ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ΄
Β΄ Περί Εξομολογήσεως και Πνευματικού Ταμείου.
1) Επιστολή.
Το φίδι, όταν βγη από την φωλιά του, τρέχει δια να κρυφθή, διότι αισθάνεται ότι θα το κτυπήσουν. Έτσι και ο διαβολικός λογισμός, που είναι ωσάν φαρμακερό φίδι. Όταν βγη από το στόμα του ανθρώπου, διαλύεται και εξαφανίζεται, διότι η εξομολόγησις είναι ταπείνωσις, οπότε ο σατανάς ούτε να μυρισθή δεν δύναται την ταπείνωσιν, και πως είναι δυνατόν να σταθή μετά την ταπεινήν και ειλικρινή εξομολόγησιν; Αλλά, παιδί μου, εύχομαι καλήν αρχήν και προσοχήν. Να μην εντρέπεσαι καθόλου εμένα, μη με εκλαμβάνης ως άνθρωπον, αλλά ως αντιπρόσωπον του Θεού.
Τα πάντα σου να μου λες έστω και αν κάτι σου λέγη ο λογισμός και δι’ εμέ, διότι εγώ έχω πείραν των διαβολικών επηρειών και γνωρίζω πως πολεμά τον άνθρωπον και ότι τα πνευματικά παιδιά έχουν απλήν καρδίαν και αν τους έρχωνται λογισμοί κακοί, αυτό οφείλεται εις την κακίαν του διαβόλου και εις τον εγωϊσμόν του παιδιού, που παραχωρείται να υποπίπτη εις παρομοίους λογισμούς προς το πρόσωπον του Γέροντος, όπως ταπεινωθή περισσότερον. Δια τούτο μη λυπήσαι, θα χαίρωμαι πάντα, όταν μου μιλάς ελεύθερα και ειλικρινά, διότι χωρίς καθαράν εξομολόγησιν δεν πρόκειται να γίνη ουδεμία πρόοδος εις τον πνευματικόν τομέα.
2 ) Επιστολή.
Λοιπόν, παιδί μου, μην έχεις καμμίαν μέριμναν, το φορτίον ανέλαβα εγώ περί σου. Μόνον
σε παρακαλώ να ησυχάσης. Εσύ μου γράφεις δια γραφίδος, αλλά εγώ αισθάνομαι την δύναμιν, την έννοιαν, την ουσίαν των γραφομένων, εισέρχομαι εις το πνεύμα των λόγων
σου. Σε ικετεύω, ησύχασε πλεον, όλα σου είναι συγκεχωρημένα με την εξομολόγησιν που κάνεις. Ο Σατανάς αντελήφθη τον χαρακτήρα σου και σε τυραννά χωρίς να συμβαίνη τι το σοβαρόν. Όσα μου γράφεις, δηλαδή τους λογισμούς που σε βασανίζουν, όλα είναι τέχνη του πονηρού δια να σε φέρη εις απόγνωσιν, εις στενοχωρίαν κ.λ.π. Όλα όσα συνέβησαν, ρίψε τα εις τον αιγιαλόν, εις το βάθος, να χαθούν. Χάραξε τώρα νέαν πορείαν ζωής. Εάν σκέπτεσαι τα ίδια, να ηξεύρης ότι θα γίνης επίχαρμα των δαιμόνων, μόνον, σε παρακαλώ, κάνε μου υπακοήν, η εξομολόγησίς σου τα έχει συγχωρήσει όλα. Λοιπόν μη θέλης πάλιν να ανακατεύης παλαιά χειρόγραφα εξωφλημένα. Μη ξύνης πληγήν, που τόσα υπέφερες εξ αυτής. Μη σε πλανά ο λογισμός, ότι εσύ φταις. Εάν δεν τον επήγαινες εις τους ιατρούς κ.λ.π., τότε δικαίως θα σε επολέμουν τοιούτοι λογισμοί, ενώ τώρα εξετέλεσες το καθήκόν σου. Ο Θεός ηθέλησε να τον πάρη, με τον σκοπόν που γνωρίζει μόνον η άπειρη σοφία Του
Και εσύ νομίζεις, ότι εσύ τον σκότωσες! Πρόσεξε τον λογισμὀν αυτόν, να μην εμφωλεύση εις την καρδίαν σου, διότι είναι τέχνη του διαβόλου, δια να σου προξενήση κακόν, που αυτός γνωρίζει ως έμπειρος απατεώνας, ο οποίος δια της απογνώσεως έχει καταποντίσει πλήθη αναρίθμητα εις τα βάθη της κολάσεως. Τέχνη του διαβόλου είναι, όταν συμβή κάτι και βλέπη πως στενοχωρείται ο άνθρωπος, αμέσως να φέρη ένα σωρό σκέψεις δήθεν δικαιολογημένας, ώστε να οδηγήση τον ταλαίπωρον άνθρωπον εις μεγάλην φουρτούνα, δια να τον καταποντίση, ( εις την αναμπουμπούλα χαίρεται η αλεπού ), και όταν παρέλθη η φουρτούνα, βλέπει ότι εκινδύνευσε να πνιγή μέσα «σε μια κουταλιά νερό».
3 ) Επιστολή.
Ταπεινώσου και εξομολογού εις το εξής, διότι η εξομολόγησις εμπερικλείει την αγιωτάτην ταπείνωσιν, άνευ της οποίας δεν σώζεται κανείς. Χαρά μεγάλη δια τον διάβολον, όταν κατορθώση και πείση τον άνθρωπον να κρύψη τους διαβολικούς λογισμούς, και τούτο διότι θα πετύχη τον μελετώμενον ψυχοφθόρον σκοπόν του.
4 ) Επιστολή.
Ας εξομολογούμεθα συχνά με ευλάβειαν και καθαράν συνείδησιν. Να τηρώμεν τας εντολάς του πνευματικού. Να προσευχώμεθα αδειαλείπτως. Να έχωμεν την μνήμην θανάτου και δυνατός ο Θεός να μας αξιώση της άλλης ζωής κοντά Του, δια να συγχαίρωμεν με τους αγίους, εις την θριαμβεύουσαν Εκκλησίαν.
Σου έχω γράψει περί της συνειδήσεως, ότι πρέπει να προσέχωμεν, να μη πράττωμεν κάτι, που θα γίνη αιτία, να μας ελέγξη και να μας καταδικάση.
Έχε κατά νουν, ότι ο Θεός βλέπει τα πάντα και ουδέν κρυπτόν από των οφθαλμών Του. Και πως θα είπω ψέμματα ενώπιον του Θεού; Ουκ οίδας ότι το ψέμμα είναι εκ του διαβόλου και μη προσέχοντας γίνεται συνήθεια, κατόπιν έξις και πάθος, και ότι ψεύσται «Βασιλείαν Θεού ου κληρονομούσι»;
Φοβού τον Θεόν, δεν αναπαύεται ο Θεός δια μέσου υλικών προσφορών, όταν εγκαταλείπωμεν την έσωθεν επιμέλειαν της καρδίας, αλλά είναι ανάγκη και τούτο ποιήσαι κακείνο μη αφιέναι.
Επιμελού το συνειδός, διότι ουκ οίδομεν την ώραν του θανάτου. Και εάν δεν αποδώσωμεν εις τον χρεωφειλέτην, όσα του οφείλομεν, θα μας κατηγορήση σφοδρώς, χωρίς ανοχήν, και τότε, όπερ και αλλοίμονον, φραγήσεται το στόμα ημών, μη έχον τι απολογήσασθαι.
Από το βιβλίο ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ του Γέροντος Εφραίμ
Ψηφιοποίηση κειμένου Κώστας Αργυρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου