«Βοήθεια στούς δαιμονισμένους». Ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

Λόγοι Γ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
"ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ" 
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 

Μέρος Τέταρτο - Κεφάλαιο 2ον

Oἱ μαῦρες δυνάμεις τοῦ Σκότους

«Βοήθεια στούς δαιμονισμένους»

- Γέροντα, κάπου γράφει ὅτι ὁ διάβολος ἐμφωλεύει στήν καρδιά τοῦ δαιμονισμένου, ἄλλα δέν θέλει νά τό ξέρη αὐτό ὁ ἄνθρωπος, γιά νά μήν τόν πολεμήση μέ τήν εὐχή. Ἔτσι εἶναι;
- Ναί, γιατί τό δαιμόνιο ἔχει δικαίωμα νά καθήση μέσα στόν δαιμονισμένο ἕνα διάστημα καί μπορεῖ νά λουφάζη, ἐνῶ μέ τήν εὐχή ζορίζεται, ἐπαναστατεῖ καί μπορεῖ νά φύγη.
Ἤ εὐχή εἶναι βαρύ πυροβολικό γιά τόν διάβολο. Μοῦ εἶχαν φέρει στό Καλύβι ἕνα παλληκάρι δαιμονισμένο ποῦ ἔλεγε συνέχεια τήν εὐχή.
Ὅ πατέρας τοῦ ἦταν μοναχός, ἄλλα πέταξε τά ράσα καί παντρεύτηκε, καί τό καημένο γεννήθηκε μέ δαιμόνιο. Ἔτσι τά οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιά νά πάρη μισθό τό παιδί, νά σωθῆ καί ὁ πατέρας, νά ἔχουμε κι ἐμεῖς οἱ μοναχοί ὡς φρένο παραδείγματα ἀπό μοναχούς ποῦ πέταξαν τά ράσα καί τώρα ταλαιπωροῦνται.
Κάποια στιγμή ποῦ τό ἐπίασε τό δαιμόνιο, φώναζε σάν τήν κότα πολύ δυνατά: «Κά, κά, κά...».
«Τί ἔπαθες;», τοῦ λέω, ἐνῶ μέ τόν νοῦ μου ἔλεγα: Ἕν τῷ ὀνόματι τόν Ἰησού Χρίστου ἔξελθε, ἀκάθαρτον πνεῦμα, ἀπό τό πλάσμα τοῦ Θεού. «Κι ἔγω θέλω νά φύγω, φώναζε τό δαιμόνιο, ἐπειδή πολύ μέ βασανίζει αὐτός ὁ ἄνθρωπος, γιατί συνέχεια λέει τήν εὐχή. Θέλω νά πάω στό Πακιστᾶν, νά βρῶ λίγη ἀνάπαυση!».

- Γέροντα, γιατί δέν ἔφευγε τό δαιμόνιο, ἀφοῦ τό παιδί ἔλεγε τήν εὐχή;
- Φαίνεται ὅτι καί τό παιδί εἶχε δώσει κάποια δικαιώματα, ἄλλα καί τό δαιμόνιο εἶχε τό ἀφεντικό του καί ἔπαιρνε ἀπό αὐτό ἐντολές.
- Γέροντα, ὅταν προσεύχεται κανείς γιά ἕναν δαιμονισμένο, τί πρέπει νά λέη;
- Κατ' ἀρχήν νά δοξολογήση τόν Θεό: «Σέ εὐχαριστῶ, Θεέ μου, νά πῆ, ποῦ μέ βοήθησες καί βρίσκομαι σ' αὐτήν τήν κατάσταση, ἐνῶ κι ἔγω μποροῦσα νά ἤμουν στήν θέση του καί νά εἶχα ὄχι πέντε-ἔξι δαιμόνια ἄλλα χιλιάδες. Σέ παρακαλῶ, βοήθησε τόν δοῦλο Σου ποῦ ταλαιπωρεῖται τόσο πολύ». Νά κάνη δηλαδή πρῶτα καρδιακή προσευχή καί ὕστερα νά συνέχιση μέ τήν εὐχή: Κύριε Ἴησου Χριστέ, ἐλέησον τόν δουλόν Σου.

Μερικές φορές ἐμείς ποῦ προσευχόμαστε, γινόμαστε αἰτία νά μή φεύγη τό δαιμόνιο ἀπό τόν δαιμονισμένο, γιατί προσευχόμαστε μέ ὑπερηφάνεια. Ἕναν λογισμό ὑπερήφανο ἄν φέρουμε, λ.χ. «νά, ἐγώ μέ τήν προσευχή μου θά βοηθήσω νά φύγη τό δαιμόνιο», ἀμέσως ἐμποδίζεται ἡ θεία βοήθεια καί βοηθᾶμε τόν διάβολο νά παραμένη.
Νά εὔχωμαστε γιά τούς δαιμονισμένους πάντα μέ ταπείνωση, μέ πόνο καί ἀγάπη. Μιά δαιμονισμένη πολύ τήν πόνεσε ἡ ψυχή μου. Ἔκανε μιά συγκατάβαση ἡ καημένη, εἶπε ἕνα «ναί» στόν διάβολο, καί τήν ταλαιπωρεῖ φοβερά τό δαιμόνιο χρόνια ὁλόκληρα. Καίει τίς σάρκες της. Γυρίζουν μέ τόν ἄνδρα της στά μοναστήρια καί κουβαλοῦν μαζί τους καί τό δεκαεξάχρονο κορίτσι τους. Κάθονται ὅλη νύχτα στήν ἐκκλησία καί κάνουν ἀγρυπνία. Ἄν ἦταν ἄνδρας, θά τόν ἕσφιγγα στήν ἀγκαλιά μου. Τό δαιμόνιο πολύ ὑποφέρει, ὅταν σφίξης τόν δαιμονισμένο μέ θεϊκή ἀγάπη.
Ὅταν δέν ἐρεθίζης τόν δαιμονισμένο καί δέν τοῦ πᾶς κόντρα, ἄλλα τόν πονᾶς, φεύγει τό δαιμόνιο γιά λίγο ἤ γιά πολύ. Ἤ ταπείνωση εἶναι τό ἰσχυρότερο «σόκ» γιά τόν διάβολο. Σέ ἕνα μοναστήρι, τήν ὥρα ποῦ οἵ προσκυνητές προσκυνοῦσαν τά ἅγια Λείψανα, πετάχθηκε ξαφνικά ἕνας ποῦ εἶχε δαιμόνιο καί εἶπε στόν ἡγούμενο ἄγρια: «Μέ τό ζόρι πρέπει νά πᾶμε;».
Ὅ ἡγούμενος ταπεινά καί μέ καλωσύνη τοῦ εἶπε: «Ὄχι μέ τό ζόρι, μέ τήν θέλησή σας». Τότε ἐκεῖνος φώναξε: «ἔγω μέ τό ζόρι θά πάω» καί ὅρμησε στά ἅγια Λείψανα καί προσκύνησε. Εἴδατε, πιέστηκε ὁ δαίμονας ἀπό τήν ταπείνωση καί τήν καλωσύνη τοῦ ἡγουμένου. Αὐτό φοβοῦνται οἵ δαίμονες.
- Γέροντα, βοηθιοῦνται οἵ δαιμονισμένοι ἀπό τήν χάρη τῶν Ἁγίων, ὅταν πηγαίνουν προσκύνημα τήν ἥμερά της μνήμης τους;
- Καλύτερα δαιμονισμένοι νά μήν πηγαίνουν στά πανηγύρια, γιατί ἀποσποῦν τόν κόσμο ἀπό τήν προσευχή. Γίνεται ἀταξία. Ἄς πᾶνε ἄλλη μέρα νά προσκυνήσουν. Καί ἄν ἀκόμη ξέρουν οἵ δικοί του ὅτι ὑπάρχει ἐκεῖ κάποιος ἄνθρωπος ποῦ μπορεῖ νά τόν βοηθήση, ἄς μήν τόν πάνε ἐκείνη τήν ἥμερα μέσα στόν κόσμο. Διαφημίσεις θά κάνουμε;
Οὔτε εἶναι σωστό, ὅταν φωνάζη ἕνας δαιμονισμένος, νά μαζεύεται κόσμος. Ἕνα παιδάκι δαιμονισμένο, τό καημένο, μοῦ εἶπε προχθές: «Ἔχω γίνει ρεζίλι». Εἶχαν μαζευτῆ ὅλοι γύρω του σάν τούς γλάρους. «Φύγετε, τούς λέω. Τσίρκο ἔχουμε;». Τίποτε αὐτοί. Δέν καταλαβαίνουν ὅτι, ὅταν κάποιος ἔχη ἕνα κουσούρι καί ἐκδηλώνεται μπροστά στόν κόσμο, ρεζιλεύεται.
- Γέροντα, ἡ θεία Κοινωνία βοηθάει τούς δαιμονισμένους;
- Γιά ὅσους γεννήθηκαν δαιμονισμένοι, ἐπειδή δέν ἔφταιξαν οἵ ἴδιοι, ἤ συχνή θεία Κοινωνία εἶναι τό δραστικώτερο φάρμακο. Αὐτοί ἔχουν πολύ μεγάλο μισθό, ὅταν δέν γογγύζουν, μέχρι νά ἐλευθερωθοῦν μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι μάρτυρες, ἄν ὑπομένουν, γι' αὐτό καί ἐπιβάλλεται νά κοινωνοῦν συχνά.
Ἕνας ὅμως ποῦ δαιμονίσθηκε ἀπό δική του ἀπροσεξία, πρέπει νά μετανοήση, νά ἐξομολογηθῆ, καί νά ἀγωνίζεται, γιά νά θεραπευθῆ, καί θά κοινωνήση, μέ τήν ἄδεια τοῦ πνευματικοῦ, ὅταν πρέπη. Ἄν κοινωνήση, χωρίς νά μετανοήση καί χωρίς νά ἐξομολογηθῆ, θά δαιμονισθῆ χειρότερα.
Ἕνας δαιμονισμένος, ὅταν τόν πῆγαν νά κοινωνήση, ἔφτυνε τήν θεία Κοινωνία. Ὅ Χριστός θυσιάσθηκε, καταδέχθηκε νά τοῦ δώση τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, καί αὐτός νά τό φτύνη! Φοβερό! Βλέπετε, ὅ διάβολος δέν δέχεται βοήθεια.
- Γέροντα, μποροῦμε νά δίνουμε τά ὀνόματά τους νά διαβάζωνται στήν Προσκομιδή;
- Ναί, βέβαια. Οἱ δαιμονισμένοι πολύ βοηθιοῦνται, ὅταν οἱ ἱερεῖς διαβάζουν μέ πόνο τά ὀνόματά τους στήν Προσκομιδή.
- Γέροντα, ὅταν κάποιος ποῦ εἶχε δαιμονισθῆ ἔχη μετανοήσει, ἔξομολογηται, κοινωνάη, καί ἡ δαιμονική ἐπήρεια δέν φεύγη, τί συμβαίνει;
- Δέν φεύγει, γιατί ἀκόμη δέν ἔχει σταθεροποιήσει πνευματική κατάσταση. Ἄν τόν βοηθήση ἀμέσως ὁ Θεός νά ἀπαλλαγῆ ἀπό αὐτήν τήν δαιμονική ἐπήρεια, ἀμέσως πάλι θά ξεφύγη. Γι' αὐτό ὁ Θεός ἀπό πολλή ἀγάπη ἐπιτρέπει νά ὑποχωρῆ τό κακό σιγά-σιγά. Ἔτσι ὅ ἄνθρωπος καί ἐξοφλάει καί σταθεροποιεῖ πνευματική κατάσταση.
Ὅσο ἐκεῖνος σταθεροποιεῖ κατάσταση πνευματική, τόσο ὑποχωρεῖ καί τό κακό. Ἀπό τόν ἴδιο θά ἐξαρτηθῆ πόσο γρήγορα θά ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν δαιμονική ἐπήρεια. Μιά φορά μέ ρώτησε ἕνας πατέρας ποῦ τό παιδί τοῦ εἶχε δαιμόνιο: «Πότε θά γίνη καλά τό παιδί μου;».«Ὅταν ἔσυ σταθεροποίησης πνευματική κατάσταση, τοῦ λέω, θά βοηθηθῆ καί αὐτό».
Τό ταλαίπωρο, ἐνῶ ζοϋσε πνευματικά, ὅ πατέρας τοῦ ἀντιδρούσε καί τοῦ ἔλεγε ὅτι θά τρελλαθῆ, ἄν δέν ἄλλαξη ζωή. Ἄρχισε νά τό πηγαίνη ὅ Ἱδιος σέ οἶκο ἀνοχῆς, ὅποτε τό παιδί παρασύρθηκε καί δαιμονίσθηκε.
Ὅταν τό κυρίευε τό δαιμόνιο, ὁρμοῦσε πάνω στήν μάνα του μέ ἄσχημες διαθέσεις. Ἤ καημένη ἡ μάνα τοῦ ἀναγκάσθηκε νά φύγη σ" ἕνα νησί, γιά νά γλυτώση. Ὁ πατέρας εἶχε μετανοιώσει καί προσπαθοῦσε νά ζῆ πνευματικά, ἄλλα τό παιδί δέν γινόταν καλά. Ὅταν γύρισε μέ τό παιδί τοῦ ὅλα τά προσκυνήματα, ἔμαθε ὅλα τά Συναξάρια τῶν Ἁγίων καί σταθεροποίησε κατάσταση, τότε ἔγινε καλά τό παιδί.

Ἀπόσπασμα ἀπό τίς σελίδες 200-204 τοῦ βιβλίου:

            ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

                                 ΛΟΓΟΙ Γ΄    

                ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ

                   ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ

    «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»

                ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ