Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ: ἕνας ἁγιασμένος στάρετς τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδοξίας
Γεννήθηκε στὰ 1759 στὴν πόλη Κοὺρκ καὶ τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Πρόχορος. Οἱ φτωχοὶ ἀλλὰ εὐσεβεῖς γονεῖς του τοῦ ἐνέπνευσαν τὴν εὐσέβεια. Ἔμεινε στὸν τόπο του ὡς τὰ δεκαεννιά του χρόνια καὶ κατόπιν πῆρε τὴν ἀπόφαση νὰ γίνει μοναχὸς καὶ ἀποσύρθηκε στὴ Μονὴ τοῦ Σάρωφ.
Ἐνῷ ἀκόμη ἦταν δόκιμος ἀρρώστησε βαριὰ ἀπὸ ὑδρωπικία καὶ θεραπεύτηκε θαυματουργικὰ ἀπὸ τὴ Θεοτόκο.
Τὸ 1786 ἐκάρη μοναχὸς καὶ ἔλαβε τὸ ὄνομα Σεραφείμ. Τὴν ἴδια χρονιὰ χειροτονήθηκε διάκονος καὶ μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια πρεσβύτερος.
Ἡ ἄσκηση, ἡ προσευχὴ καὶ ἡ κάθαρση τὸν ἀξίωσαν νὰ βλέπει τὴν ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας θαυμαστὰ ὁράματα, νὰ πετᾶ στὰ οὐράνια καὶ νὰ ἀκούει ἀγγελικὲς μελωδίες.
Ἕνα χρόνο μετὰ τὴ χειροτονία του ζήτησε ἀπὸ τὸν ἡγούμενο τῆς Μονῆς νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἐρημικὴ περιοχὴ γιὰ νὰ ἀφοσιωθεῖ στὴν ἡσυχία, τὴν προσευχὴ καὶ στὴ σιωπή. Ἐγκαταστάθηκε στὸ βάθος ἑνὸς πυκνοῦ δάσους, ζῶντας ὡς ἄγγελος γιὰ δεκαέξι χρόνια.
Πάνω σὲ μιὰ μεγάλη πέτρα προσευχόταν ἀδιάκοπα. Λέγεται πὼς πάνω σ’ αὐτὴ πέρασε χίλιες νύχτες προσευχόμενος!
Παράλληλα μελετοῦσε ἀκατάπαυτα τὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία θεωροῦσε ὡς τὴν τροφὴ τῆς ψυχῆς του.
Εἶχε συνεχῶς στὸ μυαλό του τὴ μορφὴ τῆς Θεοτόκου, τὴν ὁποία εἶχε ὡς προστάτη καὶ συντροφιά του στὴν ἐρημία τοῦ δάσους.
Ἡ τροφή του ἀποτελοῦνταν ἀπὸ ἄγρια χόρτα καὶ φροῦτα τοῦ δάσους.
Τρεῖς φορὲς ἀντιμετώπισε ἐπιθέσεις ληστῶν, οἱ ὁποῖοι τοῦ ἅρπαζαν ὅ, τί εἶχε στὴν καλύβα του καὶ τὸν τραυμάτιζαν βαριά.
Ὅμως ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ μόνιμη συντροφιὰ καὶ προστασία του, τὸν προστάτευε ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὸν θεράπευε θαυματουργικά.
Φανερὸ δεῖγμα τῆς ἁγιότητάς του ἦταν ἡ φιλία του μὲ τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ἄγρια ζῶα τοῦ δάσους.
Μιὰ πελώρια γκρίζα ἀρκούδα ἐρχόταν καθημερινὰ στὴν καλύβα του καὶ φιλεύονταν ἀπὸ τὰ ἁγιασμένα χέρια του!
Ὁ ἁγιασμένος ἀσκητὴς Σεραφεὶμ ζοῦσε τὴν προπτωτικὴ παραδείσια κατάσταση τῶν πρωτοπλάστων!
Στὰ 1810 ἀποφάσισε νὰ ἐπιστρέψει στὴ Μονὴ τοῦ Σάρωφ, μένοντας ἔγκλειστος στὸ κελί του, ἀσκῶντας τὴν ἀρετὴ τῆς σιωπῆς καὶ τῆς ἡσυχίας. Ἀτέλειωτες ὧρες ἔμεινε ἐκστατικός, ζῶντας οὐράνιες πνευματικὲς ἐμπειρίες, γιὰ τὶς ὁποῖες δὲ μιλοῦσε σὲ κανέναν ἀπὸ ταπείνωση. Ἀπέφευγε νὰ δέχεται κόσμο.
Ὅμως ἀργότερα σὲ ἡλικία 56 ἐτῶν ἄνοιξε τὸ κελί του καὶ ἄρχισε νὰ δέχεται ἐπισκέψεις. Ἔνοιωσε ὥριμος πιὰ νὰ βοηθήσει πνευματικά τους συνάνθρωπους του.
Ἡ φήμη του ὡς φωτισμένου ἁγίου ἔφτασε μακριὰ καὶ γιὰ τοῦτο πλῆθος πονεμένων καὶ ταλαιπωρημένων ἀνθρώπων ἔφταναν ὡς τὸ κελί του γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του, τὶς πνευματικές του νουθεσίες καὶ νὰ παρηγορηθοῦν. Ὅμως γιὰ δέκα ἀκόμη χρόνια δὲν εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ κελί του.
Στὰ 1825, ἤδη 66 χρονῶν, εἶδε σὲ ὅραμα τὴ Θεοτόκο, ἡ ὁποία τοῦ ὑπόδειξε νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικὰ στὴ διακονία τῶν πιστῶν, νὰ γίνει στάρετς, δηλαδὴ πνευματικὸς καθοδηγητὴς καὶ δάσκαλος.
Χιλιάδες διψασμένες ψυχὲς συνέρρεαν στὸ ταπεινὸ κελί του γιὰ νὰ βροῦν γαλήνη καὶ σωτηρία. Ὅσοι δὲ μποροῦσαν νὰ πᾶνε αὐτοπροσώπως ἐπικοινωνοῦσαν μὲ ἐπιστολές.
Δὲν ἀπόπαιρνε κανέναν, οὔτε τοὺς μεγάλους ἁμαρτωλούς. Ἀλλά, ὡς ἔμπειρος πνευματικὸς ἰατρός, εἰσχωροῦσε στὰ βάθη τῶν ψυχῶν καὶ ξετρύπωνε τὶς ὀλέθριες αἰτίες ποὺ τοὺς βασάνιζαν. Τοὺς μύρωνε μὲ λάδι ἀπὸ τὸ ἀκοίμητο κανδήλι τῆς Παναγίας καὶ τοὺς εὐλογοῦσε.
Μιὰ μυστικὴ δύναμη τοὺς διαπερνοῦσε καὶ τούς μεταμόρφωνε σὲ εἰρηνικοὺς καὶ πράους ἀνθρώπους.
Ἔφευγαν μὲ τὴν καρδιά τους γεμάτη ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ σκορποῦσε ὁ ἅγιος Σεραφείμ, ὡς πολύτιμο δοχεῖο της.
Ἐπέστρεφαν στὰ σπίτια τους ἀλλαγμένοι καὶ ζοῦσαν πλέον μὲ μετάνοια καὶ ἐλπίδα στὸ Θεό.
Εἶχε ἀξιωθεῖ ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ ἔχει προορατικὸ χάρισμα, μποροῦσε νὰ διαβάζει τὰ μυστικὰ τῶν ψυχῶν τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ τὶς θεραπεύει.
Μιλοῦσε στοὺς ἀναρίθμητους ἐπισκέπτες του σὰν νὰ τοὺς γνώριζε ἀπὸ παλιὰ καὶ νὰ ἤξερε τὰ μυστικά τους!
Ἀπαντοῦσε σὲ ἐπιστολές, ποὺ δὲν τὶς εἶχε ἀνοίξει καὶ διαβάσει! Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε νὰ κάνει στὸ ὄνομά Του καὶ θαύματα.
Πλῆθος ἀρρώστων βρῆκαν τὴ γιατρειά τους, ἐπισκεπτόμενοι τὸν ἅγιο.
Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ ἦταν λουσμένος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἐξέπεμπε τὶς ἄκτιστες ἐνέργειές Του. Στοὺς ἐπισκέπτες του συνήθιζε νὰ λέει: «ὁ πραγματικὸς σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Δίδασκε πὼς ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴ ζωή μας ἐκδηλώνεται ὡς εἰρήνη. Ζοῦσε ἐπίσης ὀντολογικὰ τὸ γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.
Μιλοῦσε γι’ αὐτὴ καὶ χαιρετοῦσε τοὺς ἐπισκέπτες τοῦ ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη χαρά μου»! Κάθε φορὰ ποὺ κοινωνοῦσε ἔψαλλε τὸν κανόνα τοῦ Πάσχα: «Ἀναστάσεως ἡμέρα...»!
Στὶς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1833 βρέθηκε νεκρὸς στὸ κελί του, γονατισμένος τὴν ὥρα ποὺ προσευχόταν καὶ εἶχε τὰ μάτια του προσηλωμένα στὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου. Τὴν προηγούμενη ἡμέρα εἶχε ἀποχαιρετήσει τοὺς ἀδελφούς του καὶ εἶχε κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Τὸ 1903 ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξή του καὶ ἡ μνήμη του ὁρίστηκε στὶς 2 Ἰανουαρίου, τὴν ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοίμησής του καὶ στὶς 19 Ἰουλίου, τὴν ἡμέρα ἀνακομιδῆς τοῦ ἱεροῦ τῶν λειψάνων, τὰ ὁποῖα ἐπὶ κομουνισμοῦ εἶχαν ἐξαφανιστεῖ.
Ὅμως τὸ 1990 βρέθηκαν καὶ ἀποτελοῦν πηγὴ ἁγιασμοῦ τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν.
Ὁ ἅγιος Σεραφεὶμ ἀνήκει στοὺς μεγάλους μυστικοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὁποῖος, μὲ τὸν προσωπικό του ἀγῶνα κατέστη δοχεῖο τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ.
Ἂς ἔχουμε τὶς ἀέναες πρεσβεῖες του στὸ θρόνο της μεγαλοσύνης τοῦ Θεοῦ, τὶς ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη!
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Χριστῷ ἐκ νεότητος ἀκολουθήσας θερμῶς, εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν, ἐν τῇ ἐρήμῳ Σαρώφ, ὡς ἄσαρκος ἤσκησας· ὅθεν τοῦ Παρακλήτου, δεδεγμένος τὴν χάριν, ὤφθης τῆς Θεοτόκου, θεοφόρος θεράπων· διὸ σε μακαρίζομεν, Σεραφεὶμ Πάτερ Ὅσιε.
Ἀπόλυτίκιο ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου