του Ἀαρῶν ποὺ εἶχε βλαστήσει θαυματουργικά, καὶ οἱ θεοχάρακτες πλάκες τῆς Διαθήκης. 5 Πάνω ἀπὸ τὴν κιβωτὸ ὑπῆρχαν δύο χρυσᾶ Χερουβὶμ ἔνδοξα, ποὺ ἀνάμεσά τους ἐμφανιζόταν καὶ μιλοῦσε ὁ Θεός. Αὐτὰ σκέπαζαν μὲ τὰ φτερά τους καὶ σκίαζαν τὸ χρυσὸ κάλυμμα τῆς κιβωτοῦ ποὺ ὀνομαζόταν «Ἱλαστήριο». Ἀλλὰ γιὰ ὅλα αὐτὰ δὲν εἶναι τώρα καιρὸς νὰ μιλήσουμε μὲ λεπτομέρειες.
6 Ἔτσι λοιπὸν εἶχαν αὐτὰ σχεδιαστεῖ καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο εἶχε κατασκευαστεῖ ἡ σκηνή, ὥστε στὸ πρῶτο διαμέρισμά της, δηλαδὴ στὰ «Ἅγια», νὰ μπαίνουν πάντοτε οἱ ἱερεῖς καὶ νὰ τελοῦν τὶς ἱεροτελεστίες. 7 Στὸ δεύτερο, ὅμως, διαμέρισμα τῆς σκηνῆς, δηλαδὴ στὰ «Ἅγια τῶν Ἁγίων», ἔμπαινε μία φορὰ τὸν χρόνο, τὴν ἡμέρα τοῦ ἐξιλασμοῦ μόνον ὁ ἀρχιερέας. Κι αὐτὸς δὲν ἔμπαινε χωρὶς αἷμα, ἀλλὰ ἔφερνε μαζί του τὸ αἷμα τῶν ζώων, τὸ ὁποῖο πρόσφερε ὡς ἐξιλαστήρια θυσία γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες ποὺ ἀπὸ ἄγνοια εἶχε διαπράξει ὁ λαός.

ἐπιμέλεια κειμένου: Ἑλένη Λιναρδάκη, φιλόλογος