Τό Τ ι μ η μ έ ν ο Ὄ ν ο μ α. Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον τῆς Κυριακής τῆς Σαμαρείτιδος. (†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Τό Τιμημένο Ὄνομα

Λόγος εἰς τόν Ἀπόστολον* τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος

«… χρηματίσαι τέ πρῶτον ἐν Ἀντιοχεία τούς μαθητᾶς χριστιανούς»

(†) ἐπίσκοπος Γεώργιος Παυλίδης Μητροπολίτης Νικαίας

Εἶναι ἱστορική, ἀγαπητέ ἀναγνώστα, ἡ σημερινή Ἀποστολική περικοπή. Μᾶς δίδει μίαν ὑψίστης σημασίας πληροφορίαν.
Ἀναφέρει ὅτι, ἐπειδή οἱ πιστεύοντες εἰς τόν Χριστόν Ἰουδαῖοι καί πρό παντός οἱ εἰδωλολάτραι ἤσαν πολυάριθμοι εἰς τήν Ἀντιόχειαν, διά νά τούς διακρίνουν οἱ Ἐθνικοί ἀπό τούς Ἰουδαίους, ἀπεφάσισαν νά τούς ὀνομάσουν Χριστιανούς, ἀπό τό ὄνομα τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν Χριστοῦ.
Ἔτσι σιγά σιγά διεδόθη παντοῦ αὐτή ἡ ὀνομασία καί μέ τόν καιρόν ἐπεβλήθη εἰς ὅλα τά μέρη.
Καί οἱ ὀπαδοί τοῦ Κυρίου μέ χαράν καί ὑπερηφάνειαν ἐδέχθησαν τόν τίτλον αὐτόν, μέ τόν ὁποῖον διεκήρυσσαν ὅτι ἀνήκουν ἐξ ὁλοκλήρου εἰς τόν Χριστόν, καί ὅτι πᾶν ὅ,τι ἔχουν τό ὀφείλουν εἰς Αὐτόν, ὅτι ἀναγνωρίζουν τόν Χριστόν ὡς τόν Μεσσίαν καί ὅτι θά ἀκολουθοῦν πιστά τά ἴχνη Του καί τό ἅγιον παράδειγμά Του.
Τό τιμημένον ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ τό ἔχομεν καί ἠμεῖς, ἀγαπητέ μου. Ἐσκέφθημεν ὅμως τί ὑποχρεώσεις, τί εὐθύνες, τί ἔννοιαν κρύβει αὐτό τό oνομα;

Σήμερα, βέβαια, δέν ὑπάρχουν γύρω μας εἰδωλολάτραι στή θρησκεία, ἀπό τούς ὁποίους πρέπει νά ξεχωρίσουν οἱ Χριστιανοί.
Ὑπάρχουν ὅμως εἰδωλολάτραι στή ζωή, πού φέρουν, ἀτυχῶς, τό χριστιανικό σῆμα. Καί εἶναι αὐτοί βαπτισμένοι καί μυρωμένοι. Στίς ἡμέρες μας δυστυχῶς ἐξεθώριασε τό χριστιανικό ὄνομα. Λερώθηκε. Προδόθηκε.
Καί εἶναι ἀνάγκη οἱ Χριστιανοί νά ἐνθυμηθοῦν πάλιν τήν ἰδιότητά τους. Τό σημερινό φυλλάδιο θά παρουσιάση, ἁπλά καί καθαρά, μερικές ὄψεις τῆς ζωῆς τοῦ γνησίου Χριστιανοῦ. Πῶς τόν θέλει ὁ Χριστός. Ποιός πρέπει νά εἶναι.
Θά μᾶς βοηθήση ἴσως νά καταλάβωμε πόσο ψεύτικοι καί ἐλαττωματικοί εἴμεθα μερικοί σήμερα. Πόσο!
Λοιπόν: Ὁ Χριστιανός ὁ γνήσιος καί σωστός, εἶναι:

1. Βαθειά πιστός
Δέν εἶναι πίστις νά συμφωνῆς ἁπλῶς ὅτι ὑπάρχει Θεός. Αὐτό καί οἱ δαίμονες τό παραδέχονται καί μάλιστα τρέμουν ἐμπρός Του. Πίστις θά πῆ νά καίη μέσα ἡ καρδιά, νά κοχλάζη ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἀφοσίωση στόν Θεό. Νά μήν ἀγωνιᾶ ὁτιδήποτε καί ἄν συμβαίνη γύρω μας. Νά εἶναι ἤρεμος καί στή μεγαλύτερη φουρτούνα. Νά μή ρωτάη ἐναγώνια τό γιατί, ἀλλά νά δέχεται εἰρηνικά του Κυρίου τάς ἀποφάσεις.
Πιστός εἶναι ἐκεῖνος πού ἔχει μία ψυχή καμίνι, μέσα στό ὁποῖο κονιορτοποιοῦνται καί χάνονται ἀμφιβολίες, ἀγωνίες, προβλήματα. Ναί, ἕνα καμίνι στό ὁποῖο καίονται γιά πάντα τά πάντα, πλήν τοῦ Χριστοῦ καί ὅσα θέλει ὁ Χριστός. Καίονται! Εἶναι μία λέξις πού λέγει πολλά.

2. Μέ πλούσια χαρά.
Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος δέν ἠμπορεῖ παρά νά εἶναι ἐν συνέχεια γεμάτος χαρά καί αἰσιοδοξία. Ὁ ἀληθινός Χριστιανός ξέρει νά χαίρεται, νά γελάη. Δέν ἔχει βέβαια γέλια ἠχηρά καί θορυβώδη. Ὅμως εἶναι πάντα γελαστός καί εὐχάριστος. Ἠμπορεῖ πάλιν νά μή διαθέτη τίποτε ἀπό ἐκεῖνα πού ὁ κόσμος θεωρεῖ πηγή χαρᾶς.
Δέν ἀποκλείεται νά εἶναι ἄσημος καί πτωχός βιοπαλαιστής. Καί ὅμως, ὁ Χριστιανός εἶναι πλημμυρισμένος ἀπό ἀπέραντη ἱκανοποίηση καί εὐτυχία. Χωρίς τύψεις συνειδήσεως καί ἐφιαλτικές νύκτες, χαίρεται μέσα στό περιβάλλον του, ἀπολαμβάνει τά δῶρα τοῦ Θεοῦ εἰς τά ὁποία διακρίνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Κι αὐτή τή χαρά, πού εἶναι πηγαία καί γλυκειά, δέν τή χάνει οὔτε μπροστά στά δραματικώτερα γεγονότα τῆς ζωῆς του. Καί τότε ἀκόμη βασιλεύει ἡγεμονικά καί πλούσια μέσα σου ἡ αἰσιοδοξία, τό φωτεινό χαμόγελο. Ἐκπληκτικά πράγματα καί ἀσυνήθιστα γιά τούς πολλούς ἐμφανίζει ὁ ζωντανός Χριστιανός. Εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς μυστικῆς του ἐπαφῆς μέ τόν Παντοδύναμον Κύριον.

3. Εὐεργετικός καί στοργικός.
Ἕνας ἄνθρωπος μέ τέτοια αἰσθήματα εἶναι ἀδύνατον νά σταματήση σέ μία πίστη ἀναιμική καί ἄγονη. «Ἡ πίστις, ἐάν μή ἔργα ἔχη, νεκρά ἐστι καθ’ ἑαυτήν». Θά σκορπίση, ἀπό ἐσωτερική πλέον ἀνάγκη, γύρω του τήν ἀγάπη, τή στοργή, τό ἐνδιαφέρον. Θά τρέξη. Θά προσπαθήση διά τά προβλήματα τῶν ἄλλων. Θά κλάψη μαζί τῶν. Θά θυσιάση χρῆμα, ἀνάπαυσιν, προσωπικές του εὐχαριστήσεις. Θά γίνη ἡ βακτηρία τῶν κλονισμένων, ἡ δροσερή πηγή τῶν διψασμένων, ὁ προστάτης τῶν ἐγκαταλελειμμένων.
Χωρίς θορύβους καί δημοσιεύσεις. «Σού δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου», ἀπήτησεν ὁ Κύριος.
Ἄλλοι γύρω του ἴσως δέν θά ἔχουν ἀνάγκην ὑλικῆς βοηθείας. Θά πονοῦν αὐτοί ψυχικά, θά ἔχουν ἄλλης φύσεως δράματα. Καί ἐκεῖ θά σπεύση ὁ Χριστιανός. Ἀγαπᾶ καί εὐεργετεῖ μέ ἁπλότητα, μέ «σπατάλην», θά ἔλεγα, χωρίς νά θίγη, χωρίς νά πληγώνη. Ἔχει ὡς σύνθημα καί ὡς εὐχήν: «Θεέ μου, κάμε τούς κακούς ἀνθρώπους καλούς. Καί στούς καλούς κάμε ὄμορφη τήν καλοσύνη τους».
Τί θά ἦτο ἡ ζωή μας ἄν ὑπῆρχαν γύρω μας πολλοί τέτοιοι Χριστιανοί, πού νά μιμοῦνται καί εἰς τό θέμα τῆς ἀγάπης τόν Χριστόν, Ὅστις «διῆλθεν εὐεργετῶν» τήν ζωήν Του; Τί θά ἦτο;

4. Εἰλικρινής.
Ἀναγνώστα μου, ἀξίζει νά προσέξωμεν ἰδιαιτέρως αὐτήν τήν ἔννοιαν. Τρομερά πληγή στίς ἡμέρες μας ἡ ἀνειλικρίνεια. Ὅλος ὁ κόσμος φοράει προσωπίδες καί κρύβει τά πραγματικά του αἰσθήματα. Ζοῦμε σέ φαῦλο κύκλο. Ὑποψιαζόμεθα τούς πάντας. Φοβούμεθα καί τούς ἰδικούς μας ἀκόμη. Ποῦ εἶναι ὅμως ἡ χριστιανική εὐθύτης; Ποῦ ἐπῆγεν ἡ τιμιότης καί ἡ φιλαλήθεια; Καλά οἱ ἄλλοι, οἱ ξένοι πρός τήν Ἐκκλησίαν. Ἀλλά καί οἱ Χριστιανοί;
Αὐτοί ἔπρεπε νά εἶναι κρύσταλλο, γάργαρο νερό. Μία κουβέντα, ἀλλά νά εἶναι χρυσάφι. Καθόλου σκουριά καί περιττά στοιχεῖα. Νά μπορῆς νά στηρίζεσαι στά λόγια τῶν. Νά μή ζῆς στήν ἀβεβαιότητα καί στήν ἀγωνία. Καί σκέπτομαι. Τί θά γίνωμεν ἄν χαθῆ ἀπό τόν κόσμον ἡ ἐμπιστοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους τοῦ Χριστοῦ; «Ἐάν τό ἅλας μωρανθῆ, ἐν τίνι ἀλισθήσεται;». Ναί, ἀδελφέ, ἄν καί οἱ Χριστιανοί χάσουν τήν εἰλικρίνειά τους, τότε μέ τί θά συγκρατηθῆ ἡ σῆψις τῆς κοινωνίας; Ἀλήθεια, μέ τί;

5. Δυνατός καί ἀξιοπρεπής.
Εἶναι ἀνάγκη νά καταλάβωμεν, ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, καί ἄλλο ἡ ἀξιοπρέπεια καί ἡ δύναμις εἰς τήν ζωήν. Ἡ ταπείνωσις, βεβαίως, εἶναι ἡ κεντρική ἀρετή γιά τόν Χριστιανό, καί χωρίς αὐτήν νοθεύεται ἡ γνησία ἔννοια τῆς κατά Χριστόν ζωῆς.
Θά παραδέχεται, λοιπόν, ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός, ἀδύνατος, ἔνοχος ἐνώπιόν της δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, θά ζητῆ τό ἔλεος καί τήν χάριν τοῦ Κυρίου, ἀλλά δέν θά δίδη τήν ἐντύπωσιν ἑνός πλάσματος ἀποτυχημένου, φοβισμένου, ἀποκόσμου, πού κλαίει διαρκῶς τίς ἁμαρτίες του. Ὁ Χριστιανός εἶναι προνομιοῦχος ὕπαρξις. Δί’ αὐτόν ὑψώθη ὁ Σταυρός τοῦ Γολγοθά. Δί’ αὐτόν ὁ Θεός ἔκαμε τόν παράδεισον. Δί’ αὐτόν ἐγράφη: «Οὐ γάρ ἔδωκεν ἠμίν ὁ Θεός πνεῦμα δειλίας, ἀλλά δυνάμεως καί ἀγάπης καί σωφρονισμοῦ».
Καί ἀντί νά καταγίνεται διαρκῶς μέ ταπεινολογίες καί αὐτοεξευτελισμούς, ὁ Χριστιανός ἀγωνίζεται νά εἶναι ἕνας ἐπιτυχημένος ἄνθρωπος εἰς τήν ζωήν, ἰσορροπημένος, πού δέν ζῆ στά σύννεφα. Ἀγαπᾶ βέβαια ὅλον τόν κόσμον, ὅμως δέν πιστεύει ὅτι ὅλος ὁ κόσμος εἶναι καλός καί ἄξιος της ἐμπιστοσύνης του.
Ὁ ἴδιος, ὡς ἄτομον, ἠμπορεῖ νά εἶναι κοινός τύπος ἀνθρώπου. Ὡς Χριστιανός ὅμως ἔχει «τήν ἐν Κυρίω καύχησιν», καί δέν ἀνέχεται αὐτή του ἡ ἰδιότης νά ἐμπαίζεται ἀπό τούς ἀνοήτους καί μωρούς. Δέν καυχησιολογεῖ ποτέ. Ἀπ’ ὅπου ὅμως περνᾶ, ἀφήνει τήν ἐντύπωση τοῦ ἀνωτέρου ἀνθρώπου, τοῦ ὁλοκληρωμένου, τοῦ ζηλευτοῦ, πού ξέρει γιατί ζῆ, τί ἐπιδιώκει, ποιά εἶναι ἡ γραμμή του στή ζωή.
Μόνον μέ τέτοιους χριστιανούς εἶναι δυνατόν νά γίνη ἀλλαγή τοῦ κόσμου καί σωστή θεμελίωσις τοῦ πολιτισμοῦ.
Ἀλλά, δυστυχῶς, εἶναι αὐτοί τόσον ὀλίγοι! Δυστυχῶς!

6. Ἀκέραιος καί λευκός.
Εἶναι καί αὐτά ἕνας χρυσούς κρίκος στήν ὄμορφη ἁλυσίδα τοῦ Χριστιανοῦ. Ἀκέραιος καί λευκός, ὡς νέος, ὡς σύζυγος, ὡς πατέρας καί μητέρα, ὡς ἔμπορος, ὡς ὑπάλληλος, ὡς κοινωνικός λειτουργός, ὡς ἡγήτωρ, ὡς ἐμπνευστής καί ἀρχηγός. Ἀκέραιος καί λευκός εἰς τό θέμα τῆς ἠθικῆς ὑπό τήν στενήν ἔννοιαν. Ἁγνός δηλαδή καί καθάριος καί μυρωμένος.
Ἀλλά ἀκέραιος καί εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς δικαιοσύνης. Νά μή θυσιάζη τό δίκαιον εἰς τό συμφέρον του. Ἀκέραιος εἰς τήν ὅλην του ἀναστροφήν καί λευκός εἰς ὄλας τάς ἐκδηλώσεις του. Ἀψεγάδιαστος δηλαδή καί ἀκηλίδωτος, ὅσο παίρνει ἡ ἀνθρώπινη φύσις καί δύναμις. «Τέλειοι καί ὁλόκληροι ἐν μηδενί λειπόμενοι», κατά τήν ὡραίαν ἔκφρασιν τοῦ θείου Ἰακώβου. Ἕνα πολύεδρο διαμάντι μέ ἄλλα λόγια, πού ἀκτινοβολεῖ ἀπ’ ὅλες τίς μεριές.
Τί μεγαλειῶδες, ἀλήθεια, πράγμα εἶναι ὁ σωστός Χριστιανός!

7. Μέτοχος θείων χαρίτων.
Ἴσως θά φανῆ ἀπρόσιτος καί ἀκατόρθωτος ὁ τύπος αὐτός τοῦ Χριστιανοῦ, ὅπως παρουσιάσθη παραπάνω. Δύσκολα πράγματα, θά ποῦν μερικοί. Ἀσφαλῶς, δέν εἶναι εὔκολα. Ἡ χριστιανική ζωή στή βάση της δέν εἶναι παρά ἕνα κατόρθωμα, πού δέν ἐπιτυγχάνεται μόνον μέ τίς φυσικές, τίς ἀνθρώπινες δυνάμεις.
 Θά χρειασθῆ κατ’ ἀνάγκην καί τό ὑπερφυσικόν στοιχεῖον. Ἡ θεία χάρις καί δύναμις. Καί αὐτή δίδεται μόνον διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Μόνον μέσα εἰς τήν συγκίνησιν τῆς προσευχῆς. Μόνον μέσα εἰς τήν κατάνυξιν τῆς ἐξομολογήσεως, μόνον μέσα εἰς τήν θείαν μεταρσίωσιν τῆς Θείας Κοινωνίας, ὁ ἀγωνιστής Χριστιανός ὁπλίζεται, ἐξαγιάζεται, ἀνεβαίνει ψηλότερα ἀπό τή λάσπη τῆς γής καί γίνεται «Χριστοῦ εὐωδία» καί τύπος τῶν πιστῶν «ἐν λόγω, ἐν ἀναστροφή, ἐν ἀγάπη, ἐν πνεύματι, ἐν πίστει, ἐν ἁγνεία».
Αὐτός, ἀδελφέ, εἶναι ὁ Χριστιανός. «Φῶς τῶν ἐν σκότει» καί «ἅλας τῆς γής». «Πόλις ἐπάνω ὅρους κειμένη». Εἴμεθα ὅμως τέτοιοι οἱ σημερινοί Χριστιανοί; Κρατᾶμε τόσο ψηλά τή σημαία, ποῦ μᾶς δίδει τό τιμημένο ὄνομα; Τήν κρατᾶμε;

Ἀγαπητοί,
Ἀναφέρει ἡ ἱστορία ὅτι ἕνα ἀπόγευμα ἐπιθεωροῦσε τίς στρατιωτικές του μονάδες ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος κάπου εἰς τήν Ἀσίαν. Αἴφνης, ἐκεῖ πού ἐβάδιζε, εἶδε μέσα σέ κάποιο χανδάκι πεσμένο ἕναν μεθυσμένο στρατιώτη του. Ἐστάθηκε. Τόν ἐκάλεσε νά πλησιάση. Ἦλθε τρομαγμένος.
-Πῶς λέγεσαι; τόν ἠρώτησεν αὐστηρά.
-Ἀλέξανδρος, ἀπήντησεν ἐκεῖνος, βραχνά καί φοβισμένα. -Ἄκου νά σού πῶ, συνέχισεν ὁ βασιλεύς. Ἤ θά γίνης καλύτερος ἤ νά ἀλλάξης ὄνομα!

Ἀδελφέ!
Εἶναι ἀνάγκη νά προσέξωμεν καλά. Φέρομεν ἕνα τιμημένο ὄνομα ἐμεῖς οἱ χριστιανοί. Τό ὄνομα αὐτό μας ἐπιβάλλει ὁρισμένα καθήκοντα. Δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά τό μολύνωμεν, δέν ἠμποροῦμεν νά τό ἀτιμάζωμεν. Λύσις βέβαια δέν εἶναι νά ἀλλάξωμεν τό ὄνομα. Κάτι ἄλλο πρέπει νά κάμωμεν ὅλοι μας. Νά γίνωμεν καλύτεροι! Ἄξιοί του μεγάλου καί τιμημένου ὀνόματος! Καί ἡ κοινωνία τό ζητάει αὐτό. Καί ὁ Χριστός τό ἀπαιτεῖ…
Ναί! Νά γίνωμε καλύτεροι!

Ἀπό τό βιβλίο «Φῶς ταῖς τρίβοις μου» 

τοῦ Μητροπολίτου Νικαίας, Γεωργίου Παυλίδου 

σελίς 29 καί ἑξῆς.
Ἐπιμέλεια κειμένου, Δημήτρης Δημουλᾶς

Πηγή Διαδικτύου Ὀρθόδοξη Πορεία

* Ἀπόστολος τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος, Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ια΄, 19-30

19 Οἱ μὲν οὖν διασπαρέντες ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶΣτεφάνῳ διῆλθον ἕως Φοινίκης καὶ Κύπρου καὶ Ἀντιοχείας, μηδενὶλαλοῦντες τὸν λόγον εἰ μὴ μόνον Ἰουδαίοις.
20 Ἦσαν δέ τινες ἐξ αὐτῶν ἄνδρες Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἵτινες εἰσελθόντες εἰς Ἀντιόχειαν ἐλάλουν πρὸς τοὺς Ἑλληνιστάς, εὐαγγελιζόμενοι τὸν Κύριον Ἰησοῦν.
21 Καὶ ἦν χεὶρ Κυρίου μετ᾿ αὐτῶν, πολύς τε ἀριθμὸς πιστεύσαςἐπέστρεψεν ἐπὶ τὸν Κύριον.
22 Ἠκούσθη δὲ ὁ λόγος εἰς τὰ ὦτα τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις περὶ αὐτῶν, καὶ ἐξαπέστειλαν Βαρνάβαν διελθεῖν ἕως Ἀντιοχείας·
23 ὃς παραγενόμενος καὶ ἰδὼν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἐχάρη, καὶπαρεκάλει πάντας τῇ προθέσει τῆς καρδίας προσμένειν τῷ Κυρίῳ,
24 ὅτι ἦν ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου καὶ πίστεως καὶπροσετέθη ὄχλος ἱκανὸς τῷ Κυρίῳ.
25 Ἐξῆλθε δὲ εἰς Ταρσὸν ὁ Βαρνάβας ἀναζητῆσαι Σαῦλον, καὶ εὑρὼν αὐτὸν ἤγαγεν αὐτὸν εἰς Ἀντιόχειαν.
26 Ἐγένετο δὲ αὐτοὺς ἐνιαυτὸν ὅλον συναχθῆναι ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ καὶδιδάξαι ὄχλον ἱκανόν, χρηματίσαι τε πρῶτον ἐν Ἀντιοχείᾳ τοὺς μαθητὰς Χριστιανούς.
27 Ἐν ταύταις δὲ ταῖς ἡμέραις κατῆλθον ἀπὸ Ἱεροσολύμων προφῆται εἰς Ἀντιόχειαν·
28 ἀναστὰς δὲ εἷς ἐξ αὐτῶν ὀνόματι Ἄγαβος ἐσήμανε διὰ τοῦΠνεύματος λιμὸν μέγαν μέλλειν ἔσεσθαι ἐφ᾿ ὅλην τὴν οἰκουμένην·ὅστις καὶ ἐγένετο ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος.
29 Τῶν δὲ μαθητῶν καθὼς ηὐπορεῖτό τις, ὥρισαν ἕκαστος αὐτῶν εἰς διακονίαν πέμψαι τοῖς κατοικοῦσιν ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ἀδελφοῖς·
30 ὃ καὶ ἐποίησαν ἀποστείλαντες πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ χειρὸς Βαρνάβα καὶ Σαύλου.

Ἀπόδοση

19 Ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν διασπαρῆ ἕνεκα τοῦ διωγμοῦ, ποὺ ἔγινε ἐξ αἰτίας τοῦ Στεφάνου, ἔφθασαν μέχρι τῆς Φοινίκης καὶ τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἀντιοχείας, ἀλλὰ δὲν ἐκήρυτταν τὸν λόγον σὲ κανένα παρὰ μόνο σὲ Ἰουδαίους.
20 Μερικοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ὴσαν Κύπριοι καὶ Κυρηναῖοι, οἱ ὁποῖοι, ὅταν ἐμπῆκαν εἰς τὴν Ἀντιόχειαν, ἐμιλοῦσαν εἰς τοὺς ἑλληνιστὰς κηρύττοντες τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα περὶ τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.
21 Καὶ τὸ χέρι τοῦ Κυρίου ἦτο μαζί τους καὶ μεγάλος ἀριθμὸς ἐπίστεψε καὶ ἐπέστρεψε εἰς τὸν Κύριον.
22 Ἔφθασε δὲ ἡ εἴδησις γι’ αὐτοὺς εἰς τὰ αὐτιὰ τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἔστειλαν τὸν Βαρνάβαν ἕως τὴν Ἀντιόχειαν.
23 Ὅταν αὐτὸς ἔφθασε καὶ εἶδε τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἐχάρηκε καὶ παρώτρυνε ὅλους νὰ παραμένουν πιστοὶ εἰς τὸν Κύριον μὲ σταθερὴ καρδιά,
24 διότι ἦτο πραγματικὰ ἄνθρωπος ἀγαθὸς καὶ γεμᾶτος Πνεῦμα Ἅγιον καὶ πίστιν. Ἀρκετὸς δὲ λαὸς προσετέθη εἰς τὸν Κύριον.
25 Τότε ὁ Βαρνάβας ἀνεχώρησε εἰς τὴν Ταρσὸν διὰ νὰ ζητήσῃ τὸν Σαῦλον καὶ ὅταν τὸν εὑρῆκε τὸν ἔφερε εἰς τὴν Ἀντιόχειαν.
26 Ἕμενε δὲ ἕναν ὁλόκληρον χρόνο εἰς τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἐδίδαξαν πλῆθος πολύ. Εἰς τὴν Ἀντιόχειαν οἱ μαθηταὶ ὠνομάσθησαν διὰ πρώτην φορὰν Χριστιανοί.
27 Κατὰ τὰς ἡμέρας αὐτὰς κατέβηκαν προφῆται ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα εἰς τὴν Ἀντιόχειαν.
28 Ἕνας δὲ ἀπὸ αὐτούς, ὀνομαζόμενος Ἄγαβος, ἐσηκώθηκε καὶ προεῖπε διὰ τοῦ Πνεύματος, ὅτι θὰ ἐγίνετο μεγάλη πεῖνα εἰς ὅλην τὴν οἰκουμένην, ἡ ὁποία καὶ ἔγινε ἐπὶ Κλαυδίου Καίσαρος.
29 Ἀπεφάσισαν δὲ οἱ μαθηταὶ νὰ στείλῃ ὁ καθένας, ἀνάλογα πρὸς τὴν οἰκονομικήν του κατάστασιν, βοήθειαν εἰς τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ κατοικοῦσαν εἰς τὴν Ἰουδαίαν.
30 Αὐτὸ καὶ ἔκαναν καὶ τὴν ἀπέστειλαν εἰς τοὺς πρεσβυτέρους διὰ τοῦ Βαρνάβα καὶ τοῦ Σαύλου.

Γιά τό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῆς Σαμαρείτιδος πατῆστε