-Ἄν θέλετε Πάτερ, νά μᾶς κάνετε μία δήλωση γιά τίς Ἰσλαμικές Σπουδές στή Θεολογική Σχολή τῆς Θεσσαλονίκης.
Ἀπάντηση:
-Γιά τό θέμα αὐτό ἔχουν λεχθεῖ πάρα πολλά, σπουδαῖα καί σημαντικά κυρίως ἀπό τούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι τεκμηριωμένα ἀντιτάχθηκαν στήν προσπάθεια τῆς δημιουργίας Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν ΜΕΣΑ στή Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης. Τό τονίζω αὐτό τό ΜΕΣΑ, διότι ὅπως ἔγραφε κι ἕνας Μοναχός Φιλοθεΐτης, αυτό εἶναι παγκόσμια πρωτιά ἀνοησίας! Διεκδικοῦμε παγκόσμια πρωτιά ἀνοησίας.
Δέν ὑπάρχει πουθενά στόν κόσμο Ἰσλαμικό Τμῆμα μέσα σέ μία Θεολογική Σχολή ἄλλης πίστεως. Οὔτε στούς παπικούς, οὔτε στούς προτεστάντες θά βρεῖτε Ἰσλαμικό Τμῆμα μέσα σέ μιά δική τους Θεολογική Σχολή.
Καί πᾶμε νά τό κάνουμε ἐμεῖς!... Ἐάν αὐτά τά συζητούσαμε πρίν ἀπό δέκα χρόνια, θά ὑπῆρχε καί κάποιο ἐλαφρυντικό, ἀλλά σήμερα, πού βλέπετε τί γίνεται μέ τήν ἰσλαμική τρομοκρατία, εἶναι ἀσυγχώρητη ἀφέλεια, τό νά συζητάει κανείς αὐτό τό θέμα.
Μάλιστα, μετά τήν ὁμολογία ἀπό τούς ἔνθερμους θιασῶτες τῆς δημιουργίας τοῦ Τμήματος ὅτι ἡ χρηματοδότηση θά γίνεται ἀπό τό Ὀμάν κι ἀπό τό Κατάρ-πού εἶναι οἱ χῶρες πού χρηματοδοτοῦν τήν ἰσλαμική τρομοκρατία τῶν τζιχαντιστῶν πού κόβουν κεφάλια-νομίζω ὅτι κάθε σχόλιο περιττεύει. Κάθε ἄνθρωπος, πού ἔχει σῶας τάς φρένας, καταλαβαίνει ὅτι αὐτό τό πρᾶγμα μόνο σοβαρώτατα προβλήματα θά δημιουργήσει καί κανένα καλό!
Ἐρώτηση 6η:
-Ἀρκετοί πνευματικοί ἀλλά καί γενικῶς κληρικοί καί λαϊκοί ἔχουν ἀντιρρήσεις σχετικά μέ τό κείμενο, πού ὑπογράφεται γιά τήν "Νέα ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου", προσπαθώντας νά τό παρουσιάσουν ὅτι εἶναι "κατάκριση" στό πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη κι ὅτι εἰδικά ἐμεῖς οἱ λαϊκοί δέν ἔχουμε δικαίωμα νά ὁμιλοῦμε σέ τέτοια βαρυσήμαντα θέματα Πίστεως, ὅταν προκύπτουν, εἰδικά σέ θέματα αἵρεσης. Στέκει αὐτό ἐκκλησιολογικῶς καί θεολογικῶς, τό νά μήν ἀντιδρᾶ εἴτε ἕνας κληρικός, εἴτε ἕνας λαϊκός, ὅταν προδίδεται ἡ Πίστη κι ὅταν συμβαίνουν πράγματα, πού δέν εἶναι "ἑπόμενα τοῖς ἁγίοις πατράσι" ἀλλά ἀντιβαίνουν στούς Ἱερούς Κανόνες καί στήν Ἱερά Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας;
Ἀπάντηση:
-Εἴδαμε τήν παραπληροφόρηση προηγουμένως, πού ὁμιλούσαμε γιά τήν γιόγκα καί γιά τά ἄλλα τά πλανεμένα τά ἀπωανατολίτικα. Ἔλλειψη ἐνημερώσεως δυστυχῶς ὑπάρχει καί σέ πολλά ἄλλα θέματα. Ἕνα ἀπό τά θέματα αὐτά εἶναι καί τό θέμα τοῦ ἐάν νομιμοποιοῦνται, γιά νά τό πῶ ἔτσι, νά ὁμιλοῦν γιά θέματα Πίστεως οἱ λαϊκοί καί οἱ Μοναχοί.
Διότι κάποιοι ἐρωτοῦν· ἐσεῖς εἶστε Ποιμένες; Δέν εἶστε! Ἄρα λοιπόν οἱ Ἐπίσκοποι νά μιλήσουν, ἔστω καί οἱ Ἱερεῖς! Ἐσεῖς ὅμως ὄχι!
Ἄς κάνει κανείς τόν κόπο νά μελετήσει τό βιβλίο τοῦ πατρός Βασιλείου Παπαδάκη "Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας", ἔκδοση τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίας Ἀναστασίας τῆς Ρωμαίας στό Ρέθυμνο.
Ξεκινώντας ἀπό τήν ἐμφάνιση τοῦ Μοναχισμοῦ καί φθάνοντας μέχρι σήμερα μέ κείμενα, κι ὄχι μέ ἐκθέσεις ἰδεῶν, τεκμηριώνει τό ὅτι ὄχι μόνον νομιμοποιεῖται, ὄχι μόνον δικαιοῦται, ἀλλά καί ὑποχρεοῦται καί ὁ Μοναχός, ἀλλά καί ὁ κάθε πιστός κι ὁ λαϊκός, ὁ κάθε Ὀρθόδοξος Χριστιανός, νά ἐνδιαφέρεται γιά τήν Πίστη.
Ὅταν τό κινδυνευόμενον εἶναι ἡ Πίστη, νά δίδει τήν καλή ὁμολογία.
Νά ἀναφέρω τό παράδειγμα τοῦ Μ.Ἀντωνίου, τοῦ Πατρός τοῦ Μοναχισμοῦ. Ὁ Μ. Ἀντώνιος μέ ἀφορμή τόν κίνδυνο τῆς Πίστεως ἀπό τήν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ἄφησε τήν ἔρημο καί κατέβηκε στήν Ἀλεξάνδρεια μαζί μέ τόν Μ. Ἀθανάσιο, ὁ ὁποῖος ἦταν μαθητής του. Κατέβηκε ὁ ἀσκητής, ὁ ἐρημίτης Μ. Ἀντώνιος στήν μεγαλούπολη τήν Ἀλεξάνδρεια γιά νά ὑπερασπισθεῖ τήν Ὀρθοδοξία.
Παρόμοια παραδείγματα ἔχουμε πάμπολλα: μέ ἀσκητές, μέ στυλίτες, στούς ὁποίους κατέφευγαν οἱ πιστοί καί τούς ζητοῦσαν ν' ἀφήσουν τήν ἔρημο καί τόν στύλο καί τήν ἡσυχία καί νά ἔλθουν νά ὑπερασπισθοῦν τήν Πίστη-μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πάντοτε. Διότι δέν εἶναι δική μας ἡ δύναμη, ἀλλά ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ δίδει δύναμη, ἀρκεῖ ἐμεῖς νά ἔχουμε τή διάθεση γιά τήν καλή ὁμολογία. Καί πῆγαν οἱ Πατέρες, οἱ Ἀσκητές καί οἱ Ἐρημίτες, οἱ Μοναχοί.
Ὁ Ἄγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ὁποῖος μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ὑπερασπίσθηκε τήν Ὀρθοδοξία τότε ἀπέναντι στήν παπική πλάνη, πού τήν ἐκπροσωποῦσε ὁ δαιμόνιος ἐκεῖνος ψευδομοναχός Βαρλαάμ ὁ Καλαβρός τόν 14ο αἰ., τί ἦταν; Ἦταν Ἁγιορείτης Μοναχός, Ἱερομόναχος, Ἡγούμενος, μετέπειτα Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Μπορεῖ νά βρεῖ κανείς πάμπολλα παραδείγματα τέτοια.
Τά ἔχει καταγράψει, εἴπαμε, ὁ π. Βασίλειος Παπαδάκης στό βιβλίο του "Οἱ Ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας". Τά παραδείγματα αὐτά δείχνουν ὅτι, αὐτό πού λένε κάποιοι ἀπληροφόρητοι, νά τό πῶ ἔτσι ἐπιεικῶς, ὅτι δέν δικαιοῦνται οἱ Μοναχοί καί οἱ λαϊκοί νά ὁμιλοῦν γιά θέματα Πίστεως, αὐτό εἶναι τελείως ἀτεκμηρίωτο!
Ἐξ' ἄλλου, ἡ ἀπόφαση τῶν τεσσάρων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848 τό λέγει ξεκάθαρα: ἐδῶ σέ ἐμᾶς, στήν Ὀρθόδοξη Ἀνατολή, δέν ἐτελεσφόρησαν οἱ αἱρέσεις, διότι ὑπερασπιστής τῆς Πίστεως εἶναι αὐτός ὁ ἴδιος ὁ λαός! Ὅταν λέμε λαός, ἐννοοῦμε ὅλοι! Μέσα στήν Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι, καί οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Κληρικοί, καί οἱ Μοναχοί καί οἱ λαϊκοί. Ἐφ' ὅσον εἴμαστε βαπτισμένοι, μυρωμένοι κι ἀγωνιζόμαστε φιλότιμα νά ζοῦμε ὅπως θέλει ὁ Χριστός.
Ἄρα λοιπόν, ἡ εὐσέβεια δέν εἶναι ἕνα ἀτομικό γεγονός, ἀλλά ὅπως λέμε καί στήν Ἀκολουθία τῆς Θείας Μεταλήψεως· "πιστεύω Κύριε καί ὁμολογῶ...". Καί αὐτό, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τό λέγει στό Εὐαγγέλιο, ὅτι· ὅποιος μέ ὁμολογήσει, ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ ἔμπροσθεν τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.
Δέν καλλιεργοῦμε μέσα στήν Ἐκκλησία μία ἀτομική εὐσέβεια, ἀλλά ἐάν τό ζητήσει ὁ καιρός, κάνουμε καί δημόσια ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας. Καί βλέπετε στά Συναξάρια τῶν Μαρτύρων, τίς δαιμονικές εἰσηγήσεις τῶν διωκτῶν καί τῶν τυράννων. Λέγανε στόν Μάρτυρα· ἕνα λόγο πές, ὅτι τάχα τουρκεύεις καί μετά πήγαινε ἐλεύθερος καί ζῆσε χριστιανικά. Καί ὁ Μάρτυς θεωροῦσε, ὅπως καί πράγματι ἦταν, αὐτή τήν ὑπόδειξη ὡς δαιμονική.
Καί ἔλεγε: Ὄχι! Καί μέ ἁπλό λόγο, ἐάν ἀρνηθῶ τόν Χριστό, αὐτή ἡ ἄρνηση εἶναι πραγματική ἄρνηση! Θυμηθεῖτε τόν Ἅγιο, πού τοῦ ἔβαλαν στήν παλάμη κάρβουνα, ὥστε νά καεῖ τό χέρι του καί νά θεωρηθεῖ ὅτι ἔκαμε λατρεία τῶν ψεύτικων θεῶν τῶν εἰδώλων. Καί προτίμησε νά καεῖ τό χέρι του, παρά νά ἀφήσει τά κάρβουνα στό θυσιαστήριο τῶν ψεύτικων θεῶν. Ἄρα, λοιπόν, τό "πιστεύω Κύριε" συμπληρώνεται καί ἀπό τό "ὁμολογῶ"!
Καί ἐπαναλαμβάνω, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό λέγει, ὅτι εἶναι προϋπόθεση ἡ ὁμολογία Του ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων, προκειμένου νά ὁμολογήσει καί Αὐτός ἐνώπιον τοῦ Ἐπουρανίου Πατρός Του, ὅτι εἴμαστε δικοί Του. Συνεπῶς, ὅταν ἡ Πίστις εἶναι τό κινδυνευόμενον, δικαιοῦνται καί ὑποχρεοῦνται ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ, καί οἱ ἁπλοί πιστοί, νά δώσουν αὐτήν τήν καλή ὁμολογία.
Νά πῶ ἄλλο παράδειγμα: Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος τόν 7ο αἰ. σήκωσε τό φορτίο τῆς ὑπερασπίσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἀπέναντι στήν αἵρεση καί τήν πλάνη τοῦ μονοθελητισμοῦ, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πάντα, ἦταν ἕνας ἁπλός Μοναχός. Καί τόσα ἄλλα παραδείγματα.
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί τί δέν ἔκανε γιά τήν Ὀρθοδοξία. Ἑπομένως, ὄχι μόνον δικαιούμεθα, ἀλλά καί ὑποχρεούμεθα, νά δίνουμε τήν καλή ὁμολογία, μέσα στό Σῶμα πάντοτε τῆς Ἐκκλησίας. Βέβαια, ὡς ἐκ τῆς θέσεώς των, θά πρέπει αὐτό τό ἔργο νά τό ἀναλαμβάνουν καί νά εἶναι μπροστά σ' αὐτόν τόν ἀγῶνα κυρίως οἱ Ἐπίσκοποι! Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά εἶναι καί κάθε Χριστιανός.
Ερώτηση 7η:
-Τέλος Πάτερ, οἱ χριστιανοί-λαϊκοί καί κληρικοί-πού ἐπιθυμοῦν νά εἶναι "ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσι" καί πού ἀντιδροῦν στήν κατάφωρη καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, καθώς καί στήν παρακοή ἤ ἀνυπακοή στό Εὐαγγέλιο, κατηγοροῦνται-ἐκτός γιά κατάκριση-καί γιά ἔλλειψη ἀγάπης. Τί ἔχετε νά μᾶς πεῖτε γι' αὐτό;
Ἀπάντηση:
-Ἄς κάνουμε μιά ἀναφορά καί στό θέμα τῶν "ἀγαπολογιῶν", πού πληθωρικά καλλιεργεῖται τά τελευταῖα χρόνια καί στίς σχέσεις μας μέ τούς ἑτεροδόξους, γιά τούς ὁποίους, λένε πρέπει νά ἔχουμε ἀγάπη. Βεβαίως, νά ἔχουμε ἀγάπη, ἀλλά ἡ πραγματική ἀγάπη εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Οἱ "κοσμικές ἀγαπολογίες τῶν σαλονιῶν" δέν εἶναι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἐγώ θά πῶ τό ἑξῆς ἁπλό: Ἐάν ἕνας γιατρός, ὁ ὁποῖος, τάχα ἐν ὀνόματι τῆς ἀγάπης, λέει στόν ἀσθενή, ὅτι δέν ἔχει τίποτε καί τοῦ δίνει ματζούνια, ἐνῶ ὁ ἀσθενής ἔχει μιά σοβαρότατη ἀρρώστεια, πχ.καρκίνο, κι ὁ ἀσθενής τελικά πεθαίνει ἀπ' τόν καρκίνο, αὐτός ὁ γιατρός τῆς "ἀγαπολογίας" εἶναι γιατρός ἤ εἶναι τσαρλατάνος;
Ὁπότε αὐτό πολύ περισσότερο ἰσχύει γιά τά πνευματικά! Ἄρα, λοιπόν, δέν εἶναι πραγματική ἀγάπη τό νά χαϊδεύουμε τίς ἀκοές καί νά λέμε στούς ἀνθρώπους ψέματα. Ἡ πραγματική ἀγάπη εἶναι νά τούς ποῦμε τήν ἀλήθεια καί ἡ ἀλήθεια, ὅπως λέει καί τό Εὐαγγέλιο, θά μᾶς ἐλευθερώσει. Ἀλήθεια καί ἀγάπη δέν μποροῦν νά διαχωριστοῦν. Ἡ ἀλήθεια, φυσικά, νά λέγεται "μέ πόνο καί ἀγάπη", ὅπως ἔλεγε καί ὁ Ἁγιος Παΐσιος. Τότε, ἡ ψυχή αὐτοῦ, πού ἔχουμε ἀπέναντί μας, ἄν ἔχει καλή διάθεση, μπορεῖ νά ἐπηρρεαστεῖ πρός τό καλό καί ἀληθινό.
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!
kaiomenivatos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου