Ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος: ἡ ἀπαρχὴ τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας μας
Οἱ εἰδικοὶ ὑπολογίζουν πὼς μὲ τοὺς μετριότερους ὑπολογισμοὺς περισσότεροι ἀπὸ ἕνδεκα ἑκατομμύρια Χριστιανοὶ ἔχυσαν τὸ τίμιο αἷμα τους γιὰ τὴ νέα πίστη. Εἶναι εὐνόητο πὼς τὰ νήματα τοῦ πολέμου κατὰ τῆς Ἐκκλησίας κινεῖ ὁ θεομάχος καὶ ἀνθρωποκτόνος διάβολος, ὁ ὁποῖος μισεῖ θανάσιμα τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ ἐπιδιώκει τὴ ματαίωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας του.
Πρῶτο θῦμα τοῦ λυσσαλέου πολέμου ὁ ἀρχιδιάκονος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας Στέφανος, ἄνδρας πλήρης «πνεύματος καὶ σοφίας» (Πράξ.6,3). Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἑπτὰ διακόνους, τοὺς ὁποίους ἐξέλεξε ἡ χριστιανικὴ κοινότητα τῶν Ἱεροσολύμων γιὰ νὰ διακονοῦν τοὺς πιστοὺς στὶς «ἀγάπες», δηλαδὴ στὰ κοινὰ τραπέζια, ὥστε νὰ ἐκλείψουν τὰ παράπονα ἀπὸ τοὺς ἑλληνιστὲς πιστούς, οἱ ὁποῖοι παραθεωρούνταν σ’ αὐτά.
Τὸ ὄνομά του εἶναι ἑλληνικὸ ποὺ σημαίνει τὸν ἄνθρωπο ποὺ φορὰ στεφάνι, στέμμα, δηλαδὴ τὸν διαλεχτὸ καὶ ἀξιόλογο ἄνθρωπο.
Ἦταν πιθανότητα ἑλληνικῆς καταγωγῆς καὶ εἶχε μόρφωση καὶ ἦθος, τὰ ὁποῖα τὸν καθιστοῦσαν ξεχωριστὸ στὴν Ἱερουσαλήμ.
Ἀσκοῦσε τὴ διακονία ποὺ τοῦ ἀνέθεσε ἡ Ἐκκλησία μὲ ἰδιαίτερο ζῆλο, ὑπηρετῶντας τὶς χῆρες, τὰ ὀρφανά, τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς φτωχοὺς καὶ ὅλους τοὺς καταφρονεμένους.
Θεωροῦσε μὲ θέρμη ὅτι ὑπηρετοῦσε στὰ πρόσωπα τῶν ἐνδεῶν ἀδελφῶν του τὸν ἴδιο τὸ Χριστό.
Ἀλλὰ δὲν ἐξαντλοῦνταν ἡ δραστηριότητά του μόνο στὸν τομέα τῆς κοινωνικῆς διακονίας. Ἀξιοποιῶντας τὰ φυσικά του χαρίσματα, δίδασκε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ ἰδιαίτερη θέρμη.
Μάλιστα ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ κάνει «τέρατα καὶ σημεῖα ἐν τῷ λαῷ» (Πράξ.6,8), ὥστε νὰ μέσῳ αὐτῶν νὰ δοξάζεται ὁ ἀληθινὸς Τριαδικὸς Θεὸς καὶ νὰ τελεσφορεῖ τὸ σωτήριο κήρυγμα τῆς νεαρῆς Ἐκκλησίας.
Αὐτὸ ὅμως ἐξόργισε τοὺς φανατικοὺς Ἰουδαίους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἀρχίσει σκληρὸ διωγμὸ ἐναντίον τῆς νέας πίστεως, ἡ ὁποία ἤδη εἶχε διαφοροποιηθεῖ ἀπὸ τὸν ἰουδαϊσμό.
Ὁρισμένα ἀπὸ τὰ μέλη τῆς συναγωγῆς τῶν λεγομένων Λιβερτίνων, τῶν Κυνηναίων καὶ Ἀλεξανδρέων, καθὼς καὶ κάποιοι ἀπὸ τῶν Ἰουδαίων ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Κιλικία καὶ τὴν Ἀσία κάλεσαν τὸν Στέφανο νὰ συζητήσουν μαζί τους γιὰ τὴ νεοφανῆ πίστη. Ἀλλὰ δὲ μπόρεσαν νὰ τὸν ἀντικρούσουν, «οὐκ ἴσχυον ἀντιστῆναι τὴ σοφία καὶ τῷ πνεύματι ὦ ἐλάλει» (Πράξ.6,10).
Τότε σκέφτηκαν νὰ τὸν συκοφαντήσουν ὅτι δῆθεν ἄκουσαν «αὐτοῦ λαλοῦντος ρήματα βλάσφημα εἰς Μωυσὴν καὶ τὸν Θεὸν» (Πράξ.6,11).
Τὸν παρέδωσαν στὸν φανατισμένο ὄχλο καὶ στοὺς ἄτεγκτους πρεσβυτέρους καὶ γραμματεῖς γιὰ παραδειγματικὴ τιμωρία.
Ἐπίσης τὸν παρέπεμψαν στὸ συνέδριο νὰ δικαστεῖ καὶ ἐπιστράτευσαν ψευδομάρτυρες, οἱ ὁποῖοι ὑποστήριζαν πὼς «ὁ ἄνθρωπος οὗτος οὐ παύεται ρήματα βλάσφημα λαλῶν κατὰ τοῦ τόπου τοῦ ἁγίου τόπου.
Ἀκηκόαμεν γὰρ αὐτοῦ λέγοντος ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος οὗτος καταλύσει τὸν τόπον τοῦτον καὶ ἀλλάξει τὰ ἔθη ἃ παρέδωκεν ἡμῖν Μωυσῆς» (Πράξ.6,14).
Ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ ξεστόμιζαν ἐναντίον του τὶς ψευδομαρτυρίες εἶδαν νὰ λάμπει τὸ πρόσωπό του καὶ νὰ μοιάζει μὲ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Στέφανος πῆρε θάρρος καὶ ἔκανε μιὰ καταπληκτικὴ ἀπολογία, ἐξιστορῶντας τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἰουδαϊκὸ λαό, καὶ στηλιτεύοντας μὲ ἔμφαση τὶς ἀποστασίες τῶν προγόνων του. Ἀλλὰ καὶ τοὺς συγχρόνους του, καταλήγοντας ὡς ἑξῆς: «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τὴ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὡσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς.
Τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τους προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε· οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων, καὶ οὐκ ἐφυλάξατε» (Πράξ.7,51-53).
Οἱ δικαστές του ὅταν ἄκουσαν τὴν θαρραλέα ἀπολογία τοῦ Στεφάνου ἄρχισαν νὰ τρίζουν τὰ δόντια τους ἀπὸ θυμὸ καὶ ἀγανάκτηση.
Ἐκεῖνος σηκώνοντας τὰ μάτια τους τὸν οὐρανὸ εἶδε τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ νὰ στέκεται δίπλα στὸ θρόνο τῆς Θεότητας καὶ εἶπε «ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν ὑιὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἐστώτα» (Πράξ.7,56).
Ὅταν ἄκουσαν αὐτὰ ἔφριξαν, κλείνοντας τὰ ἀφτιά τους, νὰ μὴν ἀκοῦν τὶς δῆθεν βλασφημίες τοῦ ἁγίου ἄνδρα.
Ἀμέσως τὸν ἅρπαξαν καὶ τὸν ὁδήγησαν ἔξω τῆς πόλεως νὰ τὸν σκοτώσουν μὲ λιθοβολισμό. Μαζὶ τοὺς ἦταν καὶ κάποιος νεαρός, ὀνόματι Σαούλ, μαθητευόμενος φαρισαῖος, ὁ ὁποῖος φύλαγε τὰ ροῦχα τῶν δημίων, ποὺ λιθοβολοῦσαν τὸν Στέφανο.
Πρόκειται γιὰ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἀργότερα θὰ μεταστρέφονταν καὶ θὰ γινόταν ὁ θερμότερος ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ.
Τὴ στιγμὴ τοῦ μαρτυρίου του ὁ Στέφανος προσεύχονταν «Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τὸ πνεῦμα μου. Θεὶς δὲ τὰ γόνατα ἔκραξε φωνὴ μεγάλη· Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτοῖς την ἀμαρτίαν ταύτην. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη» (Πράξ.7,60).
Ἡ μνήμη του τιμᾶται στὶς 27 Δεκεμβρίου.
Αὐτὸς ἦταν ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος, ἀληθινὸς ἀναγεννημένος ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος, γνήσιος τύπος τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Τὸ ἡρωικό του παράδειγμα θὰ συνεχίσουν ἑκατομμύρια ὁμολογητὲς τῆς ἀληθινῆς πίστεως, οἱ ὁποῖοι θὰ σμίξουν τὸ δικό τους αἷμα μὲ τὸ τίμιο αἷμα τοῦ Στεφάνου, γιὰ νὰ ποτίζει ἐς ἀεὶ τὸ δένδρο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.
Ἡ δύστηνη ἐποχή μας ἔχει ἀπόλυτη ἀνάγκη ἀπὸ ἡρωικὰ πρότυπα σὰν αὐτὸ τοῦ ἁγίου Στεφάνου, προκειμένου νὰ πορευτεῖ ἡ ἀνθρωπότητα τὸ δρόμο τῆς ἐν μέσῳ «σκιᾶς θανάτου» (Μάτθ.4,16)
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε
Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτόαθλε· σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Ἀπολυτίκιο ἀπό youtube.com/@orthodoxmusic-8948
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου